Kunnen jullie met je man/partner praten over je eigen emoties? Als hij bijv iets gezegd of gedaan heeft wat jij niet fijn vindt, kun je dat aangeven? (Wel op de manier, 'ik vind het niet fijn dat...' en natuurlijk niet, 'echt niet normaal dat jij...') Hoe reageert jullie man/partner hier op? Schiet hij in de verdediging ( hij voelt zich aangevallen)of wil hij alleen maar duidelijk maken wat de reden is waarom hij iets gezegd of gedaan heeft. Of laat hij merken dat hij begrijpt dat het voor jou misschien niet leuk was. Gaat hij in op jouw gevoelens?
Ik heb vaak wel dat ik het aangeef dat ik iets niet fijn vind. Dit doe ik wel op een normale manier. Maar als hij ziet dat ik er echt van ontdaan ben dan helpt hij mij wel. Hij begrijpt het wel, en we kunnen er ook over praten maar wanneer hij in een slechte bui zit of een rotdag heeft gehad dan moet ik dat beter ook niet doen... Lastig soms.
Als ik het op de goede manier breng, dus rustig en niet in het heetst van de strijd dan luistert hij daar zeker naar en wil juist ook dat ik dit soort dingen bespreek met hem
Wij hebben meestal heftige woordenwisselingen met hoop gedoe. Maar als we zijn afgekoeld kunnen we wel over onze gevoelens praten en reageert hij begripvol. Hij luistert dan ook echt wel.
Mijn man en ik zijn beiden heel open, over alles, wij hebben geen moeite om gevoelens onder woorden te brengen en dit ook naar elkaar uit te spreken, Bepaalde situaties brengen bij ons verschillende emoties op, hij is bijv sneller boos om iets waar ik eerder verdrietig om ben,( dan heb ik het bijvoorbeeld over de geboorte van onze zoon die met spoed naar Nijmegen moest en wij niet mee mochten in de ambulance omdat hij kritiek lag en ze emotionele ouders er niet bij konden gebruiken) mijn man was boos want juist omdat onze zoon kritiek lag wou hij erbij zijn als hij het niet zou halen, en ik was juist heel erg verdrietig. we kunnen hierover praten, we proberen elkaar niet te overtuigen dat het ene gevoel bijvoorbeeld beter is om te hebben dan de ander, we respecteren de gevoelens de ander heeft,
Man is heel open, ik zit er vaak een tijdje tegenaan te hikken. We reageren allebei wel rustig op elkaar.
Ik moet altijd rustig en rationeel blijven, anders mruipt hij in zijn schulp. Een keer afreageren op hem moet ik ook echt niet doen. Als ik dreig te gaan huilen om iets wat tussen ons niet lekker loopt, loopt hij ook weg. Moeilijk punt en ik weet ook niet hoe ermee om te gaan, behalve op zo'n moment maar voor mezelf te zorgen. Externe situaties waarom ik moet huilen kan hij dan weer wel aan.
Wij zijn allebei erg open naar elkaar op het moment dat het gesprek is gestart en 9 van de 10 keer is dat door mij. Mijn man is nog al een binnenvetter en het komt er pas uit als het gesprek loopt, terwijl hij er dan al weken mee liep. Als het uit loopt op een eindeloze discussie dan ben ik vaak de gene die zegt; sorry, maar deze discussie ga ik nu niet met je voeren. Nadat we zijn afgekoeld praten we verder. Dit duurt vaak een half uurtje en dan praten we verder. 's Morgens hoef ik hem niets te zeggen/vertellen van men wat heeft die een ochtendhumeur
Ik kan alles met mijn man bespreken en hij met mij. En zeer zeker ook als ons iets dwars zit van elkaar. Wij praten veel met elkaar, dat vinden wij belangrijk!
Alleen maar! Maar ik moet er wel bij zeggen, wij hebben een vrij gecompliceerde relatie, (lat) en het heeft voor ons beide prioriteit dat we emotioneel gezien op een lijn zitten voordat we verdere stappen gaan zetten, zoals samenwonen/trouwen etc. Wij voelen elkaar ook zo goed aan dat het onmogelijk is om gevoelens 'verborgen' te houden, dus daarom worden ze ook altijd vrij snel uitgesproken. Hij is ook de enige die mij weer tot rust kan brengen, en andersom, dus op die manier helpen we elkaar te groeien. De meer 'aardsere' zaken praten wij juist een stuk minder over, omdat dat nog niet zo van belang is in onze relatie op dit moment, eerst zorgen we voor een stevige fundering van wederzijds vertrouwen.
Ik reageer meteen en heel direct als iets me niet zint of als ik het ergens niet mee eens ben over wat hij zegt of doet. Soms probeer ik het wat rustiger te brengen maar het is mijn man en ik wil me daar zo vrij mogelijk bij voelen. Het zijn dan ook dingen die zich dan herhalen en dan raak ik daar even geïrriteerd van. Hij schiet vaak in de verdediging maar soms reageert hij er ook rustig op. En andersom voelt hij zich ook vrij om zich naar mij zo te uiten als hij dat even zo voelt. Soms word het dan even ruzie maar soms ook niet. Maar we maken het altijd weer goed. We kunnen over alles praten en daar nemen we ook echt de tijd voor. Dus ook veel emoties worden hier geuit. De laatste tijd worden we wel steeds relaxter in ruziemaken en/of discussiëren moet ik zeggen. We luisteren goed naar elkaar en we hebben van elkaar het gevoel dat we elkaar goed begrijpen. Ik vind dat heeeeeel belangrijk in de relatie.
Mijn man is echt heel nuchter en down to earth. Ik wat minder. Ik kan best emotioneel zijn maar hij vind het dan heel moeilijk om me te begrijpen. Dus in the heat of the moment kunnen we beter niet gaan praten, dan word ik nog emotioneler en raakt hij geirriteerd. Als ik wat rustiger ben lukt het mij veel beter om uit te leggen hoe ik me voel. En dan begrijpt hij het ook wat beter. Dus we praten altijd alles uit, maar we hebben wel geleerd dat we dan eerst allebei rustig genoeg moeten zijn.
Dat hangt echt helemaal af van de setting, het onderwerp, de stemming op dat moment en de toon waarop ik iets breng. Maar ik kan alles bij hem kwijt. Soms zal hij gelijk begripvol zijn, andere keren defensief of op zn teentjes getrapt, maar hij neemt me altijd serieus als duidelijk is dat ik dat verlang.
Wij doen dit beiden. Ik heb gelukkig een man die zich heel bewust is van zijn gevoel en dit kan uiten. Ook zoekt hij verder waar zijn gevoel vandaan komt. Als ik hem mijn gevoel vertel ligt het er een beetje aan in welke situatie we op dat moment zitten. Soms gaat hij ff in de verdediging maar komt daar eigenlijk snel op terug om toch een constructief gesprek erover te voeren. Ik schiet denk ik eerder in de verdediging. Wij kunnen gelukkig heel goed communiceren en groeien hier nog steeds in.
Mijn vriend merkt dat altijd aan me. Vraagt ook gelijk wat er is en of die iets fout heeft gedaan. Ik ben een moeilijke prater en zeker als mij iets dwars zit. Als ik het dan uiteindelijk verteld nadat die 10.000x heeft gevraagd wat er is reageert ie altijd heel nuchter dat ik dat dan gewoon moet zeggen dan kan die daar iets aan doen. En tsja soms zegt ie ook wel dat die zo is en dat ie wel wilt proberen er iets aan te doen maar dat dat niet altijd lukt.
Slecht, helaas, en dat is ook de reden dat we het op dit moment moeilijk hebben. Beiden hoor, maar ik kan heel lastig kenbaar maken hoe ik me voel over iets, ook als ik het heel erg bij mezelf hou. Mijn man gooit dan volledig de hakken in het zand. Het resultaat is dat ik ook slecht iets accepteer omdat ik niet het gevoel heb dat ik gehoord wordt of gerespecteerd. Dat is ons struikelpunt helaas.
Mooie verhalen om te lezen! Helaas zit het bij mij en mn man anders. Hij is enorm gesloten wat betreft emoties. Hij praat bijna niet over zijn gevoelens. Ik ben juist een open boek. Als me iets dwars zit uit ik dit dan ook gelijk. Met de jaren heb ik wel geleerd om dit genuanceerd te doen. Dus echt vanuit mn eigen gevoelens benoemen hoe ik de situatie zie zonder mn mening te geven over hem. Toch pakt dit vrijwel altijd verkeerd uit. Hij voelt zich aangevallen, schiet in de verdediging en gaat er totaal aan voorbij dat ik aan hem wil aangeven hoe ik me bij een situatie voel en dat ik dat met hem wil delen zodat we op 1 lijn kunnen komen. Het gaat er mij niet om wie er gelijk heeft, maar dat we ons er van bewust zijn dat een ander andere gevoelens en emoties kan hebben. We zijn hier ook voor in therapie geweest, omdat ik merkte dat het tussen ons ging staan. Het heeft tot nu toe nog niet heel veel geholpen, helaas...
Dat lijkt me wel heel lastig. Het is wel logisch dat je van elkaar verschilt maar het is moeilijk als je daar niet samen een weg in kunt vinden. Staat je man wel open voor de therapie? En jij?
Ik heb hem bijna 2 jaar geleden eindelijk zo ver gekregen om, samen met mij, in therapie te gaan. Ik heb me er echt voor 100% voor ingezet. Hij veel minder. Hij blijft er in hangen dat hij het allemaal niet kan (praten over emoties, zich proberen te verplaatsen in mij).Volgens hem gaat het altijd automatisch dat hij op een bepaalde manier reageert (in de verdediging schieten, alleen maar er over praten waarom hij zo doet enz) Aan de opdrachten die hij van de therapeut deed hij vrij weinig. Hij kreeg bijv de opdracht om door te vragen en te herhalen wat ik gezegd had, als ik bijv aan gaf dat iets jammer/pijnlijk vond. Dat deed hij dan gewoon niet. Op een gegeven moment zijn we gestopt met deze therapie omdat het niet echt van de grond kwam. Maar soms weet ik echt niet meer wat ik er mee aan moet. Ik denk dan wel eens dat het aan mij ligt. Dat ik veel bevestiging wil ofzo en dat ik het maar zo moet laten. Maar communiceren is voor mij de belangrijkste basis van je huwelijk/relatie. Voor hem gewoon veel minder. Hij vindt het al snel goed. Geen gezeur, gewoon praten over koetjes en kalfjes. Een meningsverschil is eng, hij ziet dat gelijk als een soort ruzie. Idem voor een goede discussie. Ik ben verbaal ook veel sterker en daar kan hij niet tegen, zegt hij.
Kan je het hem wel zeggen op een rustig moment dat je het jammer vind dat hij direct in de verdediging gaat en vragen waarom hij dit doet? Misschien komt het voor hem, ondanks dat je er al op let, toch nog aanvallend over. Ik ben ook verbaal sterker (al is mijn man zelf ook al verbaal) en ik moet soms er echt op letten dat ik niet 'over' hem ga. Als ik dit niet doe, klapt ook mijn man soms dicht en komt er niets constructiefs meer uit.