Ik krijg echt plaatsvervangende schaamte bij het lezen van sommige uitspraken..Sommige mensen.. Die zijn volgens mij een tijdje geleden stil blijven staan qua evolutie ofzo..
Wat een asociale tokkies zeg, ik was dus echt niet naar binnen gegaan maar had aangebeld en gevraagd waar hun verstand zit.
Als ik sommige uitspraken hier lees moet ik mijn kaak van de grond rapen. Nog wel een grappige: mijn oudste wilde 'ik zie ik zie wat jij niet ziet' doen maar dan met woorden. Ze zaten in bad. Dus ik zeg: 'het begint met een z'. Roept de middelste van 4: Zombie!
Toen ik mijn ouders vertelde dat ik zwanger was van de 3e... (mijn 2e was pas 8 maanden) “Zou je dat nou wel doen”? Oh dat vond ik echt zo erg!
Mijn man: "Lieverd, ik denk dat jij deze serie ook wel leuk vind. Het gaat over pelsjagers in achttienhonderdnogwat." Ik, verbaasd dat hij denkt dat ik dat interessant vind, mezelf afvragend wie die man is die naast me op de bank zit: "Oooh... dat is wel jammer want ik hou juist van series over pelsjagers in zeventienhonderdnogwat."
Ik was 17 jaar en was aan het winkelen in de Hema en werd door een wildvreemd persoon aangesproken met de zin "wat ben jij lelijk zeg ik heb nog nooit zo'n lelijk persoon gezien". Ik was al zo onzeker als de pest en dit speelt me nu nog wel eens parten!
Mijn dochter een paar jaar geleden: "Mama, zullen we afspreken dat we tegelijk dood gaan, dan hoeven we elkaar niet te missen. En als ik per ongeluk eerder dood ga dan jij, mag je shoarma van mij maken, dan heb je er nog iets aan."
Jeetje dames, van sommige uitspraken krijg ik jeukende handen terwijl ik niet agressief ben aangelegd. Het eerste wat in mij opkomt is van 1.5 jaar geleden. Toen worstelde ik nog erg met de diagnose vervroegde overgang. Mijn lijf voelde niet meer van mijzelf. En mijn kinderwens is enorm. Dus ging ik het gesprek aan met de poh om toch een proces mbt rouw en acceptatie in gang te zetten. Het meiske snapte volgens mij niet helemaal waar ik mee worstelde want haar conclusie na 45 minuten relaas van mijn depressieve gevoelens was: dat ik echt zo oud was als dat ik mezelf voelde. Leeftijd zit tussen de oren. Joh, biologisch en tussen de oren ben ik begin 30 maar mijn eierstokken zijn 60+. Die denken er toch echt heel anders over. En dat is mijn fucking probleem. Alsof ik opeens eieren krijg van een jonge geest. Of ze verder nog wat voor me kon doen vroeg ze. Uhm, nee ik geloof dat wij zijn uitgesproken! Mijn man vorige week. Ik had geen zin om mijn benen te scheren en hadden blijkbaar al een behoorlijke wintervacht. In mijn slaap was hij over mijn benen aan het wrijven. De volgende ochtend vroeg hij om handcrème en een kapmes. Vanzelfsprekend vroeg ik waarom? Nou, ik heb over je benen gewreven en nu liggen mijn handen open. Voor de komende nacht heb ik een kapmes nodig om het woud weg te kappen. Ik zit momenteel aan de hormonen ivm mmm. Dus hij kreeg behoorlijk de wind van voren over hoe seksistisch hij is en dat ik zijn discussies helemaal beu ben. Ja.....Ik reageer niet zo goed op de spuitjes. Hij is met de staart tussen de benen richting werk vertrokken
Die opmerking heb ik ook vaak gehoord en ik vind ‘m ook vervelend. Vooral een oud-collega heeft hem vaak richting mij gemaakt, wat een geluk ik had dat ik na een meisje een jongen kreeg. Ze kon niet geloven dat ik net zo blij zou zijn geweest als de tweede ook een meisje was. Zelf had ze eerst een jongen en daarna een meisje, dat was volgens haar nog beter
Vorige x bevallen via geplande keizersnede ivm stuit. Zegt de verpleegkundige zo nou daar had je wel gewoon van kunnen bevallen zo klein. Was al zo verdrietig dat een natuurlijke bevalling er niet in zat. Gelukkig heeft mijn man ervoor gezorgd dat ik haar niet meer heb gezien.
Geloof mij heel veel met deze mensen gebeurt. Dit is het topje van de ijsberg. Als ik aan de deur kom lachen ze mij in mijn gezicht uit en knallen de deur dicht.
Geloof mij meerdere keren dit soort aanvaringen gehad met hun en als je dus aan de deur komt lachen ze je in je gezicht uit op een heel laatdunkend manier en smijten de deur in je gezicht dicht.
Ja na zoveel jaar geef ik het op en komt ons huis te koop te staan. Het nare is dus ook dat we dit nog nooit hebben meegemaakt en de vorige bewoner lyrisch over ze waren.
Ik kreeg die reactie ook van mijn eigen moeder. Ik was net 12 weken zwanger van de jongste (de derde), kotsmisselijk en al, begint ze over 'dat het hierna toch wel klaar moet zijn'. Pardon?? Dat bepalen wij, jij niet! Ik ben toen behoorlijk pissig geworden. Al willen we er 6, dat is iets tussen mijn man en ik. Wij voeden ze zelfstandig op, ze passen bijna nooit op (kan niet door de afstand), en we leven ons eigen leven, dank u wel! Dus eigenlijk is dat mijn opmerking dat in dit topic thuishoort...
Dat zegt misschien meer over die vorige bewoner dan over jullie. Sommige mensen zijn niet te snappen. Niet te veel energie aan besteden. Als je een kindje van 1 jaar zo gaat uitschelden is er veel, heel veel mis met je.