monsters

Mijn zoontje heeft een zorgenvriendje die hem beschermd tegen de monsters waar hij ook ineens druk mee is.
Toevallig gisteravond een briefje geschreven waarop Jinkie (je moet er maar op komen) plechtig beloofd de monsters op te eten als ze bij hem komen 's nachts. Voor mijn zoontje werkt dit als een trein.
Een tijd terug was hij bang voor de harde wind. Toen had Jinkie een briefje 'opgegeten' waarop stond dat hij zijn oren zou helpen de wind niet te horen. Mijn zoontje zegt wat er op het briefje moet staan en ik schrijf dat dan op, lees het nog tig keer voor en dan is het meestal goed.

Wat bevestiging betreft, hij zit nu in de fantasie-fase en dan kan er van alles gebeuren. Ik zeg niet dat ze wel bestaan, maar zeg ook niet dat het onzin is. Ik heb ook altijd geloofd dat er kabouters woonden in de molen die mijn oma in de tuin had staan. Daar ben ik vanzelf overheen gegroeid. Ik was alleen niet bang voor ze .

 

Monsters hebben een negatieve lading, maar gaat jou man ook in gesprek over elfjes en feeën? Die bestaan ook niet. Voor mij hoort het erbij. Ik heb wel eens gelezen dat je inderdaad beter mee kunt gaan in hun spel, dan er tegenin te gaan.

Help mijn kind ziet spoken! Artikel over kinderangsten op rekels.nl

misschien heb je hier iets aan. Om je man te laten lezen.

 

Mijn dochter heeft ook een periode last gehad van monsters. Ik stuurde ze altijd naar het park. Daarna sliep ze weer. Het is een fase. Je kind ziet die monsters op dat moment. Je kunt 's nachts wel een discussie gaan voeren maar ik denk dat veiligheid en bescherming die je geeft, door het monster weg te jagen, heel belangrijk is.

 

Probleem is dat ze de grens tussen fantasie en werkelijkheid niet zo goed zien.
Dus voor hen zijn die zelfbedachte monsters levensecht.

Kunnen wij wel zeggen dat het niet zo is...
Maar ik geloof het ook niet als iemand zegt dat wolven niet bestaan.
Wamt ik WEET dat ze bestaan ondanks dat ik ze nooit heb gezien.
Zo weten onze kinderen zeker dat die monsters er zijn want in hun verbeelding hebben ze die toch echt gezien.

Gelukkig gaat het vanzelf weer over

 

Ik neem de monsters bij hun nekvel mee de kamer uit. En doe dan de deur dicht onder het mom 'dan kunnen ze niet meer bij je binnenkomen'.

 

Dit dus.. En ik kon wel zeggen dat de draken niet bestonden of dat ik ze buitengegooid had; maar in de ogen van mijn dochter zag ik de angst terwijl zij ze récht aankeek!

Kijk naar wat werkt.. en wat jouw kind een veilig gevoel geeft. Onze dochter heeft een periode vanwege de draken, op een matrasje naast ons bed geslapen. Ze begon altijd op haar eigen kamer, maar als het niet ging, dan sliep ze op de grond naast ons verder.
Op die manier behielde we allemaal onze nachtrust en op een gegeven moment kwam ze niet meer.
Ze wende er dus niet aan om tegen ons aan in slaap te vallen (zodat je dat weer af moet leren) ze behield haar eigen plekje, maar wel iets dichter bij ons.

 

Hier ook een dochter van drie die door een soort van monster fase heen gaat. Vanuit het niets duiken er dan ineens monsters op. Ik reageer hier altijd erg luchtig op en vraag haar waar ze ze ziet en dat wanneer zij het niet prettig vindt om ze te zien, ze ze moet vragen of ze weg willen gaan en ze dan gedag zeggen. dit helpt altijd goed. Als het kan dan zorg ik dat ik ergens een deur dicht trek zodat we het echt af kunnen sluiten en echt gedag kunnen zeggen. Ik vind het ook belangrijk om haar 'angsten' serieus te nemen. Wij weten dat het onzin is, maar zij beleeft dit wel. Ik benoem niet dat ze bestaan maar ook niet dat ze niet bestaan, ik erken slechts wat zij aan geeft te zien.