Ik zit al een tijdje met mijn oudste zoon. Het is een lieve en gevoelige jongen, maar hij wil gewoon zich nergens voor inzetten. En dat botst de hele tijd.. Hij moet deze maand een boekverslag en spreekbeurt maken maar hij heeft contant geen zin, of hij zegt dat hij het niet snapt. Vraag ik hem iets? Weet ie het niet.. Als ik hem probeer te helpen is het meteen; ‘Nee..zo niet’ heeft hij constant commentaar en gaat huilen. Op school gaat het goed zegt juf. Wel is hij dromerig. En dat is hij thuis ook. Altijd al geweest.. Hij zit constant in zijn eigen wereld. Leren kan hij prima. (Als hij maar wil) Ik ben zelf best wel een strenge moeder, ze mogen van mij niet elke dag op de switch of tablet oid. Ze moeten meehelpen met de tafel afruimen etc.. maar ook dat vind hij lastig. Alles is met een zucht. En direct huilen. Gewoon nergens moeite voor willen doen. Ik dacht als hij ouder wordt dan gaat het vast beter, maar er lijkt geen enkele verbetering in te komen. Het wordt er niet gezelliger op hier in huis en zie er gewoon nu al tegen op om morgenmiddag er weer mee verder te gaan. En eerlijk gezegd heb ik er geen geduld meer voor. Ik ben er zo klaar mee. Ik word gewoon boos op hem en zo wil ik gewoon niet zijn. Ik ben gewoon echt allergisch voor luiheid en laksheid dus ik kan er zo niet meer tegen. Het gekke vind ik soms dat het lijkt alsof het hem niets doet. En hem weinig interesseert. Iemand ervaring of tips?
Het klinkt heel erg als waar mijn gevoelige en slimme 10 jarige vaak last van heeft. Ik noem hem dan liefkozend mijn pre-puber, als hij weereens zit te hangen en te zuchten in de bank. Ook mijn zoon kan snel huilen als dingen te moeilijk of te saai of te stressvol worden. School is eigenlijk altijd of te saai of te stressvol. Afgelopen weken zijn er wel wat lichtpuntjes geweest die zorgen voor verbetering gelukkig, want ik zat ook met de handen in het haar eigenlijk, hier ook een keer een topic geopend omdat ik het niet meer wist. Ik som het hier even op, niet dat wij nou zo geweldig zijn en het gaat nog steeds weleens mis, maar misschien kun je er wat mee: - hij mag meer dingen alleen en zelf doen, meer verantwoordelijkheid. Zelf naar school en training fietsen, zelf voor zijn kat zorgen. Hij voelt zich daardoor groot en serieus genomen. - hij heeft een nieuwe passie ontdekt : zelf een computer bouwen. Hij is met oude onderdelen zelf een game pc inelkaar aan het zetten. Zelf vanalles over uitzoeken, super leerzaam. Hij wordt daar heel vrolijk van. - om zijn hobby te bekostigen doet hij extra klusjes bij ons en bij opa. Hij heeft bij zijn oude opa de hele tuin gesnoeid en opgeruimd samen met zn vader. Ik was echt trots op hem - met een paar moeders van school hebben we afgesproken onze kinderen 1 middag in de week naar dezelfde speeltuin in de wijk te sturen, daar moeten ze verplicht een paar uur buiten spelen. Anders blijven ze allemaal zuchtend thuis op de bank hangen.
Wat lastig. Ik herken dit een beetje van mijn buurjongen. Zelfde leeftijd ook. Wil hij wel hulp bij zijn boekbespreking bijvoorbeeld? Dat zou ik hem vragen. Als hij wel hulp wil dan zou ik zeggen dat je wil helpen maar hij dan moet stoppen met klagen. Je mag best zeggen dat je het lastig vind maar wel je best doen. Als hij geen hulp wil zou ik me er ook niet meer mee bemoeien. Hij zal toch uiteindelijk iets moeten gaan voorbereiden. Al ik het op de laatste dag/week.. Zo was ik als kind ook en niemand kon mij pushen. Verder denk ik zo neutraal mogelijk reageren op het mopperen. Ook al voel je je boos. Anders kom je samen in een negatieve spiraal en wordt het bij hem ook versterkt. Zeuren over tafel afruimen, negeren. Of alleen je gevoel benoemen ‘jammer dat je niet wil helpen’. En als je andere zoon wel helpt zonder gedoe juist zijn positieve gedrag benoemen. Fijn dat je zo mee helpt! Beetje gemeen misschien maar wel duidelijk. Sterkte, lijkt me niet makkelijk.
Mijn andere zoon helpt altijd uit zichzelf.. is juist de hele andere kant. Maar ook dat maakt mijn oudste zoon niets uit. Ik probeer altijd heel erg rustig te reageren. Maar op den duur wordt ik toch boos. Hij begint namelijk direct te huilen, wordt boos etc. En inderdaad.. soms denk ik; doe ook maar niets en faal maar dan kom je er wel achter. dank je voor je tips!
Ik herken dit precies zo bij onze zoon van bijna 11. Ik hoef maar iets te zeggen wat een beetje boos klinkt en hij loopt zelf boos weg. Pas als hij ergens heel veel zin in heeft komt hij los. Anders is hij inderdaad een lekkere pre puber. Veel erger dan onze dochter van bijna 14. Dat moet nog komen denk ik....
Deels zou ik het loslaten. Hij moet een boekbespreking en spreekbeurt maken, niet jij. Tuurlijk kun je hem er aan herinneren en je hulp aanbieden, maar als hij niet wil, dan niet, dan merkt hij vanzelf hoe het dan loopt. Wat andere dingen betreft misschien ook een consequentie er aan verbinden (de consequentie van schoolwerk niet doen ligt wat mij betreft vooral op school: de leerkracht die er wat van zegt en eventueel een onvoldoende)? En duidelijk maken dat je niet altijd zin hoeft te hebben om iets te doen; jij doet vast ook veel zonder zin (en heel veel van die dingen willen kinderen maar al te graag dat hun ouders blijven doen ). Het boos worden ed zoveel mogelijk bij hem laten; dat is zijn gevoel, niet het jouwe (als het kan desnoods weg lopen/iets anders gaan doen). Maar dat is lastig, dat weet ik. De leeftijd helpt ook niet. Hier gaat ook alles met diep zuchten en klagen hoe zwaar het allemaal wel niet is ed. Hoort ook bij de leeftijd en ik vermoed dat het nog wel een tijd duurt voordat het echt beter wordt.
Klopt helemaal hoor! Consequent ben ik wel, en ik vertel hem ook dat als hij het niet doet een onvoldoende etc krijgt.. maar dat motiveert hem niet echt. Vanmiddag een nieuwe poging, ik ga rustig blijven Dat wordt nog wat in de puberteit..
Niet doen! Ik zou het echt even loslaten, dat boekverslag en die spreekbeurt. Heel cru gezegd, laat hem een keer op z'n smoel gaan Dit klinkt heel hard, maar daar leren ze vaak wel het meest van. Je moet maar zo denken, als hij straks op het voortgezet onderwijs zit, zal hij het ook zelf moeten doen. Hier ook eentje in groep 7 die zo kan zitten dromen en alles leuker en interessanter vindt dan datgene wat echt moet. Ik zat er eerder ook telkens achteraan, ontzettend vermoeiend voor beide partijen. Heb het nu meer losgelaten (dat was best moeilijk, man is daar stukken beter in) en ja, dan stoten ze hun hoofd een keer, maar dat helpt wel om het een volgende keer anders aan te pakken.
Ja zeggen ze....maar hij lijkt denk ik gewoon op mij van vroeger ( ) Dat heeft dan helaas niks met geslacht te maken.
Precies. Hier een dochter in groep 8; ik heb het grotendeels los gelaten. Tot nog toe redt ze het alleen met minimale voorbereiding alsnog prima. Ergens jammer, maar ja, daardoor wordt de noodzaak voor haar natuurlijk niet zichtbaar. Ik weet dat er meer in zit, maar zolang haar aanpak werkt, zal zij dat niet in zien. Ik vrees dat ze op het VO mogelijk onderuit gaat, maar kennelijk is dat nodig om het kwartje te laten vallen... Ik herinner haar wel aan dingen en bied ook mijn hulp aan, maar vervolgens is het aan haar om het te doen. De jongste zit ik wat meer achter haar broek, die moet echt nog wennen aan het feit dat ze huiswerk krijgt ed. Die pakt het ook op als ik zeg dat ze nog ergens wat voor moet leren of nog iets moet maken oid.
Hier met dochter vaak ook onenigheid als ik hielp.Had wel hulp nodig maar gaf gedoe. In goed overleg met school kon ze hier hulp vragen. Hulp van ander kon ze toen beter hebben. Nu ouder (en in haar geval medicatie) lukt het prima samen en heeft ze liever hulp van mij dan van de docent