Over een weekje zou ik moeten bevallen. Maar het besef is er gewoon niet. Of wil er niet zijn... Ik zit zo in met de reactie van de oudste. Ik ben zo bang dat ik hem te kort ga goed. Dat hij ongelukkig wordt... Ik kan er met mijn verstand niet bij dat het ieder moment zo ver kan zijn. Ik geniet intens van de tijd met ons drietjes. Begrijp me niet verkeerd, nummer 2 is méér dan welkom, en daar hebben we ook heel bewust voor gekozen. Maar het voelt zo vreemd. Lichamelijk hoeven die 9 maanden voor mij écht niet, want zwanger zijn is voor mij niet leuk, maar mentaal heb ik die 9 maanden écht wel nodig! Herkent iemand dit?
Het is zeker wel herkenbaar hoor!! Ik ben weliswaar nu zwanger van de eerste en weet rationeel wel dat elk moment de boel kan veranderen en ons leven met z´n 2tjes ´over´ is (en ook wij hebben heel bewust voor kinderen gekozen en ons kleintje is zoooo ontzettend welkom), maar de twijfel of ik het wel leuk ga vinden, het wel kan en of ik het wel zie zitten om heel mijn leven aan te passen aan zo'n kleintje is er wel hoor!! En die bevalling... ik kan me er vreselijk druk om maken, maar tegelijkertijd denk ik steeds: bevallen, ik?? Nee hoor, nergens voor nodig...... Maar het zal wel moeten, ik kan nu niet meer terug!! En ik weet ook zeker dat ik straks helemaal trots zal zijn enzo, maar nu vind ik het echt niet leuk of gezellig. Was trouwens hetzelfde met m'n zwangerschap. Kon ontzettend genieten van het gefriemel in mn buik, maar vond het echt geen roze zwangerschaps-wolk hoor!! Dus ik herken jouw verhaal zeker wel!
het feit dat je je zorgen maakt at je je oudste tekort zal doen, is alleen maar bewijs dat je er alles aan zult doen om dat te voorkomen! Je zoontje is 2 zie ik? Als je genoeg tijd met hem alleen cdoorbrengt (of je man) en hem ook betrekt bij de (verzorging van) de baby als hij dat wil, dan zal het wel los lopen. Denk er aan hoe trots hij straks zal zijn als grote broer en hoe graag hij de kleine zal willen beschermen! Eeen beetje jaloezie af en toe hoort er bij, maar als ik je verhaaltje zo lees, moet het vast wel lukken om daar eenbalans in te vinden! (ik heb makkelijk praten nu; over een maand of 7 zal ik vast ook zo'n soort topic openen )
Dat herken ik helemaal! Mijn zoontje is nu bijna 2 maanden oud en mijn dochter bijna 2. Had ook echt die 9 maanden nodig om aan het idee te wennen. Al met al is het me reuze meegevallen, ok in het begin is het druk en heb je minder tijd voor je oudste kindje maar echt dat komt helemaal goed. Je leert je aandacht verdelen! Geniet nog van je zwangerschap
Herkenbaar hoor! Ik had het alleen meer andersom. Ik was bang dat ik de baby niet zo leuk kon vinden als m'n dochter, want hoe kan je nou nog een keer zooo veel van iemand houden?!?! Komt allemaal goed. Je vind vanzelf een balans in het aandacht verdelen. Ik heb van te voren ook met mijn vriend afgesproken, dat we afentoe even tijd zouden vrij maken om echt 1 op 1 aandacht aan onze dochter te geven. Even naar de speeltuin met haar, spelletje doen, echt grote meiden dingen. En we leggen de baby echt in zijn wiegje te slapen 's middags (deed ik bij mijn dochter niet zo vaak, die sliep in mijn armen) dan hebben we ook weer twee uur de tijd voor haar. En de jaloezie hoort er inderdaad ook gewoon een beetje bij. Je kind betrekken bij de verzorging e.d. helpt. en prijzen dat hij zo'n lieve grote broer/zus is helpt ook.
Ik ben zwanger van de eerste. Zoals hierboven ook staat: het feit dat je je er druk om maakt of je je oudste zoontje wel genoeg aandacht geeft, geeft aan dat je alles zult doen om dit te bewerkstelligen. Ik heb ook zeker die 9 maanden nodig om me er op voor te bereiden. Eigenlijk pas sinds een week (zo lang heb ik nu verlof) denk ik echt: 'goh, nu is hij er over drie weken écht!' Eigenlijk is mijn verhaaltje precies hetzelfde als van Evelientje hierboven, dat had mijn verhaal kunnen zijn..... Komt vast allemaal goed!
Ik heb en had precies het zelfde, tussen mijn dochters zit 20 maanden en ik voelde me erg schuldig tegenover de oudste. Ze zijn nu net 7 en 5 en ze hebben erg veel aan elkaar. Ik ben nu zwanger van de 3e en heb nu weer de twijfel of ik de 2 andere kids wel genoeg aandacht en ruimte voor hun hobby's kan geven. tot nu toe vinden ze het helemaal leuk en spannend dat ze een broertje of zusje krijgen. Suc6 met de laaste loodjes
Allemaal bedankt voor de reacties. Goh het is zo moeilijk te bevatten allemaal... En het komt inderdaad wel goed, het moet goedkomen. Alleen laat mijn mama-instinct me in de steek tov baby2, en draait het overuren richting de oudste Ik vind het ook spijtig dat hij niet echt beseft wat er gaat gebeuren. Hij is dus 2j en 3m, maar snapt - denk ik- niet goed wat er gaat gebeuren. Als je het door zijn ogen bekijkt gaat mama een paar dagen weg, en komt gewoon terug met iemand extra. Die ook nog eens heel veel aandacht gaat opeisen. Hij mag wel bij make en pake gaan logeren en hij komt natuurlijjk op bezoek, maar toch... Ik kan alleen maar hopen dat het kraambezoek attent genoeg is om voor hem ook iets kleins mee te nemen. Maar daar kan je niet naar vragen natuurlijk Nu, ik zal het snel genoeg weten...
Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd een klein kado'tje meeneem voor het broertje of zusje, dus ik mag hopen dat anderen daar ook wel aan denken.... En verder: ik denk echt dat het helemaal goed komt Dottie!! Er zijn zoveel kinderen die een broertje en zusje hebben gekregen en die er hartstikke trots op zijn.... En ik denk ook gewoon dat je het tegen je oudste moet zeggen als je even minder aandacht voor hem/haar hebt door de baby (de baby moet nu even eten / slapen / in bad/ schone luier en straks heeft mama even tijd voor jou). Hoe klein de oudste ook is, dat snapt hij/zij echt wel! En als jij dan kort daarop wel tijd voor hem/haar hebt, dan is het toch helemaal oké!!!
Ik neem ook altijd iets mee voor de andere kindjes. Dus idd ik hoop dat het kraambezoek daar ook bij nadenkt. Ik hoop dat het goedkomt. Nu heb ik tenslotte ook niet altijd onmiddelijk tijd voor hem. En we zullen zien hoe hij reageert... Ik heb het boekje gekocht "Bobbi wordt grote broer" Dat had ik hier ergens op het forum gelezen, en hij is er dol op. Hoe dikwijls ik dat al niet heb voorgelezen! Dus misschien gaat hij het nog leuk vinden ook
Soooowwwwwww, das even herkenbaar zeg! Mijn man en ik hebben het er regelmatig over: "hoe kun je nu van NOG zo'n kleintje zoveel houden?" Dat vragen wij ons echt af. Ik heb het zelfs aan mijn moeder gevraagd..... "kan dat echt mam?" Wij proberen wel de oudste (2 jaar en 6 mnd) zoveel mogelijk voor te bereiden. "Wie komt er in dat bedje slapen straks? En wie gaat er helpen met de baby? Wie kan straks papa helpen met beschuit en muisjes? Dat soort dingen hebben we het over met hem, en hij zich nu al stoer en trots! Verder moeten we maar zie hoe het gaat lopen. Zou idd leuk zijn als er ook kraamvisite komt die aan hem denkt..........
Ik denk ook dat juist omdat je er nu zoveel over nadenkt, dat je alles zult doen om het 'goed' te doen! En om je oudste(n) voor te bereiden is een boekje zeker erg goed en handig!! Als mensen geen kado meenemen voor de oudste(n), dan is dat nog niet erg. Hij/zij kan helpen uitpakken e.d. Laat hem/haar alle grote broer of zus dingen doen en benoem desnoods dat de baby dat echt nog niet kan en dat hij/zij dat maar moet doen! Voelen ze zich heeeel groot..! Succes, je gaat het vast helemaal goed doen!