Ik zag net iets bij een supermarkt waarbij ik me afvraag wat voor invloed het heeft op een kind. Toen ik even snel wat wilde halen zag ik buiten een jongetje staan (jaar of 7/8) dat moest wachten bij een scooter. Er kwamen een man en vrouw naar buiten, beetje onverzorgd uiterlijk, de man had twee grote blikken goedkoop bier vast. Ik was al bijna binnen en toen hoorde ik het jongetje teleurgesteld tegen zijn moeder zeggen 'Je zou er toch maar één halen?', waarop ze iets mompelde en hij zei dat ze er maar maximaal een mocht drinken. De rest hoorde ik niet meer.. Ik vond dat zinnetje zo pijnlijk om te horen . Heb dichtbij meegemaakt wat alcoholisme met je kan doen maar gelukkig niet met een ouder. Nu vraag ik me af, als dat jongetje al goed door heeft dat het slecht is en wat het met zijn moeder doet, is de kans dan kleiner dat hij zelf later ook gaat drinken? Ik weet natuurlijk niet hoe de rest van de opvoeding is..
Ik word hier ook altijd zo verdrietig van.... En ook al weet je inderdaad niet hoe de opvoeding is, de teleurstelling in zo'n stemmetje of op dat koppie doet je moederhart breken.
Het doet zeker iets met een kind. Mijn vader was vroeger en is dat soms nog zo dronken dat hij niet normaal uit zijn woorden kan komen. Ik drink zelf vrijwel nooit. Heel soms een wijntje, maar om eerlijk te zijn is dat alweer 2 jaar terug denk ik. Daarnaast kan ik er niet tegen dat als de man thuis komt meteen een biertje drinkt. Vreselijk vind ik dat.
Mijn ouders drinken beide dagelijks. Vader extreem veel. Ze roken ook beide en ik drink bijna nooit en rook niet.
Dat vind ik echt onzin! Mijn vader is alcoholist, sinds ik leef is er geen dag voorbij gegaan zonder dat hij dronken is geweest. Maar dat betekend niet dat ik ook verslaafd ben, sterker nog ik drink misschien 1x per maand een wijntje(nu met de zwangerschap natuurlijk niet). volgens mij bepaald iedereen zelf wat 'ie doet en ik denk juist dat kinderen van verslaafde ouders minder snel verslaafd zullen raken omdat die weten hoe het is om een verlaafde ouder te hebben.
Ik weet niet hoe groot die kans is, maar hier een pa die maar zuipt en zuipt en ik niet. En ik ben er ook altijd getuige van geweest.
wat een onzin Mijn moeder heeft 14 jaar lang gezopen. gewoon omdat ze, bleek later, dingen niet verwerkt kreeg. Ik drink zelden of nooit. Mijn broers en zussen ook niet. Ik heb er teveel van meegekregen omdat ooit mijn eigen kind te kunnen aandoen. Ik heb verder geen problemen met mensen die drinken, en mijn vriend mag ook gerust een pintje drinken. Maar die doet dat ook zelden.
het kan ook afferechts werken hoor omdat hij nu al ziet en inziet dat het slecht is zal hij een afkeer hebben naar drank dan dat hij er zelf ook overmatig van gebruik zal maken maar jeetje wat sneu mijn zoon is ook van die leeftijd moet er niet aan denken dat hij zoiets zou zeggen dan breekt je hart toch
Heel triest, ook al dat zo'n knulletje buiten staat te wachten, en dan ook nog teleurgesteld wordt! Maar dat verslaving erfelijk is, is gewoon een feit, waarom zou dat onzin zijn? Bij een vatbaarheid voor verslaving zijn vele biologische factoren betrokken. Bijvoorbeeld of je gevoelig bent voor het effect van een stof (receptoren), of dit effect als een "beloning" wordt ervaren, hoe snel je het afbreekt, en diverse persoonlijkheidskenmerken zoals impulsbeheersing en risicozoekend gedrag. Allemaal factoren met een solide erfelijke basis, en deels met bekende betrokken genen. Mijn moeder rookte vroeger behoorlijk, en dat was voor mij genoeg redden om nog nooit een sigaret te hebben opgestoken. Maar ik weet wel dat ik een neiging heb tot een zekere onmatigheid, ik kan bijvoorbeeld een flinke hoeveelheid snoep wegwerken, of helemaal opgaan in mijn werk - onder andere omstandigheden hadden die kenmerken zich misschien wel geuit in een verslaving!
Sneu! Echt heel zielig... Buiten wachten alleen, mama die met bier naar buiten komt, zo'n opmerking... Ik snap niet hoe zo'n ouders dat kunnen doen, je vergeeft jezelf toch nooit als jij jezelf klemgezopen hebt en er iets met je kind gebeurd en jij bent te dronken om hem te helpen. Lekker dan.
Bij mij heeft het averechts gewerkt. Mijn moeder drinkt ook heel veel en er zijn ook verschillende vervelende dingen voorgevallen. Ik drink zelf ook bijna nooit. Vooral omdat ik weet wat voor invloed het kan hebben. Het is zonde voor zo'n kind dat hij dat zo mee moet maken.
Daar is men het nog niet zo over eens eogenlijk. De aanleg of gevoeligheid voor verslavingsgedrag schijnt wel erfelijk te zijn, maar er is meer voor nodig dan dat alleen om verslaafd te worden. Negatieve ervaringen in je ouderlijk huis met verslavingen, zijn iig vaak een grote motivatie om vooral niet verslaafd te raken. Desondanks zie je wel regelmatig dat mensen die zelf verslaafd zijn, vaker uit een jeugd komen waarin ze te maken hebben gehad met verslaving van ouders, dan mensen die niet verslaafd zijn.
Veel gemengde reacties dus. Ik denk dat verslaving inderdaad wel erfelijk kan zijn maar dat je zelf in de hand hebt of je op het punt van een verslaving komt. Dus het kan of heel slecht aflopen voor een kind opgegroeid in zo'n situatie dat die zelf ook verslaafd wordt of net als vele hier niet of nauwelijks drinkt, misschien zit er dan wel ergens een aanleg voor een verslaving maar doordat er bewust zo weinig wordt gedronken onstaat die niet. Maar ik ben geen expert dus het kan ook anders in elkaar zitten natuurlijk.
Wat erg he Ik was laatst ook in de supermarkt, er liep een jongetje met zijn vader (zelfde uiterlijk als ts beschrijft). Vader had circa 5 van die blikken bier in zn hand, en dat jongetje vroeg steeds of hij wat te eten mocht.. Begon die vader ineens te schreeuwen dat ie moest ophouden met zeiken en dat ie maar een zak chips moest pakken om te vreten (zijn woorden). Het ergste vond ik nog hoe blij dat kereltje met zn chips was, en de hele tijd "dank je papa, dank je papa"aan het roepen was, waarschijnlijk was dat het enige wat hij die dag aan voedsel kreeg Maar dat is slechts een aanname. Ik denk dat dit soort dingen heel veel doen met een kind. Het is nou niet bepaald een goed voorbeeld.
Ik zeg meestal Tuurlijk ligt het eraan hoe je ermee omgaat, ik leef zelf met een verslaafde vriend en alles is mij uitgelegd hoe dit genetisch is bepaald. Dus ik weet absoluut waar ik over praat! Mijn tante is verslaafd maar ben zelf absoluut niet verslavings gevoelig dus het HOEFT niet perse. Maar genetisch bepaald is het zeker!
Dit bedoel ik dus, maar om gelijk neergestempeld te worden als onzin terwijl dit hele forum bijna weet wat mijn situatie is vind ik kwetsend. In Amerika en Zweden zijn ze er duidelijk overeens dat het genetisch bepaald is, echter is het natuurlijk afhankelijk van je opvoeding en de andere omstandigheden.
Valt me trouwens wel op dat in veel crime programma's die ik kijk dat de moordenaars of misdadigers vroeger bijvoorbeeld misbruikt zijn geweest door ouders/familie en daarna ook dat soort dingen doen. Dat is natuurlijk een totaal ander iets dan alcohol maar toch vind ik het bizar dat als iemand zelf zoiets meegemaakt heeft die het ook doet, of soms nog erger. Misschien heeft dat ook gewoon zo'n beschadigende invloed dat het een deel van je ontwikkeling remt?
Dat denk ik ja, die kannibalen e.d. zijn ook vroeger mishandeld enzo dat hoor je vaker eigenlijk bijna altijd van mensen die gruwelijke dingen doen.