Onze oudste, die in juni 5 jaar wordt, is altijd al een enorm pittig meisje geweest. Snel boos, hele sterke eigen wil en vasthoudend. De geijkte dingen als goed gedrag belonen, slecht gedrag negeren of straffen werken totaal niet bij haar. Ik probeer dus te laveren tussen haar enerzijds het gevoel te geven dat ze op bepaalde dingen invloed heeft en anderzijds toch heel duidelijk de grenzen aan te geven waarbinnen ze dat mag. Dit gaat de ene dag beter dan de andere. De afgelopen weken gaat het dus eigenlijk gewoon niet. We hebben elke dag strijd; ze wil perse iets aan dat in de was zit, het avondeten is vies, ze breekt de tent af omdat ze binnen moet komen en niet meer buiten mag spelen na 18.00 uur...ga zo maar door. We geven haar genoeg 1 op 1 aandacht, ik prijs haar goede eigenschappen, ze slaapt genoeg..ik weet niet zo heel goed meer waar ik nog iets aan kan doen. Wat nu de laatste tijd heel erg speelt, is dat ze een enorm grote mond begint te krijgen. Ze heeft altijd een weerwoord en dat gaat soms behoorlijk ver. Dingen terugzeggen die wij tegen haar zeggen, tong uitsteken, slaan, grommen; noem het maar op. Ik merk dat ik er steeds slechter mee om kan gaan. Ik verhef mijn stem ook steeds vaker en vind het soms moeilijk om te blijven denken aan het feit dat ik haar het goede voorbeeld moet geven. Ze kan zo ontzettend onder mijn huid kruipen en precies op de juiste knopjes duwen waardoor ik zelf woedend wordt. Mijn man neemt het dan over maar ook hij zit nu vaak met de handen in het haar. Op school gaat het perfect: ze doet goed mee, speelt graag met andere kindjes en kan goed meekomen met de ‘leerstof’. De juffen herkennen dit gedrag dus niet. Wat moet ik hier nou mee?
Ik denk dat dit behoorlijk typisch is voor de leeftijd. De switch van kleuter naar groot kind. Ik ervaar het zelf toch ook, en ik hoor van de ouders van klasgenootjes hetzelfde.
Heel herkenbaar. Die daar zit mijn zoon helaas nog steeds in. Ik hoop dat het bij jullie sneller voorbij is Hier helpt het om vooral erkenning te geven: "Ik snap dat je nog buiten wilt spelen, maar onze regel is.... " Vooral dat bevestigen van hun gevoelens. Works for me....
J herkenbaar hoor alleen is onze dochter al 6. Ze heeft een tijd gehad waarin ik ook echt niet wist wat ik met dr aankoerst Haha. En nog we eens. Hier ook vanaf baby af aan al enorm temperamentvol. Hier werkte dingen als de kookwekker aanzetten bij buitenspelen, tv kijken ed. Idd bevepstgen van gevoelens maar ook een grens stellen daarin. (Ik zei dan best 2 of 3 keer dat ik begreep dat ze buiten wilde spelen mAr dan was t wel een keer klaar) Qua kleding ook. Dochter had heel weinig in dr kast omdat t altijd oorlog was met wat ze aanwilde ed. Ik zou zeggen lees het boek temperamentvolle kinderen van Eva Bronsveld (dacht ik) dat was voor ons echt een eye opener.
Dat boek van Eva Bronsveld heb ik idd gelezen. Helaas lijken de tips eruit bij ons niet veel uit te halen. Wat ik zo erg vind, is dat ik merk dat ik opzie tegen tijd met haar. Je loopt gewoon op eieren omdat het minste of geringste weer ruzie en schreeuwen betekent..
Herkenbaar! Nog steeds, en mijn oudste is bijna 6. Hier is vooral een combinatie van zichzelf in de weg zitten en haar gevoelens (niet kunnen) uiten. Ze kan dan om niets ontploffen. Ik zou proberen niet op eieren te lopen. Dat klinkt makkelijk gezegd, maar je dochter zal dit haarfijn aanvoelen. Mijn dochter test onze 'standvastigheid'. Als we om een of andere reden wat meebewegen, wat we anders niet doen, gaat ze mogelijk nog harder uit haar plaat. Ik zorg dus dat ik consequent blijf en ook heel rustig. Maar ik heb ook periodes gehad dat ik eht niet meer wist en continu mijn stem moest verheffen. Jeetje wat was dat vermoeiend. Ik heb dat dus proberen los te laten en dat gaat steeds beter. En ook het idee 'ik kan niets met haar aanvangen.' Want als je dat denkt, ga je dat ook zo uitdragen. En dat helpt de situatie niet. Ze wordt ook ouder, dat helpt. Langzaam komt er meer rust in haar lijf. Maar het jaar 5-6 was erg heftig!
Wat vervelend voor jullie zeg. Even een andere insteek. Je zegt dat het op school goed gaat en dat de leerkrachten haar gedrag niet herkennen. Kan het zijn dat je dochter hoogsensitief is? Vooral Meisjes weten zich heel goed aan te passen en gaan (sociaal) gewenst gedrag vertonen. In haar geval dus op school. Ze heeft dan op school zo goed haar best moeten doen, dan komt thuis alles eruit zeg maar. Thuis voelt ze zich blijkbaar veilig en dus kan ze dat gedrag thuis wel uiten. Misschien kun je eens zoeken op hoogsensitiviteit bij kinderen. Mijn zoontje is enorm prikkelgevoelig. Als we een verjaardag bijvoorbeeld hebben, dan is hij stil en kruipt het liefst weg in mijn armen of hij zoekt een hoekje waar hij rustig kan spelen. Thuis komen alles prikkels tot uiting. Hij wordt enorm snel boos, gaat slaan (met name zichzelf) en is heel snel moe. We weten van hem dat wij met hem weg kunnen wanneer het niet te druk is op een verjaardag. Dit gaat niet altijd, maar dan weet ik wat ik de volgende dag kan verwachten. Ik plan dan bijvoorbeeld niet zoveel en laat hem lekker zijn gang gaan. Bij mijn zoontje is het niet gek, want ik heb zelf ADD en prikkels kunnen mij snel teveel zijn. Deze diagnose is pas kort geleden gesteld en dit verklaart mijn gedrag als kind zijnde. Op school sociaal gewenst gedrag vertonen en thuis kwamen alle prikkels tot uiting. Bij mij was dit moe zijn, chaotisch, grote mond hebben (ik kon niet tegen iets ‘extra’) Dit verschilt natuurlijk heel erg per kind hoor, maar wellicht heb je iets aan een ander perspectief.
Dankjewel grasspriet! Geen idee of ze hoogsensitief is; ik herken wel bepaalde dingen (slecht kunnen tegen verandering, erg perfectionistisch en snel boos op zichzelf, oog voor detail) maar ook veel dingen niet. Maar inderdaad is het wel verfrissend om eens vanuit die kant naar haar ‘ probleemgedrag’ te kijken..
ik vermoed dat je een hoogsensitief strong-willed kind hebt. misschien kan je het boek van Janneke van Olphen lezen, ik moet ff denken hoe het precies heet.. "het hoogsensitieve kind met een sterke wil" of iets in die trant. voor herkenning en tips
oh en ik denk dat het ook gewoon bij de leeftijd hoort. mijn dochter is ook bijna 5 en ik zie hetzelfde gedrag en man wat vind ik dat lastig. ik geloof wel in het herhalen van de regels, dat het vooral uittesten is en dat zelf rustig en standvastig blijven het meest zal helpen.
Pff, herkenbaar..en dan schiet ik wel eens uit mn slof terwijl ik helemaal niet wil schreeuwen... Ons meisje is bijna 6 en ik hoop dat het weer gewoon een fase is........
Mijn dochter is ruim 5 en oh, wat herken ik het... zo vermoeiend! Alsof ze alle regels in huis even test. Meestal gaat het in een vakantie wel beter. Hier helpt het om echt standvastig te blijven. Nee is nee. En duidelijk te zijn. Bijv: Ja je mag even op de tablet tot de grote wijzer op de 12 staat. Haar serieus nemen helpt ook wel. Maar dat brutale chagrijnige gedrag ga ik niet in mee, zo irritant en onnodig!
Heel herkenbaar! Hier zijn we -geloof ik- net even weer uit zo'n periode. Maar man... overal een weerwoord op hebben, en dan ook nog dingen zeggen waarvan ik denk "wát?! Hoe kóm je er aan???". Ik heb dan ook op den duur vrijwel geen lontje meer. En zo ineens (zoals nu dus) besef je dat het al een tijdje weer veel beter gaat. Terwijl er in aanpak of omgang niks is veranderd. Tiseenfase-tiseenfase-tiseenfase.
Ja, dit. Hoort erbij. Begrip tonen en duidelijk de regel uitleggen. En je daaraan houden. Als ze brutaal wordt o.i.d. eerst daarop reageren en duidelijk maken dat je dat niet accepteert.
Ik heb een hoogsensitieve strongwilled kleuter van net 5 jaar en ik herken het wel hoor. Als het meteen loos gaat moment dat je thuis komt, dan vermoed ik dat school heel inspannend is voor haar en dat er het nodige 'uitgegooid' moet worden wat zich in de klas heeft opgestapeld. Mijn middelste die alleen hoogsensitief is, ging dan altijd huilen (hard en veel), maar ik merk dat mijn strongwilled jongste vooral boos en eisend wordt. Hier helpt het om op die momenten de verbinding op te zoeken, op schoot/knuffelen en dan proberen te benoemen wat ik denk dat er aan de hand is. Ik vraag ook wel regelmatig heel rustig, zacht (en ik hoop liefdevol ) waarom ze toch zo boos is. Ik vis dan ook naar hoe de school dag was en probeer haar te helpen onder woorden te brengen wat haar bezig houdt. Luisteren en erkennen van haar gevoel (zonder meteen met 'oplossingen' te komen) haalt vaak aardig wat vuur eruit... Mijn ervaring met beide dochters is dat als je dit regelmatig doet, ze ook steeds beter worden om te herkennen en onder woorden te brengen wat ze voelen. Ik was best verbaasd naar de verhalen die ik op een gegeven moment eruit kreeg. Dat ze boos waren op kindje X omdat die zus of zo had gedaan, dat juf boos was geworden en dat ze dat erg onprettig vonden, dat het gymmen stom was, dat ze zich bezeerd hadden op de glijbaan, etc. etc. (wil overigens niet de indruk wekken dat ik nooit gefrustreerd en boos met stemverheffing tegen mijn kleuter praat hoor , ik ben ook maar een mens )