Ik ben 1 juni 38 geworden, mijn verjaardag is meestal een dag dat ik me behoorlijk slecht voel. Waarom, omdat ik ben geadopteerd en er helemaal niks van mij bekend is. Zelfs niet wanneer ik geboren ben, en in dat geval mogen je adoptie ouders kiezen om je verjaardag op 1 januari of een juni te vieren. Maar goed ik ben dus niet geboren op 1 juni, ik heb hier altijd moeite mee gehad. Niet gek lijkt me zo, wat valt er nou eigenlijk te vieren? Mijn leven is zeker niet over roze gegaan, Maar toen ik 8 jaar geleden mijn man ontmoeten. Toen begon voor mij de zon weer te schijnen We hebben nog best lang getwijfeld, of we wel of niet aan kinderen zouden beginnen. De wens was er wel, maar het krijgen van een kind is niet niks. Maar op een gegeven moment kon niet meer om mijn moeder gevoelens heen, en we besloten er samen helemaal voor te gaan. Ons eigen gezin, een wondertje van ons vlees en bloed. het hebben van een eigen gezinnetje is voor mij zo belangrijk, omdat ik mezelf eigenlijk een wees voel. Want de band met mijn adoptie ouders is ook niet zo best. Ik vindt eerlijk gezegd dat ze niet eens mijn ouders zijn, voel me totaal niet verboden met ze. ook niet echt gek, want ik heb van mijn zevende tot mijn achttiende in 3 verschillende tehuizen gezetten. Dus een thuis heb ik nooit gehad, nee ik voelde me keer op keer weer in de steek gelaten. Maar nu heb ik mijn gezinnetje waar ik altijd van heb gedroomd. En ik zal alles doen, om Niels te geven wat ik nooit heb gehad. En dan heb ik het niet over materialistiche dingen. Maar om liefde, warmte, geborgenheid, een luisterend oor, een thuis. Mijn leven is nu compleet, ik geniet iedere dag volop van ons kleine wonder. Ik ben trots op mezelf dat ik een vechter ben, want dat heeft er voor gezorgd dat ik ben waar ik nu ben. Het voelt goed om te vertellen, waarom een eigen kindje voor mij zo belangrijk is. Reacties zijn altijd welkom........