Ik zal toch eens posten waar ik mee zit..ook al heb ik het al 10x eerder weggebagatelliseerd Ik heb een kanjer van een peuter, in oktober wordt ze 4 jaar. Ze doet het goed en de dingen die we tegenkomen zijn volgens mij meestal conform haar leeftijd. Nu zit ik wel een tijdje met het volgende..mijn dochter kan soms zo zeuren als we ergens zijn Niet zozeer alleen bij anderen, maar bijvoorbeeld ook in de winkel kan ze opeens als een blad in de boom omslaan. Dit kan zich uiten in echt vervelend gedrag; aanhoudend zeuren..huilen...laatste tijd ook opeens stem verheffen. Ik voel me daar enorm ongemakkelijk bij. Heb haar gevraagd wat is er, probeer goed te luisteren en te signaleren. Daarbij houden mijn man ik en zoveel mogelijk voet bij stuk wanneer we iets niet wensen. Voor mijn huidige baan heb ik jaren als pedagogisch werker gewerkt, dus denk dat ik wel redelijk weet hoe ik haar het beste kan benaderen als kind zijnde. Ze kan alleen zo enorm omslaan, kan op feestjes oid echt opeens heel naar doen (thuis ook wel, maar is toch een andere setting), ze trekt dan soms op erg negatieve manier aandacht. Ik merk nu dit eigenlijk al een tijdje aan de gang is, dat ik er soms zelfs tegenop zie om ergens naar toe te gaan waar veel mensen zijn. Mijn stemming kan op zo'n moment erg omslaan en ik merk dat ik nerveus word van haar gedrag, omdat ik enerzijds niet wil toegeven en mijn grenzen wil blijven aangeven, maar anderzijds de sfeer niet wil verpesten elders. Het gaat dan meestal om een situatie in een omgeving waar ik niet erg bekend ben of vaak kom, maar soms ook in een bekende setting. Het klinkt als iets waar meerdere kinderen misschien last van hebben, maar ik merk dat ik er steeds meer van begin te balen..en begin te hopen dat deze (hopelijk) fase ooit verdwijnt. Mijn dochter vermaakt zichzelf soms erg slecht en hangt dan als het ware als een negatieve kogel aan mijn been... Iemand tips? Of hoort dit er gewoon bij ook..?
Herken 't wel enigzins.. hier met name 'uitdagend' gedrag wanneer we 'bij bekenden' zijn. Ik zie het met name als de grenzen opzoeken. Dit gebeurt sneller wanneer ze vermoeid raakt of met 'oudere' of 'jongere' kinderen gespeeld heeft. Ik blijf haar corrigeren/ aanspreken zoals ik thuis ook doe, ... meestal herpakt ze zichzelf dan weer. Ik ga er gemakshalve vanuit dat dit bij de leeftijd hoort
ja hoor, herkenbaar. Hier ben ik het heel consequent gaan straffen. Was even een strenge mama en nu is het weer gezellig voortaan
Kun je misschien concrete voorbeelden geven? Waar zeurt ze om? Wil ze iets waarvan ze weet dat het even niet kan, wil ze naar huis, wil ze jouw aandacht e.d.? Helpt het als je haar in die situaties even op schoot neemt en tot rust laat komen (al is dat niet handig midden in de supermarkt)? 'zeuren' herken ik op zich wel op deze leeftijd, maar ik weet dus niet wat jij er concreet mee bedoelt.
Ik ben ook wel benieuwd naar voorbeelden. Zeuren herken ik uiteraard ook , vooral idd tussen 3 en 4 jaar. Aargh vorig jaar zomer, gezeur om ijsjes de hele dag door, werd er gek van! Maar eigenlijk niet zo als we bij anderen zijn, dan vermaakt(e) ze zich altijd een stuk beter dan thuis. Ander speelgoed, meer uitdaging. En nu ze 4 jaar is (vanaf ~3j10m) vermaakt ze zich sowieso een stuk beter opeens, ook thuis dus. Dus ik hoop voor je dat dat bij jullie ook gaat gebeuren!
Ik kan je garanderen dat je dochter haarfijn door heeft dat jij bij voorbaat al tegen bepaalde situaties op ziet! En dat ze daar gebruik van maakt. Heel consequent blijven en dezelfde regels hanteren als thuis ongeacht waar je bent! Sterkte
Soms wel, soms niet..ik heb niet het idee dat dit meer is an bij andere kinderen. Ze kan wel vanuit haar enthousiasme drukker zijn soms..en soms verwacht ik dat iets indruk maakt (bijvoorbeeld kerst bij vrienden thuis) en dan loopt ze daar heel ontspannend rond...heel gek. Het is ook echt dat omslaan van het één op andere moment.. Met betrekking tot een concreet voorbeeld, ik zal met de meest recente komen: we waren vanmorgen op een kinderfeestje. Veel nieuwe kinderen voor haar aanwezig, een trampoline (wat ze geweldig vindt) en alles in krannen en kruiken voor de kids (ruimte, speelgoed, versnaperingen). Ze trekt dan constant aan mijn arm dat ik mee moet. Ik het begin loop ik mee omdat ik me kan voorstellen dat ze wat verlegen is oid. Na een tijdje probeer ik haar te stimuleren om zelf te gaan spelen en help ik haar bij een aanzetje. Niets is dan goed, ze begint dan ook om alles te zeuren. Als papa net met haar naar de wc is geweest, moet mama ook (na 1 minuut), daarbij zet ze een keel op (ik ga dan echter niet mee, omdat ze net geweest is). Vervolgens is niets goed, zeurt ze 'ik heb dorst..honger...ik wil niet'...(ze heeft net gedronken en een taartje op)...dit gaat zo door...ik geef aan dat ik haar gedrag niet fijn vind..probeer er ook weer niet teveel aandacht aan te geven, omdat ze dan nog meer in het nare gevoel/gedrag gaat zitten.. Ik zeg eerlijk; ik krijg ontussen weer een knoop in mijn maag en wil het liefst naar huis...
Mijn dochter had dit ook vaak als ik met haar naar een (binnen)speeltuin ging. Dan wilde ze gewoon niet alleen gaan/spelen.. Wilde ze dat ik steeds mee ging en na een half uur begon t gezeur om eten en drinken al.. Tja, ik denk dat ze zich dan toch niet helemaal op dr gemak voelde. Ze kon nog niet zo goed alleen spelen. Ze had het niet als er kindjes waren die ze wel al kende en/of bij mensen thuis. En eigenlijk ook niet bij onbekenden thuis (met kinderen). Ik denk voor haar de combinatie onbekenden en dat het zo groot is/te overweldigend(?). Tegenwoordig gaat het wel veel beter. Kan zich dus sowieso al een stuk beter (alleen) vermaken. En daarbij zie ik ook veel meer dan voorheen dat ze uit zichzelf andere kindjes aanspreekt en/of met ze gaat spelen. Ik kan nu met haar naar de speeltuin gaan, op een bankje gaan zitten en zij vermaakt zich gewoon een paar uur lang, zonder te zeuren, erg relaxt!
Kan het zijn dat ze zelf gespannen is/ het eng vindt met al die nieuwe kinderen, en dat dan op deze manier uit? Deze situaties herken ik dan niet, want wij moeten onze kinderen juist gaan zoeken op feesten, ze hebben niet eens tijd om iets te drinken te pakken, laat staan dat ze naast me komen staan/ zitten. Maar dat is natuurlijk minder eng, want ze hoeven niet 'alleen' op vreemde kinderen af te stappen. Als je in zulke situaties probeert voor haar te verwoorden wat er zou kunnen zijn? Bijv. vind je het eng om alleen te gaan spelen daar? Wil je liever bij mama blijven? En duidelijk jouw grens aangeven, bijv: 'ik ga even met jou mee naar de trampoline, en daarna mag je kiezen: of je blijft daar spelen of je komt bij mama staan/ zitten. Ik ben volwassen en kan niet tijdens het hele feest op de trampoline zitten tussen kinderen.'
Dank je Arevinol. Wie weet verandert is tzt wel inderdaad...ik merk dat mijn dochter ook nog steeds wel erg verlegen kan zijn in het contact. Ze uit dag alleen niet zo schattig-verstoppend achter mijn been maar meer zeurderig en geïrriteerd. Ik zal mijn poot strak blijven houden zoveel als ik kan..ook bij anderen. Ik vind het alleen vervelend als je een uurtje ergens bent, om dan 45 minuten je dochter te moeten toespreken pff vermoeiend zeg kan het soms zijn... Ik ben zelf helaas ook best sfeergevoelig, wat de reden is dat ik er zo mee zit denk ik. Mijn (h)erkent het ook allemaal (we praten er gelukkig veel over samen), maar gaat er anders mee om. Ik kan er dan nog dagen aan terug denken zo'n vervelend uitje, hij is het dan alweer kwijt
Mijn moeder deed het bij mijn broertje en ik nu ook bij mijn dochter.. Als we bv in de winkel zijn en ze wilt iets waar ik nee op zeg accepteert ze het best wel vaak en waarom? In het begin ook zeuren, zeuren, zeuren, mijn bloed kroop waar het niet kruipen kon en werd dus geirriteerd waar zij ook weer op reageerde en uiteindelijk begon tw huilen en schreeuwen etc... Mijn oplossing... Heel hard mee gaan huilen en zeuren en haar na doen. Ze stopte meteen met huilen en keek mij heel stom aan van wat gebeurt hier?!??!?! Ik zei zo kijken mensen dus ook naar jou als je niet luistert als mama nee zegt. Het was meteen een heeeel stuk minder
Ik herken hier ook een groot deel van bij mijn dochter. Het moeten wennen en niet alleen gaan spelen/mengen tussen de kindjes. En ook zeuren om eten en drinken. En 'ik wil niet' horen we wel heeeeeel erg vaak de laatste tijd. Ik ga ervan uit dat het een fase is en vanzelf beter wordt... Ik maak me daardoor wel een beetje zorgen over hoe het gaat als ze straks naar school gaat. Hopelijk is deze fase dan weer voorbij... Op kdv heeft ze het trouwens er naar haar zin, maar heb het gevoel dat dit op school wat lastiger voor haar is.
Fijn ook die herkenning thanks! Hier op KDV ook helemaal in haar sas, gelukkig! Voelt duidelijk heel fijn en vertrouwd voor haar met haar vaste maatjes. Ik zal het nadoen eens uitproberen, maar dan wel thuis of bij goede vriendin thuis Bedankt voor jullie berichten allemaal!
Ja brrr vind dat zelf heel spannend, grote kindjes, sociale druk, etc. Maar zoals iemand in dit topic al zei; ik zal dat proberen los te laten, want kindjes voelen jouw spanning goed aan. En ik heb inderdaad geen gouden tip voor je, maar herkenning helpt al toch?
Ik denk dat er een paar dingen spelen. Ik herken ook dingen van mijn eigen dochter. Allereerst denk ik dat leeftijd een rol speelt. Ze probeert toch te kijken hoever ze je kan krijgen, omdat ze het gewoon wil. Als zij het eng vindt om ergens alleen iets te doen zal ze proberen (zo lang mogelijk) om jou daarin mee te krijgen. Verder denk ik dat ze gevoelig is voor jouw stemming. Je bent er wat ongemakkelijk onder en ik vermoed dat ze het aanvoelt. (ook herkenbaar hoor) In die gevallen is de kans dat een kind alles uit de kast haalt volgens mij het grootst, omdat er een kansje bestaat dat mama overstag gaat... En verder denk ik dat het ook de aard van het beestje kan zijn. Je zegt van jezelf dat jouw stemming ook helemaal om kan slaan. Misschien vind je het lastig om haar te frustreren in gezelschap omdat ze dan een keel opzet. Maar jouw grenzen tellen. En jij moet ze aangeven (hoef ik je natuurlijk niet te vertellen, je bent pedagogisch gezien prima op de hoogte). Zelf vind ik het erg lastig als ik me gemanipuleerd voel. Bijvoorbeeld als mijn dochter onmiddellijk begint te huilen zodra ze een 'nee' krijgt, om zo een 'ja' te krijgen. Ik erger me dan aan mezelf en aan haar. Maar eigenlijk moet ik me niet laten manipuleren, daar doe ik haar ook geen gunst mee. Moeilijk moeilijk... maar wel herkenbaar. Ik probeer het op te lossen door toch zo duidelijk en consequent mogelijk te zijn. Iemand gaf hier een voorbeeld, kon ik me helemaal in vinden. succes! (oh, had niet alle reacties gelezen, ik zie dat ik wat in herhaling val)
Je omschrijft exact het gedrag van mijn zoon (wordt volgende maand 4). Ik zou me er niet druk om maken, het zal wel weer een fase zijn. Ook hij zit de laatste tijd constant te zeuren om van alles en nog wat. Vraagt om de kwartier om een glas water waar hij maar een klein slokje van neemt. Moet s'avonds tig keer zijn bed uit voor een plasje, maakt daarbij zijn zusje wakker. Ook wij zitter er helemaal doorheen, maar ja wat doe je eraan. Boos worden maakt het alleen maar erger. Het enige wat je kan doen is consequent zijn, hoe vermoeiend dat op den duur ook is en hopen dat ze spoedig weer fatsoenlijk kunnen gedragen
Wel herkenbaar. Dochter was redelijk mee gaande. De laatste twee maanden is ze ook stelliger in haar mening en gedrag. Eerst liep ze lief mee in de super nu is het brullen ook al geef ik van te voren aan dat we samen boodschappen gaan doen. Is echt een fase denk ik hoor. Daar bij als we op bezoek gaan is ze niet altijd gelijk aan het spelen het liefst blijf ze bij mij of haar vader hangen pas na een half uurtje gaat ze op onderzoek uit. ( zijn we hele bekende mensen dan is het wel gelijk spelen maar onbekende mensen of mensen die ze niet vaak ziet dan is het schoot hangen en aandacht vragen) Meestal doen we wat ze wilt en dan gaat het van zelf daarna beter. Is hopelijk wel een fase met door zeuren probeer ik wel strikt te zijn. Ze is me er een! Van dan pak ik zachtjes haar hoofd van kijk mama even aan even luisteren doet ze gerust haar ogen dicht ( ze weet het donder.s goed) en dan moet ik echt al mijn rust bewaren om niet in lachen uit te barsten. ( ze kijkt ontzettend ondeugend op het moment) Het is een fase daar hou ik me maar aan vast. Zo te lezen heb jij ook een meisje dat echt weet wat ze wilt maar in onbekende situaties verlegen is. Mee gaan werkt hier tot nu toe het beste. En soms moeten we ze gewoon even negeren en in de ogen kijken als ze blijven zeuren. Hoe moeilijk ook.