Hoi allemaal, ik kom ook weer eens kijken. Ik weet niet of ik het hier al gemeld had, maar afgelopen zondag had ik weer een negatieve test. Ik heb toen besloten dat ik het echt los moest gaan laten, want ik merkte dat ik er veel te veel mee bezig was. Bij de anderen had ik dat helemaal niet, maar deze keer ineens wel. Geen idee waarom. Misschien omdat we er zo lang over getwijfeld hebben of omdat ik wat ouder werd, maar het werd zo'n beetje nr 1 in mijn leven en ik wil eigenlijk niet mijn prioriteiten verleggen. Daarom heb ik me toen voorgenomen om hier ook minder te komen, want dat voedt het natuurlijk toch wel. Afgelopen dagen heb ik het echt helemaal los kunnen laten, dus ik zit weer helemaal lekker in mijn vel. We hebben besloten om mijn lichaam eerst maar eens af te laten "kicken" van de nep-hormonen. We hopen dan over een paar maanden meer duidelijkheid te hebben en dan gaan we er weer voor. Als ik nu zwanger zou worden, dan kom ik precies uit in de periode dat ik al 2 jarige kids heb en mijn ouders zijn dan ook jarig; dus dat zou ook een beetje te druk worden ben ik bang. Deze gedachte geeft me weer even rust.
Hoi Twijfel, Wat jammer dat het nu misschien wat langer duurt voordat het raak is. Ik herken je 'obsessie'' wel hoor. Dat had ik nl. met de 3e ook, terwijl ik ook toen in 1x zwanger was. Nu ben ik er vooral erg mee bezig óf we nog een 4e willen en daar wordt ik ook helemaal gek van! Net als jij moest ik ook maar eens wat minder op zwangerschapspagina komen, gewoon om het 'los'' te laten. Succes!
Ik begrijp helemaal wat jullie bedoelen! Dat had ik met de eerste zwangerschap. Het heeft 15 'rondes' geduurt voordat ik eindelijk zwanger ben geworden. Toen we al bijna een jaar bezig waren heb ik zwangerschapspagina gevonden en toen werd het alleen maar erger, de frustratie van het niet zwanger worden. Ik heb toen ook een tijdje iets minder bezoekjes gebracht hier . Dat hielp wel, even de gedachten weer op iets anders dan alleen maar sex, zwangerschap, baby's... Ik ben nu ook iets minder actief, ook omdat ik de teleurstelling even moest verwerken dat we pas later kunnen starten met proberen. Maar goed, donderdag bloeduitslag van de mld arts en nog een maandje en dan kan ik alweer naar de ha voor een nieuw uitstrijkje. de tijd vliegt.... Nu lekker genieten van het mooie weer, doen jullie dat ook?
En dan nog even een reactie op het werken. Ik ben op dit moment thuis, ik ben gestopt met werken toen de eerste twee zijn geboren.
Mijn menstruatie is vanmorgen doorgekomen! Eerlijk gezegd ben ik er erg blij mee; ik begon al bang te worden dat ik te lang hormonen had gebruikt en dat onze kans voorbij was. 8) Tja, je kunt jezelf helemaal onzeker maken als je een control-freak bent en geen idee hebt wat je lichaam aan het doen is . Nu even een paar maanden kijken of er routine in mn cyclus komt, (dat zou mooi zijn) en dan vanaf oktober weer serieus aan het werk. Ik zal zo even bijlezen en op de rest reageren.
Wat fijn twijfel! Eindelijk duidelijkheid! En nu hopen dat je een nette cyclus krijgt vanaf nu. Ik heb er bij de huisarts op gestaan doorverwezen te worden naar de gyn ivm pijnen in mijn buik en het uitstrijkje dat niet goed was. De mld arts heeft niets kunnen vinden in het bloedonderzoek, dus ik weet nog niet waar het vandaan komt. Gelukkig was de huisarts wel onder de indruk van mijn standvastigheid, ik had bij de assisitente al gedreigd met overstappen naar een andere dokter omdat er zoveel dingen zijn de afgelopen maanden waar ik tegenaan loop. Dus toen de arts mij terugbelde was ze poeslief en kreeg ik meteen een toezegging voor doorverwijzing.
Marian: gelukkig dat je nu wel serieus genomen wordt, maar wel erg dat je er eerst stampij om moet maken. Heb je al een afspraak kunnen maken?
Nee, nog niet, ik wacht op een telefoontje vanuit het ziekenhuis. Als ze vrijdag nog niet hebben gebeld ga ik het zelf doen, want vandaag had ik weer pijn... Bah! Ik wil dat ze snel wat vinden en er wat aan doen. Ik ben namelijk verder helemaal klaar voor een 'schot in de roos'!
Het is hier wel heeeeel erg rustig...? Is er nog iemand? *zwaai* O.k niet nu want het is laat, maar dan morgen weer? Vanavond naar een bedank avond van school geweest. Dit organiseren ze ieder jaar voor alle hulpouders, was weer erg gezellig.
Nou, ik zat net gisteravond te denken... We zijn toch niet zo'n topic dat al na 7 pagina's uitsterft he? Maar goed, ik gooi zelf ook een beetje roet in het eten doordat ik de wens voor een nieuwe zwangerschap even in de ijskast moet zetten. Ik weet wel dat dat niet betekend dat ik hier niet kan komen kletsen, maar dan denk je erweer iedere dag aan he? Ach dat overleef ik ook wel weer. Ik ga er vanuit dat over niet al te lange tijd we er gewoon voor kunnen gaan.... Hoe is het met jou twijfel? En met de andere dames?
Hallo meiden, donderdag weer bij gynaecoloog geweest. Samenlevingstest was negatief ondanks dat ik perfect slijm blijk te hebben. Manlief heeft slecht zaad en dat blijkt ook hier weer uit. Nu moet ik mijn volgende menstruatie afwachten en een HSG (baarmoederfoto) plannen en mijn man moet z'n test nogmaals herhalen. We moeten/mogen rekenen op IUI met hormonen!? Dus hier niet vanzelfsprekend een groot gezin. Soms voelt het wel heel ingewikkeld; een 4e kindje willen en daar zo veel moeite voor willen doen. Ik word ook al een jaartje ouder (37) maakt het ook niet makkelijker, kortom; niet echt positief. Maar blijf hoop houden. Liefs
Zo, het zit je niet mee! En ik vind dat als de wens er is het niet uitmaakt of je moeite doet voor een eerste of een vierde kindje. Sterkte ermee! Ik denk aan jullie!
hallo dames, ben nieuw op deze site en kwam bij dit forum terecht.... Ben nl. 38 jaar, heb 3 kindjes (2 jongetjes en 1 meisje) en weet sinds 2 dagen dat ik zwanger ben van onze vierde kindje! Na 3e kindjes dachten we dat we compleet waren. Maar kreeg toch weer de kriebels nadat jongste half jaar was. Mijn mannetje zag het wat minder zitten en ook ikzelf heb heel veel twijfels gehad ( is het wel verstandig etc. financieel/ aandacht/wonen/auto). Maar nadat we er een half jaar over gedacht gesproken en gezeurd ) ik dan) hebben, wilde mijn lief het ook. Maar over een jaar of 2. Ik wilde graag snel, gezien mijn leeftijd, feit dat we nu nog in de luiers, zorg etc zitten. Uiteindelijk vond hij ook dat we de stap gewoon moesten zetten. Je weet ook niet precies hoe lang het gaat duren voor je zwanger bent... Ben momenteel de gelukkigste vrouw en moeder op aarde. Verwacht echter dat er weer een heleboel "negatieve" reacties komen. Die kreeg ik bij 3e ook al. Jeetje wat druk, weet waar je aan begint, tropenjaren, moet er niet aan denken, knap, dat je het durft etc. Niet echt leuke reactie pfff, zal nu wel erger worden. Verwacht ook dat mensen gaan zeggen: was het een ongelukje? Best heel kwetsend eigenlijk! Duurt nog wel ff voor we wat gaan vertellen. Eerst de komende weken maar eens door komen en hopen zwangerschap goed op gang komt. Ik ben blij. En heb zeker geen te rooskleurige voorstelling van zo'n groot gezin. Goed plannen, zuinig leven met toch leuke dingen kunnen doen, kids samen op een kamer, dan ook nog ergens tijd voor elkaar hebben.... wordt best pittig, maar heb ik er voor over! Lang verhaal...
Met mij gaat alles goed, maar ik merk wel dat ik hier veel minder kom. De knop is echt "om" en ik ben er dus ook eigenlijk (bijna) niet meer mee bezig. Ik lees nog wel her en der mee, maar heb dus eigenlijk niets te melden. Maar hier is het idd wel eeeeerg rustig. Komt misschien ook doordat de meesten al een paar kinderen hebben en het daar druk mee hebben? Mama73: zoiets verwacht je natuurlijk niet als je al 3 kinderen hebt, of ging het toen ook niet vanzelf? Heel veel sterkte iig. deedeed: gefeliciteerd! Geniet lekker van je zwangerschap en laat alle rot-opmerkingen maar van je afglijden en warm je aan de leuke reacties! Hoe oud zijn je andere kinderen nu?
Twijfel, wat goed van je dat je het nu echt even van je af hebt kunnen zetten! Go Girl! Deedeed, gefeliciteerd! En inderdaad, laat alle opmerkingen die je eigenlijk niet wilt horen maar lekker links liggen, hebben wij met de zwangerschap voor de derde ook al moeten doen, en hoe moeilijk het af en toe ook is.... Je bent zelf blij, je staat achter jullie keuze, dus blijf ook lekker blij! Laat je niet gek maken! Hier voor volgende week maandag een afspraak op de cervixpoli voor een onderzoek en eventueel het weghalen van de afwijkende cellen op de baarmoederhals (dit ivm afwijkende uitstrijkje). Dan ook meteen een verder gesprek met de gyn over dat de pijn eventueel nog kan komen van iets op gyneacologisch gebied omdat de maag lever darm arts niets kon vinden.... Dan na 10 dagen de uitslag van het uitstrijkje en dan zit ik net óver mijn vruchtbare periode, ben namelijk vanmorgen ongesteld geworden. Dus deze ronde gaat in ieder geval nog verloren. Ik heb wel goede hoop voor die hierna, want ik heb besloten dat ik geen verder onderzoek wil bij de mld arts als de gyn ook niets vinden kan. De pijn komt steeds minder vaak en minder heftig, dus ik hoop er een beetje op dat het vanzelf over gaat....
thnx! hebben een zoontje van 4,5 , zoontje van net 3 en dochtertje van 1. Hele kleintjes dus nog. Maar oh zo leuk! Hebben bij 3e inderdaad ook al wat 'neg.' reacties gehad. @Marian: sterkte!
Marian: hopelijk gaat de pijn idd helemaal weg en komt ook niet meer terug. Bah al die onderzoeken is niets. Als ze wel iets vinden, is het hopelijk gewoon iets waar je even medicijnen voor slikt en dan weer weg. Dan kun je iig vanaf volgende cyclus weer proberen. deedeed: leuk gezin! Je krijgt iig niet meer de vraag of je net zo lang doorgaat totdat er een meisje komt, maar die zal vorige keer ook wel voorbij gekomen zijn. Het lijkt er hier op of mijn menstr. alweer begint. Vorige keer 40+ dagen en nu zit ik op dag 13 Snap er niets van. Het "grappige" is wel dat het op deze manier lijkt op de tijd van mijn implanon 8). In het uiterste geval zat er 3 maanden tussen, maar soms ook maar 2 weken. Ik hoop wel dat er na de zomer weer regelmaat in zit en dan het liefst een mooie, duidelijke cyclus van 28 dagen.
Hoi meiden, Ik heb even snel doorheen dit superleuke topic gelezen... Ik ben mama van twee dochters en een zoon (mijn dochters zijn nu 11 en 7 en mijn zoon is 9) en ik zit in ronde 6 voor een vierde kindje. Al sinds ik zelf een klein meisje was, droom ik over een gezin met vier kindjes. Iedereen die mij kent, weet dit... het is alsof dit gewoon bij mij hoort. Jarenlang werd dan ook aan mij gevraagd wanneer ik de vierde plande, tot ik helaas erg ziek werd eind 2005-begin 2006. Ik raakte zwaar depressief en ging in therapie, maar dat mocht niet echt baten. Ook medicatie hielp niet. Ik ging steeds verder bergaf en in 2007 werd ik uiteindelijk voor een periode van 8 maanden opgenomen in de psychiatrie. Ook in 2008 en 2009 waren er opnames. Inmiddels was de diagnose borderline gesteld. Vanaf dat moment heb ik mijn grote droom opgegeven en heb ik mijn intense verlangen verdrongen. Ik heb echter heel hard gevochten en ben keihard gaan werken aan mezelf. Inmiddels ben ik vrij stabiel en volledig medicatievrij. Ik heb alleen nog maar tweewekelijks ambulant therapie bij een psychologe en psychotherapeute. Mijn psychiater gaf me dan ook heel enthousiast groen licht voor het waarmaken van mijn grote droom. Samen met mijn therapeuten duimt zij nu keihard elke maand mee... Jullie kunnen je dus wel voorstellen dat de negatieve reacties bij mij nog harder zullen zijn dan bij eender welke mama die voor vier kindjes gaat. Ik probeer me er helemaal niks van aan te trekken... ik mag eindelijk proberen mijn droom waar te maken. Mijn gezin is trouwens door een hel gegaan en mijn man en ik hebben samen zwarte sneeuw gezien. We hebben elkaar nu weer opnieuw leren kennen en waarderen en zijn weer helemaal verliefd. Een vierde kindje zou dan ook de bevestiging van deze liefde zijn, een nieuw begin... een mooie toekomst. Ik weet dat ik een goede moeder ben en ondanks alles, ook altijd ben geweest. Ik weet ook dat ik het aan kan! Helaas heb ik heel veel moeite met het feit dat het nu allemaal wat langer lijkt te duren (ik heb er nog nooit 6 maanden over gedaan om zwanger te worden) en soms ben ik bang dat dit geluk voor mij niet meer is weggelegd (ik ben ook al 36). In het begin was ik dan ook heel obsessioneel, meer dan ik ooit bij een van mijn kinderen was geweest, maar inmiddels heb ik geleerd het wat meer los te laten en te laten zijn wat is en laten komen wat komt... als dit voor mij is voorbestemd, dan zal het ook gebeuren en anders zal er een goede reden zijn waarom het niet gebeurt. Maar het verlangen is zo groot, dat ik soms wel heel bang word en als ik het verhaal van mama73 lees, dan wordt dit alleen nog maar meer bevestigt. Het kan dus dat het niet meer lukt, of toch niet meer zo vlot!!! Ik ben blij mama73 om te lezen dat je toch moed blijft houden... ik wens je heel veel sterkte en heel veel succes... Ook de andere meiden hier wens ik heel veel succes en sterkte toe en hopelijk komt jullie droom heel snel uit, net zoals de mijne. Ik heb de indruk dat jullie een leuk clubje zijn en ik zou er graag deel van uit maken. Sorry alvast voor mijn lange bericht (misschien heb ik het nu al verkorven bij jullie )! Liefs, Karen.
Hey Karen, Wat ontzettend dapper en fijn dat julie voor een vierde gaan! Ik moet zeggen dat ik het juist erg goed vond je achtergrond te lezen, dan leren we elkaar wat beter kennen he? Wat goed dat je er weer helemaal bovenop bent gekomen! Mijn zus heeft ook borderline en is sinds 9 maanden ook moeder. Ook zij doet het nu zonder medicatie en dat gaat haar prima af. Ik hoop voor je dat als je zwanger bent dat dan de reacties juist heel positief zijn, dat hebben jullie wel verdient na zulke zware jaren! Ik hoop dat het voor jullie ook snel raak mag zijn!
Lieve Karen, Ik krijg zowaar kippenvel van jouw reactie. Vooral van dat deel wat aan mij is gericht. Maar dat het bij ons langer duurt zegt natuurlijk niets over jullie. Het is wel zo dat je gewoon minder vruchtbaar bent naarmate je ouder word. Ik ben ook al 37, maar met mijn cyclus is voor alsnog niets mis. We hopen en wensen dat we met wat hulp nog een kans krijgen. De wens is enrom groot en daarom begrijp ik jou ook zo goed. Tja al die reacties; ik denk dat die ook wel voort komen uit een stuk zorgen. Dat is bij ons ook zo. Mijn moeder gaf dat heel duidelijk aan; wat als het nou eens niet gezond blijkt te zijn......Je bent zelf ook al (!?) 37, kun je dat nog wel aan. Ik kan alleen maar zeggen dat het goed voelt, dat we er al (heeeeeel) lang over nagedacht hebben en ook aan alle nadelen hebben gedacht; ik denk dat dit voor jou ook geldt. Jij weet wat je kan, wat jullie kunnen, heb daar vertrouwen in. Geloof in jezelf. Dat probeer ik ook. Geduld hebben valt mij ook zwaar...de maanden tikken voorbij. Maar er zijn zoveel 'oudere' moeders dat ik voel dat het ons ook nog een keer moet lukken. Ik hoop dat jullie en onze wens in vervulling gaat....Daarnaast vind ik het fijn om te lezen dat we bijna even oud zijn. Toch een beetje een bondgenoot...Tot gauw meis. Fijn dat je hier bent.