“Ga maar mama, ik red me wel” zei mijn “kleine” meisje (9)toen ik haar af zette bij de speeltuin om “alleen” te gaan schaatsen. Niet alleen, met klasgenootjes, sommige met en sommige zonder ouders, maar toch.... voorheen was ik er altijd bij.... Nu ben ik helemaal niet fit en thuis gebleven van mijn werk dus ik kan en wil daar ook niet zijn, maar toch.... Met een beetje weemoed zit ik op de bank met een kop thee.... een nieuwe fase gaan we in, meer los laten, vaker horen “ ik red me wel mama, ga maar” dat klinkt ook wel fijn, ze heeft genoeg zelfvertrouwen om het alleen te durven doen, dat is mooi en maakt me trots ze heeft fijne vrienden en vriendinnen om deze stappen mee te zetten, dat is zo waardevol..... Maar het blijft even wennen......
Ja dat vind ik ook. Ze worden groot...en zullen inderdaad vaker dingen zelf doen. Even slikken soms dat loslaten.
ik ken het gevoel. Ze voelen zich met 9 al zo groot maar eigenlijk zijn ze nog zo klein. En zelfvertrouwen is goed en dat krijgen ze deels doordat wij als mama ze af en toe los laten en ze laten bewijzen dat ze zonder ons zich ook goed redden. Mijn zoon is deze vakantie voor het eerst alleen met vriendjes naar de bioscoop geweest. Ik heb ze gebracht en gehaald. Hij is 9 en het was nog een 12+ film ook (Jumanji). Wat was hij trots na de film hele verhalen over de film het popcorn kopen in de pauze en dat hij een euro aan een vriendje had gegeven omdat die geld te kort kwam voor en popcorn en drinken. Deze vakantie heeft hij mij ook amper nodig. We hebben gisteren samen gezwommen maar voor de rest trekt hij zijn eigen plan. Hier in de wijk is in de vakantie de sporthal elke dag open van 10.00-12.30 en 13.30-16.00 en daarin organiseert de sportafdeling van de gemeente elke dag activiteiten (springkussens en verschillende sporten) hier gaat zoon elke dag naar toe en speelt daar met vriendjes van school en uit de buurt, komt in de middag bij mij een broodje eten en gaat weer weg. Vroeger moest ik hem nog vermaken in de vakanties en gisteren samen zwemmen was meer zoon die mij vermaakte dan andersom want toen we thuiskwamen sprong hij meteen weer op zijn fiets richting sporthal en vriendjes.
Het is ook goed om ze los te laten, ben er ook niet verdrietig van gelukkig zoals ik zei, het maakt me trots! En het grappige was dat er meer moeders waren die op het schoolplein de zelfde vraag kregen en zelf niet mee konden naar de schaatsbaan dus we lieten samen lossssss
Dat loslaten is soms best lastig he, vind ik tenminste Zo fietst mijn zoon van net 9 elke week op maandagavond en op zaterdagochtend zelf naar sporten. Dat is een minuut of 8 fietsen denk ik. Als het heel koud is vind ik dat zo zielig, dus op zaterdag breng ik hem dan vaak toch maar, maar op maandagavond werk ik altijd dus moet hij wel fietsen. Als ik dan later tegen hem zeg: pff, koud zeker op de fiets?' Dan kijkt hij me raar aan en zegt:' Koud? Heb ik toch niks van gemerkt? Ik fietste toch gewoon? Het is maar 8 minuten hoor.' Echt zo van: wat doe je moeilijk? Oke, ik zal je leren loslaten
Het mooie is dat ze het dan zelf aangeven "hoezo koud, ik fiets toch!" Of "ga maar mama, ik red me wel" Zo fijn dat ze ons er een beetje bij helpen
Wennen ja... maar heerlijk, dat loslaten Vind het soms wel prachtig om te zien hoe goed mijn dochter zich inderdaad redt... Het is nu langzaam afgelopen met de kus/knuffel bij naar school brengen, 'hoef ik niet, mama'
Haha hier ook hoor, een kus op haar voorhoofd mag nog net Dat heerlijke hand in hand naar school lopen is al een jaartje verleden tijd..... Een poosje terug nog bij een avond wandeling heerlijk hand in hand gelopen met haar, man! Wat heb ik daar in stilte van genoten...
En daar gaat ze weer, met twee jongens uit haar klas afgesproken bij ons thuis om 14:30. om samen te gaan schaatsen bij de speeltuin, als de schaatsbaan eerder dicht gaat net als gisteren gaan ze daar nog spelen. Voor vertrek even duidelijke afspraken gemaakt, "je bent in de speeltuin, onderweg naar huis, of thuis! Geen andere dingen gaan doen! Ik ben om 15:45 een half uurtje weg, de sleutel zit in je tas dus je kunt er in, veel plezier schatje!!!!!!"
Erg herkenbaar! Hier ook net 9 jaar en sinds kort mag ze alleen op de fiets naar school (na heel lang zeuren en heel veel oefenen). En dan appt of belt ze me na school dat ze afspreekt met een vriendinnetje (die in de buurt van school woont). ‘Is goed schat’ 17u naar huis.. Een kus of knuffel mag alleen nog maar savonds als ze naar bed gaat Haar lichaam begint al te veranderen.. Ik vond groter en zelfstandiger worden altijd fijn.. Maar nu opeens.. poef!.. lijkt al het kleine eraf en gaan we naar de volgende fase! Tuurlijk, ook weer leuk! Maar zo snel!! En dan heeft ze nog een jaar versneld, dus als t zo door gaat is ze met 17 klaar met de middelbare.. Nog een keer 9 jaar en dan wil ze op kamers..?!
Ik kwam vanmiddag thuis zat ze met haar vrienden op de bank spelletjes op de i-pad te doen, zo gezellig! Ze had haar ene vriendje even naar zijn moeder laten bellen omdat hij niet wist hoe laat hij thuis moest zijn Dan ben ik echt trots op haar!
Haha nee, maar meer dat we al op de helft zitten.. dat klinkt niet meer zo heel ver weg als t altijd leek..
Vind ik ook prachtig en soms verbaas ik me erover hoeveel mijn zoon eigenlijk al zelfstandig kan. Ik heb hem een paar weken geleden naar de winkel gestuurd om geraspte kaas te kopen. Ik kwam er tijdens het koken achter dat ik het vergeten was. Ik deed helemaal mijn best uit te leggen in welk schap dat ligt, want stel je voor dat hij het niet kon vinden en wat dan?! En hij had zoiets van mam dat hoeft niet als ik het niet kan vinden dan vraag ik het daar wel gewoon aan iemand die daar werkt. Dan besef ik me hoe wijs kindjes van 9 eigenlijk al zijn en dat ze zich echt wel goed weten te redden als mama er niet bij is.
Ik kreeg pas een appje van een moeder uit zoon zijn klas dat ze hem zo een lief kind vind want hij had uit zichzelf vriendje gebeld om te vragen hoe zijn dyslectie test was gegaan die middag en hem moed had ingesproken dat het echt niet erg was als dat uit de test kwam want hij bleef gewoon D. zijn vriend met of zonder dyslectie. Ik wist hier helemaal niets vanaf (hij had thuis niets verteld over de test van vriendje en over hun telefoon gesprek) maar was zo gigantisch trots op hem!
Aaaah dat is ook wel echt heel erg lief hoor!! Wat een goede vriend! Ik snap helemaal dat je dan trots bent!
Ja hier ook, echt dat je denkt “huh, sinds wanneer valt dit jou op?” Maar ook dingen als “ ieuw dat is echt goorrrr” of “oooohhhh dat is echt schattig!!!!!!” Eerder was ze een soort nuchter en neutraal achtig of zo