Ik ging laatst paardrijden, bijbehorend outfit vinden ze kinderen prachtig dus ik even rondgelopen binnen met helm op, wachtend op mijn man die even boven was om vervolgens weg te gaan. Vervolgens zie ik mensen naast me bij het stoplicht lachen, uitlachen. Eh ja, had de helm nog op.
Als ik op de fiets zit praat ik 100 uit.. kijk daar! Of zie dat!! Oohhhh een...! Maar als ik zonder kind op de fiets zit dus ook. Alleen besef ik het me vaak bij het eerste woord. Dus mij hoor je vaak ahhhhhh of kijk, heel hard roepen op de fiets. Dat is ook wel weird lijkt me.
Niet van mezelf, maar zag laatst een moeder waardoor ik aan dit topic moest denken. Ik denk dat ze met haar dochter een spelletje aan het doen was op de stoep met op welke tegels je wel en niet mocht staan. Dochter liep voor en leek er niet meer echt mee bezig, moeder ging er, buiten zicht van haar dochter, helemaal in op en struikelde doordat ze zo gek liep. Gelukkig viel ze niet echt.
Ik heb heel erg moeten wennen toen ik geen kinderwagen/buggy meer hoefde te duwen. Dochter is nu 3,5 dus loopt gewoon mee, of zit heel soms nog in het winkelwagentje. Toen ze nog wel in de buggy zat was ik een keer met mijn vader bij de Ikea, zonder kind, mijn vader liep met de kar, maar die heb ik afgepakt, haha, ik moest iets te duwen hebben, voelde me zo onthand, hahaha!! Binnenkort komt onze 2e, en hoewel ik het enorme vrijheid vind dat je op gegeven moment geen kinderwagen/buggy meer hoeft mee te slepen, vind ik het ook wel weer fijn, je kan altijd je tasjes enz. kwijt als je aan het shoppen bent of een dagje weg.
Ik riep laatst heel hard 'wheeeeeee' toen ik de rotonde over reed... om halverwege te beseffen dat ik mijn dochter toch echt net bij de oppas had afgezet. Oeps. Gelukkig zat ik alleen in de auto
Nee niet genant! Gewoon leuk. Vandaag nog heb ik luidkeels indianenliedjes gezonden en rond een totempaal gedanst in het bos. Met de kinderen... Dat dan weer wel. Was heerlijk.
Oh als ik met de hond wandel, praat ik wel eens per ongeluk alsof ik tegen mijn zoon praat. Zo genant. Laatst zei ik hard: "Hup, kom nou eens bij mama!" Omg ik was zo blij dat ik niemand om me hen zag.
Vorige zomer was oudste helemaal into Pokémon. Dus app op m'n telefoon en samen op jacht (ik lekker wandelen/terrasje pakken en hij spelen met mijn telefoon dus) Maar nu vond ik me vandaag ineens in het parkje fanatiek op m'n telefoon meppen om de gym te verslaan. Idd.... In mijn eentje....
In de AH enthousiast op zoek gaan naar het treintje. Is nou eenmaal een gewoonte geworden als dochter wel mee is
Herkenbaar: - meezingen met de cd in de auto en dan na 20min bedenken dat je kinderen niet in de auto zitten.. - bij de kassa heel kort in gedachten even paniek "waar issie?!!" en om je heen kijken.. onee... ik ben alleen naar de winkel.. - de buggy uit de auto laden, uitklappen en dan bedenken... onee, ik ben alleen, geen buggy nodig.. - ander kind horen huilen en even kort denken dat het je eigen kind is..
Hahahahaha Fantastisch Ik ben nu ook heel bedachtzaam op wat ik eet. Dreumes wil ook meteen koek als ik het eet. Dus als ik een tweede neem... je wordt meteen op je vingers getikt