Laat ik voorop stellen dat ik erg gelukkig ben zwanger te zijn en dat ik het absoluut een wonder vindt! Ik ben sinds week 32 af aan het bouwen met de morfine, de meeste weten dat ik 3 hernia's, 7 versleten onderrug- en nekwervels en fibromyalgie in combinatie met CVS heb. Week 32 en 33 heb ik in plaats van 3, 2 tabletjes morfine genomen, dat was best zwaar maar het was te doen, sinds afgelopen maandag slik ik nog maar 1 tabletje morfine per dag en dat is dus hopeloos Ik crepeer letterlijk van de pijn in mijn onderrug, kan gewoon niet meer normaal lopen, het is echt strompelen geworden. Ben al blij als ik vanaf de bank tot aan de wc kom. Heb afgelopen maandag de gynaecoloog weer gesproken, met de kleine is alles goed, loopt zelfs 1,5 week voor en is goed aan het indalen. Ik mag paracetamol slikken 6 per dag maar ja, daar heb ik werkelijk niks aan, dat doet totaal niks wat logisch is, want het is echt een hele andere categorie dan morfine. Hij heeft gezegd in de 38ste week te willen kijken of inleiden mogelijk is, nou ik heb al gezegd dat ik dit niet tot 40 weken ga volhouden. Ik bedoel, volgende week moet ik volledig stoppen met de morfine! Met 36 weken moet ik weer terug en daarna elke week om te kijken hoe het gaat en of ik al iets van ontsluiting ga krijgen spontaan. Laten we het hopen!!! Ik slaap al 3 nachten vrijwel niks meer Normaal slaap ik altijd op mijn linkerzijde sinds ik zwanger ben want dat ligt het fijnste maar aangezien ik juist aan de linkerkant zoveel pijn heb ik mijn onderrug is zo liggen vrijwel niet uit te houden. Maar op mijn rug of rechterzijde slapen gaat niet met mijn gigantische buik want dan wordt ik echt super misselijk. Dus tja, er is gewoon geen comfortabele houding meer mogelijk! Ik heb dus CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom) waardoor ik echt veel slaap nodig heb wat ik nu dus niet krijg. In de middag ga ik nog plat liggen maar ja, dan zit ik toch met hetzelfde probleem want dan kan ik me ook geen houding aanmeten. Dit is precies waar ik angst voor had en waarom ik zo lang heb gewacht met zwanger willen worden, de angst voor de pijn, de angst dat ik helemaal niks meer kan, de angst dat ik weer kruipend door het huis moet en niet meer buiten te kunnen komen. De angst dat ik dadelijk weer bedlegerig ga worden en ook de angst weer depressief te gaan worden wat ik jaren ben geweest en waar ik eindelijk vanaf was! Ik heb een super lieve man die me een paar keren per dag een berichtje doet sturen tijdens zijn werk om te kijken hoe het met me gaat, die ook alles voor me wilt doen en het zo goed bedoelt, daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Ik ben zelfs door de oma van mijn man gebeld en ze vroeg of ze me moest komen helpen met poetsen, die lieverd is 79 jaar en niet meer zo vitaal dus dat wil ik gewoon niet hebben maar vindt het super lief dat ze het me aanbiedt! Ik had alleen gehoopt en verwacht dat mijn schoonmoeder, die we ontzettend veel bij de zwangerschap hebben betrokken en als enige weet dat we een zoontje krijgen, ook wat hulp zou bieden maar daar komt dus totaal niks vanuit terwijl ze echt in de buurt woont. Maar wel zit ze steeds te vragen of we al een datum weten wanneer ik ingeleid ga worden zodat ze er rekening mee kan houden maar goed, die datum houden we toch voor onszelf als we die weten. Bij een spontane bevalling zou ze het ook niet van tevoren weten. Nu had ik ook wel kunnen weten daar niks van te hoeven verwachten want ondanks dat het best een lieve vrouw is, is ze werkelijk altijd alleen maar met zichzelf bezig, dat is niet alleen bij ons, dat is ook zo bij mijn schoonbroer (broer van mijn man) en zijn gezin. Die hebben me ook al gezegd dat ik me dat niet moet aantrekken want dat schoonmoeder gewoon zo is maar toch raakt het me nu wel heel erg want ik kan bijna niks meer, dat weet ze en toch biedt ze niks aan maar als de kleine er strakjes is dan wil ze er als eerste bij zijn! Hehe, ik moest het gewoon eventjes kwijt, kan er met verder niemand over praten want vriendinnen heb ik niet en familie wil ik niet ten laste zijn Zo klaagmodus weer uit en proberen te genieten van het zonnetje wat binnen schijnt.
Nou mijn man heeft al eens heel tactisch laten vallen dat het mij te zwaar aan het worden is en het enige wat ze toen zei was dat iedereen het zwaar had de laatste weken van de zwangerschap Ook heeft mijn man nogmaals uitgelegd wat ik lichamelijk nu eigenlijk heb en dat het voor mij een tikkeltje zwaarder is dan een andere zwangere die de laatste weken ingaat maar dat wuift ze helaas weg. Mijn schoonmoeder heeft momenteel geen werk en zit steeds te klagen dat ze zich verveelt maar hulp aanbieden doet ze dan niet, ik vind dat gewoon jammer. Mijn schoonbroer/ schoonzus en de anderen in zijn familie hebben een fulltime baan en gezin dus van hun verwacht ik ook echt niks. Toch vragen zij wel geregeld hoe het met me gaat en of het me nog een beetje lukt wat ik ontzettend waardeer, mijn schoonmoeder appt ook geregeld maar ze heeft het dan alleen maar over zichzelf en vraagt nooit hoe het met mij gaat! Dat kwetst me gewoon. Als ik dan eventjes iets over mezelf vertel dan is het gewoon stil en krijg ik geen reactie meer
Vroeg me laatst al af hoe het met je ging. Wat een ellende voor je! Dat ze in deze tijd met al die medische kennis niks anders voor je hebben dan pcm. Hoop dat je snel ingeleid gaat worden, dit is toch geen doen? En wat degene hierboven me al zei: ik zou ook hulp vragen ipv wachten tot iemand het aanbiedt. Virtuele knuffel!
Ja helaas is er gewoon niks anders veilig tijdens de zwangerschap en ik ben nu gewoon aan het ontwennen door het af te bouwen, de kleine ook want merk dat die nog veel actiever is in de avonden in mijn buik en het was al een druk mannetje. Sowieso doet het ziekenhuis waar ik onder behandeling ben pas inleiden vanaf week 38 dus daar baal ik echt wel van maar niks aan te doen. Hopelijk meldt de kleine zich zelf eerder, dat zou ideaal zijn!
Mijn schoonLoeder zei laatst tegen me als ze ergens mee kan helpen moest ik maar appen. Alleen heeft ze nooit geen tijd ze is alleen maar met haar werk bezig of aan het winkelen met een vriendin van haar... Van schoonmoeders kun je echt niet op aan! In april gaat mijn dochter naar psz en er was met haar afgesproken dat zij haar donderdags er heen brengt en ophaalt want was haar vrije dag.... En nu ineens zit ze steeds te zeggen dat ze waarschijnlijk dan ook moet gaan werken bla bla bla ja dan hoeft t van mij al niet meer!!
Ik heb het je al een keer eerder gezegd.. En ik bedoel het echt niet naar. Maar wordt het niet tijd dat je stopt met denken voor een ander en echt om hulp gaat vragen? Schoonmoeder? Het gaat echt niet meer, kan je komen helpen? En dan duidelijk zijn in wat je nodig hebt. Het is voor jou 1000000000x vervelender dan voor een ander. Als iemand van 79 je aanbiedt om je te helpen mag je er vanuit gaan dat deze persoon wel weet wat ze aanbiedt. Probeer het in ieder geval. Iedereen wist van te voren dat je hulp nodig zou hebben. Sommige zijn alleen helaas niet uit zichzelf heel behulpzaam. Als je dat gaat verwachten maak je het jezelf nog lastiger. Dus nogmaals vraag om hulp en neem het met beide handen aan wat je wordt aangeboden. Laat los. Jouw lijf, gezondheid en baby gaat nu even voor al het andere..
Jeetje, Drieka, ik snap dat je dit even kwijt moet... Daar mag je gerust over klagen hoor! Ik ken je hier op het forum als een heel hartelijk en positief iemand. Die eigenschappen zullen je zeker helpen om met je situatie om te gaan, maar natuurlijk wordt het je soms even te veel... Ik heb helaas geen tips of oplossingen voor je, maar wil je wel een hart onder de riem steken. Ik begrijp dat dit héél zwaar en pijnlijk voor je is, maar probeer in gedachten te houden dat het maar voor even is... En ja, tijd duurt lang als je pijn hebt, maar je hebt tenminste een punt om naar vooruit te kijken, je weet dat dit eindig is. Ik hoop voor jou dat dat je houvast biedt, zodat je niet weer terecht komt in die akelige depressie die je juist net overwonnen had! Kop op meid, je bent vast sterker dan je zelf denkt. En als je kindje straks daar is.... wat mag jij dan extra trots zijn, zeker ook op jezelf, want je hebt gevochten als een leeuwin voor het kleintje dat je al zo lang graag wilde!
@ Maartt, ik snap wat je bedoelt, daarom heeft mijn man ook al eens bij zijn moeder laten vallen dat het te zwaar wordt. Misschien moet ik er ook eventjes bij zeggen dat mijn schoonmoeder 1,60 m is en bijna 150 kg weegt en dat ze liever lui dan moe is Ze kan hier nog niet eens tot aan de zolder komen want 2 trappen oplopen redt ze gewoon echt niet, dan moet ze onderhand aan de beademing. Eerder deed ik ook niet de hulp van mijn man accepteren maar dat doe ik nu dus wel, ben toch wel iets flexibeler geworden op dat gebied. Hij helpt me in de avonden met de sokken uitdoen en in de ochtend weer aandoen, ook in het huishouden helpt hij een stuk meer maar daar heeft hij ook geen moeite mee, ik was degene die altijd alles zelf wilde doen. Zijn oma van 79 is een lieverd maar ze is beginnend dementerend en niet altijd even goed ter been dus die ga ik hier echt niet laten poetsen! Het feit dat ze het aanbiedt vind ik gewoon super lief. Ik weet dat ik nog altijd mijn familie kan inschakelen als het echt niet anders zou kunnen maar dat is echt in het uiterste dat ik dat ga doen. Gewoon omdat ze 60 km verderop wonen en ik ze verder niet vaak zie maar ze hebben het wel aangeboden. Gelukkig heb ik het huis altijd erg goed bijgehouden en moet het toch gek worden wil het hier smerig worden. Het is meer het feit dat ik zelf niet meer vooruit kan zoals ik dat graag zelf wil of een rondje met de hond wandelen, gewoon mezelf kunnen helpen zeg maar! Ik wandel wel in de ochtenden en avonden gewoon mee, heel langzaam want als ik steeds zit of lig dan gaat het helemaal vastzitten in mijn rug en kan ik strakjes niks meer! Ik durf alleen niet goed meer alleen van huis weg, want als me iets gebeurd dan sta ik te kijken.
Bedankt voor je lieve woorden!!! Doet me echt goed! Ik tel de dagen ook heel erg hard af en kan niet wachten totdat de kleine man er is en ik van deze rot pijn af ben! Dan kan het genieten echt beginnen.
Ik ben het eens met de anderen, vráág het gewoon. Mijn schoonmoeder is ook maar iets van 1.55 en 100 kilo. (nou en) en toen ik zo ziek was dat ik de hele dag alleen maar op bed lag met kotsemmer naast mij kwam ze om de dag om mijn huis schoon te maken en ze nam wasgoed mee naar huis om te wassen. Soms zijn subtiele hints niet genoeg, en moet je het gewoon vragen. En zo te horen heb je gewoon echt hulp erbij nodig, dus hup even je trots en stoerheid opzij, meid!
Ik kom gewoonweg mijn reactie tegen.... Precies Maartt Je schoonmoeder kom mij bekend voor (mijn moeder, oma en zusje); niet verwachten, niet er om heen draaien, eigenlijk niet eens vragen maar bot uit zeggen dat het niet gaat en dat je haar hulp nodig heb! Op het moment dat je het gaat vragen bijv; "denk je morgen tijd te hebben om mij te helpen", dan is er meer keuze voor haar en ruimte om ineens wat te verzinnen . Die tactiek gebruik ik altijd op zusje want anders verschijnen ineens allerlei plannen. Nee heb je, ja kan je dan krijgen. En mocht ze nee zeggen, dan weet je iig hoe of wat. Vind het heel vervelend dat je met al die pijn je laatste loodjes moet dragen. Lijk me verschrikkelijk. Hoop voor je dat de weken voorbij vliegen en dat je kan gaan genieten. Sterkte
Nou toch maar de drempel genomen, al mijn moed verzameld en heb mijn schoonmoeder gebeld en gezegd dat ik hulp nodig heb. Het was een kort en niet productief gesprekje. Ze heeft het te druk met Carnaval en kan dus niet komen, ze doet iets met de Jeugdvereniging. Ook heeft haar vriend de auto mee naar het werk en het is haar te koud om met de scooter te komen (is zoiets 20 minuten rijden). Ik moest mijn man na het werk maar vragen me te helpen met wat me niet lukte. Dus tja, daar heb ik mijn antwoord, eerlijk gezegd had ik dit ook wel verwacht want zoals gezegd is ze niet tactisch en niet zo begripvol
jeetje zeg. is r geen buurvrouw die met je mee kan wandelen met de hond, zodat je niet alleen loopt. thuiszorg misschien wat?
Thuiszorg doet niks omdat ik een gezonde man heb, dat die 60 uur per week van huis weg is voor zijn werk maakt niks uit. De buurvrouw werkt fulltime en de andere buurvrouw is recent zelf bevallen van een dochtertje Gelukkig is ons hondje een oudje en heeft hij niet veel nodig, als hij heel nodig moet dan kan het in de achtertuin maar in de ochtenden en avonden loopt mijn man met hem. Verder ga ik ook niet meer alleen naar buiten want door de pijn in mijn onderrug ben ik vrij onstabiel en als ik zou vallen dan lig ik daar ergens buiten, dat is gewoon onverantwoord.
Dan zou ik toch jouw familie vragen of ze eens kunnen langskomen. Ze hebben het zelf aangeboden en jij hebt die hulp zo te lezen nu hard nodig!! Ze hebben het voor je over om 60 km te rijden, want ze hebben het zelf aangeboden. Dus ik zou die hulp aannemen meid!! Dikke knuffel voor jou en heel veel sterkte met deze vreselijke zware laatste loodjes.