Al tijden heb ik zoiets van...kon dat maar. Kon ik het maar bewaren om af en toe weer tevoorschijn te halen en te ruiken of te voelen. Want je kan wel dingen op n foto zetten. Je kan het filmen. Maar toch blijft het dan meer een een dimensionale herinnering. Een beetje plat...niet vol en fijn zoals t was. En sommige dingen verdwijnen gewoon. Zoals die dagen dat mijn moeder achter de naaimachiene zat. Niet zon plastic nieuw ding als tegenwoordig. Maar achter n oude degelijke ijzere singer. Eentje die je geregeld moest smeren zodat alle onderdeeltjes soepel werkten. Eentje die een bepaalde rammel maakte als hij naaide en waar dan een echt machiene geurtje vanaf kwam. Laatst was ze hier om op de kinderen te passen mocht ik gaan bevallen. En ze vond dat t nu toch wel tijd werd dat mn gordijnen korter gemaakt werden. Ik had dit al eens gedaan met van die band die je er dan tussen strijkt en dan "plakt" het aan elkaar en kan je het zo omzomen. Maar t was rommel die band en na n tijdje liet t gewoon los. DUs mn naden hingen er nogal belabbert bij. De oude singer van mijn moeder staat bij mij op zolder. Ik kan t ding niet weg doen. Ook al wil ik graag n naaimachien waar ik wat mee kan (dit ding is me te ingewikkelt en hij is ZO ontzettend zwaar dat ik mn man nodig heb om hem te voorschijn te halen) En wel om precies dit soort dingen. Ze toog aan t werk met de gordijnen en ik ging zoals ik altijd deed als ze naaide, tegen over het naaimachien zitten. Niet bewust, maar ik belande er op de een of andere manier wel altijd. En daar was die oude bekende geur weer. Als n oude vriend kwam hij binnen en nam me terug naar de dagen dat mn moeder een clown naaide op dit naaimachien met een patroon uit de margriet. OF als ze broeken korter maakte of gordijnen zoals nu. Dan zat ik daar ook. Dan kletsten we wat. We dronken wat en we aten n koekje ofzo. En ik kon dan niet wachten tot die clown die nu nog bij me op de kamer zit, klaar was. Of tot mn broek korter was zodat ik hem aan kon. Of tot de gordijnen met bijpassende dekbed overtrek klaar waren voor mijn tiener kamer. Fijne herinneringen zijn dat. Precies het zelde als je soms hebt met n liedje wat je maar zelden hoort maar op de een of andere manier bij een gebeurtenis hoorde. Een nummer van Pat Boone wat mn moeder altijd zong als ze aan t strijken was en verder niet past bij jou genre van muziek maar dan toch ineens te horen is op de radio. Of de geur van die koekjes die opa altijd had en je eigenlijk nergens anders ooit at. Het verschil is alleen dat je het liedje kan je kopen op cd en zo vaak kan draaien als je wilt. Het koekje kan je kopen en zo vaak eten dat je er ziek van bent. Maar die geur van dat naaimachien komt alleen als dat naaimachien gebruikt word. En zo heb je meer van die dingen. Vooral als je net een kleintje gekregen hebt. Al die geuren die je dan hebt. Zo bracht zelfs het kraamdbloed een aangename verassing. Het bracht me terug naar 10 jaar geleden en misschien zelfs nog 2 jaar eerder naar de eerste keer dat ik t rook na de geboorte van mn eerste kind. Maar wat zou ik ook graag dat gevoel van dat warme zwaare lijfje op mn buik weer willen voelen. Zoals t voelde toen mn kindje op mn buik gelegd werd net na de bevalling. Heel even maar gewoon om dat moment weer te beleven. N week na de geboorte kon ik t me nog herinneren hoe het was. Maar nu al na 6 weken, weet ik het gewoon niet meer. Ik kan me er geen voorstelling meer van maken hoe t was. En zo zal t ook gaan met dat kleine hoofdje knikkebollent door de nog wat slappe nekspiertjes, tegen mn wang. En het gevoel van dat kleine bolletje met haar wat nog in mn hand past. Zelfs de zure melk die af en toe uit dr mondje loopt of die spuitluiers van dr waar ik soms n punthoofd van krijg. Alles zal ik vergeten want je kan t niet bewaren. Je kan het op foto zetten. Je kan het filmen. En je kan het je herinneren. Maar t herbeleven door gevoel en geur...nee dat kan helaas niet. Ze gaan verloren, hoe lief juist die herinneringen me ook zijn. En dat vind ik oh zo jammer. Waren er maar potjes om die dingen in te stoppen en er af en toe aan te ruiken...
ik zit er gewoon van te janken, ik had dat ook met dat naaimachine verhaal. Mijn moeder maakte vroeger tuinstoelkussens, als thuiswerk zeg maar. Dus ik zat hele dagen bij haar in de garage. Ze heeft die naaimachine nog steeds.
je kan heel mooi schrijven zeg! ik heb dat ook weleens, dan proef je iets of ruik je iets wat je herkend van toen je kind was. ik vind het erg fijn als dat gebeurd
Krijg er tranen van in mn ogen! Helemaal waar! Maar herinneringen zijn er om herinnerd te worden, anders zijn het geen herinneringen als je ze steeds echt opnieuw beleefd.
Mooi omschreven, Ik had laatst een geur en omgeving sentiment. Mijn vader is 18 jaar geleden overleden en veel weet ik dus helaas niet meer van hem. Wel weet ik dat ik zijn passie voor geschiedenis en oude spullen heb geerft. Ik was laatst op de Braderie van de kerk. Groot opgezet en met een bepaalde sfeer. Ik liep daar met Isabella en ik kreeg ineens een herinnering aan mijn vader die daar met mij vroeger liep. Ik ging naar het gedeelte waar mijn vader altijd kwam en ik werd erg emotioneel. De geur van de oude spullen, die eet tentjes en de sfeer. Verdrietig maar toch ook wel een fijn gevoel. Want ook al heb ik hem kort gekend, ik kreeg wel weer even een fijn gevoel van de tijd toen hij er nog was, Mooi moment vond ik.
Van dat laatste stukje schieten de tranen gewoon in mijn ogen Dat heb je echt mooi omschreven! Ik ben nog geen moeder, maar ik kan me zo goed voorstellen dat je die dingen voor altijd wilt koesteren. Maar alles gaat voorbij helaas. Niet alleen de slechte dingen, maar ook de mooie. Al brengt elke leeftijd van je kinderen natuurlijk weer mooie dingen met zich mee: het eerste hapje, hun eerste woordjes, de eerste keer naar school, hun eerste verliefdheid.... Alleen als ik aan de puberteit denk kan ik niet echt leuke dingen bedenken...hahaha Maar om deze reden probeer ik mijn zwangerschap zo bewust mogelijk te beleven, zoveel mogelijk te genieten, en zoveel mogelijk vast te leggen. Deze tijd komt misschien wel nooit meer terug....
Elke keer als je die dingen herinnert, heb je een weer een potje uit het grote magazijn van je hoofd te pakken hoor Die heb je in het nu en in de toekomst Geniet van elke moment, ook van de spuitluiers hahaha
Geweldig topic... heel mooi geschreven ook. We moesten maar es meer van elke dag genieten in plaats van alsmaar vooruit te kijken naar wat wel of misschien wel niet komen gaat. Het hier en nu is eigenlijk veel belangrijker! Wat kan mij het huishuoden schelen, ik ga knuffelen!
Dankjewel meiden En idd genieten van elke dag want t is allemaal zo voorbij hoor! Mijn jongste zoontje word deze kerstmis alweer 10 En toch kan ik zweren dat hij n jaar geleden nog 5 was.. Dat genieten van elke dag is me een tijdje ontnomen door een vervelende en hardnekkig depressie waarvan we dachten dat die gronisch was. Maar sinds ik zwanger ben heb ik nergens meer last van. Dus nu verdenk ik de hormonen.. Daar ga ik dus zeker achter aan als ik ga stoppen met borstvoeding of me eerder al weer minder voel. En god wat kan ik genieten van sommige dingen nu die me vroeger teveel energie kosten toen ik depressief was. Gister zat ik met Wendy op mn arm naar n stel koolmeesjes te kijken die voor mn raam door aan t rond zoeken waren naar insecten. Alsof ze aan t spelen waren met zn alle. Aan de eene kant kan ik dan niet wachten om ze Wendy te laten zien. Aan de andere kant denk ik...blijf nog maar even zo...zo klein en knuffelig. Het is zo weer voorbij en dan moet ik je weer achterna rennen voor n kusje