Inmiddels 4 maanden geleden bevallen van ons 3e kindje. Wat zijn we trots, dankbaar en blij! Na lange (fertiliteits)trajecten is ons gezin compleet, het heeft ons veel bloed, zweet en tranen gekost. We hebben zo uitgekeken met elkaar naar ons 3e kindje en broertje/zusje. Overal heel bewust bij stil gestaan en genoten en genieten doen we natuurlijk nog steeds! Als ik kijk naar de foto's en filmpjes net na de bevalling, de kraamtijd voel ik 'het gemis'. Ook het besef dat ik nooit meer een kindje zal dragen, schopjes zal voelen en nooit meer mag bevallen..... Ik kan ontzettend 'verdrietig' worden van het feit dat deze tijd nooit meer terug komt... Ik hoop dat ik geen mensen kwets.....we zijn ook echt zó dankbaar voor onze kinderen en besef me ook heel goed dat er stellen zijn die na langdurige trajecten nog steeds met lege handen zijn. Ik ben vast niet de enige en ben benieuwd, ging dit gevoel bij jou ooit weg? Heb je er 'mee om leren gaan' of had het tijd nodig en kwam de acceptatie gewoon op den duur?
Wat vervelend dat je je zo voelt. Voor mij is het herkenbaar in zoverre dat ik het na de tweede had. En toen zijn we dus wel voor de derde gegaan. Nu geniet ik van alles van de jongste (ze is 1) maar voor het eerst heb ik ook enorm veel zin in het feit dat ze ouder wordt. Soms kan ik nog wel denken ach nooit meer zwanger of ach nooit meer een newborn maar het is goed zo. Ik wil niet meer en het hoeft niet meer. Ik voel dus wel berusting. Jij zit nog in het eerste jaar na je bevalling. Vergeet niet dat je nog vol hormonen zit. Het kan best zijn dat met het verstrijken van de tijd de gevoelens ook anders worden!
Heb ik ook heel erg gehad terwijl ik echt heel bewust de 3e als laatste heb beleefd. Voordat ze 2 werd ook weer een periode gehad dat ik weer intens verlangde naar die eerste bijzondere tijd. Maar nu vind ik het heerlijk dat ze ouder worden. Komt weer ruimte voor mij, kunnen makkelijker op pad, avonturen beleven echt weer vrijer.
Dankjewel voor je reactie! Inderdaad, ook wel het 'verlangen' naar de momenten dat hij ouder wordt. Hoe zal hij worden, lijkt hij op broer/zus? Enz enz. Als we niet met zulke trajecten te maken hadden gehad en jonger waren geweest hadden we beiden een 4e ook niet perse uitgesloten. Maar toch....Dan zal dat gevoel er waarschijnlijk ook wel zijn Ik ben geen moeder die zegt.....pffff gelukkig dit nooit meer, of dat nooit meer. Ook bevallen bijvoorbeeld vind ik bijzonder mooi! Gelukkig overheerst het gevoel niet meer zo zoals in het begin, maar het kan me nog steeds wel enorm overvallen..... Je hebt ook gelijk, het is nog niet zo heel lang geleden....hopelijk is het vooral een kwestie van tijd! Ik voel me nu wel 'compleet' dat hadden we bij de 2e niet.
Ik herken het heel erg....ik had bij onze jongste ook veel moeite met het opruimen en wegdoen van alle babyspullen....nooit meer zwanger , nooit meer die speciale momenten...nooit meer een kaartje uitzoeken...nooit meer die eerste kleertjes kopen en een kamertje klaarmaken...we zijn gezegend met 2 gezonde kinderen en het is helemaal goed zo...maar toch had ik dat gevoel ook heel erg...ik heb er ook zo intens van genoten en het was zo bijzonder.... Maar! Toch...echt...het slijt....eerst dacht ik van niet ...maar nu de kinderen echt wat ouder worden en de jongste de basisschool dit jaar verlaat merk ik toch dat het gevoel anders word...ik krijg er zoveel vrijheid voor terug en ik realiseer me dat ik erg dankbaar moet zijn voor 2 gezonde kinderen welke het heel goed doen...echt het word anders..had ik nooit gedacht...maar het is wel gebeurt...het is goed zo...
Ik denk dat je gevoel voor veel mensen heel herkenbaar is. Het is misschien een soort rouwproces. Net als de babyspullen opruimen en wegdoen. Dat is ook echt een dingetje.
Probeer je te realiseren dat je in een luxepositie zit. Er zijn mensen die nooit een kindje mogen krijgen en er zijn mensen die een kindje of meer... moesten verliezen. Als ik aan zulke dingen denk voel ik alleen maar dankbaarheid. Dankbaar dat mijn zorgen niks voorstellen bij het leed van anderen.
Heb zelf nooit schopjes gevoeld van mijn tweeling door extreme vroeggeboorte. Hooguit paar keer beetje gefladder als ik goed oplette. Heb momenten gehad dat ik daar verdrietig om was en voelde als een gemis omdat wat ik verwachtte mee te mogen maken mij niet gegund was. Maar ook ik prijs mij gelukkig dat ik nu na alle ellende twee gezonde kinderen heb. Ik vind het dus ook een luxepositie en heb zelf nooit zoveel begrip voor dit soort verdriet als je alle mooie dingen mee hebt mogen maken. Dat je iets jammer vindt oké. Maar als ik dan lees over rouwproces enzo denk ik
Dit is inderdaad niet vergelijkbaar met een rouwproces... jammer en teleurstellend, ja vast. Maar op geen enkele manier vergelijkbaar met het leed van mensen die geen kind mochten krijgen of een kind hebben verloren. Maar goed, misschien mis ik empathisch vermogen doordat ik leed altijd op een nuchtere manier in perspectief probeer te plaatsen tot ander leed.
Heel herkenbaar, hier vrijwel dezelfde situatie. Ik kon ook bij vlagen heel emotioneel worden van de gedachte dat alles voor het laatst was. En dat de tijd van zwanger zijn en bevallen echt voorbij is. Je hormonen spelen een grote rol en zoals anderen hier ook zeggen: het wordt vanzelf minder. Wees niet te hard voor jezelf in de zin dat je voortdurend dankbaar en gelukkig "moet" zijn (dat ben je, dat begrijp ik), accepteer dat die verdrietige gevoelens er ook zijn. Wanneer je ze probeert te onderdrukken worden ze alleen maar sterker. Af en toe even je tranen de vrije loop laten, je baby extra knuffelen en daarna weer bewust kijken naar de prachtige rijkdom van 3 gezonde kinderen. Het komt wel goed!
Een rouwproces kan ik het niet noemen inderdaad. Dat je er met momenten weemoedig van wordt wel. Het zwanger zijn, bevallen en die eerste weken vind ik iets magisch hebben. Al besef ik me goed dat het ook heel anders kan lopen allemaal. Ja ik zou het graag nog eens meemaken, maar die kans is nihil aangezien mijn man écht niet meer wil. En dat is ook oké. Ik voel me gezegend met wat ik heb, kijk soms nog eens foto's / video's terug van die tijd en voel me dan even emotioneel. Moet zeggen dat dat gevoel de eerste maanden na onze 2e wel sterker aanwezig was dan nu. Soms voel ik nog wel eens heimwee naar die tijd, maar ben ook blij dat ze steeds wat ouder en zelfstandiger wordt.
Tja. Eigenlijk kan je bij alles in het leven wel een een situatie bedenken waarbij je kan zeggen Ja Maar… Waarom toch altijd dat vergelijken. Het is toch geen wedstrijd wie het meest recht heeft op verdriet? Natuurlijk kan je zeggen : kijk eens hoeveel prachtigs je hebt mogen krijgen! Maar laat iemand ook verdriet hebben, dat verwerken en het een plekje geven. Dat doet gelukkig namelijk helemaal niks af aan het leed van anderen. @TS Ik snap je hoor, ik ben zelf iemand die echt moeite heeft met het afsluiten van fases, en vond de zwanger/babyfase achter me laten echt wel een dingetje. Je gevoelens mogen er gewoon zijn, je zit nog vol in de hormonen en dan worden dingen ook nog wat uitvergroot. Praat er over, knuffel je baby nog eens extra, en over een tijdje kan je het zeker een plekje geven.
Ik vind een rouwproces echt veel te ver gaan, iedere fase heeft zijn charmes. Het is toch mooi dat je het 3x hebt mogen meemaken en dat je nu weer een andere fase in gaat. Alleen maar fijn dat je het als zo mooi hebt ervaren. Mij deed het heel goed om de babyspullen te geven aan iemand die het echt goed kon gebruiken. (Jong, ongepland zwanger, geen partner meer in beeld en geen geld).
Wat een mooie reacties hier! Bedankt daarvoor. En wat fijn om te lezen dat het voor velen herkenbaar is en dat het met de tijd allemaal afvlakte!!
Hormonen doen veel . En verder, tja het hoort erbij. Mijn kinderen zijn alweer 15 en bijna 13 en ach wat waren ze schattig toen ze klein waren Zelfs de oudste, die gister foto's aan het terugkijken was, had zoiets van, ach wat was ik schattig! Dan kan ik wel heimwee hebben naar die tijd, want ik vond de fase van rond de 2 jaar het leukst, en ook zo heel erg bewust van genoten, wetende dat dat voorbij zou gaan. En dan heb je een puber die niet lekker in haar vel zit, dat is zo ontzettend rot. Dan mis je helemaal die onbevangen tijd. Maar nu loopt alles best weer lekker, en kijk ik stiekem uit naar kleinkinderen (als die er komen).
Hier ook herkenbaar, hier ook 3 kids allemaal via icsi, en meerdere pogingen. De jongste is nu 3,5 jaar, en wij wouden voor we wisten dat het niet vanzelf zou gaan 3 kids, dat hebben we gelukkig gekregen, en tot de jongste bijna 3 was hebben we echt nog getwijfeld wat we met de overige cryos gingen doen, inmiddels hebben wij een half jaar geleden besloten dat dit echt de laatste is en blijft, en de cryos afgestaan voor de wetenschap, maar evengoed hebben we dus nog echt getwijfeld, vooral toen de jongste echt nog klein was, probeerde ik ook bewust afscheid van alles te nemen, had er echt moeite mee, maar nu ben ik blij met deze keuze, zo fijn dat de jongste nu zindelijk is en echt groot wordt, nee het is nu echt goed zo, maar moet ook zeggen dat het leven zo druk genoeg is.
Wauw, jullie hebben de cryos afgestaan aan de wetenschap! Wij hebben ook nog 2 cryos. Vind ik ook best een groot ding, wat gaan we met de cryos doen? We gaan ze niet laten terugplaatsen, maar kan het nog niet over mijn hart verkrijgen er iets mee te doen.....zoveel bloed zweet en tranen heeft het gekost. Goed om te lezen, dat het bij jou ook een kwestie van tijd was...
Zo ben ik helemaal blij met elke nieuwe fase die we ingaan met R die nu achter zn karretje aan t crossen is door t huis. Helemaal blij met zn nieuwe opties en wij blij voor hem. Steeds meer interactie alhoewel woorden nog ver te zoeken zijn. Heerlijk als ze groter worden. Maar de mini maatjes kleding krijg ik niet weg hoor. Heb nog zeker 3 grote bakken met kleding en spulletjes liggen. De bijzondere pakjes zitten in hun eigen koffertjes. 1 startset bewaar ik voor mn dochter, iets wat mijn moeder destijds voor mij deed. Maar dat zou samen natuurlijk nooit 3 boxen hoeven te wezen. Boven de 62 lukt wegdoen me dan weer prima, dan moet t wel iets heel bijzonders zijn wil ik dat nog ff op de stapel apart houden. Maar maat 48-62 oef.
Ja, aan de wetenschap op hoop dat ze de trajecten kunnen helpen verbeteren, donatie konden wij niet meeleven, het idee dat je ergens nog een kind hebt misschien, en dat nooit zou weten.. en gewoon vernietigen, dan zou het helemaal voor niks zijn, maar dat zijn hele persoonlijke keuzes, ik had liever gehad dat ze gewoon op waren gegaan. Maar goed heb dus nog een aantal jaren betaald, zolang er ook maar een geringe twijfel was hebben we dat gedaan. Maar nu moesten we de laatste keer opnieuw betalen, meen rond de 80/90 euro nu, (toen we ooit begonnen was t 50 euro) logisch alles wordt duurder, maar we hadden echt de keuze gemaakt, 3 kids is echt goed zo. En nu is t ook echt goed zo. Maar dat heeft dus wel wat jaren gekost, en voor ons was het goed om zolang te wachten, met verdere keuzes tot we het zeker wisten, dat voelt nu ook echt goed.
Ik had dit de eerste maanden ook heel erg, na de derde. Heeft echt wel een aantal maanden geduurd, maar naarmate de maanden verstreken werd het gevoel minder en ging ook weg. Natuurlijk denk ik nog wel eens bij sommige nieuwe fases: oh dit is de laatste keer. Maar niet meer zo extreem emotioneel als in de eerste maanden. Vervelend dat je je zo voelt, ik hoop dat het bij jou ook minder wordt net als bij mij.