Een vreemde die gedag zegt zeg ik altijd goedendag terug. Andersom zeg ik het. Merk wel dat het per woonplaats verschilt. Plaats verderop en ieder is op zichzelf. Waar wij wonen zegt iedereen elkaar gedag. Ik ben wel een muts als het een bekende is. Ben nogal eens in gedachten verzonken en dan toetert er iemand of roept en zwaait. Maar dan wil ik eerst weten wie me begroet. Dus voor ik uit trance ben en de persoon herken zijn ze al zover voorbij dat het te laat is te zwaaien.
Meestal wel ik heb er ook echt een hekel aan als je ziet dat mensen je horen en niets zeggen staat zo verschrikkelijk onbeschoft nog erger vind ik het als ze dat naar mijn kinderen doen, die overenthousiast hoi zeggen gelukkig is mijn zoontje niet op zijn mondje gevallen en dan zegt die (ja het zijn oorspronkelijk mijn woorden maar niet tegen hem gezegd ) Die meneer/ mevrouw is zeker met zijn verkeerde been uit bed gestapt hij/ zij zegt niet eens hoi. En dan zo lekker zachtjes, menigeen zegt het daarna wel trouwens
Ja de buren soms, nouja dan niet, is geen verplichting. Ikzelf doe het ook wel eens omdat ik dan zo diep in gedachten verzonken ben dat er niks tot me doordringt..
Trouwens... je merkt wel wanneer je iemand kan groeten of jou gaat groeten. Dan hebben ze een meer open blik. Kijken je in de ogen. Sommigen kijken zo chagrijnig en negeren je. Die hebben hun muurtje op. Die groeten dus niet. Je ziet het snel genoeg en dan groet ik dus ook niet. Omdat ik al weet dat diegene niks terug zegt. Misschien invullen voor een ander maar die vibe geven ze af naar mijn idee. Mijn zoontje groet dus ook iedereen met een big smile. Heb 1x eentje gehad die hem straal negeerde. Een jonge zwangere meid in de wachtkamer van de verloskundige. Ik zat ernaast en zoontje stond voor mij aan zo'n speeltafeltje. Hij lachte breeduit en trok gekke bekken om de aandacht te krijgen. Maar niks hoor. Mevrouw keek een keer schichtig opzij maar was te druk met haar mobieltje. Ach ja. De rest had hij al ingepakt
Het ligt er aan waar ik ben... Ik woon in een klein dorpje en soms loopt er niemand - soms loopt iedereen er. De ene keer is groeten wel gepast maar op de markt ga ik niet iedereen begroeten die ik ken hoor En soms ben ik er moe van Mijn partner woont in een nog kleiner dorpje waar écht iedereen elkaar kent (of familie is, want 80% van zijn familie woont daar ) en daar heb je bij elk pad in een supermarkt wel een bekende staan die een praatje maakt. Dan is het gelijk een hele happening om 'even snel' een boodschap te doen omdat je gelijk 2 tantes, 1 oom, een moeder van een vriend en een ex-achterbuurvrouw tegen komt die allemaal een praatje willen maken. Je halve dag is daar ook echt gewoon om voordat je thuis bent. In Amsterdam - daar ben ik met grote regelmaat - groet ik ook soms wel mensen. Maar dan alleen de mensen die er vriendelijk uit zien Kindjes groet ik overigens altijd terug.
Ik groet altijd terug als iemand "hallo" zegt. Maar uit mijzelf groet ik eigenlijk nooit vreemden op straat.
Ik groet altijd. Zeker kinderen. Het probleem met mij is vaak dat ik vaak te laat zie wie het is haha. Zeker als ik op de fiets zit. Vind het gezellig en sociaal.
Ik groet niet zo heel vaak. Hier doen vooral ouderen dat of mede moeders alseje elkaar passeert. Ik groet wel altijd terug.
Ik groet denk ik altijd wel terug met hey of een vriendelijke knik. Ik groet denk ik wel snel maar niet naar iedereen. Ga geen 50x hey zeggen in de albert heijn Vjnd het wel zielig als zoontje een paar keer heel happy hey zegt en die persoon gewoon opzettelijk niet iets terug zegt of eens vriendelijk naar hem kijkt. Gelukkig is dat de grote minderheid
Ik ben er soms zelf zo 1 . Ik werk in een winkel en soms zie ik klanten die ik niet wil zien in mijn vrije tijd, en dan doe ik net alsof ik ze niet zie . Ze kunnen altijd zo kijken alsof ik alleen maar aan het werk mag zijn en nooit eens vrij mag zijn
Ja hoor, niet meer dan fatsoenlijk ik ben dat ook gewend hoor, zeker in de kleinere plaatsen waar ik heb gewoond.
Ik heb Asperger. Ik snap heus wel dat mensen groeten omdat ze dat vriendelijk vinden maar op één of andere manier gaat het bij mij in de praktijk altijd hetzelfde. Ik kom iemand tegen, diegene zegt "hallo" of "goedemorgen" o.i.d. Ik: Ken ik die persoon? Wie is dat? Waarom zegt diegene mij gedag? Denk, denk denk... Dan, als de persoon in kwestie allang de hoek om is: Oja, dat was gewoon vriendelijk, ik had terug moeten groeten... Op één of andere manier wil het gewoon niet bij mij.
Was t in de Randstad niet gewend (als je daar hoi zegt kan je zelfs wel een klap voor je harses krijgen) maar hier in t Noorden ben ik er nu aan gewend. Ik zeg iedereen waarmee ik oogcontact heb gedag, als ze niks terugzeggen lig k dr ook niet wakker van. In de bus bedank k de chauffeur altijd als k uitstap. Maatschappij hier is zo individueel geworden, dat k dat prettig vind om nog te doen
Ik heb de gewoonte ontwikkeld om te reageren met een knik en een glimlach. Vooral bij onbekenden, omdat ik anders te laat reageer met hoi terug zeggen. Het besef dat diegene iets zei komt vaak net te laat. Bij bekende roep ik wel heee, maar ook alleen omdat ik ze dan van een afstandje al herken. Anders ben ik ook te laat met terug geoeten. Merk wel dat in de grote stad minder gebeurd dan in een dorp. En de tijd heeft ook veel verschil. Toen ik nog in n dorp woonde en om ahlf 7 op de fiets naar werk zat, groette iedereen die ook al zo vroeg op pad was. Maar na half 8 verminderd dat behoorlijk.
Hier is het heel normaal. Mijn zoontje zwaait bijna naar iedereen met een bigsmile. Als iemand hem dan -bewust- negeert doet dat pijn. Vooral als het zijn familie is. Ik zeg eigenlijk altijd hoi (bij ons in het dorp, bij binnenkomst in winkel/huis/gebouw)
Vaak zeg ik wel wat, kijk idd naar de persoon zelf. Soms kijken mensen naar beneden en dan zeg i k niets want ik heb dan het gevoel dat ze er niet op zitten te wachten. Ik werk zelf in een winkel en ik kom dus vaak mensen tegen als ik in het dorp loop en ik groet altijd! Waarom niet.. Mijn dochter is ook echt een klein aandachtstrekkertje..tegen iedereen hoiii halllowww en soms zeggen mensen niets en dan denk ik Nou jaaaaaaa!
Als ik het hoor, groet ik altijd terug. Maar aangezien ik slechthorend ben, mis ik nogal eens wat. Dan vertelt men mij later, dat men me arrogant vindt, terwijl ik geen flauw benul heb van dat ik iemand heb genegeerd