Hoi allemaal, Mag ik hier even mijn hart luchten?? Een half jaar geleden ben ik bevallen van mijn eerste kindje, een zoon, en ik ben stapelgek op hem ik woon samen, ik 28, hij 32 en werk 26 uur per week, vanaf januari ga ik 30 uur per week werken. Mijn partner werk 32 a 36 uur...we betalen beiden de vaste lasten. Eigenlijk ging het tussen mij en mijn partner al gelijk tijdens de zwangerschap 'mis'. Misschien verwachte ik wel teveel van hem. Dat hij er voor mij was en mij hielp in oa. het huishouden wanneer dat lichamelijk niet meer ging. In tegendeel; donderdag, vrijdag en zaterdag waren vaak ZIJN sociale avonden, hij ging lekker uit, flirten en naar feestjes gaan terwijl ik zwanger thuis zat ( ook tijdens Oud en Nieuw) en spontane borrels na werktijd met zijn collega's. Ik gun mijn partner zijn vrienden, uitgaan...maar ik voelde me best in de steek gelaten. Het huishouden kwam altijd al op mijn bordje terrecht, want hij deed het gewoon niet. Ook niet na een gesprek, een taakverdeling, lijstjes etc. Af en toe kookt hij of hangt de was op, maar wanneer hem dat uitkomt. Nu onze zoon een half jaar oud is is er nog steeds niets veranderd. Ik heb het gevoel dt ik de hele kar trek en hij kan vrijdag en zaterdag lekker stappen. Ik regel alles omtrent onze zoon en werk ook nog eens 3 dagen ( en 1 dag thuiswerken) Ik kom zelf amper aan mijn sociaalleven toe omdat alles in het teken staat van werken, zoon, huishouding, afstuderen en onze relatieproblemen. En ik word er strontziek, pissig en emotioneel van. Wanneer ik iets met een vriendin afspreek is dat overdag en dan gaat zoonlief bijna altijd mee. En hij? hij snapt er geen zak van waarom ik mij ongelukkig voel. Vind mijn argumenten zelfs irritant. 1. Ik heb het gevoel dat ik zorg voor de regelmaat in zoons leven. Hij vindt dat hij ook genoeg doet. 2. Ik regel alles binnen ons gezin en doe het hele huishouden. (Wanneer er iets te laat is gedaan dan loopt meneer al te klagen.) 3. Hij vergeet mij altijd even te bellen of een SMS te sturen wanneer hij tot na 2 uur s nachts in de stad hangt. Hij komt eigen gemaakte afspraken niet na; 'Lieverd, ik ben uiterlijk om 1 uur thuis, neem dan geen sleutels mee, ik beloof je ik zal me bewijzen' en staat vervolgens aangeschoten om 03.00 aan te bellen. 4. Vind mij een zeikerd en ik beperk hem, omdat ik telkens mag toekijken dat meneer 2 avonden lekker gaat stappen, geen rekening houdt met mij ( en zelfs niet wanneer onze zoon ziek op bed ligt) zijn vrienden gaan allemaal voor en zelfs wanneer ik ook nog eens ziek ben gaat hij gewoon lekker sociaal doen. 5. Met andere vrouwen flirten en afspreken. Ik ben volgens hem jaloers. Hij vind dat ik hem beperk. ( Hij is tijdens de zwangerschap twee keer vreemdgegaan: zoenen, flirt SMSjes, afspreken en heeft dit verzwegen) Anyway; ligt het aan mij? ik snap namelijk niet waarom hij doorgaat met zijn leven alsof er niets is veranderd. Hij was zogenaamd helemaal klaar voor een kindje, maar het komt op mij over als wel de lusten en niet de lasten. Inmiddels ben ik naar een psycholoog gegaan want ik snap zijn( en wellicht mij) houding niet. Met hem heb ik herhaaldelijk gesprekken maar hij wil en kan het blijkbaar niet inzien dat ik mij een deurmat voel. Klinkt dit iemand bekend? Liefs, Lente
Nee, dit klinkt absoluut niet bekend. Ik zou graag 2 spreekwoordelijke schoppen uitdelen: eentje voor hem, om hem te wijzen op zijn verantwoordelijkheden! En nog eentje voor jou, omdat jij dit laat gebeuren!!!! 's nacht om 3 uur aanbellen, omdat meneer bewust geen sleutels meeneemt?? Dat zou bij mij maar 1 keer gebeuren, ik zou 'm gewoon buiten laten staan de 2e keer.....
Hoi Sannie, Mijn grote fout, ik laat dit gebeuren. Omdat ik altijd maar denk dat praten, kwaadworden etc. moet toch kunnen? ipv. gelijk over gaan tot een concrete actie. Misschien toch erg naief van me.
Eh nee klinkt niet bekend... weet ook niet echt wat hierop te zeggen. vind het heel triest (in de originele zin van het woord, niet beledigend bedoeld, vind het treurig deze situatie).
klinkt niet bekend,maar ik zou hem de keuze stellen. of in relatie therapie. of uit elkaar. zou me wel een beetje gaan orienteren voor een andere woning enz,want hij behandeld je echt als een deurmat ja.
Pfff, meis je hebt helemaal gelijk dat je je zo ongelukkig voelt! Als ik het even heel bot mag zeggen, vind ik je man een onverantwoordelijke man en vader! Je hebt SAMEN een kind, je bent SAMEN een gezin, en al helemaal als je SAMEN werkt! Ik mag echt elke dag van geluk spreken dat ik een lieve zorgzame man heb, die er graag voor de kinderen en voor mij is! En ik voel me al zo ellendig als hij een keer in de zoveel maanden een feestje heeft (ja ik vind dat niet leuk van mezelf). Ik denk dat als praten niet helpt je heb gewoon voor blok kan zetten. Alleen je eigen was doen, alleen eten koken voor jezelf. Laat het huis maar eens een bende worden, ruim zn rommel maar es niet op! Of doe gewoon de deur niet open (als ie om 3 uur aangeschoten aan de deur staat!). Hier was bij ons de situatie zo voordat de kinderen kwamen.. Ik heb helaas dat niet goed aangepakt (verliefd op iemand anders) maar dat heeft hem wel doen beseffen dat het zo niet langer kon. Gelukkig zijn we hier sterker uitgekomen en hebben we SAMEN gekozen voor kinderen. Stond jou man wel achter de keuze voor een kindje, en heb je met hem toen ook je verwachtingen besproken? Het lijkt er namelijk op dat hij nog helemaal niet " toe" is aan het hebben van een kind... Hele dikke knuf voor jou, en ik denk dat je idd aan de psyg heel verstandig doet! Misschien ook maar eens een gezamenlijk gesprek aanvragen! Hebben wij ook gedaan! En echt meid, als ie jou niet kwijt wil zal hij er heel hard aan moeten werken... maar hij moet eerst inzien hoe fout ie zit! Sterkte meid!
pardon? Hij kon wat mij betreft een schop mee krijgen... Ik snap niet dat je daar nog energie in steekt. 2 keer vreemdgaan tijdens je zwangerschap vind ik al de druppen en dan komt de rest er allemaal nog niet bij! Sterkte, hoop dat je voor jezelf kiest!
Poe. Weet eigenlijk niet zo goed wat ik hierop moet zeggen. Twee avonden in de week gaan stappen terwijl je een kind hebt en dan vinden dat jij hem beperkt???? Jou zwanger alleen laten zitten met oud op nieuw.. Sorry maar ik krijg hierbij niet het gevoel alsof hij voor jou wil gaan... Als ik jou was zou ik maar beginnen met voor mezelf opkomen en hem voor het blok zetten. Of hij gaat er echt voor of je bent weg.
Ik heb hier ook geen woorden voor. Je bent geen zeur hoor, gewoon voor jezelf op komen! Hij wilde graag met jou een kindje, dan moet ie ook zichzelf aanpakken en je helpen! Om over dat vreemdgaan maar niet te spreken, daarmee is hij z'n recht van spreken wat mij betreft verloren.
Je haalt me de woorden uit de mond ... ik zou mezelf eens heel erg achter de oren gaan krabben of ik echt gelukkig was en niet beter af zou zijn zonder hem. Je bent toch geen slaafje ... Wat ik doe is eens in de zoveel tijd (een keer) eens goed kijken of mijn partner me nog gelukkig maakt en anders moeten we er aan werken of een andere oplossing verzinnen ... Mijn moto is dat ik later mijn kist dicht kan doen en terug kan kijken op een super leven in plaats van ongelukkig en stress en bla bla ... misschien eens eerlijk naar jezelf kijken en dan kiezen wat je veranderd wil hebben en dat eens bepraten met hem. Succes
Dat je het nog pikt van hem ??? Als het mijn man was geweest had hij allang beter zijn best moeten doen, of anders ze spullen pakken en weg wezen. Zeker flirten en zoenen met andere zou ik niet goed vinden
pfft ik geloof mijn ogen niet!! meis, dit laat je toch niet gebeuren??? open aub je ogen!! ik ben echt niet iemand die snel zegt om het op te geven, vind altijd dat je er samen voor moet gaan; maar kom op!!! dit is gewoon lekker makkelijk voor hem!! hij hoeft met niemand rekening te houden, maar de rekeningen worden wel lekker gedeeld!! zo houd hij weer geld over om te stappen!!! 2x per week uit gaan??? ik vind dat je elkaar vrij moet laten en soms gewoon lekker even zonder je partner uit moet kunnen gaan maar 2x per week??? absurd!! om nog maar niet te spreken over het vreemd gaan!!! sorry maar wordt hier echt verdrietig van als ik dit lees!! ik snap dat je je een deurmat voelt, zo ziet hij jou namelijk ook!! ik weet niet hoe je dit het beste aan kunt pakken, omdat ik het idee heb dat praten met deze man totaal geen nut heeft. maar ik weet wel dat dit niet oneidig goed gaat en dat je je dat beter nu dan nog later kunt beseffen! sterkte meis!
nou zeg wat is dat voor een vriend? Sorry hoor, maar zoiets doe je toch niet tijdens je zwangerschap,dat ie met een ander gaat zoenen, flirten, enz... ik snap dat niet! En dat stappen..oke, je mag natuurlijk wel is iets met je vrienden doen, maar moet dat 2x pw? en dan geen sleutels meenemen, zodat jij open kan doen..nou ik vind dat niet normaal zo...Ik vind dat je vriend verantwoordlijkheid moet nemen , voor jouw en voor de kleine. Het 'vrienden gaan voor' dat kan echt niet! Dat moeten jullie zijn! Lijkt wel of tie helemaal niks om jullie geeft..en ook dat jij alles moet doen... werkt zo niet he... Vind het heel sneu voor je.. en je vriend moet een flinke schop onder zn hol krijgen! en is even goed zeggen waar het opstaat, of anders komen er andere gevolgen. Succes meid, lijkt me heel erg zo. Maar zo kan dat niet doorgaan vind ik.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier niet meer tegen kan. Jullie werken bijna evenveel, betalen samen de lasten, maar jij doet bijna al het huishouden en de opvoeding. En hij is ook nog eens vreemdgegaan?? Ik begrijp dat jullie samen een kind hebben, maar er zijn grenzen aan wat je moet pikken van iemand. De belangrijkste vraag is: hou je nog van hem? En hij nog van jou? (zijn gedrag laat dat in ieder geval niet blijken) Als jullie allebei nog van de ander houden dan zou ik in ieder geval samen in relatietherapie gaan. Is er ook iemand in je omgeving waarnaar hij misschien wel luistert en die ook aan jou kant staat? Bijvoorbeeld je schoonmoeder of een gezamenlijke vriend? Misschien dat die persoon kan bemiddelen. Huishouden: Helaas kun je niet anders dan er toch weer met hem over te gaan praten, totdat jullie het samen zo hebben geregeld dat beiden tevreden zijn. Je zou bijvoorbeeld kunnen afspraken dat jij minder gaat werken, en minder bijdraagt aan de gezamenlijke lasten en dan meer aan het huishouden doet. Maar dat moet je wel zelf willen en het moet financieel haalbaar zijn. Of je verdeelt samen de taken, en laat hem vooral ook zelf aangeven wat hij wil doen zodat het ook zijn eigen beslissing is. En daarna zul je hem eraan moeten houden, en dus niet dingen van hem overpakken maar gewoon laten liggen. Wil hij gewassen en gestreken kleding? Een warme maaltijd? Een schoon bord om van te eten? Of je doet het samen, of je kunt net zo goed op jezelf gaan wonen als toch al alles op jouw schouders neerkomt. Stappen: Eerlijk verdelen. Je hebt een kind, dan kun je niet meer 2 of 3 avonden weggaan. Sterkte ermee meid, ik hoop dat je je vriend wakker kunt schudden!
Er zijn grenzen aan wat je wat je van een partner kan/moet accepteren... En die grens is hier allang en veel te vaak overschreden, wat mij betreft! Ik hoop dat je dat zelf ook gaat ziet. Gun je zelf echte liefde, want die krijg je nu niet...
He meis, het is heel makkelijk om hem of jou als boeman te laten overkomen, maar ik weet ook dat alle gemakzucht van een man er langzaam aan insluipt door jouw goede bedoelingen. Ik stel me voor dat het zo gegaan kan zijn: Stappen: "ach ga maar, ik ben toch snel moe en kan nu toch niet lekker meedrinken." 9 maanden later is het een gewoonte geworden dat meneer 2x in de week in de kroeg zit. Huishouden:"ach, ik stoor me aan de troep dus ik pak het wel op (nesteldrang?). Ik werk wat minder dus doe iets meer. Man weet niet dat de zwangerschap na mate het vorderd ook zwader wordt voor een vrouw. Na de bevalling gaat de man er waarschijnlijk van uit, omdat je de hele dag thuis bent ook dit nog even mee kan pakken. vergeten dat na de zwangerschap je weer een volwaardige partner ben die ook de financiele lasten nog meedraagt. Vreemgaan: uit den boze. Maar ik snap dat je niet opgeeft, je hebt per slot van rekening een kindje/huis en andere gezamelijke aanverwanten. Ik zou als ik jou was langzaam aan een eigen leven afdwingen. Desnoods op vrijdagavond. Als meneer wilt stappen, regelt hij ook maar opvang. Ook zou ik een gezamelijk leven afdwingen. Dierentuin of naar opa en oma. Nu is het jouw beurt, maar dan moet je wel je poot stijf houden. Mocht hij dit niet willen, moet je misschien toch voor jezelf en je kindje kiezen. Hoe moeilijk ook. ik wens jou het allerbeste en hopelijk hele fijne feestdagen. dikke knuf
nee hier ook niet bekend. Mijn man was zo met dat uitgaan ed. en bezopen thuiskomen voor we kids kregen. Na nr 1 was dat al heel anders en na nr 2 gebeurd het vrijwel nooit meer. Ik vind je man een enorme loser maar idd jij laat dit gebeuren. Jij kan ook best eens op zaterdag zeggen: ik ga koffie drinken met een vriendin, hier is je zoon, toedeloe. Persoonlijk zou ik niet met zo een man kunnen leven.
Jeetje wat een verhaal. Ik vind het gedrag van jouw man echt belachelijk maar eerlijk gezegd heb jij hier ook "schuld" aan, jij laat het gebeuren. Wees eerlijk, ik denk dat elke man zou denken huishouden, opvoeding....ik ga liever stappen met vrienden en Tsja, als vrouwlief hier niet tegenin gaat, gaat manlief gewoon door. Ik vind het absurt dat hij is vreemdgegaan maar begrijp wel datvje bij hem bent gebleven, jullie hebben samen een kindje. Maar dit icm de rest..... Van mij had hij een waarschuwing gekregen, misschien nog een tweede maar dan had het over geweest. Je hebt een relatie, dan zou je vraag bij elkaar moeten willen zijn. Maar vooral ook samen de dingen moeten delen, delusten en de lasten!
Ik ben het helemaal eens met bovenstaande meiden. Je moet jezelf echt niet zo laten behandelen. Op lange termijn zal het nog erger worden. Praten helpt blijkbaar niet. Misschien even een tijd apart van elkaar gaan? Kom voor jezelf op. Veel sterkte hiermee.