zo vreemd is dat niet. Mijn dochter is gewend dat ik er altijd ben en haar vader niet. Als haar vader der weg brengt is er niks aan de hand en bij mij gaat ze huilen en vraagt ze of ik der wel kom halen. Bij zoon gaat dat naar het kdv precies zo.. naar papa zwaait ie en die krijgt een kus en ik krijg een boos gezicht
Ja maar je hebt hier wel eerst van alles geprobeerd om het zo aangenaam mogelijk voor je dochter te maken. En niet gelijk bij een huilbui geroepen "Mee naar huis want ze huilt." Dat is dus wel een groot verschil. Onze zoon huilde een korte periode ook als ik hem achterliet bij het KDV. Mijn hart brak maar na een paar minuten was het over en speelde en deed hij leuk mee met de rest. En ja dat heb ik ook zelf ervaren door stiekem uit zijn zicht te wachten ergens om een hoek. Ik ben zelf ook van mening dat je best mag kijken waarom je kind huilt en of er daadwerkelijk ook iets achter zit maar vergeet niet dat kinderen ook heel snel doorhebben dat ze wat voor elkaar kunnen krijgen door te huilen.
Ik heb er bij mijn dochter ook wel eens over getwijfeld of het helpend was dat de juf haar zoveel aandacht schonk bij het afscheid, want dat leek ze ook wel prettig te vinden/ het daardoor juist op te zoeken. Maar het heeft echt met spanningen te maken en ze vindt wel steun bij de juf. Ze kan het steeds beter onder woorden brengen: ik wil dan bij jou zijn en zeg tegen mijn hoofd dat ik aan iets anders moet denken, maar mijn hoofd luistert niet... Ze vindt ook al die andere ouders spannend 's ochtends, dat ze in de kring moet zitten en andere ouders dan misschien wel praatjes maken tegen haar. Die onrust had ze ook op het kdv vaak, het is denk ik voor haar ook een onoverzichtelijke, drukke situatie met minder overzicht dan als de les eenmaal begonnen is. Merk aan mezelf dat ik het ook altijd wel hectisch vindt met al die kinderen en ouders tegelijk in de klas.
Mijns inziens doe je ook afbreuk aan hun zelfvertrouwen en autonomie door elke keer met ze mee te gaan als ze huilen. In feite zeg je: ach je kunt het nog niet, nou dan hoeft het ook nog niet. Je bevestigt hun onzekerheid en onvermogen. Door ze wél bij juf achter te laten zeg je: het is hier veilig (kind vertrouwt als het goed is mama dat mama haar alleen op veilige plekken achterlaat) en je kúnt het zelf! Daarbij moet een kind ook leren dat er niet altijd ruimte is voor de eigen wil. Sommige dingen moeten.
Hier ben ik het niet mee eens Je kunt er tijd voor maken om met je kind naar school te gaan tot ze zich veilig voelt en dat uitbreiden Dan hoef je ook geen huilend kind achter te laten Jij bent haar veiligheid en als je je kind dan huilend achter laat is haar enige veiligheid weg Wij hebben hier hele positieve ervaringen mee en zullen dit met een volgend kindje ook doen
Ik vraag mij af hoe jullie dit in de praktijk vormgeven... blijven jullie erbij tot ze stopt met huilen? Nemen jullie haar mee naar huis als ze huilt?
ze kan zelf heel goed aangeven wanneer we weg kunnen Ze zegt zelf wanneer we weg kunnen Dus we blijven er idd bij Of in de klas of buiten de klas en school heeft hier alle begrip voor
Als je kind voldoende basisvertrouwen heeft dan kun je een kind prima achterlaten in een pedagogisch veilige omgeving zoals een school. Leert je kind van. Groeit je kind van. Vertrouwen in de omgeving en anderen. Ben blij voor de juf van jouw kind dat niet alle 25 moeders in die klas diezelfde visie hebben zeg.
Dus alles draait om jouw kind. De juf de klas, werk van papa en mama allemaal niet belangrijk. Alleen wat het kind denkt voelt en vindt. Hmmm
Ik moet naar mijn werk zodra ik mijn dochter heb weggebracht. Kan moeilijk elke keer te laat komen dan heb ik snel geen werk meer. hier mag een huilend kind even bij de juf op schoot komen zitten. Dan is het vaak zo over.
Nou weet je, natuurlijk zou ik ook het liefst altijd tegemoet komen aan de behoeften van mijn kinderen, maar zo werkt het gewoon niet en ik denk echt dat ze er op de langere termijn meer aan hebben om daarmee om te leren gaan. Door steeds aan dingen toe te geven kun je het ook juist in stand houden. Dan is het uiteindelijk misschien makkelijker voor ze als je even 'doorpakt'. Ze krijgen er namelijk echt niks van als ze twee minuten huilen bij een volwassene met pedagogische achtergrond.
Daar zijn wij het niet mee eens Huilen geeft stres en stres is niet goed En kunnen op latere leeftijd verder door ontwikkelen
Tja daar ben ik het weer niet mee eens. Stress kan ook een functie hebben. Iedereen krijgt vroeg of laat in meer of mindere mate te maken met stress. Kun je er maar beter geleidelijk mee om leren gaan. Kinderen huilen ook omdat ze hun emoties nog minder onder controle hebben en omdat ze minder in staat zijn te incasseren, relativeren en dingen verwoorden. Huilen is niet per definitie slecht. Huilen mag.
Een kind moet ook leren om te gaan met verdriet en stress. En dan liever vroeg dan op latere leeftijd. Je kind altijd in een ‘stressloze bubbel’ zetten werkt juist averechts in dit leerproces. Verdriet mag er zijn, zolang je ermee om leert gaan.
Ik vraag me dan af hoe je dit doet met werk? Ben je tbm of heeft je werk ook begrip voor deze situatie? En wanneer zegt ze dat jullie weg kunnen gaan? Kwartier? Half uur? Uur? Ben je niet bang dat ze in alles gaat bepalen dan? Want zo zie ik het; een kind dat de regels in handen heeft. En ik kan me eerlijk gezegd ook niet voorstellen dat de juf/meester dit werkelijk goed vindt. Straks zitten ze een halve ochtend met 20 leerlingen, plus ouders die maar gaan wanneer hun kind dat blieft en dus ook nog eens lessen verstoren. Hoe ongemakkelijk moet dit zijn voor een leerkracht zeg.
Ik geloof dus ook niet dat een leerkracht dit zonder meer prima vindt. Daarbij als je alle stress vermijdt die een kind kan krijgen en dus de weg strak maakt voor je kind dan krijgt die op een gegeven moment een enorme dreun. Ik denk aan: - bij een vriendje spelen waarbij de ouders heel anders reageren - een bepaald onderdeel op school niet goed kunnen. (Of bepalen papa en mama dan dat een niet hoeft te rekenen??)
Onze knul had op een gegeven ook moeite met afscheid. Uiteindelijk kwam dat omdat hij niet op zijn plek, hij zei toen ook omdat ik liever bij jou ben en je anders zo ga missen. Uiteindelijk kreeg hij meer uitdaging, is verplaatst naar Gr 2. Je schrijft dat ze al kan lezen, krijgt ze naast het gewone spelen en werken ook werkjes dat uitdaging geeft (smart games, leesboekje, stempel werk etc) Ging ze veel om met de oudere kindjes? Heeft ze wel vriendinnetjes nu? Misschien dat ze ook aansluiting mist.
Nou dit inderdaad. Ik heb het net voorgelegd aan m’n tante en die is ook kleuterjuf. Zij moet er niet aan dènken. Goed: ze zou er niet meteen iets van zeggen (later wel hoor) maar vanbinnen denkt ze hele andere dingen op z’n zachtst gezegd Maar goed. Haar mening is niet die van alle juffen. En inderdaad wat jij zegt over dat bepalen/stress/andere ouders. Hoe zie je dit dan voor je? Dan kun je beter thuisonderwijs gaan geven.
Bij ons heeft het super goed gewerkt en bewust een school gekozen die heel meegaand is Voor de rest laat ik het hierbij