Hoi, ik heb af en toe erg last van ''huilen om niks''. En ben dan heel onaardig tegen mijn man... Nu moet ik zeggen dat ik hier, ook als ik ongesteld moet worden, altijd erge last van heb (niet de leukste dagen...) Nu dus ook. En mijn man werkt keihard door z'n klussen heen om straks in huis te kunnen beginnen met voorbereidingen. Maar doet ook (altijd omdat ik tot laat werk) boodschappen en koken en wat je maar kunt bedenken. Een man uit duizenden dus. En nu heb ik m'n momenten dat ik hem verwijt dat hij niet af en toe vraagt hoe het met me is of al echt blij kan zijn dat we zwanger zijn en dit geheimpje delen.... Dat vind hij dan weer niet aardig van mij, aangezien hij wel veel doet. Dat weet ik ook wel, maar ik mis dan die extra knuffel ofzo... Ik vind mezelf echt onaardig... Zijn er meer die hier last van hebben? Is er wat tegen die emo-momenten te doen? Ik hoop maar dat die ook voorbij zijn na dat eerste trimester...
Ik heb er helaas de hele zwangerschap last van gehad. Ik was qua humeur 9 maanden ongesteld zeg maar En nu begint die ellende dus ook al weer. Zit ik ineens weer m'n man af te snauwen en op hetzelfde moment denk ik zelf al: Is toch nergens voor nodig Kan erg vermoeiend zijn en heb ook af en toe echt wel medelijden met m'n man. Maar goed, wij moeten straks weer die bevalling door, dan valt het nog wel mee wat m'n man nu te verduren heeft
Ik heb daar ook last van.. Ik snauw mijn partner af om van alles en nog wat terwijl ik dat voorheen niet deed. Ik kan me ook druk maken om de kleinste dingen en daarom boos worden. Heel frustrerend maar ik neem het er maar voor lief bij! Even doorbijten!!
Ik had hier erg veel last van tijdens het eerste trimester, ik hoefde letterlijk niks meer van m'n partner. Was hij bij me weggegaan, dan had ik het niet eens erg gevonden Heel raar, maar het was alsof ik alles in m'n eentje wilde beleven, erg emotioneel ook. Na die 3-4 maanden daarentegen was ik helemaal zen
Hoii! Hier precies hetzelfde op het moment. Bij mijn vorige zwangerschap had ik dit ook, en is na de bevalling wel minder geworden maar eigenlijk nooit echt weggegaan(erg hè). Nu dus weer heel erg wat mano zegt: mijn vriend interesseert me helemaal niks meer hij kan in mijn ogen alleen maar irritant, ongeintresseerd en lomp zijn. Ik hoop zo dat het over gaat want op dit moment is het echt niet leuk tussen ons.
Bij mijn vorige zwangerschap was het zo erg dat mijn vriend het op een gegeven moment de koffers heeft gepakt en weg wilde gaan. We hebben het uiteindelijk kunnen uitpraten en hij is gebleven. Bij deze zwangerschap probeer ik zoveel mogelijk vanuit mezelf te praten, hoe ik over iets denk, wat ik mij erbij voel. Ik vind dat het voor mezelf wel helpt om minder explosief te zijn. Ik hoop dat mijn vriend dit ook zo ervaart.
Jeetje, het kan dus nog wel veel erger dan bij ons... Ik heb wel m'n momenten maar probeer vanaf nu daar wel op te letten. En niet te zeggen wat ik soms denk. Daarbij was 't vandaag zo dat manlief veel gedaan heeft, was, poetsen en zelfs wc en douche schoongemaakt. Terwijl ik vanmiddag dutje op de bank lag te doen... Maar ik werk fulltime (incl zaterdag hele lange dag) en dan ben ik blij dat het zondag is en ik niets hoef...Ga denk ik deze week iets kleins voor m'n man kopen en briefje erbij om te laten weten dat ik het echt wel erg waardeer wat hij allemaal doet... en dan maar geen extra knuffel of kadootje > huishoudelijk werk overnemen is net zo fijn en miss zelfs wel belangrijker! Want dat ik wel zonder hem zou kunnen, zo ervaar ik dat absoluut (nog) niet ... hoop ook niet dat dat nog komt eigenlijk...
Yep hier ook een draak van een humeur Mijn vriend kan niets goed doen. Erg rot voor hem, maar ik kan me gewoon niet inhouden. Als hij niet aan me vraagt hoe het met me gaat, word ik boos en als hij aan me vraagt of ik nu een beetje uitgerust ben (vanochtend heeft hij onze dochter uit bed gehaald en mij lekker laten liggen) dan kan ik alleen maar antwoorden: "Nee dat duurt nog wel een week of tien!" en ben ik geirriteerd dat hij niet begrijpt dat het moe zijn hoort bij het zwanger zijn en niet zo maar over gaat met een paar extra uurtjes slaap. Ik verwijt hem dat hij zich niet bezighoudt met de voedingen van onze dochter (schema's, hoe bij te voeden, wanneer, met wat, hoeveel, etc) en als hij wel suggesties geeft verwijt ik hem weer dat hij niet weet waar hij over praat omdat hij zich niet heeft ingelezen en niet weet hoe de dag verloopt als hij aan het werk is en ik voor onze dochter zorg. Hij doet het gewoon nooit goed dus. Ik wordt ook boos dat hij in de weekenden dingen gaat doen zonder met mij te overleggen (hij gaat graag wielrennen, mountainbiken) en ik weer voor de hele zorg voor onze dochter verantwoordelijk ben, maar zeg tegelijkertijd tegen hem dat hij echt wat dingen voor zichzelf moet gaan doen omdat ik op dit moment gewoon niet te genieten ben. Lekker dubbele signalen afgeven, ja hoor dat maakt alles heel erg gemakkelijk voor hem Bij de zwangerschap van onze dochter heb ik hier geen last van gehad en hoop dat dit heel snel voorbij gaat want vind mezelf echt niet leuk zo.
Heel erg herkenbaar meiden ! Ocharme onze mannen Ik herinner me nog dat ik me letterlijk aan àlles ergerde, vooral als hij me wilde vastpakken, jeetjes ik voelde me dan erg benauwd. Ik verweet hem ook dat hij helemaal niet geïnteresseerd was en geen begrip toonde als ik moe en misselijk was, ik had dan ook het gevoel dat ie me abnormaal vond, maar langs de andere kant wilde ik niet liever dat hij en iedereen me met rust liet, ik wilde zelfs ook heel graag dat ie zijn koffers pakte Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen... Hij zal er wel opnieuw mogen aan geloven vrees ik bij een tweede zwangerschap.
Oef, wat vervelend zeg! Dan mag ik van geluk spreken denk ik, ben nog niet zo vervelend tegen hem geweest. Wel eens wat chagrijnig, vooral als ik weer eens moe ben en op de bank half lig te slapen, en hij tegen me begint te praten. "joh, laat me even met rust! Ik wil slapen!" Maar erger dan dat wordt het (nog?) niet. Hij is ontzettend meelevend, wil mee naar alle afspraken (VK, ziekenhuis echo, zelfs met bloedprikken) en neemt zonder morren de taken in huis over die ik laat liggen. Als ik beloof te stofzuigen, maar vervolgens de energie niet kan vinden omdat ik te moe ben, moppert hij niet maar gaat het zelf doen. De schat, daar kan ik toch niet boos op worden? Voel me tegenover hem wel schuldig dat ik het huishouden zo laat verslonzen... moet ik echt gaan doen!