Hallo dames, Ik zal het verhaal zo kort mogelijk proberen te houden. Een paar maand geleden heeft de man van mijn moeder zelfmoord gepleegd. Iets wat er vooral bij haar natuurlijk ontzettend heeft ingehakt. Hij was geen goede man voor haar, hij sloeg haar, claimde haar ontzettend , was dominant en hun huwelijk stelde niet veel meer voor. Mijn moeder was al jaren niet meer gelukkig met hem en ontmoette een nieuwe man. Wat betreft haar gevoelens was er geen pijl op te trekken, de ene week vertelde ze me dat ze bij haar man weg wilde, en nog geen dag later wilde ze weer bij hem blijven. Een ontzettend stressvolle tijd, niet alleen voor haar maar ook voor mij. Ik was ontzettend bang dat hij haar wat aan zou doen. Op een ochtend belde ze me op dat ze bij haar man weg ging, en naar de man zou gaan die ze onlangs ontmoet had. Haar man, die op de hoogte was van het feit dat ze bij hem weg zou gaan, heeft toen gezegd: als je bij me weg gaat pleeg ik zelfmoord. Het was geen schreeuw om aandacht, want later op de dag bleek dat hij het daadwerkelijk gedaan had. In de weken daarna heb ik geprobeerd mijn moeder in alles te steunen. Ze heeft een tijdje bij ons gelogeerd en het leek naar omstandigheden goed met haar te gaan. Ze wilde niet verhuizen en na een tijdje bij mij geweest te zijn ging ze terug naar huis. Nu een paar maand later lijkt het steeds slechter met haar te gaan. Ze slaapt bijna de hele dag, durft niet in de auto naar mij toe te komen (we wonen een eindje bij elkaar vandaan en aangezien ik geen auto heb ben ik niet in de gelegenheid om haar vaak op te zoeken). Als ze een afspraak maakt om naar ons toe te komen zegt ze 9 van de 10 keer af, hetzelfde geldt voor de afspraken met de psycholoog. Ze heeft last van hyperventilatie, is erg afgevallen, voelt zich eenzaam en is natuurlijk erg verdrietig. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen, en zit met mijn handen in het haar. Ik heb haar bijna gesmeekt om weer voor een tijdje bij ons te komen, maar dat wil ze niet. Ik krijg ook het idee dat ze niet wil dat wij bij haar komen. Het lijkt alsof ze me steeds meer weg duwt. Als we met elkaar praten aan de telefoon vraagt ze niet tot nauwelijks naar mij of mijn zoontje, en als ze het doet onderbreekt ze me en praat vervolgens over zichzelf. Ik neem haar dit natuurlijk niet kwalijk, maar ik herken mijn eigen moeder niet meer terug! Normaal was ze op de hoogte van alles wat er in ons leven afspeelde, kwam ze trouw elke week een nachtje bij ons slapen, en was ze actief en meestal vrolijk. Ik snap dat ze het nu ontzettend zwaar heeft. En ik verwacht ook absoluut niet dat ze nu alweer fluitend door het leven gaat. Maar het lijkt steeds slechter met haar te gaan, ze slaapt alleen maar, is uitgeput na een half uurtje boodschappen doen en kan de rest van de dag niks meer en is niet tot nauwelijks meer geinteresseerd in ons. Ik denk echt dat depressief is, maar antidepressiva weigert ze te slikken want dat helpt volgens haar niet en de afspraken met de psycholoog zegt ze af. Ik durf het bijna niet te denken of uit te spreken maar ik ben echt bang dat ze zo diep in de put raakt dat ze het binnenkort zelf ook niet meer ziet zitten... Toch nog een heel verhaal geworden. Maar mijn vraag is eigenlijk: herkennen jullie dit? En wat zou ik eventueel nog kunnen doen om haar te helpen? Bedankt voor het lezen!
Ja ik herken het... Mijn schoonzusje is bijna 3 jaar geleden verongelukt en mijn broer is zo veranderd. Ik wil er niet teveel over uitwijden hier maar voor vragen mag je me pb-en.
Wat een vreselijk verhaal! Jouw moeder is haar partner verloren, maar de manier waarop is natuurlijk niet alledaags te noemen. Ik kan me voorstellen, dat ondanks het zware leven wat ze met hem geleid heeft, ze kampt met een schuldgevoel! Ik denk echt dat je moeder aan het verwerken is. Dit is zo'n erge shock voor haar geweest, daar gaat heel veel tijd overheen. Ik zou je moeder gewoon even laten.....wel elke dag even bellen en informeren hoe het gaat. Naar je gevoel luisteren, of het nog wel "goed genoeg "met haar gaat. Dat alleen willen zijn hoort ook echt bij de verwerking. Ik kan me dat heel goed voorstellen.Het is niet niks wat zij meegemaakt heeft, zo'n aanslag op haar leven en gevoelens, dat er geen ruimte meer bestaat voor anderen. Je moet het echt de tijd geven. Tijd heelt alle wonden. Al snap ik natuurlijk dondersgoed dat je je zorgen maakt. Maar respecteer haar keuzes op dit moment. Sterkte!
jeetje wat heftig! ik herken maar een heel klein gedeelte. ik heb 8 jaar lang een periode gekend van alleen maar ellende (gestrande relaties, problemen op het werk, en een doodzieke moeder die uiteindelijk na lang en zwaar ziekbed overleed) ik heb emotioneel in het putje gezeten, maar niet zo erg dat ik het niet meer zag zitten, het uitte bij mij meer in dat ik me in mijn eigen wereldje terugtrok om het verdriet niet aan te gaan. een jaar na mijn moeders overlijden, weer een gestrande relatie en mijn baan kwijt, stortte ik in, lichamelijk dan. Ik was chronisch vermoeid en had zo ongeveer alle symptomen van Pfeiffer. (of dat het is geweest is nog steeds een raadsel) ik was echt goed ziek! na een maandje complete bedrust en uitzieken knapte ik weer helemaal op en kon ik weer op zoek naar werk. dat had ik al snel via het uzb, ik had het er naar mijn zin en zo ben ik steeds meer uit mijn schulpje gekomen. Ik vermoed dat jouw moeder ook lichamelijke klachten heeft van haar verdriet en mss dat ze de zelfmoord van haar man zichzelf kwalijk neemt? en daarom liever geen confrontaties aangaat met jullie of hulp wil aannemen? Wat zegt haar nieuwe man hiervan? en in hoeverre steunt hij haar actief? zegt hij wel eens tegen haar van nou komop, dan gaan we samen naar ... bijvoorbeeld jullie of naar hulpverleners?
Ik had een heel verhaal getypt is m'n iPad leeg dus nu ff een korte reactie voor het slapen gaan. Wat een heftig verhaal joh! Moeilijk ook hè om je moeder zo te moeten zien! Vond ik tenminste wel. Bij mijn moeder heeft het zeker een jaar geduurd voordat ze er ook in geloofde dat ze depressief was/is. Ze is er vrij snel bovenop gekomen door AD te slikken en een paar gesprekken gehad te hebben. Maar ik denk dat ze nog het meeste had aan het feit dat ze haar verhaal bij iedereen kwijt kon en erachter kwam dat ze goede vrienden heeft die er voor haar zijn ook in minder gezellige tijden. Is het een idee dat je met je moeder meegaat naar de psycholoog? Bellen met haar huisarts wat je kunt doen? Heeft je moeder vrienden waar ze ook haar verhaal kan doen? Dat is zo belangrijk, praten!! weet je waarom ze niet naar die afspraak ging van de psycholoog? Sterkte voor jou en je moeder! Ik hoop voor jullie dat ze de stap gaat zetten naar een psycholoog!
Tsja, hij steunt haar heel erg, en heeft heel veel voor haar gedaan de afgelopen tijd. Maar mijn moeder is op het moment totaal niet toe aan een relatie, hij wil daarentegen niks anders dan bij haar zijn. Ze kennen elkaar nog maar kort, maar ze duwt hem met periodes ook een soort van weg. Aan de ene kant denk ik ja, logisch. Ze moet nu echt aan zichzelf denken en het verlies verwerken. Aan de andere kant denk ik dat hij haar wel heel erg steunt en dat het beter is dat hij bij haar is dan dat ze maar alleen in het huis zit waar alles haar herinnert aan haar overleden man. Maar goed, hij steunt haar dus wel maar geeft ook aan dat het teveel voor haar is om van alles te ondernemen en hij zegt dus ook niet dat ze naar haar psycholoog moet gaan. Terwijl ik juist denk dat dat nu heel belangrijk voor haar is.
Het is inderdaad verschrikkelijk om haar zo te zien. En wat fijn dat jou moeder er weer bovenop is gekomen. Mijn moeder wil niet dat ik mee ga naar de psycholoog. En waarom ze niet naar de psycholoog gaat.. Tsja, ze is heel lang ziek geweest. Waarschijnlijk de stress die haar weerstand sterk verminderde. Nu voelt ze zich stukken beter, maar ze zegt dat ze de energie niet heeft om naar de psycholoog te gaan. Praten is inderdaad heel erg belangrijk, en daarom probeer ik haar er ook echt toe te zetten om naar de psycholoog te gaan. Ze heeft een paar vrienden, maar niet echt vrienden waarmee ze heel close is. Dit is ook weer een gevolg van haar huwelijk. Haar man vond het niet leuk wanneer ze wat met vriendinnen ging doen, en was van het motto samen uit samen thuis. Wat er dus toe heeft geleid dat ze op den duur niks meer zonder hem deed en ze dus geen vriendinnen heeft.
Misschien heel erg, maar soms wil ik haar een figuurlijke schop onder de kont geven. Ze focust zich compleet op het schoon maken van het huis. En eerlijk gezegd vind ik het echt niet belangrijk of haar huis wel of niet schoon is, ik vind het nu veel belangrijker dat ze probeert de dingen die zijn gebeurt te verwerken en in gezelschap is van mensen die van haar houden en bij wie ze haar verhaal kwijt kan. Het lijkt wel alsof ze door middel van het schoonmaken afleiding zoekt en zich tegelijkertijd helemaal afsluit van de buitenwereld. Ze zit in in een ontzettend negatieve spiraal, voelt zich eenzaam maar wil geen gezelschap, voelt zich ontzettend verdrietig en ongelukkig (dit was trouwens ook al zo voordat haar man overleed) maar wil geen antidepressiva of iets anders doen waardoor ze zich wellicht beter zal voelen. Ze sluit zich dus echt helemaal af van alles en iedereen.