Hoi Meiden, Hopelijk kunnen jullie mij wat inzichten geven. Ik merk dat ik erg veel bezig ben of ik nog een kindje zou willen. Diep in mijn hart wil ik het heel graag, maar er zijn een aantal belangrijke zaken die mij doen twijfelen: Even wat achtergrondinformatie: Mijn eerste kindje is overleden in mijn buik met 6,5 maand zwangerschap. Dit was en is nog steeds een zware tijd. Kort daarna zwanger geworden van mijn dochter die nu 1,5 jaar is. De eerste 3 maanden waren heel heftig, veel huilen, reflux, overdag niet slapen.. kortom een zware maar ook hele mooie tijd. Echter, toen mijn dochter ging doorslapen, ontwikkelde ik slaapproblemen. Er waren nachten dat ik helemaal niet sliep of maar 3 uren. Echt een traumatische tijd, en nog steeds weet ik niet echt waar het door is gekomen. Ik denk door de spanning die ik met mij meedroeg/draag. Het verllies niet goed gewerkt, overdonderd worden met het moederschap. Daar komt ook nog eens bij dat ik het heel erg graag goed wil doen en daarom bang ben te falen als moeder. Dit komt omdat ikzelf een hele nare jeugd heb gehad, vooral door mijn moeder. Ik ben bang dat mijn dochter zo ook terug gaat kijken naar mij. (hoewel ik diep in mijn hart ook wel weet dat ik nooit dezelfde dingen zou doen als mijn moeder). Ik ervaar dus een enorme druk op het moederschap, het is voor mij zon'n grote verantwoordelijkheid maar ook een eer dat ik toch moeder mag zijn na het verlies van mijn eerste kindje. Ik wil dan ook graag fit zijn, het is namelijk best druk! Dit heeft nou niet bepaald een goede invloed op mijn slapproblemen. Het is al een stuk beter, maar nog steeds slik ik 1 a 2 keer per week een slaapmiddel omdat ik de slaap niet kan vatten. Maar goed, dan blijft die wens voor nog een kindje. Ik wil het zo graag!! Maar ik ben zo ontzettend bang dat ik het niet aan ga kunnen. Nu ben ik een goede moeder voor mijn dochter, ik heb de dingen redelijk in de hand en heb structuur kunnen vinden. Maar wat als ik nou zwanger ben, dan kan ik natuurlijk geen slaapmiddelen gebruiken. Dan zullen er weer nachten komen (angst vliegt mij nu gelijk weer naar mijn keel) dat ik bijna geen oog dicht doe. Dan ben ik zometeen geen goede moeder voor twee kindjes... Al die stress in mijn zwngerschap, wat zal dat gaan doen voor het kindje in mijn buik. En dan natuurlijk de eerste maanden na de geboorte.. Maar dat is allemaal maar tijdelijk denk ik dan.. Het zal zwaar worden, ja, maar daarna heb je natuurlijk (hopelijk) wel nog een kindje! \ Ik wil later ook geen spijt hebben dat we er niet voor zijn gegaag, vanwege slaapproblemen van mijn kant!2 Pfff.... wat denken jullie?
Wat vervelend zeg ! alles wat je hebt meegemaakt is niet nix. Ik denk dat als het echt een gekoesterde wens is, en je vind dat je jezelf in de weg zit, je eerst moet beginnen om aan jezelf te werken. Ga eens langs de dokter en leg het uit, misschien kan hij iets voor je betekenen. Monitor je kind goed, is zij happy? dan doe je het vast goed! Wees vrienden met jezelf, en vrienden helpen elkaar dus waarom zou jij jezelf niet helpen om je droom te verwezenlijken? Dikke knuffel!
Herkenbaar hoor... onze zoon is inmiddels 7 jaar en niemand verwacht het hier in de buurt nog, maar ook hier een hele historie achter de rug (vooral in de MMM en met allerlei miskramen enzo; lang verhaal). Ik heb er drie jaar over gedaan om mijn gevoel te gaan accepteren en moest toen manlief nog overtuigen . Inmiddels is die ook om en gaan we gewoon zien waar het schip strandt zonder MMM. Als de diepe wens er is, denk ik dat je altijd een mouw kan passen aan de praktische kanten. Die diepe wens zit er niet voor niks. Maar nogmaals, daar heb ik ook drie jaar over moeten doen.