Ik weet niet zo goed wat ik moet doen, ik zal bij het begin beginnen. Mijn moeder kreeg een paar jaar geleden last van vallen, hierbij brak ze haar schouder, en dat was eigenlijk het begin van de achteruitgang. Ze viel steeds meer, ging slecht lopen en praten. Nou, ik heb echt zo vaak gezegd dat ze zich moest laten onderzoeken omdat ik aan iets neurologisch dacht, maar dat wilde ze niet en haar huisarts werkte er ook niet bepaald aan mee, die gooide het op stress. Nou, uiteindelijk kwam ze bij een vervanger terecht en die heeft haar meteen doorgestuurd voor verder onderzoek. Daaruit bleek dat ze PLS heeft, dat is een zeldzame neurologische ziekte die lijkt op ALS maar niet dodelijk is. Vreselijk en ik snap dat ze dat even moet laten bezinken, maar het is al een week of 6 geleden en ze wilt nog steeds niets. Ze zit de hele dag in een stoel want daarbij heeft ze ook nog angststoornissen. Weer roepen ik en mijn zussen steeds dat ze hulpmiddelen en aangepaste woonruimte nodig heeft. Haar man werkt er ook niet echt aan mee, want die zegt alles op zijn tijd en stap voor stap, terwijl daar geen tijd voor is. Nou zit ze de hele tijd te huilen en krijgt ze woede aanvallen. Haar man kan eigenlijk niet meer functioneren op zijn werk want zelfs als ze haar afstandsbediening heeft laten vallen moet ie meteen naar huis rennen omdat ze helemaal uit r dak gaat. Nu is ze dan ook, omdat ze niets wilt, donderdag gevallen, om half 11 is ze gevallen en om 13 uur kwam mijn zusje binnen, die kwam schoonmaken, en zag haar liggen, heel dr oog kapot, sleutelbeen gebroken. En als we dan zeggen dat er nu dan toch wel wat moeten gaan ondernemen zegt haar man weer "geen druk opleggen" en zij gaat uit r dak :S Nou zit ik weer te stressen, haar man belde net of ik langs wil komen want ze wilt me zien, al is het maar 10 minuten zucht. OOK die 10 minuten heb ik niet. Het gaat slecht tussen mijn vriend en mij en hij is er niet dus ik zit alleen met mijn kinderen, heb alleen een fiets en moet boodschappen doen en werken. Dan voel ik weer zo'n heftige druk op mijn schouders, en ik kom vaak genoeg langs hoor, zeker 2 tot 3 keer per week, maar het breekt mij ook op en ik word ook boos omdat ze niets wilt. Ik voel zo'n druk op me en ik wil dit gewoon niet, maar ik word er echt gek van hoor. Wat zouden jullie doen?
Ze kan trouwens helemaal niets meer, niet meer praten, niet meer lopen, alleen een beetje schuifelen, en nu zit ze vanaf maandag weer helemaal alleen, dat kan toch niet?
Poee wat een situatie, begrijp dat dit een ontzettende druk op je legt. Je gezin staat op 1 en zou eerst even recht trekken wat er moet gebeuren. En eventueel voor het boodschapjes doen even langsfietsen? Weet niet of het dichtbij is maar dat is in mijn ogen de enige manier van die druk af te komen. Of het je niet 'aantrekken' en eerlijk zeggen dat dat nu niet gaat. Maar begrijp dat dit niet zomaar gaat zeker niet bij je eigen moeder, en dan in zo'n situatie.
Pfoe, heftig! Mijn idee? Je moeder kan niet alleen thuis blijven op t moment - niet omdat ze niet wil, maar omdat haar lichaam haar in de steek laat en ze niet veilig door het huis kan bewegen. Dat beseft je moeder geloof ik wel, maar ze wil geen vreemden over de vloer als ik t goed begrijp. Als jullie de zorg niet als familie rond krijgen, zal je moeder helaas weinig keus hebben. Hier is hoe ik het aan zou pakken: -Nu voor t weekend proberen jullie zoveel mogelijk iemand bij haar te hebben. Ik lees zusSEN in meervoud, dus dat lijkt me geen probleem. -Maandagochtend 8 uur hang je bij de huisarts aan de telefoon om zorg te organiseren. Wacht niet op je moeder en haar man, neem zelf t initiatief. Zeg tegen de assistente dat je zo snel mogelijk zijn/haar telefoontje terug verwacht als je niet gelijk doorverbonden kan worden. Vraag om spoedindicaties voor thuiszorg en hulpmiddelen/woningaanpassing. Vraag ook naar medisch maatschappelijk werk (ik weet niet of de huisarts dat kan regelen, anders via de neuroloog). -Haar partner vraagt ondertussen zorgverlof aan op zijn werk, totdat de zorg rond is. Eventueel geldt ditzelfde voor jou en/of je zussen. -Jullie maken als familie een schema wie wanneer zorg komt verlenen, zodat niet alles op je vader neerkomt. Dit is de verantwoordelijkheid van de hele familie. Ik zie dat jouw oudste kinderen 19 en 15 zijn, dus jij hoeft niet thuis te blijven voor de kids, de oudsten kunnen op je jongste passen. En boodschappen doen als excuus om niet te gaan terwijl moeder aangeeft je nodig te hebben? Sorry hoor, maar dat vind ik wat flauw. Zij wordt zwaar in de steek gelaten door haar lichaam, vind je t gek dat ze angstig is? -In het allerergste geval kan je moeder opgenomen worden in afwachting van het rondkrijgen van de zorg, "sociale indicatie". Als je dat overweegt, neem dan contact op met de neuroloog. Een ziekte als dit zet de hele familie op zijn kop, en niemand blijft buiten schot, je moet dit met zijn allen en met de beschikbare zorg oplossen. Je moeder heeft je hele leven voor jou gezorgd, nu is het jouw beurt. Je hebt er niet om gevraagd en het komt je niet uit, maar het is niet anders. Jullie moeten op zoek naar een nieuw evenwicht, waarin zorgtaken erbij horen.
Maar we doen dit ook met zijn allen, alleen wil zij helemaal niets. en helaas kennen we haar niet anders dan dat, dus voor ons heeft het ook nog een hele voorgeschiedenis. We hebben gepraat met haar man en die heeft weer met haar gepraat dat hij dit ook niet meer aan kan, ook met zijn rug niet, en nu wilt ze ons niet meer zien en zegt ze dat we haar dood willen. Ze wilt het gewoon niet, ook niet als we een spoedprocedure inzetten. We hebben gezegd dat we het nu toch gaan doen, en nu wilt ze alle contact verbreken met ons. En zomaar mijn werk ga ik er niet voor afzeggen nee. Ik laat me niet meer zo beinvloeden, ik wil er gerust voor haar zijn maar wel als zij ook mee werkt. En dat weigert ze. Ze wilt geen zorg en wilt dat wij alleen voor haar zorgen. Ik ben zelfstandig ondernemer, dus dat gaat niet lukken. Mijn zusje moet elke week komen schoonmaken en nu moet ze ook haar persoonlijke verzorging gaan doen. Dan gaat ze gillen en schreeuwen tegen haar, dat ze er niet voor haar is. Aan de ene kant zal het haar ziekte zijn, aan de andere kant kennen we haar niet anders dan van toen we klein waren dat ze schreeuwde en ons uitschold voor alles wat los en vast zat, dus het is een hele moeilijke kwestie.
jeetje wat een rotsituatie. je wilt wel helpen, maar ze accepteerd het niet. ja wat moet je dan...... denk je dat ze echt het contact zal verbreken? ik weet niet, ik denk dat ik het erop zal gokken, mijn oma kon toen ook niet meer, ik heb gezorgt dat ze in een verzorgingstehuis kwam, vond ze niet leuk, maar jammer dan, het was beter voor haar. je moeder zal vanzelf merken dat het beter is, als ze hulp krijgt, dan word het toch ook makkelijker voor haar. ik zou toch gewoon de huisarts bellen, vragen welke stappen je moet ondernemen, tis simpel.... het kan gewoon niet meer zo, het zal moeilijk voor haar en jullie zijn, maar er is toch geen andere keus.
Zo te horen hoort je moeder in een verpleeg te huis. Een ding kan je doen als jij je niet laat opnemen dan komen ook wij niet meer om voor je te zorgen idd dan laat je haar hulpen loos achter. Het is niet anders. Misschien dat ze het dan snapt. Vorig jaar met mijn oma zelfde verhaal als ze niet willen dan willen ze niet tot mjn moeder en zus er van af trokken en de wijkverpleeging vertelde zo gaan we u niet meer verzorgen het is onverantwoordelijk en we nemen het risico niet meer. Kortom toen uit eindelijk is ze mee gegaan. Maar heeft heel wat voeten in de aarde gehad. Als ze zelf nog over alles kunnen beschikken ect Misschien een psychiater raad plegen die haar misschien wel gedongen op kan laten nemen omdat ze zo te lezen duidelijk niet goed voor zich zelf kan zorgen ect. En misschien wel wils onbekwaam is geworden. Dan maar met dwang weg. Dat zij niet wil is tot daar aan toe maar. Dan moeten jullie heel duidelijk zijn tot hier en niet verder. Je eigen gezin is belangrijker dan dat. En ze heeft een man zo te lezen die kan ook wat dingen doen als hij het echt zou willen. Hem bespelen.... ect ect.
Mijn oma vertikte het ook. Nee, zo'n 'huis' zou haar alleen maar ongelukkig maken. Totdat inderdaad ook de thuiszorg vertelde dat ze haar op deze manier niet meer konden verzorgen. Met veel tegenzin en tranen is ze verhuist.. mijn moeder een enorme schuldgevoel omdat ze niet wil dwingen, ze wil iemand gelukkig zien. Uiteindelijk heeft ze de tijd van haar leven en is ze nog nooit zo gelukkig geweest als nu. Helaas geldt dit niet voor alle mensen zo. Wil je toch veel sterkte wensen en hoop dat je snel uit die ellende kan. Zo te lezen ga (en moet je haast wel) je grenzen over, het is voor jullie niet te doen naast een eigen leven hebben. Succes en hoop dat jullie eruit komen!! =)
Hmm, tja lastig is dit, want dit verhaal heeft echt 2 kanten en beiden kan ik begrijpen. Ik begrijp dat het heel zwaar is voor jullie en dat op een gegeven moment het ook genoeg is. Vooral omdat je moeder altijd zo geweest is en nooit hulp heeft geaccepteerd. Het enige wat jij nu kunt doen is er zijn wanneer jij tijd hebt en zorgen dat je je eigen gezinnetje voorop zet. Je eigen gezin mag in geen geval lijden onder de ziekte van je moeder zolang je dit kunt voorkomen. Daarnaast is het misschien ook verstandig je een beetje in te leven in je moeder. Het is "pas" 6 weken geleden dat ze te horen heeft gekregen wat ze heeft. Dat is moeilijk om te accepteren en ineens om te schakelen. Geef haar dus ook een beetje de tijd om hieraan te wennen. Als iemand er moeite mee heeft om hulp te vragen en aan te nemen, dan kan het echt verschrikkelijk zijn om daartoe te worden gedwongen en daar gaat echt veel tijd overheen. Misschien kun je een met je moeder praten en vragen hoe zij het voor zich ziet en wat ze graag zou willen ipv dingen voor haar te gaan bepalen. Laat haar nog enigzins in haar waarde, want het is echt niet makkelijk om dit te horen te krijgen en daar ineens mee te moeten dealen. Voor jullie is dat al lastig, maar voor haar helemaal. Ze zal waarschijnlijk het gevoel hebben te falen in haar taken (als moeder en vrouw) en weet dat dat ook nooit meer beter zal worden. De grond en hoop die ze had is volledig onder haar vandaan gehaald. Juist door te dwingen zal ze zich nog onprettiger gaan voelen en daardoor of iedereen afstoten, of er in meegaan maar zich er niet goed bij voelen. Misschien kunnen jullie eens al gezin om tafel gaan zitten en kijken wat de mogelijkheden zijn en kijken of jullie de wensen van je moeder waar kunt maken. Wat mij ook altijd helpt is om even na te denken over wat je zelf in zo'n situatie fijn zou vinden en wat je zelf zou doen. Natuurlijk moet er een oplossing komen, maar probeer het stapje voor stapje en niet alles in 1x.
Ja we gaan ook naar de dokter bellen maandag, want dit is ook een gevaarlijke situatie, ze kan helemaal niets, maar ze valt wel steeds en krijgt woede aanvallen. Het is voor haarzelf gewoon ontzettend gevaarlijk. En net belde haar zus mij dat ze zich heel veel zorgen maakt en dat ze ook niet konden verwachten dat wij alles zouden doen, toen zei mijn moeders man dat wij er toch voor zijn om voor haar te zorgen en ze geen hulp willen. Ze is echt zwaar invalide. en ik kan me gerust wel inleven in haar, maar ik weet ook hoe ze is, als ze het nu niet accepteert accepteert ze het nooit. En dit is te gevaarlijk. Ik wil het alleen maar doen voor haar eigen bestwil. Ze zorgt gewoon niet goed voor zichzelf en haar man ziet het ook niet in. Zo heeft ze bijvoorbeeld meer dan een jaar al niet gedouched. Dat is gewoon niet gezond, straks krijgt ze plekken, is ze nog verder van huis. En daar worden we een beetje moedeloos van, ze wilt geen hulp, maar elke keer zijn we weer verder van huis.
Maar als zij en haar man beiden geen hulp willen, dan kun je de huisarts wel gaan bellen, maar dat helpt je niks. Als zij niet willen zal er niemand zijn die daar wat mee gaat doen en gelukkig maar, want anders zou iedereen voor een ander kunnen gaan bepalen wat ze moeten gaan doen. Dat ze verwachten dat jullie helpen, tja als het niet kan moet je dat gewoon zeggen en dan zullen zij daar een oplossing voor moeten zoeken. Jij hebt je eigen gezin te onderhouden en zij zullen hun huishouden moeten runnen. Het is heel fijn als familie kan helpen, maar ze kunnen jullie natuurlijk niet dwingen en als ik het zo lees heb je daar ook geen zin in, dus dan houd dat al op. Dat ze al een jaar niet gedouched heeft vind jij misschien niet erg fris, maar met gewoon wassen wordt je ook wel schoon, dus zal ze daar geen plekken en gekkigheid van oplopen. Het is echt iets van de jongere generatie om dagelijks onder de douche te staan en je helemaal schoon te schrobben. Dus zolang er wel gewoon gewassen wordt is dat natuurlijk geen probleem. Lijkt me toch het beste om gewoon eens met je ouders om tafel te gaan zitten en te vragen wat ze van jullie verwachten en dan aan te geven of dat wel of niet kan en onder welke voorwaarden. Ik begrijp dat het frustrerend voor je is, maar ze zullen hier echt hun eigen keuzes in moeten gaan maken en jij de jouwe.
Je kan de HA bellen maar verwacht er niet teveel van. Als je ouders het niet willen en geen toestemming geven dan houd het op. Maak de HA duidelijk waar jullie tegenaan lopen en vraag of hij op huisbezoek gaat. In de hoop dat hij ze zover krijgt dat ze hulp accepteren. Hij kan ze niet dwingen. Iemand moet echt een gevaar zijn voor zichzelf EN de omgeving voordat ze gedwongen opgenomen kunnen worden. En dan nog is dit zeer moeilijk. Ik werk in de thuiszorg en we maken dit zeer vaak mee. In zulke gevallen is het, heel lullig, wachten tot het goed mis gaat. Totdat iemand zo valt dat die zn heup breekt en afgevoerd moet worden naar het Ziekenhuis. Van daaruit gaan ze vaak tijdelijk naar een verpleeghuis wat een paar verlengd kan worden. In de tussentijd wordt alles in werking gezet voor evt hulp thuis of wat nodig. Maar ook wij hebben een paar hardnekkigge gevallen erbij hoor. Waar familie niets kan of wil doen en dat mw absoluut niet opgenomen wilt worden. Vallen regelmatig en we hopen gewoon op een gebroken heup En dan nog presteren ze het om toch nog naa huis te komen, ondanks dat wij niet 24 uur per dag hulp kunnen verlenen...