" Gradaties verdriet" heftige vraag hierover

Ik heb een kindje verloren en dat is echt het meest verschrikkelijke wat je kan overkomen, maar ik ben wel mama. Ik denk dat t niet te vergelijken is met ongewenst kinderloos. Het lijkt me namelijk ook verschrikkelijk nooit mama te hebben mogen worden. Wij zijn zwanger geworden via de mm dus ook de angst gehad nooit zwanger te mogen worden en ook dat is verschrikkelijk. Maar zijn echt 2 verschillende dingen

 

daarom was ik ook begonnen met dat ik niemand wil kwetsen. En ik weet ook wel dat niet voor iedereen de volgende stap is dat ze dan maar gaan adopteren. ik zeg alleen dat als de wens er echt heel erg is om een gezin te hebben je die optie nog hebt. ik zeg nergens dat iedereen daar ook aan denkt. Ik snap dat het een mega rouwproces is en dat niet iedereen daarna kan zeggen van dan adopteren we maar. Dat heb ik namelijk ook nergens gezegd als je mijn post goed leest.

ik vind het vaak jammer dat mensen maar een klein stukje van een post helemaal uit hun verband rukken om daar over te vallen.

 

@Oceanna: maar je zegt wel letterlijk dat je die optie nog hebt (adoptie). Punt is dat dat dus heel vaak helemaal niet zo is. Ik snap wel dat Sifra hierover valt. Ik denk dat je niet zo heel veel van adoptie weet als je dit zomaar zegt. Je kunt geen disclaimer geven die je uitspraak op een magische manier nuanceert, want zelfs op zn meeste genuanceerde manier blijft een een boute, kwetsende, en enigzins naieve uitspraak.

@topic: verdriet vergelijken is onzin. Oorzaken kun je niet vergelijken en ervaringen kun je niet vergelijken. Het is zo complex.

 

klopt daarom stond er ook eventueel de optie ik zeg niet dat die er altijd is maar er EVENTUEEL is.

 

Jullie hebben een discussie over wat erger is in een (momenteel) fictieve situatie.
Je snapt toch wel dat iedereen zijn eigen waarheid heeft. Wanneer je vriendin denkt dat kinderloosheid erger is dan een kind verliezen, dan is dat haar waarheid. Wanneer jij het andersom vindt, dan is dat jouw waarheid. Iedereen heeft recht op zijn eigen verdriet.
Ik heb helaas van dichtbij gezien hoe erg het er in hakt wanneer iemand een kind verliest en hoe ongelofelijk ongevoelig sommige mensen daarover kunnen praten.

 

Vandaag toevallig een soort van zelfde gesprek gehad. Wat voor de een erg is kan voor de ander veel minder heftig zijn omdat die een ander karakter heeft of situatie ... Dus ik denk niet dat je hier een pasklaar antwoord op kan vinden ...

 

Ik vind dit dus echt zulke nutteloze gesprekken! Waarom moeten dingen altijd erger of minder erg zijn dan iets anders? Beide is erg en ieder mens maakt het zijne mee. Mag dan de ene persoon meer of minder verdrietig zijn dan de andere?
Hoe je reageert of wat je voelt merk je pas als je in een bepaalde situatie verkeerd. Niet eerder.

 

goed idee

 

Ik vind dat je dat heel goed zegt. Zoals mijn moeder altijd zegt 'ieder voelt het zijne'.

 

Ik denk ook dat je het niet kunt vergelijken met elkaar. Ieder persoon is hier gewoon zo anders in. En je kent het leed van andere niet en het gevoel/verdriet niet wat het hun geeft.

Momenteel sta ik er zelf zo in. Mijn zoontje leeft nog en daarom kan ik alleen zeggen hoe ik er nu in sta als ik een fictief beeld schets. Het kan totaal anders zijn als het daadwerkelijk zou gebeuren!;
Dat ik mijn zoontje heb mogen ontmoeten, mag helpen in zijn leven, mag vasthouden en troosten, een kus mag geven en gekust mag worden, dat ik s avonds met hem een half uurtje op de bank lig voor hij naar bed gaat, dat ik dat schelle stemmetje mama hoor zeggen... ik zou het nooit willen ruilen met kinderloosheid.

Zelfs als ik morgen te horen krijg dat hij er over een jaar niet meer zal zijn.. dan ben ik zo trots en zielsgelukkig dat hij bij ons heeft mogen zijn voor de korte tijd dat hij zou hebben gehad, dat zou ik voor niks en niemand willen ruilen.

Ik zou er kapot van zijn en ik zou zwaar depressief raken. Ik denk dat het gemis niet verzacht, dat het gat in je hart alleen maar groter en pijnlijker wordt. Dat meen ik echt oprecht. ik zou wel denken; dat ik jou heb mogen leren kennen, wat is dat toch een ongelovelijk mooi gevoel en dat pakt niemand mij ooit meer af. Maar het verdriet...dat zal denk ik tot je zelf gaat nooit minder worden.

 

Dat is voor iedereen anders, daar kun je geen eenduidig antwoord op krijgen.
Gebaseerd op mijn persoonlijke situatie en mening denk ik nu dat het verliezen van mijn kinderen voor mij erger is dan het helemaal niet kunnen krijgen van kinderen.