Ik weet het... het is allemaal nog zo recent dat wij ons wondertje af hebben moeten geven... maar ik heb het gevoel verslagen te zijn. Dat ik niets meer aan kan pakken. Dat alles me teveel is. Continu spookt door mijn hoofd dat ik dit lieve kindje zo ga missen. Dat hij of zij zo welkom was en hoe ik dat nu een plekje moet geven. Hebben jullie tips voor me? Ik ben zo bang dat ons lieve eerste kindje doodgezwegen gaat worden. Terwijl dit grote wonder altijd ons eerste kindje zal blijven... Dat wil en zal ik nooit vergeten! Hebben jullie een speciaal plekje voor jullie kleintje gemaakt? Of iets anders gedaan om hem/haar te blijven herinneren? Niet dat ik daarmee wil zeggen dat je iets materieels nodig hebt, want natuurlijk blijft ons kindje altijd in ons hart. Ik zat zelf te denken om van hout een vlindertje te maken en deze te beschilderen. In de tuin hebben we een vlinderstruik staan. Daar wilde ik het vlindertje dan op bevestigen... Maar ik weet niet... dat lijkt me wel een mooi idee. Op de site van lieve engeltjes had mijn moeder ook een mooi zilveren engeltje gevonden. Deze wilde ze me kado doen met mijn verjaardag. Dat vind ik wel een mooi idee! Weet je wat ik haast nog wel het mooiste idee vind? Dat ons hummeltje bij de laatste meting in het ziekenhuis ook precies 2 cm groot was en dit hangertje ook... Toeval? Daar geloof ik niet in... Lieve meiden, hebben jullie tips voor me om alles een beetje een plekje te gaan geven? Wat mij betreft kan de wereld nu vergaan... ik voel me zo verdrietig... Liefs, Josien
hallo lieve Josien, heel veel sterkte met dit verlies Ik ben zelf ook nog bezig met verwerken van het ergste verdriet. Ik heb een plankje in de slaapkamer met daarop fotootjes van Bas, zijn konijnenknuffel, en zijn ingelijste voetafdrukjes. Ik zet er als ik ga slapen een theelichtje bij. Ik schrijf hem ook briefjes in een dik schrift, dat ligt onder mijn kussen. En ik raak 7000 keer per dag het kettinkje met zijn naam aan... en heb een sleutelhanger met zijn fotootje erin.. en foto's in mijn portefuille... kortom, hij is overal. ik wil hem gewoon altijd en overal dicht bij me hebben. Wat mij ook erg oplucht is het kletsen met de meiden hier en op msn. ik typ me soms een ongeluk terwijl ik de tranen flink laat lopen. een soort van praten en huilen tegelijk... voor mij helpt het en hopelijk ook voor jou? huil maar lekker met ons mee hoor, we begrijpen je helemaal loopy
Lieve Josien, ik heb zojuist beide verhalen van je gelezen. Wat ontzettend triest, lieve meid, dat je na zoveel pogingen eindelijk het mooist overkomt maar heel snel daarna weer afgenomen wordt. Het is niet te bevatten dat we zoveel verdriet moeten doorstaan. En toch proberen we dat wel. Ik probeer te begrijpen waarom het mis is gegaan, wat hier toch het nut van is. Maar het is niet gelukt en het zal nooit lukken. Iemand zei laatst, "Ooit zul je misschien begrijpen waarom." Nou... daar geloof ik geen bal van. Als Niels* een lichamelijke aandoening had gehad, héél misschien wel. Maar na 7 maanden zws is hij om onbekende reden gestorven in mijn buik. Zoiets valt m.i. nooit te begrijpen. De tijd is denk ik het enige wat ons kan helpen ons verlies uiteindelijk een plekje te geven. En ondertussen moet jij die dingen doen, waarvan je denkt dat het jou troost geeft. Ik heb van een tuintafeltje een hemels vlindertuintje gemaakt; orchidee, klein vaasje met vlinderlokkertjes, nep-vlindertjes, feetjes en engeltjes, spelende kinderkonijntjes, en allerlei andere lieve kleine dierenbeeldjes. Je kunt het allemaal bij intratuin verzamelen. Van onze familie en vrienden hebben we kaarsen gekregen en elke dag brandt er een kaars in het tuintje. Regelmatig verplaats ik het een en ander en kan genieten van de rust en de liefde die ik erin heb gestopt. Dus lieve Josien, doe wat je hart je ingeeft. Je zult zien dat als je ermee bezig bent je heel veel liefde erin kunt stoppen. Die liefde had je graag aan je kind willen geven, maar op deze manier geef je het eigenlijk ook aan je kind! Heel veel sterkte en hopelijk vind je hier op het forum wat wij allemaal vinden; herkenning, begrip en respect. Liefs, Mariella
heel veel sterkte josien lucht hier je hart als je er behoefte aan hebt we zullen er voor elkaar zijn
Hi meis, ja het leven is zo oneerlijk! Ik dacht misschien zou het wel fijn zijn om een eigen site te maken,daar kan je ook alles op kwijt en familie en vrienden en alle anderen kunnen daar een kijkje op komen nemen en lezen precies hoe jullie je voelen en wat jullie kindje voor jullie betekent. Ik ben er echt blij mee en ook die lieve woorden van alle mensen doen ons echt heel goed. Meis,ik wens jullie nogmaals heel veel sterkte en kom maar lekker kletsen hier,wij begrijpen je allemaal! Liefs Dais.. -x-