Ik weet het niet meer.. In oktober is bij mijn moeder longkanker ontdekt met uitzaai naar bijnieren en lymfeklieren. Niets meer aan te doen was de mededeling. Ze heeft chemo en bestraling gehad voor verlengen van haar leven. Die zijn nu een paar weken klaar en ze gaat achteruit.. Van een actieve vrouw naar een scootmobiel, van een bos met haar naar kaal.. Beetje bij beetje verlies ik mijn moeder en het verscheurd me, mijn moeder is mijn alles en deden ook altijd alles samen. Nu zie ik verdriet en wanhoop in haar ogen en er is helemaal niets wat ik kan doen.. Vanmiddag is ze weer opgenomen met een ingeklapte long, en ben bang dat dit het begin van het einde is. Ik ben 1 bonk emotie vanaf het moment dat bekend werd dat ze kanker heeft en niet meer beter gaat worden.. Ik weet gewoon niet meer hoe ik hiermee om moet gaan..
Ik weet het ook niet meid. Het is een verschrikkelijke oneerlijke ziekte! Ik wens je heel veel sterkte. Dikke knuffel
Jeetje wat vreselijk en wat hebben jullie het ontzettend zwaar in zo'n korte tijd. Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen. Zal inderdaad niet meevallen om hier mee om te gaan en je eigen dagelijkse leven ook nog eens voort te zetten. Misschien dat je zelf een bezoekje aan je huisarts kan brengen om dit onderwerp te bespreken. Misschien heeft hij/zij raad voor je.
ik weet niet hoe je hier mee om moet gan, het is mijn angst dat zoiets dichtbij ons gebeurd.... Laat je moeder weten dat je er voor haar bent en vraag of er nog dingen zijn die ze wil doen met jou of iemand anders. Praat over de dingen die je nog wil bespreken. Heel veel sterkte!
Och Tammie, wat vreselijk he?! Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn vader, ook longkanker die uitzaaide. Inmiddels moet ik hem al weer bijna 2 jaar missen. Ik herken je gevoelens, het verdriet, de onmacht. Het is een vreselijke ziekte. Ik wil je heel veel sterkte wensen en als je met iemand prive wil praten, mag je me altijd pb-en.
Och meid.... Ik denk dat niemand weet hoe je met zo iets verschrikkelijks om moet gaan.. Het weten dat je haar gaat verliezen is al verschrikkelijk, maar om iemand zieker en zieker te zien worden lijkt me helemaal niet te doen. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Zeg alles tegen haar wat je wilt zeggen!
We hebben pas geleden een reis geboekt met het hele gezin.. in mei zouden we naar Turkije gaan, Ze heeft nog nooit gevlogen en dat wilde ze nog graag! Ben alleen erg bang dat mei te ver weg voor haar zal zijn..
Oh meis, wat verschrikkelijk!! Mijn moeder heeft deze vreselijke ziekte niet, maar bij haar is vorig jaar wel MS geconstateerd. Ik ben bang dat het een hele lange lijdensweg wordt, hoeft niet, maar ben er wel bang voor. Dit staat natuurlijk los van het feit dat je nu in een verschrikkelijke situatie zit. Inderdaad wat al gezegd is, bespreek zoveel mogelijk nog, dingen die je echt nog gezegd wil hebben ook zeggen. Een hele dikke knuffel voor jou en je familie!!!
heel veel sterkte en kracht. ik weet helaas hoe snel longkanker kan gaan.geniet nog van de tijd samen
Heel veel sterkte!! Kan je een ding adviseren , zeg alles wat je nog wilt zeggen... Probeer zo veel mogelijk te doen wat jullie nog willen doen. Ik ben me vader in 2009 verloren aan long kanker , hele zeldzame vorm hij was nummer 7 in Nederland die deze vorm had. Bij hem heeft het maar 8 weken geduurd. Kreeg geen chemo helemaal niks. Gewoon wachten op je dood. Maar het is zo heftig ging zo snel en soms denk ik had ik maar dit nog gezegd had ik maar zus gedaan. Ik was dan ook nog jong (17). Heel erg veel sterkte , en loop je zelf niet voorbij het is moeilijk maar probeer op jezelf te letten. Anders komt het er later uit (bij mij na 1,5 jaar) en dan ben je nog niet klaar.
Heel veel sterkte, ik weet ook niet hoe je ermee om moet gaan, hier ook een ernstig zieke vader en ik weet het nog steeds niet.......Het is meer overleven voor mijn gevoel.
Dit is een heel goed advies. Mijn mans vader had alvleesklierkanker wat niet acuut levensbedreigend was. Hij ging voor zijn laatste chemokuur naar het zh de dag voor wij naar Amerika gingen. Zo 'goed' ging het met hem. Een week na vertrek, we waren net een dag in Las Vegas, werden we gebeld dat hij op de IC lag met longontsteking. Anderhalf uur later zaten we in het vliegtuig terug, maar hij is niet meer bij geweest. Mijn man heeft dus niet meer met hem gesproken. Daar heeft hij veel last van gehad. En stop idd je verdriet niet weg, dat gaat zich wreken idd. Mijn man is zichzelf heel hard tegengekomen toen onze zoon geboren was en heeft vorig jaar gesprekken gehad met een psycholoog. Pas daarna kon hij er echt goed mee omgaan en kanhij erover praten zonder meteen tranen in zijn ogen te krijgen.
Jeetje wat heftig! Ik ben het wel met enkelen anderen eens: Alles doen en zeggen wat je nog wilt doen/zeggen, zodat je er later geen spijt van krijgt. Leuke uitjes doen zolang je moeder dat nog kan. Alle vragen stellen die je te binnenschieten. Als je moeder het wil en kan (is natuurlijk erg emotioneel voor haar lijkt me) misschien wil ze dan nog wel een mooie brief schrijven aan je kinderen. Heeft een moeder van iemand uit mijn omgeving, die ook wist dat ze niet lang meer te leven had, ook gedaan: Voor alle kleinkinderen een lange brief voor later (kleinkinderen waren allemaal jonger dan 5 jaar). Heel veel sterkte.
Wat vreselijk zeg.. Ik kan je helaas geen advies geven. Mijn moeder is overleden aan longkanker, bij haar is het vrij snel gegaan. Toen ze erachter kwamen zeiden ze al dat ze nog maar 3 maanden had, en 3 maanden later was ze inderdaad overleden. Probeer alles te zeggen wat je haar nog wilt zeggen en vragen. Ik hoop natuurlijk dat je moeder nog heel lang bij je mag blijven, maar ik hoop ook dat ze niet nog al teveel pijn hoeft te lijden. Pff vind het vreselijk om te lezen dat er mensen zijn die dit nu moeten doorstaan. Het is de moeilijkste tijd uit mijn leven geweest. En dat zal het voor jou vast ook zijn. Ik wil jou, jou familie en je moeder heel veel sterkte wensen in deze verschrikkelijk moeilijke tijd.
lieve tammie, ik vind het heel heel erg voor je. ik ben zelf genezende van borstkanker met uitzaaingen op mijn ribben en in de lymfeklieren,tweemaal hervallen op 29maanden.ik heb twee kinderen en na de derde chemokuur zonder succes vonden ze uitzaaingen en de vraag was of die in de longen of mijn ribben waren(het was op mijn ribben)maar de tien dagen dat we dat moesten afwachten wisten we niet of het over en uit was(als het de longen waren dan was er niets meer aan te doen) verder heb ik in mijn zieke periode ook mijn testament moeten opmaken waar ook in stond wie mijn kinderen zou opvoeden(de vader zien we al jaren niet meer) dit is niet te vergelijken met jouw situatie,dat besef ik heel goed,mijn nonkel die tevens mijn beste vriend was was samen met mij ziek geworden dus wij hadden erg veel aan mekaar.hij had longkanker en is helaas gestorven .doordat we beide erg ziek waren hebben wij héél veel en over alles kunnen praten.ik heb samen met hem zijn uitvaart geregeld,de muziek gekozen,de teksten,enz....en ik heb bij hem gelegen tot het einde.hij was in een hospice opgenomen(de mick in brasschaat=zéér goed)en heeft voor euthanasie gekozen.anekdote:toen hij er pas werd opgenomen in de mick ging ik hem brengen en ik droeg zijn tas met spullen en omdat ik op dat moment kaal was van de chemo waren ze er daar van overtuigd dat ik het was die opgenomen zou worden wat ik je eigenlijk met mijn véél te lang verhaal wil zeggen is dat het allerbelangrijkste is dat je veel praat.en hoe moeilijk ook ,over alles!vraag je mama of ze bang is,hoe ze alles wilt hebben,zeg haar dat je zelf bang bent maar dat je bij haar bent.dat ze een goede moeder is....mijn nonkel en ik vonden het heel erg als men niet durfde praten met ons. het doet vreselijk pijn maar toch is het nu nodig dat je flink bent en mee de praktische zaken in orde brengt,al lijkt dat héél hard.het geeft je mama rust te weten dat alles in orde komt. héél veel sterkte en een hele dikke troostknuffel!
Jeetje meid wat erg! Moet vreselijk zijn om mee te maken Hoe je er mee om moet gaan weet ik ook niet,maar belangrijkste is dat je je emoties niet weg stopt. Ik wil je heel veel sterkte wensen en je moeder ook.
Verschrikkelijk! Heel veel sterkte voor nu en de periode die nog komen gaat. Bij mijn ouders is 10 jaar geleden tegelijkertijd kanker geconstateerd (borstkanker en lymfklierkanker in de nek). Ik zat toen nog op de middelbare school en heb het veel luchtiger meegekregen dan wanneer ik er nu aan terug moet denken. Probeer je te focussen op de positieve momenten en gebeurtenissen, dit herinner ik mij van mijn moeder welke ontzettend positief ingesteld was! Geniet van al die mooie momenten die je samen met je moeder hebt en laat haar je liefde voelen en weten aan haar.