Zo herkenbaar dit . Ik ben al namen aan het bedenken. Mijn man roept echt heel hard nee. Ik zie het niet gaan gebeuren dat er een derde komt...
Wij zeiden toen we nog maar kort een relatie hadden dat we 3 kinderen wilden. Maar na 2 kinderen was mijn man daar niet meer zo van overtuigd, en de eerste periode moest ik er ook nog ff niet aan denken. Maar het was voor mijn gevoel nog niet klaar. Ik heb het dus eerst een tijd op z'n beloop gelaten, maar na een tijd begon het toch weer te kriebelen, alleen wilde mijn man absoluut nog niet. Maar na een tijd geduld hebben en vaak hinten was hij toch om! Het was pas na 10 rondes raak, maar achteraf gezien is dat ook wel goed geweest i.v.m. het starten op school van de jongste. Inmiddels zijn we sinds 3 maanden trotse ouders van 3 jongetjes en ik moet zeggen: het is toch wel weer erg leuk Het leeftijdsverschil vind ik nu erg prettig. Tijdens mn verlof gingen de jongens naar school en had ik dus overdag rust. En nu heb ik overdag dus ook rust met de jongste en na schooltijd gezellig met de andere 2 erbij. Ze zijn allebei heel erg dol op hun broertje en begrijpen ook goed dat ze soms moeten wachten (niet dat ze dat altijd leuk vinden natuurlijk). Mijn man zei nu zelfs dat hij vergeten was hoe schattig en lief die hele kleine baby's zijn Neemt niet weg dat het natuurlijk ook af en toe wel pittig kan zijn Volgens mij doe je een 3e er niet zomaar bij, is dat meer met een 4e. Als je op stap gaat met 2 kinderen heb je voor elke ouder 1 kind, met 3 kan dat dus al niet meer, 4 maakt dan niet meer uit omdat je het al gewend ben van 3.
Volgens mij doe je er geen één kindje 'zomaar even bij'. Elk kind heeft zijn aandacht en zorg nodig dus dat ben je gewoon extra kwijt. Op een gegeven moment zul je wel weer een soort routine vinden, tenminste dat is mijn verwachting. Hier hetzelfde dillema. Zou heel graag een derde kindje willen. Ik verwacht wel dat de eerste periode zwaar is (tenminste dat vond ik met 2 al), maar een wat groter gezin lijkt me heerlijk, voor mij, maar ook zeker voor de kinderen. Vriendlief wil ook niet, hij vind de eerste periode ook erg zwaar en vind het mooi zo. Wat ik uit eerdere reacties opmaak is dat, omdat jullie partner het niet wil het ook niet gebeurd. Daar heb ik moeite mee. Jullie wens is toch net zo groot als die van hem. Ik snap dat je hierin niet kan middelen, en voor 2,5 kinderen kunt gaan. Maar ik vind, ook in mijn situatie, niet dat er dan maar geen 3e kindje bij komt omdat de één het niet wil. Zonder het op de spits te willen drijven, maar gewoon omdat ik beide wensen even belangrijk zijn. Hoe gaan jullie daar mee om?
Ik vind dat ook heel lastig Isabella, maar ik kan mijn man niet dwingen om nog voor een derde te gaan. Ik vind het wel heel oneerlijk dat hij hierdoor kan beslissen dat er dus geen kindje meer komt en dat maakt het misschien nog wel moeilijker om mij eroverheen te zetten. Het is ook gewoon zo lastig dat er bij dit geen gulden middenweg is. Je kan niet allebei een beetje water bij de wijn doen waardoor je beide tevreden bent.
Ik vind dat ook lastig. Alleen feit blijft dat je allebei moet willen. Ik leg me liever neer bij een gelukkig gezin met 2 hele fijne kinderen dan een gezin met 3 kinderen waarvan ik weet dat er 1 'ongewenst' is. Dus wat dat betreft weegt zijn NEE helaas zwaarder dan mijn JA. Maar het is wel een argument welke ik zou gebruiken in een goed gesprek over deze kwestie. Al denk ik niet dat hij hier gevoelig voor is hoor. Een andere denkwijze is ook: Wie is er het ongelukkigst. Jij (ik) nu met een onvervulde kinderwens, of je man met een eventueel derde kind. Dat vind ik ook wel een interessante denkwijze. Voor mezelf vind ik echter dat ik niet teveel mag blijven hangen hierin, omdat ik al zo gezegend ben met 2 gelukkige en gezonde kinderen. Echt ongelukkig ben ik natuurlijk niet. Ik ben zelfs heel gelukkig. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ik er nog een beetje meer bij wil
Sandra en abrikoos, dank. Erg mooi hoe jullie het omschrijven. Het is inderdaad zo dat je je (we) gelukkig mag prijzen met 2 gezonde kinderen. Dat besef ik me ook, maar het is altijd goed als het benoemd wordt. En idd een "ongewenst" kind of "doorgedrukt" kind voelt ook niet goed. Maar idd een wens kan ook erg sterk zijn. En loslaten of accepteren moeilijk. Ik las in een ander topic dat veel vrouwen met een 3e kinderwens zelf uit een gezin van 3 komen. Dat is hier ook en ik denk ook wel dat dat mijn beeld vormt. Vriend komt juist uit een gezin van 2 kinderen. Belangrijk voor mij is dat dat mijn wens net zo goed word erkend als die van mijn vriend. Ik zou er echt moeite mee hebben als hij zou zeggen "Nee" en het er verder niet over wil hebben.
Bij mij is het ook gelukkig zo dat mijn man mijn wens echt begrijpt alleen ziet hij het gewoon echt niet zitten. Wel heeft hij ook gezegd dat mocht ik onverhoopt toch zwanger raken het gewoon hartstikke welkom is. En inderdaad ik ben ook zo blij en gezegend met mijn twee gezonde kinderen maar dat neemt helaas de kriebel niet weg. Gelukkig kan ik wel enorm genieten van mijn kinderen en probeer ik mijn wens een beetje naar de achtergrond te schuiven, maar dat blijft gewoon lastig. Hier erover praten met jullie helpt gelukkig wel goed het is fijn om echt begrepen te werden.
Ik ben een tijdje terug ook een topic begonnen over mijn twijfels over een derde kinderwens, dat is best een actief topic geworden. Maar wat minder herkenbaar omdat de situaties nogal verschillen. Fijn om hier echt herkenning te vinden. Mijn man geeft idd ook aan dat een verrassing wel welkom zou zijn. Dat vind ik dan weer zo dubbel, want als hij er dan aan zou kunnen wennen, waarom kan hij dan niet wennen aan mijn wens en er gewoon voor gaan. Maar dat is dan te bewust waarschijnlijk. Ik kom trouwens ook uit een gezin met 3 kinderen en mijn man uit een gezin met 2 kinderen. Dat speelt voor mij ook wel mee.
Dat is voor mij ook dubbel hoor abrikoos dat mocht je toch zwanger raken dat het dan zo welkom is. Mijn man heeft ook gezegd dat als we 2 jongens zouden hebben gehad dat hij dan misschien eerder voor een derde zou zijn gegaan in de stiekeme hoop op een meisje. Hij komt zelf uit een gezin met 4 jongens dus een meisje leek hem heel leuk. Laat nou de jongste een meisje zijn, dus zijn wens is uitgekomen en zijn gezin compleet. Ik kom zelf uit een gezin van 2 dus ik heb geen idee hoe het met drie is of zou kunnen zijn.
Dat is ook een zure gedachte dan, dat het dán wel zou kunnen. Hier heeft mijn man nog een argument om niet toe te geven. Ik heb in het begin van onze relatie ontzettend gezeurd om huisdieren (toen al last van hormonen waarschijnlijk ) Uiteindelijk heeft hij toegegeven maar is dat helaas niet echt gelopen zoals ik/wij voor ogen hadden. Misschien heeft hij hierbij hetzelfde (voor)gevoel? Daarnaast ben ik nogal vatbaar voor bevliegingen. Ik kan bv ineens een naaimachine willen en ben dan een tijdje heel fanatiek, tot ik er op uitgekeken ben. Volgens mij heeft hij het idee dat dor ook zo'n bevlieging is. En dat het dan tegenvalt. Of dat ik juist altijd die kriebels blijf houden. Ook na een derde/vierde/vijfde. Ik weet het niet. Misschien is het wel een bevlieging. Maar het spookt al ruim een half jaar door mijn hoofd nu (tot de jongste 2,5 was had ik helemaal geen kriebels. Ik vond het nl best zwaar met 2 kleintjes).
Mijn man zei ook altijd heel stellig dat er geen derde zou komen. Hij vond de babytijd zo zwaar en ook praktisch gezien wilde hij het gewoon niet. Ik had daar ook erg veel moeite mee, het deed gewoon pijn om te weten dat er nooit meer een kleintje bij zou komen. Maar op een gegeven moment ben ik het toch los gaan laten en heb er bewust voor gekozen om te gaan genieten van wat ik nu heb en blij te zijn met de rust en vrijheid die ik langzaamaan weer terug kreeg. En juist op het moment dat ik dat deed, zei mijn man ineens dat hij toch nog wel een derde wilde. Alle bezwaren waren er voor hem nog steeds, maar het leek hem zo leuk om een 'groot' gezin te hebben. Hij zag het echt als een investering voor de toekomst. Dat vond ik zo bijzonder! Ik moest toen wel weer even omschakelen, maar de wens was er nog steeds, dus nu gaan we er weer voor!
Hoi, hier ook een mama van 2 (meiden) van 6 en 4. Afgelopen zomer besloten ook voor een derde wonder te gaan. We hadden allebei het gevoel dat ons gezin nog niet compleet was. Nu al weer een poos verder en in januari een missed abortion en curettage gehad, maar nog steeds de wens. Deze maand voor het eerst serieus weer aan de klus omdat we eerst even fysiek en mentaal moesten bijkomen van de missed abortion. Hopelijk deze maand beter nieuws. En voor de dames waarvan de partner twijfelt: ik hoop dat jullie alsnog voor een derde wonder kunnen en mogen gaan.
Ik hoorde laatst iemand zeggen (haar partner wilde ook geen derde): 'Jij wil geen derde, ik wel. Iemand zal een stap richting de ander moeten maken want 2.5 kinderen is natuurlijk geen optie. Als ik de stap maak dan komt er géén derde kindje. Dan houd ik het gevoel dat wij niet compleet zijn en mis ik iets in onze relatie. Het maakt mij enorm verdrietig en de gemaakte keuze zal mij ongelukkiger maken. Mocht jij de stap maken dan krijgen wij (hopelijk) een derde kindje. Je zult absoluut even moeten wennen en het zal niet altijd gemakkelijk zijn, maar zou je ooit spijt krijgen van dit kindje? Zou je hem of haar niet, net als de andere kinderen, nooit meer willen missen? Zou je niet wederom ervaren wat een prachtig geschenk het is. Zou jij er ongelukkig en verdrietig van worden als een wonder bij komt en jij mij compleet maakt?" En eigenlijk vond ik dat wel iets moois om eens samen te bespreken. Wat zijn voor ieder de consequenties wanneer je een stap maakt richting de ander.
We gaan er toch voor! Mijn man heeft aangegeven er voor te willen gaan, zonder er heel veel woorden aan vuil me maken. Zo ging het bij de eerste ook. Ik heb hem nooit gepusht alleen hem laten weten wat ik denk en voel. Ik heb ook zonder commentaar geluisterd zijn angsten en bezwaren (zijn ook realistisch) en toen is hij zelf tot deze conclusie gekomen. Ik weet dat dat bij mijn vent iig de enige manier is. Hopelijk zijn er nog meer mannen hier die van gedachten veranderen.
Wat fijn voor je mine28! Ik kan praten als brugman maar het blijft hier helaas een nee bij mijn man. Maar het is wel duidelijk gewoon om het geld niet omdat hij baby's niet leuk vind of wat dan ook. Misschien winnen we de jackpot haha
Wat fijn Mime! Er is nog hoop Ik zei gisteren tegen mijn man: "Ooit krijg ik je nog wel zo ver" en hij zei, hoe langer het duurt, hoe kleiner de kans wordt. (vanwege het leeftijdverschil) "Is er nu wel een kans dan?" De kans is klein, zei hij. Maar dat geeft me wel een sprankje hoop natuurlijk. Ik weet niet of ik daar nou blij mee moet zijn. Want waarschijnlijk wordt het uiteindelijk toch nee.
Ja die sprankjes hoop zijn misschien nog wel het ergste. Ik blijf ook hopen maar de kans is zo verschrikkelijk klein. Het blijft zo'n lastig punt wat ik ook zeg hij blijft bij zijn standpunt is best lastig. En ik respecteer zijn mening natuurlijk ook dus ik wil ook niet teveel blijven zeuren want dat werkt alleen averechts.