Volgens mij geniet ze er gewoon van dat sommige zich zoveel afvragen en het antwoord uitblijft. Ik zou er geen energie meer aan verspillen en wees gewoon blij dat je niet zo'n zeur van een moeder in de klas van je eigen kind hebt zitten.
Ik denk dat het voor de dochter van Lizzie2019 best kan werken, maar dat ze dan toevallig minder verdriet heeft dan de dochter van TS. Mijn oudste zoon zei ook altijd zelf wanneer ik weg mocht gaan, maar ik kon hieraan gehoor geven omdat dit altijd binnen 5 a 10 minuten was. Dus dan is het ook heel makkelijk om te zeggen dat je bij je kind blijft tot je kind zegt dat je mag gaan. Als het kind dagelijks eerst 45 minuten huilt wordt het een ander verhaal, dan heb je ook andere maatregelen nodig, waar ts naar op zoek is. Mijn ouders waren vroeger bij mij van de softe aanpak en van erbij blijven en handje vasthouden. Ik heb hier echt tot op de dag van vandaag last van. Ik wil mijn kind uitleggen dat school een veilige plek is en mijn kind het zelfvertrouwen geven dat hij het zelfstandig kan. Bij ons helpt “voorprogrammeren” altijd heel goed: vertellen wat we gaan doen, “we gaan naar school, we gaan de juf een handje geven, je stoel zoeken, een boekje pakken. Dan geeft mama jou een kus en zwaai ik nog even voor het raam. En straks als de school uit gaat sta ik weer op het plein.” En dat eindeloos herhalen, niks zeggen over huilen, want dat gaan we niet meer doen, het moet haalbaar en makkelijk en gezellig klinken
Hier zijn ze ook echt heel erg kind-gericht, en ik bepaalde situaties kan ik me best voorstellen dat een uitzondering mogelijk is en een ouder wat langer kan blijven. Maar ik heb het eigenlijk nog nooit meegemaakt, meestal wordt er juist gekozen voor de ‘hou het heel kort’-aanpak en is er eigenlijk al snel geen probleem meer. Ik heb 1x gehad dat we ‘s ochtends de klas in liepen en dochter zich niet lekker bleek te voelen, dus we begroetten de juf, ik zag haar bleke snoetje en huilerige oogjes en besloot haar meteen weer mee naar huis te nemen. De keren erna - toen ze wel weer helemaal fit was - vond ze duidelijk moeilijker, gewoon door het feit dat er 1x een uitzondering werd gemaakt...
Dat denk ik dus ook. Dan kun je dat idd gemakkelijk zeggen. Maar ik weet van klasgenootjes van mijn kinderen in het verleden dat er kinderen zijn die doorgaan zolang papa of mama er zit. En dan wordt het een heel ander verhaal. Ook school (de betreffende leerkracht) zal dan maatregelen moeten nemen. Voor de andere kinderen kun je geen continue huilend kind in de klas hebben. En ook niet op de gang met mama erbij.
Ja joh dat vind ik ook niet gek hoor. Ik ben ook al eens met de zoon de klas in gelopen met de mededeling: hij gaat weer mee. Thuis leek het mee te vallen en een half uurtje later dus niet.
Ja, dat is hier dus ook vaker zo; met mama erbij blijven ze huilen, huilen, huilen. Omdat ze heel erg tegen dat ‘mama gaat zo weeegggg!’-moment aanzitten, maar mama blijft en blijft en blijft... kindje rustig, en dán gaat mama, dus weer huilen, dus mama blijft... Maar dit duurt hier dan maximaal 10-15 minuten, want dan kapt de juf het echt wel af - als het niet al veel eerder is. En als mama gewoon weg gaat, is het soms nog even snikken bij de juf en dan klaar. Zélden kinderen die echt nog hard blijven huilen. Dat blijven hangen vind ik eigenlijk veel zieliger voor het kindje...
Ik ook. En op het kinderdagverblijf ging het ook altijd zo. We vertelden de ouders dat het echt zo klaar was, hadden zwaairamen daar en adviseerden ouders 5 minuten te blijven en dan stiekem te kijken. Zo zagen ze dat het kindje al weer stil was.
Jij denkt dat ik 24/7 op deze Site zit geloof ik. Ik zit in een verhuizing dus kan niet continu reageren Het js een normale openbare school! En ja hier werkt dit heel goed Arme kinderen die zo even aan hun lot worden over gelaten Jullie hebben geen idee wat stres met zich kan doen En al helemaal niet op zo’n jonge leeftijd
Dat was bij een vriendinnetje van mijn dochter ook. Ze zat in groep 1-2 en dan in de 2de en huilde elke dag. Overgezet naar groep 2-3 (toevallig hadden ze die ook) en het huilen was meteen over bij het afscheid. Al zat mijn zoon gewoon op een reguliere basisschool en daar vroeg de juf nog voor je kind begon hoe ze het beste kon troosten enz. Bij mijn zoon in de klas zat ook een jongetje waarvan de moeder er het eerste half uur nog bij bleef en dat zo afbouwde. Gewoon in overleg met de juf. Prima hoor, ik heb daar geen moeite mee. Liever dat (moeder en kind waren allebei rustig) dan kinderen die nog een kwartier zaten te huilen in de klas, wat bij mijn dochter (andere school) het geval nog wel eens was. Dat stoorde meer. Wat ook nog wel eens werkt, is zorgen dat er een taakje is voor je dochter als ze op school komt. Bijv. een glas water halen voor de juf, wat ophalen of wegbrengen naar de conciërge, de dag goed zetten, weet ik veel wat, zodat ze zich daar op kan richten i.p.v. het afscheid. En ik zou ook kijken hoelang het huilen duurt als je het afscheid wel kort houdt. Met het slapen gaan hadden mijn kinderen ook zo’n periode (oke, wel een stuk jonger) dat ze een kwartier of half uur huilden als ik erbij bleef en ze probeerde te kalmeren of gewoon na het na bed brengen 3 minuten huilden en dan gingen slapen. Tja, dan kies ik toch voor het laatste. Huilen doen kinderen allemaal, dat kan van de stress zijn, maar ook stress ontladend werken. Je ontkomt er niet aan. Ik heb altijd geprobeerd daar een gulden middenweg in te vinden met troosten en de hoeveelheid aandacht die ik er aan besteedde. Ze moeten ook zelf met emoties om leren gaan.
Wat ik elke keer bijzonder vind dat er word gezegd de school kiest voor een korte aanpak Maar denk eens bij jezelf na Als jij ergens zomaar word gebracht toen je klein was en misschien nog wel word je toch ook in paniek En nu doen jullie precies het zelfde bij jullie eigen kinderen Ik heb altijd onthouden onze kinderen onze keuzes Je zoekt een school uit die bij jullie gezin en normen en waarden past niet andersom
Nee, want ik heb geleerd hoe om te gaan in nieuwe, onbekende 'uit mijn comfortzone' situatie. En daar ben ik mijn ouders dankbaar voor. Ik bereid mijn zoontje voor, vertel wat we gaan doen, etc., maar uiteindelijk zal hij toch in de nieuwe onbekende situatie moeten duiken en helpt het hem niet als ik er bij blijf (hij gaat zich dan verstoppen, niks zeggen, etc.). Als ik weg ga (wat hij echt niet altijd leuk vond) leert hij zichzelf te redden, zelfvertrouwen te krijgen, etc.
Ik ben trouwens nog steeds benieuwd hoe het in de praktijk gaat. Hoe doe je het bijv. met zwemles als je dochter niet durft/niet wil/het spannend vindt?
Toen nou, ze worden toch niet zomaar aan hun lot over gelaten??? Je vertelt toch van tevoren aan je kind wat er gaat gebeuren, je gaat een keer kijken op school, je maakt kennis met de juf, gaat proefdraaien en dan voor t eggie. Hoezo aan je lot overgelaten. De juf vangt je heus wel op. En nee ik kan me niks herinneren van vroeger dat ik ergens 'zomaar' werd achtergelaten. Wat een onzin zeg, echt.
Je kan niet altijd je kind zijn handje vast houden Ik vind dat je je kind zelfvertrouwen moet geven en voor zichzelf moet leren opkomen ipv enorme mietjes te creëren die altijd pa of ma om hulp vraagt Als je zo beschermend bent dan krijgen ze het nog erg zwaar in de toekomst Mijn kinderen vinden het geweldig op school als er iets is gaan ze naar de juf of lossen ze het eerst zelf op Kortom ze leren zelfstandig te worden en komen voor zichzelf op Iets wat ze nog super vaak gaan tegenkomen en dus gaandeweg leren Hoe ga je dat doen bij sport? Zwemles? Ze huilt en wil niet? 3 kwartier op d'r inpraten? Dan is de les weer voorbij, haar er af halen? Niet alles draait om jou kind
Wij zorgen dat zwemles leuk blijft Ze kan zelf heel goed aangeven wanneer we weg kunnen Dus ja we blijven erbij
Maar over hoeveel tijd spreek jij dan? Want het zou mij nu toch wel extreem verbazen dat jij daar 45 min tussen de kinderen in de klas mag zitten of tussen de zwemmertjes.
Ik zeg nergens dat je 24/7 op deze site zit. Ook de momenten dat je er wel bent kun je je verkneukelen aan de reacties. Het zal best voor jullie werken maar het blijft overdreven gedoe. En dat is exact wat er mis is tegenwoordig met veel ouders. Je kind(eren) troosten, er voor ze zijn, naar ze luisteren etc is alleen maar goed, maar dat overdreven altijd handje vasthouden maakt een stel watjes van ze die later niets kunnen, durven of altijd steun nodig hebben. Juist in deze tijd is het belangrijk dat ze leren dat soms nu eenmaal iets moet, dat ze ergens doorheen moeten bijten en sterk moeten zijn. Maargoed als jij je kind op d'r 30ste nog d'r bipsje wil afvegen is dat jou zaak. Ben blij dat je niet op onze school zit.
Maar wat leert ze daarvan? Ze hoort gewoon net als de rest van de kinderen te luisteren naar de zwemjuf ipv wat zij wilt Ook erg vervelend elke keer die storing van jou kind voor de andere kinderen Ze is niet de enige op deze wereld daar komt ze nog wel achter als je niet meer met d'r mee kan overal naartoe en wat zal ze zich dan gestrest voelen omdat het haar niet geleerd is
Als ik dit zo lees denk ik dat jijzelf als kind te veel te maken had dat er niet aan jouw basisbehoefte werd voldaan door je ouder(s), dat je veel te maken had met afwijzing, angst en teleurstelling. Dat jouw jeugd anders verliep dan normaal. Dat je je kind daar koste wat kost voor wil beschermen, dat je kind niet mag overkomen wat jou is overkomen.
Waarom moet alles leuk zijn? Zo werkt het toch niet in het leven. Er is zoveel wat ik niet leuk vind maar ja als ik de dingen wil blijven doen die ik leuk vind zal ik ook af en toe de niet leuke dingen moeten doen. Krijg je niks van. Als alles leuk moet zijn krijg je ondankbare verwende kinderen van.