Lastig... Hier breng ik dochter huilend op de opvang maar zij vindt het afscheid enorm moeilijk. Leidster knuffelt haar en troost haar en na paar minuten gaat zij spelen. Zoon heeft in principe geen moeite met afscheid maar afgelopen vrijdag door een lekke band was hij enorm verdrietig. Juf heeft hem geprobeerd over te nemen maar hij wilde alleen mij. Ik heb hem getroost, opties aangeboden en uiteindelijk hem in de kring achter gelaten waarna ik ben gegaan. Juf heeft hem daarna weer op schoot gepakt en getroost. Al met al een uur op school gebleven om het zo rustig mogelijk aan te pakken.
Dit klopt niet Onze oudste gaat sinds dit jaar naar school We hebben haar nooit huilend achter gelaten en de oorzaak gezocht Kinderen leren op deze manier prima wat veiligheid is Maar daar zullen de meningen over verdeeld zijn
Ik ben hier de eerste weken elke dag mee geweest naar school School heeft hier ontzettend goed mee gewerkt We hebben dit steeds beter uitgebreid en ze gaat nu zelf heen zonder huilen of niet willen en wil ze een keer niet blijft ze lekker thuis Er zit altijd een oorzaak achter Hier betekend dat spannende dingen Of teveel prikkels Of gewoon moe
Ik heb mijn kinderen ook niet huilend achter gelaten, simpelweg omdat ze niet huilden. Dat is dan van mij makkelijk gezegd. Maar als een kind dag in en uit huilt dan kun je op een gegeven moment niet anders. Er is niet altijd een oorzaak.
Daar zijn wij het niet mee eens Jij huilt toch ook niet zomaar? Kinderen huilen altijd met een reden maar dat kunnen ze niet altijd verwoorden
En soms houdt het even op. Huilen kan heel goed een manier zijn om met nieuwe spannende dingen om te gaan. Waarbij huilen dus niet per se van verdriet is. Ik huil wel eens van blijdschap. En het is niet verkeerd voor kinderen om te leren daar zelf mee om te gaan, zonder dat je moeder je hand vasthoudt. Een kind meenemen naar huis van overprikkeling is bij ondoenbaar. Dan zat mijn bijna 7 jarige nu nog niet op school.
Maar een kind heeft bij huilen toch niet per se de moeder (of vader) nodig? Een juf of meester kan ook prima troosten en aan de behoeftes voldoen in mijn ogen. Zo leert mi het kind ook dat het op meerdere mensen kan terugvallen op het moment dat ze iemand nodig hebben. It takes a village... .
En goed starten wil niet zeggen dat het altijd goed blijft gaan, dochter huilde in gr1 nooit. En halverwege gr2 begon ze ineens te huilen bij het afscheid. Juf nam haar dan huilend op schoot en binnen een paar minuten was het weer ok. Waarom? Nooit achter gekomen op kleutergym heeft ze het ook een tijdje gehad, was weer een tijd na het huilen op school en op zwemles heeft ze nooit gehuild. Als ik haar mee naar huis had genomen, dan was ze denk ik nooit meer terug gekeerd op school. En erbij blijven: juf ziet me al aankomen. Als alle ouders dat doen is het hek van de dam.
Niemand beweert dat je de emotie niet serieus moet nemen, maar mama/papa zijn niet altijd de oplossing bij verdriet - je kan die zorg delen met bv een juf en zo samen proberen de vinger op de oorzaak te leggen. En mja? Een kind dat na 3x snikken lachend met klasgenootjes in de poppenhoek speelt, dan geloof ik echt niet dat er een heel groot emotioneel probleem is dat door volwassenen moet worden opgelost met allerlei pedagogische theorieën. Bij bv stilletjes blijven, niet echt mee willen doen, of gewoon wél blijven huilen (of echt langere tijd iedere dag een huilbui bij het afscheid) zou ik wel blijven zoeken naar hoe het kindje een veiliger gevoel te geven op school - ook dan is dat niet per se iets wat vader/moeder moet doen, soms kan bv dichtbij de juf blijven al genoeg vertrouwen geven.
Ik kan in huilen uitbarsten om een schattig katje, dan hoef ik echt niet m’n moeder te bellen hoor Niemand zegt dat er geen reden is voor die emotie, maar wel dat het bieden van veiligheid en vertrouwen (en dus ook troost) ook gedaan kan worden door een juf.
Nee. Maar als je elke dag huilend je werk binnen komt ga je toch eens nadenken of je werk wel de juiste plek is of dat er misschien iets anders dwars zit.
Maar degene waar wij nu op reageren stelt dat ze haar kind nooit huilend achter laat. Dat is dus niet hetzelfde als elke dag huilend naar je werk Zij geeft zelfs helemaal geen ruimte aan die emotie, en geen ruimte aan het kind en de juf om samen die band goed op te bouwen.
Als je huilend je werk binnenkomt en je moeder draagt je over aan je werkgever, dan zou ik me inderdaad zorgen maken
Bij ons op de voorschool (meisje van 3.5) ook een moeder met die visie. Ik snap hem hoor, ik zou het ook vreselijk vinden maar dit resulteerde erin dat mama rustig 3 kwartier bezig was haar kind traanloos af te leveren. Niet te doen! Hebben haar hier ook echt in moeten begrenzen. Afscheid en dan gaan. 5 minuten en dan is ze weer stil.
Moet heeft niks met vreselijks te maken Wij staan hier gewoon niet achter en hebben dus een andere visie
Als moeder van 3 vind ik het een prachtige visie. Theoretisch gezien dan.n Hier de oudste, gevoelig en heeft veel gehuild 1e jaar. Huilen doen we/kinderen ook om dingen te verwerken. En dat is prima. Ik laat mijn kind liever ook niet huilend achter. Maar erbij blijven tot ze stil is, is geen haalbare kaart met nog 2 kleine kinderen. Wat hier werkt is 'overdragen' aan de juf. De juf ook belangrijk maken. En lief. En de kans geven om te troosten. Om iets te kunnen betekenen. Dat zal haar veiligheidsgevoel in de klas bij de juf versterken. De juf ziet mij, ik mag er zijn in hoe ik mij ook voel. Thuis hebben we het er altijd over. Dat het er mag zijn. Dat het niet erg is als ze huilt of even verdrietig is. Zou ik haar mee nemen naar huis, dan is de drempel om naar die 'andere niet vertrouwde omgeving' te gaan....zo ontzettend hoog. Juist dat wil ik haar niet aan doen. Ik weet hoe dat voelt
Ik vind het een lastige situatie. Onze oudste heeft zich op haar oude school in groep 1 en 2 elke dag aan mij vastgeklampt, regelmatig met huilen erbij. In groep 3/4 (dat ze in 1 jaar deed) en het jaar erna werd het zelfs nog veel moeilijker om haar op school te laten. Eerst dacht ik dat het 'bij haar hoorde', maar toen ik zag dat ze bij bijvoorbeeld ballet en scouting wel gewoon naar binnen liep, zwaaide en aan de slag ging, ben ik gaan beseffen dat het bij haar een uiting van onveiligheid was. Na overstap naar een andere school is er niets meer aan de hand. We hebben op de oude school alles geprobeerd: uitvragen, napraten, voorbespreken, helpen een werkje beginnen, overdragen aan de juf, koppelen aan een schoolvriendinnetje, briefjes mee, een speciale ketting om en vast nog meer. Inderdaad werd ik als het probleem gezien: 'de moeder houdt het probleem vaak in stand' is tegen me gezegd. Bleek tóch de school het probleem... Waarmee ik niet wil zeggen dat het altijd zo is, hè, maar ik heb tot nu toe bij beide meiden gemerkt dat als er weerstand is, er iets is waarmee ze niet kunnen omgaan. Soms is dat iets interns, maar even vaak ook iets externs. Wisselen van omgeving is dan de beste oplossing. Ik vind het gelukkig steeds makkelijker worden om in te schatten of mijn kinderen ergens mee moeten leren omgaan (zoals tóch in groep 7 alvast naar open dagen van middelbare scholen, hoe eng ook) of dat er een andere omgeving gezocht moet worden.
Mee eens. Alleen... Wanneer je kind elke ochtend huilt bij het afscheid. Dan zou het dus nooit naar school kunnen. Vertrouwen en veiligheid is het allerbelangrijkste. Maar dan zal het kind wel moeten leren dat school haar dit vertrouwen en veiligheid kan bieden. En dat kan alleen door haar op school te laten. Mee naar huis nemen geeft juist het gevoel dat het huilen terecht was. En dat school dus geen vertrouwde en veilige omgeving is. Maar ben het absoluut met je eens dat je moederhart breekt als je je kind huilend ergens achter laat.