Hey Kleintje, ik kon na 5 dagen weer naar huis. Heb wel bedrust o po gelegd gekregen voorlopig. Bloeden is nog niet helemaal gestopt, maar kindje maakt t goed. Ik heb 3 mei 20wk echo. Maar wat een spanning voor jullie zeg, niet te doen! Is er geen mogelijkheid om er achter te komen of hoe kindje dezelfde aandoening heeft als jullie vorige kindje?? Wat een angst zeg Sterkte, we wachten af..
Fijn dat je weer naar huis mocht, is toch prettiger dan ziekenhuis. Wel eng, dat bloeden. Is dat de reden dat je bedrust hebt voorgeschreven gekregen? Of ook ivm de groei? Bij ons is alleen de groeiachterstand een indicator voor de aanwezigheid van de aandoening. Pas na de geboorte is het 100% zeker. Maar als ze het heeft, dan zal ze zeer waarschijnlijk overlijden in de baarmoeder. Net als haar grote broer. Moeilijk om positief te blijven. Waar ben jij onder behandeling pechvogel? Mij is niets over bedrust gezegd, geen idee waar ik goed aan doe...
Wat spannend kleintje. Heel vervelend natuurlijk als je geen beweging voelt. Ik kan niks anders zeggen dan dat ik voor jullie duim en hoop. Je loopt onder goede begeleiding en verder kun je inderdaad niets doen. Zo spannend. Kon je maar iets doen hè, zoals rusten, een dieet volgen noem maar op maar bij mij zeiden ze ook dat dat niets zou uitmaken. Frustrerend. Afwachten en hopen, meer kun je niet doen. Sterkte. Fijn dat je weer thuis bent pechvogol. Hopelijk stopt het bloeden snel en heeft de kleine er idd geen last van. Hou je taai en rustig aan. Hier gaat het goed hoor. Nu bijna 4 weken terug. En het is waar, de tijd haalt de scherpe randjes eraf. Af en toe komt er nog wel eens een traantje en baal ik zo dat ik dat kleine mannetje niet heb mogen leren kennen. Maar het is niet anders en we moeten weer verder. Hoe moeilijk dat sommige momenten ook is.
Ach Beaches, het is een hardnekkig proces, dat rouwen. Iedereen beleeft het anders. 4 weken is nog zo kort. Ons zoontje is nu ruim 8 maanden geleden overleden en ik heb er nog elke dag in meer of mindere mate verdriet van. Met ups en downs. Eerste grote 'terugval' (ook voor mijn man) was rond de uitgerekende datum, december vorig jaar. En nu denk je vaak 'zo oud zou hij nu zijn geweest'. Ik vond ook de bevalling erg traumatisch, zal ik nooit vergeten. Heel ander soort pijn dan een 'normale' bevalling. Met mijn nieuwe zwangerschap kwam er weer een lichtpuntje...maar dat heeft ook niet lang geduurd. Maakt het nog lastiger, gestapeld verdriet. Heb jij de wens om weer in verwachting te raken? Ik wilde eigenlijk gelijk al, om de leegte maar een klein beetje op te vullen en de pijn enigszins te verzachten. Niet om te vervangen, ons zoontje hoort er voor altijd bij en kan niet vervangen worden. Ik heb van het UWV 16 weken verlof gekregen, hopelijk komt het bij jou ook goed. Je hebt echt wel tijd nodig om weer wat weerbaarder te worden en weer 'normaal' mee te kunnen draaien in de wereld. Althans, zo heb ik het ervaren. Wees mild voor jezelf en neem de tijd.
Hoi kleintje, Hoe gaat het nu bij jullie? Is er wat meer bekend? Ja ik vond de bevalling ook heel traumatisch. Als ik daar aan terug denk en het moment dat de arts vraagt of ik er klaar voor ben om te persen, schieten de tranen weer in mijn ogen. Dat moment van loslaten, nou ja ik hoef het niet verder uit te leggen. De momenten dat ik er niet aan denk komen steeds vaker voor. Het gewone leven komt weer terug en met dit mooie weer is het ook makkelijker om leuke dingen te doen. Ja eerlijk is eerlijk, ik heb alweer een afspraak in het ziekenhuis gehad. Om te kijken wat de mogelijkheden zijn. Er is nog een cryo van de vorige icsi behandeling maar ik ben zo bang dat deze dan ook 'niet goed' is. Dit heb ik aan de arts voorgelegd en hij gaat dit weer bespreken met de geneticus. Deze cryozou wel de makkelijkste en snelste weg zijn. Geen gedoe meer met hormonen injecties etc. Maar soms twijfel ik dan ook wel weer, moeten we niet gewoon tevreden zijn met 1 gezonde jongen. Heel dubbel. Aanstaande dinsdag hebben we nog een nazorg gesprek met onze arts. Dan krijgen we ook misschien wel te horen of het echt alleen aan de trisomie 2 heeft gelegen of dat er mogelijk meer aan de hand is. In het eerste geval is het dikke vette pech en hoeft het niets te betekenen voor een volgende zwangerschap denk ik. Deze eventuele nieuwe zwangerschap zou ook voor mij echt niet als vervanging voelen. Die kleine hoort er echt voor altijd bij als mijn 2e zoon. Maar ik denk dat het heel normaal is dat je weer opnieuw zwanger wilt raken. Zo werkt de natuur nu eenmaal. Voor een man is het denk ik anders. Voor mijn man wel in ieder geval. Die is er wel een beetje klaar mee maar staat er wel achter als ik het graag wil. Heel veel sterkte en succes voor jullie. Hopelijk kan het allemaal toch nog goedkomen.
Jazeker, ben nog thuis. Heb nog wel dagelijks bloedverlies, maar het is alleen oud bruin bloed. 20wk echo was prima in orde: er is niks afwijkend gevonden. Dus erg opgelucht! Bij jullie weer een hoop beslissingen te nemen. Vind je het vervelend te weten dat je man er eigenlijk wel klaar mee is? Ik begrijp de wens om door te gaan als geen ander, mn zoontje is nog geen jaar geleden geboren en overleden en ik ben alweer op de helft voor de volgende. Het heeft zeker niks met vervanging te maken, het is gewoon een wens. Bij mij schiet ook wel eens door mn hoofd 'tja,straks hebben we een kindje, maar dan heb ik nog steeds mn zoontje niet meer'. Heel pijnlijk.
Ja ik snap dat die gedachten zo af en toe door je hoofd schieten, soort van schuldgevoel alsof je hem daardoor zou vergeten. Gebeurt natuurlijk nooit maar je moet weer verder. Nee ik heb er geen moeite mee dat mijn man er zo over denkt. Het is voor hem ook moeilijk geweest omdat ik de bevalling heb moeten doen en die vervelende onderzoeken. Dan sta je daar als man toch machteloos bij. Hij vindt me sterk en heeft er veel bewondering voor hoe ik het doorstaan heb, daarom vindt ie het zo wel mooi geweest maar meer voor mij hoor. En als vrouw ben je dat soort dingen juist zo vergeten. Wat top dat je 20 weken echo goed was. Hou vol!
Klopt ook wel wat je zegt, de man staat erbij en volgt de vrouw over het algemeen. Maar moet in het heetst van de strijd wel puinruimen als de vrouw lichamelijk aan het herstellen is (wat logisch is hoor). Ik denk dat mijn vriend nog niet op die manier denkt, omdat wij nog geen (levend) kindje hebben. Maar goed, mocht ik het proberen niet meer aankunnen, dan zou hij daar ongetwijfeld in meegaan. Gelukkig zijn we niet zover voor die gesprekken.. Ik vind het ook bijzonder hoe je als vrouw idd toch steeds de kracht weer hebt op opnieuw te proberen en je de heftigste dingen zo 'makkelijk' naast je kan leggen. Als ik rationeel bedenk waar wij allemaal doorheen zijn gegaan, lijk ik wel gék dat ik zo snel alweer zo ver ben. Maar het voelt wel heel natuurlijk, niet overhaast ofzo. Want je hart staat er toch anders in dan je hoofd, vindt je niet?!
Ja als je het vanaf de zijlijn bekijkt, begrijp je niet dat iemand maar door en doorgaat. Toch wil je niet anders. Mijn man wil nu wel een zomer zonder behandelingen etc. En daar gaf de ars hem ook groot gelijk in. Ook al staat er lichamelijk niets in de weg om meteen weer zwanger te worden, geestelijk gezien heeft hij zijn handen vol aan vrouwen die snel weer zwanger worden na zo'n heftige ervaring vertelde hij. Uit het onderzoek van de placenta zijn behalve de chromosoomafwijking geen andere afwijkingen naar voren gekomen. Het was dus een dikke vette pech situatie. De bloedvaten waren goed aangelegd en de doorbloeding was ook in orde maar door die afwijking aan chromosoom 2 kon de placenta niet verder groeien en de baby dus ook niet. Een kleine placenta en een kleine baby. In verhouding met elkaar. Over 2 maanden voor de zekerheid nog bloedprikken om te controleren of er geen stolselvorming plaatsvindt maar dat verwachtte hij niet. Ik ben wel blij dat er verder geen afwijkingen gevonden zijn die bij een eventuele volgende zwangerschap weer zouden kunnen voorkomen. Maar je weet het nooit natuurlijk. En gaat het goed met jou pechvogol? En kleintje, is er bij jullie al iets meer bekend?
Hey meiden, daar ben ik weer. Helemaal gebroken en zou wel even een time out van alles willen. De 20 weken echo/groeimeting heeft ons geen goed nieuws gebracht. Ons kleintje is niet goed gegroeid en wijkt nog meer af van de curve. Alles was verder helemaal goed. Zo moeilijk om te geloven dat die paar millimeter te weinig een wereld van verschil maken- verschil van leven of dood. Met 22 wk meten ze nog eens, maar de hoop is al opgegeven. Weet even niet hoe ik dit moet handelen allemaal... Is een nachtmerrie. Kan het gewoon niet aan weer een zo geliefd kindje te moeten laten gaan...
Jeetje wat onwijs heftig weer voor jullie. Ik snap dat alle hoop weer vervlogen is. Alles komt natuurlijk in alle hevigheid weer terug. Hebben ze nog iets gezegd over het gewicht of het aantal weken achterstand? Zo oneerlijk dat dit kleintje ook geen kans krijgt. En frustrerend dat ze er niets aan kunnen doen. Wat adviseren de artsen op dit moment? Gewoon maar afwachten zeker? Ik kan jullie alleen maar heel veel succes hoop geluk en sterkte wensen. X
O Kleintje, wat verdrietig. En herkenbaar. Zijn jullie van plan de zs af te breken of de natuur zijn gang te laten gaan? Een onmaakbare keuze lijkt me. @Beaches, bij mij gaat t goed. Weinig tot geen bloedverlies de laatste dagen, maar vanochtend in mn slaap toch wel weer bloed verloren. Daar baal ik dan toch ontzettend van. Maar goed, IN PRINCIPE gaat het goed.
Alles komt weer terug idd.. Ik weet niet wat ik moet doen... Het belangrijkste is dat ons kindje niet zal hoeven te lijden. Maar wat is de beste keus? Afbreken? Uitdragen? Hoe moet ik weten wat bet beste is voor ons meisje? Nee, over gewicht hebben ze niets gezegd, alleen is zichtbaar dat de curve afbuigt en nu al ver onder de p3 is gedaald. Afbreken vond ik zo verschrikkelijk moeilijk bij ons zoontje vorig jaar, terwijl hij het al heel slecht had in de buik... Kan me niet voorstellen dat we dat nogmaals moeten doorstaan. Maar niets doen met alle risico's van dien... Ook geen fijne optie. Ben radeloos. Fijn dat het bij jou goed gaat pechvogel, ga zo door!
Hoi meiden, Hoe gaat het bij jullie? Kleintje het is verschrikkelijk de keuze waar je nu weer voor staat. Zo lang je er nog niet helemaal achter staat om de zwangerschap af te breken, zou ik dat nog niet doen. Maar het is zo verdomde oneerlijk om te moeten kiezen tussen 2 kwaden. Je zou het zo graag anders willen. Sterkte.. Ik hoop dat het goed met jullie gaat. Wij zijn nu even lekker op vakantie, daarom heb ik even niets van me laten horen. Doet ons goed met z'n drietjes even in een andere omgeving. Echt een relaxte vakantie, beetje genieten, zwemmen en zonnen. Hou je taai kleintje.
Dankjewel beaches. Wat heerlijk om samen op vakantie te zijn- quality time met elkaar is zo fijn en belangrijk. Ik leef maar ook weer niet. Ik weet nog steeds niet wat de minst slechte keus is. Mijn man is wel overtuigd dat afbreken de keus is die we zouden moeten maken, voor hem is het duidelijk dat ons tweede zoontje het niet zal redden, en als hij dat wonder boven wonder wel zou doen, danzouden zijn beperkingen ons allemaal ongelukkiger maken. Rationeel gezien weet ik bijna zeker dat hij gelijk heeft, maar mijn gevoel is daar nog niet. Maar uitdragen terwijl mijn man zo overtuigd is...ik weet het gewoon niet. Ik ben al 23+1 wk, dus de tijd dringt. Ik wil dit kindje zo graag, net als ons zoontje vorig jaar. En ik ben ook de jongste niet meer...misschien is dit wel de laatste zwangerschap die ik ooit zal ervaren, onze laatste kans om een kindje van ons samen te krijgen. PGD/ivf is voor ons ook geen mogelijkheid. Wat een nachtmerrie dit. Weet jij al hoe jullie verder willen beaches? Jullie hebben nog een cryo begrijp ik? Pechvogel, hoe gaat het nu met jou? Is het bloeden al gestopt?
@ Kleintje, heel veel sterkte. Ik had gehoopt een andere update te lezen. Ik wens je alle kracht en sterkte van de hele wereld toe, wat een onmogelijk verdrietige keuze is dit toch wederom. Zo oneerlijk! Een hele dikke virtuele knuffel toegewenst!
Dankjewel Daphne, kan wel wat kracht gebruiken. We hebben in principe afgesproken de natuur zijn gang te laten gaan, maar ergens voel ik me ook niet helemaal gerust in deze keus. Maar afbreken ook niet. Dat zou morgen uiterlijk kunnen. Het is gewoon allebei niet te doen. Ik wil ook rekening houden met mijn oudste zoontje, als het nog 2 maanden gaat duren- wat gaat dat doen met ons allemaal? Kan ik straks wel genieten van de tijd die ik nog met dit kindje heb? Of ga ik er psychisch onderdoor? Had ik maar antwoorden...wist ik maar wat de tijd pas gaat leren. Ik word onderhand echt gek van mezelf en mijn twijfels, keuzes en zwangerschap gaan sws al niet samen- laat staan zo een duivels dilemma als dit. Bedankt voor al jullie steunende woorden.
Wat een ontzettend zware keuze, en wat ontzettend oneerlijk is t leven toch . Heel veel sterkte, en kracht om deze tijd door te komen.
Het blijft onmogelijk om deze keuze te maken. Het is gewoon onmenselijk. Maar ergens denk ik dat je de keuze wel al gemaakt heb als ik zo tussen de regels doorlees. Alleen die stap is gewoon te heftig om volledig achter te kunnen staan. Wat een traumatische ervaring is dit toch. Mijn arts heeft me wel 2 keer gevraagd nadat alles achter de rug was, of ik nog steeds achter mijn keuze stond. Ik werd daar in het begin een beetje geïrriteerd van, zo van heeej wat nou keuze, ja een keuze tussen 2 kwaden. Maar dat was ook een keuze zei hij dan droog. Nu begin ik zijn vragen een beetje te begrijpen, hij polst of ik niet met een enorm schuldgevoel kamp. Uiteindelijk hebben wij natuurlijk zelf de zwangerschap beëindigd, zo ontzettend moeilijk, zo oneerlijk, zo gewenst was het mannetje en dan stop je er zelf mee????? Het klopt allemaal niet. Maar nu pas begin ik me goed te realiseren dat de kans op een goede afloop echt niet aanwezig was, op dat moment kon ik echt niet relativeren en greep ik alle kansen aan tegen beter weten in. Ik snap dat je vanwege een hoge leeftijd misschien denkt dat dit je laatste kans op een kindje is, dat is wel dubbel. Het geeft ook nog eens een bepaalde druk die je er niet bij moet hebben. Ik hoop dat jullie er samen goed uitkomen. Mannen zijn nu eenmaal wat nuchterder en hebben niet te dealen met die vreselijke hormonen maar dat is misschien maar goed ook. Ik weet nog niet wat wij doen met die ene cryo. Maandag hebben we een afspraak in het ziekenhuis. De arts heeft dan overleg gehad met de geneticus om te proberen achterhalen of de kans groot is dat deze cryo ook een chromosoomafwijking heeft. Ik heb ook al wat ouder en ik denk regelmatig dat we het maar moeten laten voor wat het is maar mijn gevoel blijft maar doorgaan en hopen voor die 2e.