Mijn zoontje van 6 gaat tegenwoordig om met een jongetje dat in zijn klas zit. Nu heb ik dat sowieso niet graag maar heb er nooit wat tegen gedaan aangezien mijn kinderen net als andere, hun eigen vriendjes mogen kiezen. De reden waarom ik er niet blij mee was, was dat dit jongetje totaal geen manieren had. Hij komt zonder enig benul je huis binnenlopen en zegt dat hij hier wilt spelen. Ik geef aan dat dit niet kan en dat hij niet zomaar mijn huis binnen mag lopen en vervolgens gaat hij de discussie aan omdat hij vind dat hij "gewoon" wel even hier mag spelen en dat ik redenen opnoem die niet logisch zijn en ik moet hem echt bij zijn arm mn huis uit zetten. Dit komt nog veel meer voor in onze tuin. Die ziet hij gewoon als openbaar terein en ik zet hem ongeveer 4x per week mn tuin uit. Toen hij vorige week met mijn zoontje buiten speelde en mijn zoontje even wat wilde komen drinken kwam hij hem achterna en zei hij dat hij buiten moest spelen, mijn zoontje gaf aan "ja ik kom zo hoor even wat drinken" waarop hij woest schreeuwde "NEE JE KOMT NU!!!" en ik verbaasd de deur dicht deed en aangaf dat mijn zoontje dit niet hoeft te accepteren. Mijn zoontje wuifde het weg en ging buiten spelen met hem. Nu was er dus gister een voorval waar ik enorm van schrok. Ze speelde op de heuvel die onze wijk scheidt met de "grote weg" en hier mag mijn zoontje niet spelen. Heb hem daar toen hij 4 jaar oud was 2 keer weggehaald en uitgelegd waarom hij daar niet mag spelen. Dit is 2 jaar lang goed gegaan (inmiddels is hij 6) en hij was daar schijnbaar toch weer gaan spelen gister met dat nieuwe vriendje, sterker nog ze liepen bij de weg echt helemaal aan de andere kant van de heuvel waar auto's regelmatig met 80 voorbij komen. Ik schrok heel erg en heb hem boos naar zijn kamer gestuurd, later uitgelegd waarom ik zo boos was en dat dit was omdat ik heel erg schrok van zijn gedrag en bang was dat hem wat zou overkomen en hij heel goed weet dat dit niet mag. 1x struikelen en je rolt zo de heuvel af de weg op. Toen zei hij dus iets wat me heel erg liet schrikken. Zijn vriendje liep daar expres de weg op want hij wilde niet meer leven. (dit jongetje is 6!!!) Hij vond school stom en zn ouders stom en wilde expres dood zei mijn zoontje. Ik ben al sinds gister flabbergasted en heb echt geen idee wat ik hiermee moet!! Ik ken zijn ouders niet, weet ook niet precies waar ze wonen (kan er vast wel achterkomen) en toen ik gister zijn moeder uit school sprak wilde ik aangeven dat haar zoontje dus regelmatig ons huis en onze tuin binnenloopt en niet weg wil maar ze was zo chaotisch en liep weg zonder dat ik een woord kon uitbrengen dus heb niets kunnen zeggen. Terwijl ze zag dat ik expres naar haar toe kwam om iets te vertellen... Ik wil sowieso niet meer dat mijn zoontje met dit jongetje omgaat. Dit is echt de eerste keer (en heb 4 kinderen) dat ik mijn kind wil gaan verbieden om om te gaan met een ander kindje... Hoe zouden jullie zoiets aanpakken? Veilig thuis bellen? Ouders aanspreken?!
Ik zou mezelf uitnodigen bij ouders thuis en het gesprek aan gaan. En dan vooral over het echt zorgwekkende stukje. Het gedrag kun je aangeven dat je dergelijk gedrag niet in jouw omgeving tolereert. Verbieden om elkaar te zien lijkt mij niet haalbaar want schijnbaar zien ze elkaar op school?
Misschien eens met de juf praten over het gedrag van dit jongetje en hoe je zoontje hier op reageert. Daarbij kun je dit ook als voorbeeld noemen. Misschien heeft het jochie het erg slecht thuis, of een rijke fantasie en word hij thuis niet erg gecorrigeerd tussen wat werkelijkheid is en niet. Misschien heeft hij het slecht thuis en komt hij daarom zo vaak naar jullie? De juf heeft hier meer zicht op een kan eventueel aangeven dat het anders zit. Ik zit met een doodwens ook niet te lang wachten met hulp zoeken. Ik zou de moeder en de juf vanmiddag nogmaals proberen te spreken. Succes ermee!
Veilig thuis??? Ik zou toch eerst maar nog keer zijn moeder proberen aan te spreken en desnoods juf. Ik krijg alleen wel het idee dat je dat jongetje nooit een kans heb gegeven. Ook hij is nog maar 6!! Knoop een keer een luchtig gesprekje aan met hem, daar kan best veel uitkomen
Waarom niet het gesprek aangaan met het kind zelf? Laat hem binnen en ga spelenderwijs eens uitzoeken wat en of dit kindje iets dwars zit. Mocht daar iets uitkomen wat je zorgen baart dan zou je eventueel ook nog een gesprek met zijn moeder hierover kunnen aanknopen. Veilig thuis zou ik even laten voor wat het is zonder dat je ook maar enkele relevante informatie hebt. Er zijn trouwens wel meer kinderen die op zo'n jonge leeftijd zeggen dat ze niet meer willen leven. Ze beseffen zich alleen niet wat dat nou precies inhoudt. Vaak (maar ook niet altijd) is het gewoon een manier om te zeggen 'ik wil dat mijn leven anders gaat'.
Als je niet de kans ziet met de moeder/vader hierover te spreken zou ik zeker mijn zorgen uiten richting juf/school. En ja ik heb mijn kind uiteindelijk ook "verboden" om met een ander kind te spelen. Mijn dochter gaf toen haar grenzen niet duidelijk aan waardoor het andere kindje de "vriendschap" compleet overheerste. Ook dit kind weigerde ons huis/tuin te verlaten wanneer we aangaven (ook als volwassen zijnde) dat we b.v gingen eten en er even niet gespeeld kon worden. Op een gegeven moment was het zo erg dat mijn dochter deed wat het andere kindje zei ook al wist ze dat het van ons niet mocht en ze er straf voor zou krijgen. Helaas ben ik door mijn lichamelijke beperking niet in staat een kind fysiek uit mijn huis/tuin te zetten dus toen ik een keer haar letterlijk mijn achterdeur uit moest drukken en deze snel op slot moest draaien om te voorkomen dat ze weer binnen kwam (zodat wij konden eten) en zij gewoon in mijn tuin met het speelgoed aan het smijten was van boosheid was voor mij de maat vol. Toen een gesprek met mijn dochter gehad hoe ze nou daadwerkelijk in deze vriendschap stond en daaruit kwam naar voren dat ze gewoon moest doen wat het kind zei want anders deed gemene dingen. We hebben toen gezegd dat wij dit geen gezonde vriendschap vonden en als vergelijk materiaal de vriendschap tussen mij en mijn vriendin genomen. Dochter was opgelucht om te weten dat ze niet meer hoefde te spelen en ja de gemene dingen zijn uiteindelijk uitgevoerd. Het jammere is helaas dat er met de ouders van het kindje niet te praten viel hierover, alles lag aan mijn dochter en niet aan hun kind.
Als ik zoiets van mijn kind zou horen over een vriendje zou ik sterk het gevoel krijgen dat jongetje liefde te geven en het rotgevoel weg te nemen. Het liefst zou ik dat jongetje dan dus vaker hier hebben zodat ik zicht heb op gedrag en eens met hem willen praten en een arm om zijn schoudertje leggen om te laten weten dat hij hier altijd welkom is. Maar in realiteit kan dit niet want het is niet mijn kind. Ik zou polshoogte bij de ouders nemen en aan de hand van dat gesprek conclusies trekken. Ik ben slecht in verbieden van vriendschappen helemaal bij 6 jarigen. Ik zou dan eerder mijn eigen kind duidelijk maken wat onze regels zijn, dat jouw zoon zich daar niet aan houd (zoals spelen bij de weg) is echt de schuld van je zoon en niet dat jongetje! En proberen dat jongetje wat vaker hier te laten spelen zodat ik er zicht op heb en het kan sturen als het niet gaat zoals het hoort.
Dat ik hem nooit een kans gegeven heb is niet waar, tegenovergesteld zelfs. Mijn zoontje is heel kieskeurig als het om vrienden gaat en toen het enige kindje waar hij mee speelde verhuisde wilde hij zelden meer buiten spelen want iedereen was "stom", hij speelde het liefst alleen dus toen hij weer een vriendje had in de buurt die ook nog eens in de klas bij hem zat was ik heel erg blij. Hij heeft dus een grotere kans gehad dan welk ander kind had kunnen krijgen. Ik ga toch maar eens onderzoeken waar hij nou precies woont en de ouders aanspreken...
Hier ben ik dus ook bang voor... Veel ouders staan er niet voor open omdat ze denken dat je ze veroordeeld... Ik ga dus proberen zo luchtig en aardig mogelijk over te komen in de hoop dat ik wel geaccepteerd word.
Daar heb ik ook aan gedacht maar dat jongetje speelde alleen met mijn kind hier op de weg dus zodra de juf dat aankaart weten ze dat ik het verteld heb, dan kan ik beter eerst de ouders zelf aanspreken.
Ik zou het ook met de ouders zelf bespreken; als je kinderen samen spelen hoor je sowieso wel even kennis te maken, ipv ze anoniem af te zeiken op een forum. Heel gek dat jullie elkaar niet kennen. Geeft jullie school ook geen adreslijsten? Als dl speelt met kinderen buiten, dan zijn die hier altijd welkom om iets te komen drinken, of als ze moeten plassen of whatever. Beetje sociaal gedrag aanleren kan nooit kwaad.
Nou en? Een jongetje van 6 die misschien suicidaal is lijkt mij wel belangrijk om te melden aan school.
Neem een kind die openlijk uit niet meer te willen leven ALTIJD serieus! Mischien komt dat jongetje in je tuin en in je huis omdat het veilig voelt. Als moeder te haastig is zou ik haar telefoon nummer proberen te achterhalen en een app sturen (of bellen maar dat kan ze wegdrukken ) met wat jou bevindingen zijn met als eerste wat haar zoon tegen jou zoon heeft gezegd. Vind dat je de leraar er nog even buiten moet houden en eerst gaat communiceren met zn moeder . Zoals hier boven al gezegd is jouw zoon heeft ervoor gekozen om daar te spelen , hij had ook nee kunnen zeggen en tja wat is er leuker dan iets doen wat niet mag Je hebt een lieve zoon zo te horen waarbij zijn vriendje zich veilig voelt Waardoor hij dit heeft durven zeggen mag trots wezen op je mannetje en ook dat hij dit eerlijk en open heeft gezegd tegen jou! Had er ook voor kunnen kiezen om niks te zeggen Succes en hopelijk was dit een roep om hulp/aandacht van dat jongetje maar neem het altijd serieus
Nou ja daar begon je je post wel mee. Dus mijn gedachte was daardoor dat je hem nooit de kans had gegeven.
Dit inderdaad, als mijn zoon wat wil drinken en hij is met meer kindjes buiten vraag ik iedereen of ze wat willen drinken. Ik haal hem niet alleen naar binnen doe de deur dicht en laat de rest buiten wachten.
Haha wat is dit nou weer voor belachelijk antwoord? Nee ik heb geen persoonlijk contact met alle ouders waar mijn 4 kinderen af en toe spelen sorry. Daarnaast heb ik in geen enkel bericht de ouders afgezeken, heb het gedrag van het kind aangekaart en gezegd dat ik de ouders niet ken. Oh en nee geen adreslijsten gekregen dit jaar.
Ik zou ook beginnen bij school. Die weten meer over het kindje en de thuissituatie, en kunnen je adviseren over de manier om dit aan te pakken. Bovendien kunnen ze de situatie in de gaten houden op school, daar zijn ze toch ook heel veel samen. Als dat jongetje zich niet kan gedragen in jouw huis zou ik denk ik zeggen dat zolang hij zich niet aan de regels van jouw huis kan houden, hij maar even een weekje niet hoeft te komen. Mss werkt het..
Mee eens. Of hij het daadwerkelijk zo letterlijk bedoeld is nog maar de vraag maar het is zeker geen opmerking die je zou moeten negeren. Hij geeft hiermee een sterk signaal af en daar moet gewoon naar gekeken worden.