hallo iedereen, Ik heb al een zoon van bijna 2,5 en mijn moedergevoelens worden weer heel heftig bij het zien van een babytje, ik zou best wel nog een 2de kindje willen, ik zeg tegen iedereen van niet, maar mijn gevoelens in mijn hart spreken dat tegen. Toch weet ik dat ik het niet aankan, ik heb een postnatale depressie gehad na de geboorte van mijn zoon, en ben nu nog steeds depressief, ik loop ook bij psychologe en psychiaters, ook neem ik medicijnen, mijn psychologe zegt dat het i.v.m mijn gezondheid echt niet verstandig is om aan een 2de kindje te beginnen, en ik weet heel, heel erg goed dat het echt niet verstandig is en ook gewoon niet mogelijk. Ik ben daarvoor veel te labiel, maar toch... Die gevoelens, jullie kennen het wel, bij het zien van een babytje, oh God, wat moet ik nou? Ik begin er echt niet aan, hoor, echt niet, ik wil niet dat dat babytje er de dupe van word, omdat ik zonodig in zo een situatie nog een kindje wil. Hoe geraak ik van die gevoelens vanaf? Misschien over een paar jaar als ik geestelijk in orde ben? Maar daar ben ik nu vet mee. Ik hoop dat jullie me een beetje begrijpen en eventueel raad kunnen geven?
Jeetje best heftig en begrijp dat je soms mementen hebt dat je het allemaal heel moeilijk vind! maar denk dat jezelf al een heel end in de goede richting bent door de manier waarop je denkt. Je gevoelens zal je niet kunnen uitschakelen maar misschien kan het je wel een extra drive geven om op te knappen. succes in ieder geval!!1
Jeetje meid wat ontzettend vervelend! Het lijkt me erg meilijk je gevoel te negeren dat heb ik tenminste wij gaan voor een derde terwijl altijd zei ik wil en maar eentje. Het loopt zoals t loopt. Ik hoop dat jij helemaal opknapt en het toch ooit een keer voor je gaat gebeuren. En je toch groen licht krijgt al is dit misschien niet in ene kort tijdsbestek en snel genoeg voor je zelf. Heel veel sterkte
jeempie, wat moeilijk voor je zeg, Ik hoop zeker dat je weer helemaal opknapt! en nog een pracht van een baby mag verwelkomen, Ik vind het heel knap hoe je denkt! naar mijn idee moet je daar toch wel een sterke verstandige vrouw voor wezen !
hey hey, wij willen ook graag en bij ons kan het ook niet :x omdat ik medicatie slik en ik moet eerst geholpen worden we zijn gisteren bij de dokter geweest en heb te horen gekregen dat de wachtlijst zeker een jaar is en hij vertelde er doodleuk even bij dat ik ABSOLUUT niet zwanger mag raken voordat ik geholpen ben en onze dochter is al drieenhalf dus ik begrijp goed hoe je je voelt al zit ik dan niet in een depressie vind het heee knap van je dat je het zekers te weten niet aan druft maar ondertussen zijn die gevoelens er wel ik weet dus ook niet hoe je er van afkomt..
Wat heftig lijkt me dit.. en ik begrijp je gevoel heel goed! Heb zelf een heftige depressie gehad (met alle gevolgen van dien ) en heb ruim een jaar heel hard moeten knokken met intensieve therapie en medicijnen om er weer te zijn.. Daarna moest ik manliefs vertrouwen zien te winnen, medicijnen afbouwen en laten zien dat ik weer dingen aankan.. Dat moment is er nu gelukkig; en wij kunnen er nu volledig voor gaan.. Dus ik weet dat het moment weer komt, maar alleen als je jezelf heel hard inzet; en die inzet zie ik bij jou.. Geef niet op meis, je gaat er verstandig mee om.. en weet hoe je in elkaar zit, dat heb je alvast gewonnen.. Heel veel succes en blijf knokken voor jezelf!