Ongelooflijk heftig kindje...

Kijk eens bij hoog sensitieve kinderen. Vermoedelijk vindt je daar wat meer raakvlakken. Verder wees er gewoon, emotie filters hebben ze nog niet en elke tegenslag in hun plannetje is gewoon een emotie bom die afgaat. En emoties horen erbij, maar leren dat de wereld niet vergaat als een puzzelstukje even niet past of nog veel erger: mama nee zegt als jij die witte muur veeeeel mooier vindt mét wasco en besluit dat een remake noodzakelijk is, dat is best lastig. Die emoties nemen alles over, er bestaat eventjes alleen maar verdriet of boosheid. Dat mama dat al half jaar roept en dat t op papier eigenlijk veeeel mooier is dat komt vanzelf. Het enige wat je kan doen is je kleine leren en vooral voordoen wat je kan doen met zo'n emotie. Even in de gang gaan zitten en uitblazen of stampen, boos gebaren, liedje zingen.

Maar ik snap je punt, makkelijk is t niet.

Hier een kindje met een karakter die veeeeeels te groot is voor t lijfje. Al vanaf dag 1. Verschrikkelijk perfectionistisch, leert als een malle, vocaal niet de sterkste maar qua inzicht en uitzoeken hoe iets werkt of hoe dingen aan elkaar verbonden zijn is ze gewoon eng. Soms een zegen, soms een vloek.

Gevoelens pikt ze op als een radar maar veel kinderen hebben dat. Tis echt een denkertje maar wel eentje die in dr hoofd verder is dan dr lijf. Dat botst soms zo verschrikkelijk dat t echt tijden lang een drama is met geregeld interne ontploffingen en dan ineens heeft ze t en hebben we echt een zonnetje in huis. We proberen haar een beetje via montessori lijnen op te voeden, haar leren het zelf te doen en dat werkt eigenlijk best goed.

Heeft de afgelopen maand zitten broeden en maakt nu ineens meervoudige zinsconstructies en kwebbelt hele verhalen aan 1 stuk (waarvan een groot deel onbegrijpelijk maar met wat key woorden hoor je dat ze een verhaal verteld over een bloem ofzo). En dan is t ineens weer goed.

Afwijkingen in omgeving is ze niet echt fan van merken we en ze is echt gebaat bij een vaste basis (dingen vaste plek, dingen in een vertrouwde volgorde) en weten wat er gaat komen nu is denk ik elk kind wel gebaat bij structuur maar we merken dat zij echt heel anders is en doorgaans niet positief als de boel anders is Zodra ze groot genoeg is gaan we met een planbord aan de gang voor heeeel globaal de headlines.

Nu ze de emotie boos kan gebaren sinds een paar maanden en vocaal wat beter is met zich uitdrukken moet ik zeggen dat het echt wel een heel eind verbeterd is. nog steeds hebben we ontploffingen hoor, mja daar is geloof ik geen ontkomen aan nog totdat ze context leert.

 

Kreeg zelf laatst in een topic van me iets over een prikkelverwerkingsstoornis te horen.
Moest ik gelijk aan denken toen ik je topic las.

Bij onze zoon heb ik overigens niet het idee dat het een pvws is, maar hij is wel overgevoelig als het op bepaalde dingen aan komt.

Heb helaas niet echt verdere concrete tips voor je.
Hoop dat je hulp kan krijgen van anderen hier of elders.

 

Buiten alles om, is voor hem een klein broertje of zusje ook heel heftig. Dat brengt veel onrust en verandering en als je 1.5 bent is dat wel pittig! Ben je je misch wel van bewust hoor,maar ik moest wel opletten dat ik m'n oudste niet te snel overschatte toen mijn jongste er net was.

 

Toch vast blijven houden aan hoe jij het hebbdn wil. Wij hebben ook een dreumes van 1,5 met een ontzettende eigen wil. Hij is heel lief en vrolijk, maar zodra het niet gaat hoe hij wil dan gooit hij zich plat op de grond. Achteraf bezien was dit als baby al. Wilde al snel heel veel en als dat niet lukte wastie boos. Hij probeert ook alles uit. Bijv heel hard gillen als hij naar bed moet. We proberen hier niet op in te gaan want ervaring heeft ons geleert dat hij het steeds weer doet. Paar avonden gekrijst. En het was over. En zo is het eigenlijk met alles. Hij wil ook allles zelf doen. Kiijkt ook naar onze andere kinderen van bijna 3 en 5. En doet alles na. Hij is daarbij ook ontzettend bijdehand. Weet soms ook niet wat me overkomt. Heb ik bij de anderen ook niet gehad. Vroege peuterpuberteit misschien.

 

Dat op de grond liggen stopte hier toen ik er doodleuk naast ging liggen. Ik heb t nu 9 maanden niet meer gezien. Kennelijk leverde t niet t effect op wat ze hoopte.

Maar verder herkenbaar hoor, ben soms beetje blij dat het er maar 1 is en niet 1 van een tweeling denk dat ik dan koekoek zou zijn geworden. Alles gaat in overtreffende trap of t nu blijdschap of woede is. En ook gelijk van 0-100, standje gemiddeld bestaat niet lijkt wel.

 

Herkenbaar met ons jongste zoontje. Ik ben hiermee naar een homeopatisch arts geweest. Via ziekenhuis bleken buisjes in zijn oren de uitkomst en voor zijn 'buien' heeft hij homeopatische korrels gehad en gaat nu veel beter

 

Een new born zal niet helpen maar als je kindje een vlugge is dan loopt hij waarschijnlijk tegen dingen aan die zijn hoofd willen maar fysiek nog niet kan.
Bepaalde dingen bouwen maar nog niet de motoriek hebben om ze goed te plaatsen.

Wat je schrijft is enorm herkenbaar. Vond die tijd ook mega zwaar. Speelde nauwelijks alleen. Bij het minste of geringste huilen, boos. Toen hij begon met praten hield hij niet meer op met kletsen haha. Omdat hij kon communiceren werd het iets beter. Legde wel die hem van tevoren uit. Over 5 min gaan we weg, we gaan zo eerst... En dan gaan we..
Mensen keken altijd heel raar omdat tegen zo'n jong kind te zeggen maar het schilde drama.

Ondertussen is hij 5 en zit hij in Gr 3. Gaat nog steeds als een malle en stelt nog steeds veel vragen en leert super snel en graag.

 

mijn dochter heeft ook een karakter waar je u tegen zegt.
Pikt feilloos alle emoties in een ruimte op en werkt daar mee.
Het is nu heftig, je eigen hormonen zijn op de hobbel dus alles is voor jezelf ook heftiger maar vergeet ook niet dat het leven ingewikkeld is voor je zoontje.
Langzaam aan krijgt hij wel meer grip op zijn emoties. En dan zal er meer rust komen. Emoties die hij ervaart overvallen hem en geven geen ruimte meer voor iets anders. Dit wordt echt beter..

Om nou meteen met termen als hoog sensitief, of een prikkeverwerkingsstoornis te gaan gooien gaat me echt 200 stappen te ver.
Er is veel veranderd in zijn leven en als je als 1,5 jarige al geen grip hebt op emoties dan wordt dat niet beter als het nog ingewikkelder wordt door allerlei omstandigheden.

adem in, adem uit, lucht je frustraties vooral bij volwassenen dat geeft jou ruimte om weer rustig te reageren en acteren op wat je zoontje doet.