Groep 2 en speeldates

De meeste kinderen kunnen het ook prima en doen het ook en gaan daarna lekker spelen.
Helaas had je net de pech een stuiterbal te treffen de eerste keer
Probeer maar een andere speeldate en je zal zien dat het ook rustig kan .
Maar jij bent voorlopig even genezen lees ik in je berichten.

 

Even off-topic, maar heb je ook weleens gevraagd naar het ‘waarom’ het altijd alleen bij jou kon en nooit daar?
Het is namelijk lang niet altijd zo dat ouders dat maar ‘lekker makkelijk’ vinden.
Zo had ik vorig jaar nog als leidraad dat als ie op woensdag wilde spelen, het toen alleen bij een ander kon. Dit omdat z’n zusje op dinsdag en woensdag naar de PSZ ging en dinsdag vaak een rotdag was/is qua middagslaapje. Als ze dan op woensdag ook niet knap had kunnen slapen, was er al helemáál meer geen land mee te bezeilen geweest. Puur voor haar welzijn en indirect ook die van de rest van ons gezin dus hiervoor gekozen.
Ook kan ik me voorstellen dat sommige ouders, zéker in de afgelopen 1,5 jaar, het handiger vinden als hun kind even een keertje uit spelen is zodat ze dan hun handen vrij hebben om eventjes nog wat thuis te kunnen werken.
En er zullen ongetwijfeld ouders zijn met of zonder een burn-out, ASS, ADHD oid. die best even wat rust kunnen gebruiken.

Het is dus niet altijd (en ik denk zelfs: váák niet) een kwestie van ‘niet willen’, maar voor het mentale welzijn van wie dan ook in huis -of vanwege praktische reden ivm. ophalen/ brengen en evt. ‘de tijd’-, ‘niet kunnen’.

Overigens ben ik wel van het type dat als het iedere keer kindje X zou zijn waarmee onze zoon had willen spelen op de woensdag, ik na max. een keer of drie wel duidelijk naar de ouders en het kind toe een voorstel had gedaan voor de volgende keer. Dan had ik iets gezegd als: op de woensdag kunnen we helaas niet bij ons afspreken, maar het is ook wel gezellig als je eens bij ons komt. Dat kan wel op... vul in. En dan evt. erachteraan: zullen we dat dan afspreken?
En had m’n zoontje er de woensdag erop ook aan herinnerd dat áls ie wilde spelen, hij dit keer dan wel even met een ander kindje af moest spreken.
Het moet wel een béétje in balans blijven.

 

Hier is het zowel bij m’n zoontje als bij klasgenootjes vrij standaard dat ze zich meestal niet gedragen bij het ophalen. Ze moeten dan echt even uitsloven ofzo. Terwijl ik over ons zoontje altijd hoor dat ze er geen kind aan gehad hebben en praktisch alle kindjes die hier over de vloer zijn geweest zich ook prima gedroegen.
Maar bij het ophalen is de dynamiek natuurlijk ook ineens weer heel anders voor de kinderen zelf: of papa/mama is er ineens weer bij, of de ouder van het klasgenootje. Ze moeten dan gewoon weer even hun plekje herveroveren ofzo lijkt het wel.

Nu even als aanvulling op m’n eerdere reactie over dat kleuters wat mij betreft zeker nog minimaal een tweede kans verdienen: het moet in ieder geval wel met fatsoen ja zoals je zelf ook zegt.
Er zijn hier meerdere kindjes geweest die zich niet gedroegen zoals wij het gewend zijn, maar toch ging het de tweede of -bij de nog iets pittigere- derde keer het vaak wel goed, júist ook doordat ik onze regels nog eens met ze doornam en ze daar ook op aansprak als het even niet goed ging.

Maar inmiddels is er één inmiddels ex-klasgenootje over wie we toen tegen onze zoon hebben gezegd (met uitleg op kleuterniveau erbij over het ‘waarom’): we hebben voorlopig liever dat je met andere kindjes dan Y. afspreekt.
Het was niet alleen vreselijk gedrag zoals bijv. gooien met dingen, maar het ging zelfs zo ver dat ie MIJ meerdere keren uitschold met diverse termen
Lang verhaal kort: meerdere speelpogingen geprobeerd, vaker dan eens uitgelegd hoe we ons hier in dit huis gedragen en dat we schelden niet toestaan, toen dat allemaal niet werkte ‘gedreigd’ dat als hij niet zou stoppen, ik z’n moeder zou bellen om m op te komen halen, toen zelfs dat niet het gewenste effect leek te hebben het aangevuld met ‘dat we anders helaas een stop op het samen spelen met onze zoon moesten zetten’ (moeder zou m al bijna ophalen dus voor die laatste 5 minuten ben ik niet alsnog gaan bellen) en meteen toen moeder m op kwam halen ook alles verteld.
De appel viel daar niet ver van de boom was wel duidelijk (maar dat wist ik al eerder, maar mede omdat ons zoontje graag met m samenspeelde toen, heb ik het -achteraf gezien te lang- de tijd gegeven.

En exact dat was mede de reden waarom we het te lang door hebben laten gaan: dat kindje kon er weinig aan doen.

 

Klinkt als het voormalig klasgenootje van onze zoon.
En nee, dat is niet normaal idd.

Wat dan wel weer positief is, is dat hij zich kennelijk vrij genoeg voelde bij jullie thuis. Alleen niet zo positief dat ie daarbij grenzen over ging...

 

Dit is één kind, he? Ik zou het niet direct doortrekken naar 'die kinderen' ed, maar het bij deze individuele ervaring met dit individuele kind houden, tenzij je over een tijd met alle kinderen uit de klas een dergelijke ervaring hebt misschien.

Er zijn kinderen die het heel lastig vinden om zich volgens de 'normale maatstaven' (wat dat ook moge zijn) te gedragen. Soms komt het door (gebrek aan) opvoeding, maar er kan ook prima iets anders aan de hand zijn en het kan ook komen door 'mismatch' tussen wat hij gewend is en wat jij van hem vraagt (los van of dit 'normaal' is of niet). Ik weet niet of je zijn ouders gesproken hebt? Soms geeft dat wel een idee van hoe en wat. En anders of zelf heel duidelijk/streng zijn en er inderdaad bovenop zitten en dan bv. geen hele middag, maar 1,5 uur laten spelen ofzo of enkel buiten of ga iets actiefs doen met ze, of je kind niet meer met dit kind af laten spreken. Maar ik zou een kind niet snel na één keer op die manier 'afserveren', zeker niet op zo'n jonge leeftijd... De opmerkingen van de juf en moeder klinken al niet echt positief...Geef het een kans, investeer, voor je eigen kind, maar ook voor het andere kind en ook voor jezelf, het loopt wel eens anders dan je verwacht. En als je het echt niet wilt/kunt, dan niet meer doen of bij de ander (als je dat vertrouwt) en kijken hoe het met andere kinderen gaat.

 

Misschien komt het omdat je zoon nu pas begint met afspreken?

Hier spreken kinderen af vanaf ong de tweede maand dat ze in groep 1 zitten.
En dan heeft iedereen toch andere verwachtingen (ze zijn pas 4, een ander huis is anders, hoe zal het gaan enz).

Daardoor pakten we het als ouders ook gefaseerd aan:
- eerste keer dat een vriendje kwam, kwam meestal de moeder mee. Even koffie drinken, ook elkaar leren kennen. En dan kon de moeder haar eigen kind sturen en laten wennen
- afspraakjes in het begin voor max 1-1,5uur. Dan zijn ze echt moe
- ik was de eerste maanden echt de kleuterjuf, en heb de kinderen vaak begeleid in het spel, bepaalde spelletjes of speelgoed klaargezet en de andere opgeruimd enz.
Anders renden ze ook als wilden tussen alle speelgoedkasten. Alles is nieuw en er is zoveel nieuw speelgoed wat een kleuter ALLEMAAL wil onderzoeken dat raakt ie de kluts kwijt.
- en geen hoge verwachtingen stellen, vooral niet de eerste keer.

En wellicht duidelijker zijn in jullie regels.
Hier kwam weleens een kindje op bezoek dat thuis veel meer gewend was. Over de salontafel lopen, van bank op bank springen, snoepkastem uitruimen en lopen graaien enz
Ja sorry, maar bij ons niet. Daar was ik meteen duidelijk in, en de boodschap was denk ik duidelijk.

 

Bijna om te kotsen?

jeetje zeg, ik begrijp dat het vervelend was maar ik vind om te kotsen wel erg overtrokken

 

Je andere kinderen hebben de hele dag jouw aandacht toch. Is het zo erg als ze een keer in de week 2u de aandacht met een ander kind moeten delen? Jouw zoon vond het wel leuk. En je zegt dat hij genoeg heeft aan zijn broertjes/zusje, maar dat is ook omdat hij niet anders weet toch. Ik vind het eerlijk gezegd een beetje sneu voor je oudste dat hij niet af mag spreken omdat de 1e keer niet goed bevallen is.

 

Ik proef een hoop frustratie (en stress?) in jouw reacties, en kan me niet voorstellen dat het puur veroorzaakt is door één 5jarige.
En zo ja, dan zou ik persoonlijk werken aan eigen beheersing als een kleuter zulke gevoelens op kan wekken.

Maar ik hoop vooral dat je met deze houding de sociale ontwikkeling en contacten van je kind(eren) niet in de weg zult staan.
Spelen met broers/zussen/nichtjes is totaal anders dan opbouwen van vriendschappen buiten de klaslokaal. En daar is ook effort van de ouder(s) voor nodig.
Ik heb na school regelmatig 6 kleuters in huis gehad en dat was soms één groot gekkenhuis. Maar de kinderen vonden het heerlijk en leerden elkaar veel beter kennen dan enkel in de klas.

 

Je geeft nogal af dat je vind dat het andere kindje geen fatsoen heeft maar dingen “ om te kotsen” vinden, zoveel mogelijk uitroeptekens in een post gebruiken, beetje cake geven benoemen als volstoppen, aan de baby zitten sleuren noemen enz vind ik nu ook niet echt fatsoenlijke taal……

Ik denk dat het er vooral aan ligt dat jij er niet klaar voor bent en er erg tegenop ziet. En dan ben ik het met @amdaa eens dat ik hoop dat je kindje daarin niet belemmerd wordt. Juist in groep 1 en 2 leren kinderen hoe een speelafspraakje werkt. Als je jouw kind dit ontneemt zal het er in groep 3 niet makkelijker op worden vermoed ik.

 

Ik denk dat je een beetje te hoge verwachtingen hebt van een kleuter die (misschien wel voor de eerste keer zonder ouder!) alleen ergens komt spelen. Fatsoensnormen? Die moeten ze grotendeels nog leren he? Thuis is niet hetzelfde als ergens anders. Wij als volwassene hebben geleerd ons aan te passen aan een andere situatie, ons in te houden en ons 'te gedragen'. Kinderen moeten dat nog leren. Helemaal na een vermoeiende schooldag is dat best lastig. Daarbij denk ik zo te lezen (maar dat is een interpretatie) dat je zelf toevallig een makkelijk kind hebt wat zich goed aan de regels houdt en rustig kan spelen. Ook dat doen en kunnen niet alle kinderen. Wat ze niet perse minder leuk maakt of zelfs om te kotsen...
It takes a village to raise a child, dus ja ook als speelafspraakmoeder heb je daarin een taak.
En het gaat echt beter worden hoor, vanaf een jaar of 8 is het alleen nog maar fijn als er iemand te spelen is want dan vermaken ze zich tenminste en kun je lekker je eigen gang gaan zo'n middag.

Blijft staan dat je prima je eigen grenzen aan mag geven en je jouw regels gewoon kunt hanteren. Wees duidelijk. "Ik waarschuw nu, de volgende keer bel ik je moeder en is het spelen afgelopen". En dan met de boodschap dat jullie het een andere keer wel weer proberen. Soms lukt het gewoon niet, ook dat is een leermoment voor dat kind.

 

Mijn kind had een andere moeder ook al lichtelijk wanhopig gedreven, dat ik hem eerder op moest halen. Leuke van speeldates: t is altijd een verrassing. Ook jouw kind kan een stoorzender worden bij een ander

(Onze zoon was vedrietig omdat zijn vriendje (terecht) boos op hem en hij bleef hangen in zijn gedrag: hij trok zich teruf, gaf geen repons meer en na een half uur haar best doen was de moeder wanhopig)

 

Waar ik over “val” is dat je vanwege 1 kindje dat wat tegenvalt zegt dat je je zoon dan maar voorlopig maar even niet gaat laten afspreken. Dan zijn dan ook vooroordelen van jou over al die andere kinderen in de klas. Dat die dan ook je rust gaan verstoren. Later zeg je dat je kinderen ook met andere kinderen spelen dan eigen broertjes en zusjes maar in het begin heb je het alleen daar over, en spelen met anderen dan je eigen gezin is gewoon belangrijk voor de ontwikkeling en niet alleen op het schoolplein.

daarnaast doe je de aanname dat het dan aan de opvoeding van de ouders ligt en iedereen hier je eigelijk probeert uit te leggen dat dit niet zo hoeft te zijn. Zo wil onze peuter echt niet langer dan een minuut ergens stil zitten, en daar zijn wij telkens mee bezig als we willen dat hij aan tafel zit. Als hij op zijn zus lijkt duurt dat nog wel 3 jaar voordat ie dat echt vrijwillig en gezellig gaat doen, en dat met al die dagelijkse opvoedingsinspanning
Nu heb ik geluk want hoe dwars ze thuis zijn, zo lief zijn ze bij een ander, maar ja zo is gewoon niet ieder kind.

 

Ja deed ik ook met hem haha, hij is ook nog maar 5 en gut, dan draait de wereld vooral nog om hunzelf en missen ze het grotere geheel haha
Ingewikkeld soms haha