Hier 40 jaar en op de natuurlijke manier zwanger geworden. Ik had daar geen bepaalde grens in, zolang mijn lichaam het kan (met of zonder wat hulp) staat de natuur nog achter me zeg maar . Ik heb wel de NIPT laten uitvoeren en hoop dat deze in orde blijkt te zijn. Mijn huisarts en verloskundige waren 'gewoon' positief, ik ben zelf verloskundige in opleiding en heb op spreekuren genoeg zwangeren gezien van boven de 40 bij wie alles volgens het boekje ging. Als je gevoel nog niet wil stoppen zou ik lekker nog even doorproberen!
Ik denk dat het lichaam zelf de grens stelt. Uiteindelijk zal je in de overgang raken en lukt het niet meer.
Geen vreemde vraag hoor! Ik ben 42 jaar. Voor mij scheelt het misschien dat ik nog maar net weer begonnen ben. De wens is groot, met name omdat mijn huidige vriend nog geen kinderen heeft, maar als het niet gebeurt dan is het niet anders. Ik heb al genoeg meegemaakt, 7x zwanger geweest, 3 geweldige kinderen. Als het gebeurt is het super, als het niet gebeurt dan is het nog steeds goed. Ik vind het wel spannend hoor, en ben ook echt wel bang voor miskramen en andere ellende. Maar niet bang genoeg om het niet toch te proberen! Als het te zwaar wordt, een te grote wissel gaat trekken op het dagelijks leven of ik trek het niet meer als het elke keer niet lukt dan stoppen we. Niemand weet dat we ermee bezig zijn dus het voelt ook nog wel als een leuk geheim tussen ons. Sterkte met overdenken en vooral ook voelen!
Ja ik vind het een rare reactie van je huisarts! Dat je mensen wijst op de risico's lijkt me goed, maar iemand wens afwijzen gaat wel erg ver..
Ik ben nu 40 (in februari 41). We hebben 2 zoons, de oudste is nu 9 en m.b.v. IUI zwanger van hem geworden. De jongste is nu 6 en spontaan zwanger van hem. Nu al bijna 2 jaar serieus aan het werk voor een 3e maar dat wil nog niet zo lukken. Ik kan geen grens trekken qua leeftijd. Ergens zegt mijn gevoel de laatste tijd dat 42 de max is om nog een kindje te krijgen, maar we zien wel hoe het loopt. Ik heb liever dat het gewoon niet lukt dan dat wij er zelf mee gaan stoppen, omdat ik dan bang ben dat ik me steeds af zou vragen wat als we nog een maandje door waren gegaan.. Dus voor ons geen grens. We hebben wél gezegd dat we er niet meer voor gaan dokteren. Het komt spontaan of het komt niet.
Ik ben 34 en hoop nog op 1 kindje. Merk dat ik ook al onzeker wordt over mijn leeftijd. Die 35 vind ik al spannend.
Zette me toch weer even aan het denken, de gemiddelde leeftijd dat vrouwen in de overgang komen is zo rond de 50 jaar. Zou jij op je 49e of 55e nog zwanger willen worden? Mijn lichaam is eentje die de gemiddelde leeftijd waarschijnlijk naar beneden trekt met beginnende overgangsklachten op 39, vanuit mijn moeders kant allemaal begin 40 toen ze niet meer menstrueerden, maar er zijn ook vrouwen die pas rond hun 60e niet meer ongesteld worden. Betekent dat dan dat je tot die tijd geen grens gaat trekken? Gewoon een overpeinzing
Snap ik, vanaf die leeftijd val je zo ongeveer in de 'risicogroep' wat betreft zwanger raken. Ik was 30-33-37 toen ik beviel van mijn kinderen. De derde vond ik ook best spannend. Een vierde zal net zo voelen gok ik. Plus het feit dat het fysiek zwaarder werd elke keer.
Dat is per persoon verschillend. Ik ben 25 en ik weet dat dit ons laatste kindje zou worden. Tegen de tijd dat ik 60 ben dan ben ik misschien al oma lijkt me zo leuk!! Maar er zijn ook genoeg mensen die op dat moment pas net het geluk hebben gevonden en nog heel graag een kindje willen. 60 vind ik wel heel erg laat, maar wie ben ik om daarover te oordelen.