Sinds Jasmijn geboren is, weet ik alles beter dan mijn man als het gaat om de verzorging van Jasmijn! Ik weet ook wel dat hij het goed kan, maar ik kan het altijd net even wat beter. Ik vind het van mezelf echt een irritante eigenschap, maar ik kom niet van dat gevoel af. Ik sta regelmatig met mijn neus er bovenop om te kijken hoe ie het doet en geef daar waar nodig is aanwijzingen. Als ik dat ga doen, dwing ik mezelf om weg te lopen, want tja hij kan het namelijk ook! Zo ben ik vorige week een halve dag weg geweest en mijn man bleef bij Jasmijn. Alle vertrouwen, maar als ik dan terugkom ff checken of het wel goed gegaan is. Het liefst zou ik tussendoor hebben gebeld, maar dat heb ik gelukkig niet gedaan! Hoe kom ik in hemelsnaam van deze betweterige wijsheid af? En herkennen jullie dit ook (ik hoop van wel, anders voel ik me echt heel slecht!)
Ik heb daar geen last van hoor, ik WEET het gewoon ook ECHT beter whahahaha! Tja ik herken het wel. Als ik wegga kan ik het wel amkkelijk loslaten maar als ik thuis ben.....nou komt daar ook bij dat thuis ben en mijn man werkt dus ik heb inmiddels zo mijn ritme met Ruben en vind het in het weekend vaak moeilijk om dat los te laten Ik denk dat het heel normaal is en een beetje bij het moederschap hoort
haha ja ik herken dat, ben precies hetzelfde , of beter gezegd was. Nu Yildiz wat groter wordt valt het mee maar toen ze kleiner was kon ik ook alles beter dan hij. Het moest op de manier gebeuren zoals ik wilde. Niet eerlijk natuurlijk want mijn man zorgt net zo goed voor zijn dochter als ik, alleen even wat anders
Fijn om te horen dat er meer zo zijn zoals ik, hahaha. Het is idd wel zo dat ik 24/7 bij haar ben en mijn man is aan het werk. Dus ik heb meer tijd samen met haar. Hopelijk dat het minder wordt als ze ouder is. Ik dwing me nu in ieder geval vaak tot weglopen als ik de neiging krijg om het over te nemen of commentaar te gaan leveren. Maar dat is nog niet altijd even makkelijk. Het is denk ik ook wel moeder eigen.
Ja, heeel herkenbaar. Ik vind het irritant van mezelf, maar ook wel logisch: ik ben veel meer tijd bij haar dan hij. Daar komt bij dat mijn vriend vaak voor zijn werk een paar nachten weg is, dus dan neem ik alle beslissingen en ben ik haar dag en nacht aan het verzorgen, en in haar nabijheid. Het is dan wel eens moeilijk om dat los te laten als hij weer terug is. Door zoveel bij haar te zijn herken ik sneller bepaalde signalen, en als hij dan bij haar is en het niet herkent, kan ik het niet laten om te zeggen: 'ze heeft nu dit of dat nodig... ' Dat is toch niet zo raar? Maar ik moet er wel heel erg op letten om hem niet al te zeer te 'corrigeren'. (moeilijk!) Voorbeeldje: Lize huilt en ik hoor dat ze last heeft van haar darmpjes (harde windjes en heftige huilgeluiden erbij). Dan heeft ze wat comfort en troost nodig. Ik weet dan precies welke houding ze prettig vindt en zie hem dan proberen en zoeken. Het huilen wordt harder en het liefst (ik ben nu heeel eerlijk) neem ik haar uit zijn handen en 'doe ik het wel'. Dat doe ik dan niet, maar dan zit ik echt even met kromme tenen. Gelukkig komen we er wel altijd uit... Kirstje, je hoeft je echt niet 'slecht' te voelen! De zorg voor je kind komt duidelijk op nr. 1 en dan is 't soms moeilijk geduld op te brengen als de zorg niet loopt zoals jij zou willen. Amber
Ik ken dit ook wel, al heb ik het niet zo erg als ik weg ben. Dan kan ik er toch weinig aan doen. Maar als ik er bij ben, dan wil ik ook wel eens commanderen, dus ik moet ook hard weglopen. Ik heb ook het gevoel dat het komt omdat ik al 3 maanden 24/7 met Siem bezig ben, om er ritme en karakter in te ontdekken. Ik heb ook een ritme ontwikkeld dat werkt voor hem. Als mijn man het dan anders doet, dan heb ik het gevoel dat Siem in de war gaat raken. Herkenbaar dus!
Hier is dat ook zo. Ik kan me er soms heel erg aan iriteren. Puur omdat ik denk doe ook eens wat haha. Of weet je nu nog niet hoe dat zit met die flessen. Me vriend is door de weeks eieglijk altijd weg en om de maand 2 weken van huis dus heel raar is dat natuurlijk niet. Ik begrijp je frustratie. Het enige waar ik echt boos om kan worden als Daan wat jengelig is dat hij dan zegt waarom loopt hij nu weer te janken 'oe dan krijgt meneer de wind van voren.
Wat grappig om dit allemaal te lezen. Het is zo herkenbaar! En Amber70, ik zou Jasmijn soms ook uit de handen van mijn man willen halen en het zelf doen. Maar gelukkig heb ik dat nog niet gedaan. ik heb het ook dat als Jasmijn wat aan huilen is als ik haar net in bed heb gelegd. Dan hoor ik dat het een jengel is, maar mijn man wil haar er dan meteen uithalen. Grrrrr heel irri, omdat ze dan niet kan slapen gaat ze huilen. Ze valt binnen 10 minuten namelijk wel in slaap. Maar ik snap natuurlijk ook wel dat hij graag bij haar wil zijn, maar ja is natuurlijk niet goed voor Jasmijn om haar elke keer uit bed te halen. Wordt ze alleen maar onrustig van.
Ik had dat de eerste drie maanden ook heel ernstig.. Mijn arme man... Nu kan ik het beter loslaten en heb ik er inmiddels het volste vertrouwen in dat het allemaal goed komt.
Gek eigenlijk hoe wij vrouwen toch in elkaar zitten. Hahaha. Alles veranderd als je moeder wordt! Ik verwacht dat ik het ook wel los kan gaan laten. Ik denk dat als ik dadelijk wat meer alleen ga doen en ik Jasmijn bij papa achterlaat dat ik eraan ga wennen. Het is niet zo dat ik er geen vertrouwen in heb, maar meer dus het losknippen van die onzichtbare navelstreng die nog heel erg aan mij vastzit, hahahaha.
Hihi, we mopperen omdat we vinden dat de mannen wel wat meer met de baby mogen doen, en als ze het dan doen is het ook weer niet goed...
Ik weet het ook beter... dat weet mn man ook. Heeft niks te maken met dat hij het niet zou kunnen maar ik heb gewoon meer ervaring. Daarnaast lees ik er meer over, neus op internet en moeders hebben gewoon een moedergevoel. Ik voel al vaak aan als mn kids niet lekker in hun vel zitten nog voor het duidelijk te merken is. Ik kan gewoon sneller een luier verschonen dan mn man, ben handiger met aankleden en voel ze beter aan. Hij redt zich verder perfect met de kids hoor, kan nu gewoon de deur uitlopen en dan komt het echt wel goed met ze maar ik heb er net iets meer feeling voor en handigheid in. Op momenten dat we moeten opschieten heb ik dan ook de leiding maar anders dan laat ik ´m lekker aanmodderen hoor. Hij heeft weer andere kwaliteiten die ik als moeder minder heb. Hij is zorgelozer en straalt dat ook uit. Ieder zo zn betere punten
Heel mooi verwoord zeeuwsmeisje! Ben het helemaal met je eens. Heb net maar even met mijn mannetje gesproken hierover. Gelukkig dat we elkaar begrijpen!
Ik kan er oo gewoon niet tegen als je bijv op zondag weg gaat. Me vriend is dan zo traag ik heb dan Daan al in bad gedaan aan gekleed spullen gepakt ik gedoched alles in de auto gezet en me vrind die is dan nog maar halve wegen terwijl we gelijk zjn begonnen.
Ach mannen..... Ze kunnen het ook nooit goed doen. Zoals al eerder is gzegd: Als ze er niet zijn is het niet goed, maar zijn ze er wel, dan doen ze het ok niet goed. Maar het doet mij wel goed dat ik zeker niet de enige ben.