Bij mijn eerste zwangerschap was mijn man helemaal niet zo betrokken. Hij was meer bezig met de praktische dingen (hard werken), ook een vorm van voor zijn gezin zorgen. Toen ons meisje* overleed is hij erg veranderd. Hij zegt vaak dat hij trots is op zijn meisje* en dankbaar om papa te zijn. Ook tegen anderen. Zo mooi vind ik dat! Nu ik zwanger ben van ons zoontje werd hij emotioneel toen we hoorden dat het een jongen was. Hij vraagt vaak hoe het met hem gaat en geeft kusjes op mijn buik, ook als we afscheid nemen of zo in het openbaar. Niet elke dag hoor. Verder zegt hij vaak tegen mij, "dankjewel dat je me twee mooie kinderen hebt gegeven" zulke dingen, echt superlief. Hij wil nu ook vaker voelen op mijn buik of ie hem voelt schoppen of we luisteren het hartje met de angel sound. Verder vindt hij me supermooi en sexy nu ik zwanger ben. Ik mag niet klagen met mijn man
Die van mij wil er volgens mij nog niet eens over nadenken...... als ik zeg daar komt de box en daar de commode vind die dat ik te veel voor uit denk. En als de kleine wild ligt te trappelen en ik leg zijn hand op me buik dan vind hij dat irritant hij hoeft het niet te voelen! Wel heeft die gezegd dat hij blij is dat ik er alles aan doe om een gezond kindje op de wereld te zetten en dat hij blij is dat hij zich daar geen zorgen om hoeft te maken. En hij zegt steeds dat ik zo mooi zwanger ben...... ook wel heel fijjn om te horen!