pff ff stoom afblazen.... Onze oudste wil sinds hij in het ziekenhuis heeft gelegen ( nu 3 weken geleden ) niet meer slapen.... elke keer drama, bij mij in bed wil hij wel , maar ook dan pas gaat hij erg laat slapen . ik heb al zoveel geprobeerd..... lief doen , boos worden , weg gaan , blijven zingen lezen...... noem maar op. elke keer het zelfde liedje. gisteravond ook weer pas in slaap gevallen rond 21.30 en vanmorgen al wel vrolijk op om 6.00 hij is dood en dood moe, grote kringen om zijn ogen. vanmorgen in de wandelwagen in slaap gevallen thuis direct naar bed en weer drama drama , ik werd zo kwaad heb hem een tip op de billen gegeven en daar heb ik nu zon spijt van wat moet ik hier nu mee t ventje heeft toch zijn slaap nodig...?
Oeps klinkt niet lekker allemaal. Dat met die tik ik zal je niet veroordelen. Maar goed is het natuurlijk niet. Echt advies heb ik niet. Misschien dat je partner de kleine s avonds eens naar bed kan brengen zo dat je ook wat ontlast word. Verder misschien een nachtje uit logeren brengen zo te lezen ben je aardig op. Heel veel sterkte en hoop dat het snel bij draait Heb hier ook vaak gelezen het accepteren van het andere gedrag van je kindje kan je vaak ook al wat verder helpen. Dus van oke het is zo we doen het zo en we bouwen het weer rustig op.
Ik kan heel goed begrijpen dat je geduld opraakt. Niets is zo frustrerend als een kleintje dat niet wil gaan slapen. Mijn tip is: de komende dagen heeeel strak houden met het slapengaan en dan ook heel streng zijn (ook voor jezelf!). - Leg je kindje in bed zoals je normaal doet. Pyama aan, liedje zingen of voorlezen, zoals jij het doet. (probeer altijd zo'n beetje hetzelfde ritueel aan te houden) Maak het niet te lang. - Als je je zoontje in bed hebt gelegd, duidelijk welterusten zeggen en weggaan, ook als hij huilt. - Laat je zoon een half uur (of twintig minuten, kijk maar hoe lang je het volhoudt, maar niet korter) huilen en ga dan even naar hem toe. - Haal hem niet uit bed, maar geef hem een aai over zijn bol en zeg dat het tijd is om te gaan slapen en dat mama nu weer naar beneden gaat. Ga dan weer weg, ook als hij huilt. - Herhaal dit als het nodig is (dus na een half uur steeds pas weer naar boven gaan). Dit is best wel moeilijk, vooral voor de mama's! Het is niet leuk om je kindje te laten huilen. Maar mijn ervaring is dat dit het enige is dat helpt. Je moet het ook echt een aantal dagen volhouden, pas na 3-4 dagen zul je resultaat merken. Het drama zal steeds korter gaan duren en na een week slaapt hij waarschijnlijk weer gewoon. Heel veel succes en hou vol! Groetjes van Berenice
Wat een advies Je kindje voelt zich waarschijnlijk heel naar door het ziekenhuisgebeuren en wil bij zn mama zijn, zijn veilige haveb Geef hem de aandacht en troost die hij nodig heeft! Hij is nog zo klein... Het zal dan vanzelf weer beter gaan! Hij zoekt veiligheid en zodra hij in de gaten heeft dat jij hem dat geeft komt het wel goed!
Als je commentaar hebt he hou het dan lekker voor je. Advies van je zelf mag je geven maar een advies van een ander afkraken dat is ook niet de bedoeling.
Pnirmal for your information, ik had het niet tegen jou ! En ja ik reageer op zo'n reactie ja! Hoe haal je hetin je hoofd om een kind wat na ziekenhuisopname (rara hoe zou het probleem ontstaan zijn) gewoon maar te laten huilen?! Dat kind huilt écht niet omdat hij dat zelf zo relaxed vind hoor!
we waren ook wanhopig, we hebben ook het programma gebruikt in combi met een osteopaat en bij ons is het goed gekomen, het is heel pittig en moeilijk en voelde me zo rot, maar hij moet waarschijnlijk weer leren in slaap komen. Het is proberen waard! Ik leef met je mee. (weet er namelijk alles van slecht slapende kinderen, de oudste slaap nu door, godzijdank, nu nr 2 nog).
Nee ik zou ook zeker niet laten huilen. Rond die leeftijd was Isabella ook weleens moeilijk met slapen. Dan bleef ik naast haar zitten. Zonder iets te zeggen en met een hand bij aar in het ledikant. Dan ging ze eerst nog wel spelen of mijn aandacht trekken maar al snel had ze door dat ik toch niks zei. dat heeft een paar maanden zo geduurd en toen was het over. Mijn tip is om lekker bij hem te gaan zitten tot hij slaapt.
Ik ben het hier helemaal mee eens. Als je kindje in de wagen in slaapt valt dan zou ik m lekker daar laten liggen . Hier met M een dramaslaper (gehad, gaat nu wel stukken beter, al spookt ze nog erg). Kan een aanslag zijn op je geduld, maar ik denk dat je echt in je achterhoofd moet houden dat een ziekenhuisopname een traumatische gebeurtenis kan zijn voor een klein kindje. Dus probeer er (afwisselend met je partner: draai dus 'diensten') echt voor je kleine te zijn. Bij M werkte het toen ze net 2 was heel erg goed om af te spreken: mama gaat nu naar beneden even opruimen (nooit zeggen dat je iets leuks gaat doen natuurlijk ), als ik klaar ben met opruimen kom ik je nog een kusje geven. En dat dan ook doen natuurlijk. M lag eigenlijk altijd te slapen. Maar goed, die had geen ziekenhuisopname achter de rug .
Zeg ik ook altijd, Ik ga opruimen en de was doen ( ik doe ook altijd hele vervelende dingen, ha ha) . En dan kom ik weer bij je kijken. Werkt super goed ( ze is wel 4 jaar hoor) en meestal slaapt ze al of bij de tweede keer kijken.
ik zelf denk niet dat het veel te maken heeft met het ziekenhuis, hij is de hele dag door ook stront vervelend. om alles krijst hij en as het dan niet lukt of niet mag wordt het alleen maar erger. nu ligt hij ook al weer een dik uur in zijn bed te gillen..... heb alles al gedaan doe hem nu extra vroeg naar bed omdat hij gewoon niet meer al 6 uur slaapt per 24 uur. mijn relatie gaat hier ook niet beter van worden want ik ben alleen maar moe moe, en boos. hij heeft een meegroei bed en dat ging altijd prima maar nu klimt hij daar dus ook uit en moeten we hem tig keer terug leggen . hij wijst steeds met zijn handje naar de deur en zegt uit bank....ik ga mijn kind er niet leuker op vinden zo. ik had nooit gedacht dat ik me zo zou voelen en dat ik zo veel moeilte moest doen om hem niet flink door elkaar te schudden want dat zou ik nu het liefst doen, zijn broertje slaapt ook al zo slecht nu want die wordt steeds wakker van zijn gegil
Dat is echt een fase/ontwikkeling van je kleintje. Probeer er toch minder negatief in te staan. Hoe moeilijk dat nu lijkt. ( je bent moe en dan komt alles ook nog eens duizend keer zo hard binnen) Mijn peuterpuber is ook echt een jaar lang een monstertje geweest. Maar je moet echt proberen om te zien dat het kleintjes zijn die aan het uitproberen zijn en moeten leren. Ze doen het niet om jou te pesten.