hoe lang duurt het voordat je het "vergeet"

Ik denk dat het bij je blijft. Je denkt er niet meer dagelijks aan, maar het blijft bij je. De herinnering steekt soms weer de kop op, als ik me chagrijnig of moe voel. Pas op de plaats.

 

Tja, ik denk dat het toch bij je blijft.. Tenminste, ik kan het bij mezelf niet los laten. Steeds als er iets gebeurd of iets dergelijks ben ik weer bang om een paniekaanval te krijgen of terug te zakken in de depressie. Ik denk dat dat 'vertrouwen', dat het dus niet meer gebeurd, weer moet groeien.

 

Dat is niet te zeggen, want de 1 stapt er sneller overheen dan de ander. Ik weet wel dat je het 'los' moet laten voordat je het kunt 'vergeten'. Dat kan door praten, maar soms ook door jezelf een figuurlijke trap onder je kont te geven en jezelf te vertellen dat je niet langer wil dat dit je leven zo beinvloed. Het is dus maar net welke methode voor jou werkt.

Ik hoop voor jou dat je snel verbetering merkt en het iets meer los kunt laten, het is erg vervelend om constant bang te moeten zijn voor iets. Laat het je leven niet beinvloeden, de afgelopen tijd heeft dat het wel gedaan terwijl dat nergens voor nodig was. (natuurlijk achteraf gesproken, maar dat is altijd zo) Zorg dat het je niet ook nog je toekomst af gaat nemen, daarvoor zijn er nog te veel leuke dingen om te doen.

 

Meis dat duurt echt wel even. Ik heb met mijn epilepsie het soortgelijke gehad. Jaren aanvalsvrij maar toch de wetenschap dat het zomaar ineens terug kan zijn en de wetenschap wat voor ellende het was. Het moet gaan slijten,en elke maand dat je geen aanvallen hebt ben je weer een stapje verder. Je hebt pas net je werk weer opgepakt,net de med. Afgebouwd. Kortom je begint net weer aan je oude/nieuwe leventje waar je je een stuk beter in voelt. Geef het de tijd! Komt goed lieverd! En je weer me te vinden hé!

 

Zo herkenbaar, hier ook net afgebouwd van de medicatie, en blijf bang voor die paniekaanvallen, en vooral dat heeeele zware depressieve gemoed!
Afgelopen week weer een flinke dip gehad, en dan denk ik echt: ooooh, zie je wel.. het komt weer terug.. Ik krijg het weer.

Maar ik probeer er nu zo min mogelijk aan te denken, dat werkt denk ik het beste.
Alleen die sombere buien accepteren vind ik wel heel lastig!

 

En dan moet je niet vergeten dat er toch een stijgende lijn inzit en de dip echt niet meer zo diep is als eerst. Maar als je daar middenin zit is dat heel moeilijk! Dat weet ik ook uit ervaring.

Ik denk dat als je zo doorgaat als nu, met je gewone dagelijkse leventje, het langzaamaan op de achtergrond verdwijnt. Maar inderdaad nooit helemaal weg zal gaan.

Ik ben nu net zwanger van de 2e en met mijn ervaring in mn achterhoofd ben ik wel bang, maar zie t positief tegemoet. En ik krijg hierdoor ook meer hulp van t zhuis waar ik allang blij mee ben.

Sterkte!

 

Ik heb ook last gehad van paniekaanvallen en merk dat het me altijd bij blijft. Ik heb nu behandelingen met een haptonoom en merk dat het me helpt. Als ik me moe of gespannen voel merk ik dat het terug komt. Ook ik vraag me af of ik echt kan leven zonder dat ik er aan denk of nog last van heb. Dat lekkere " onbevangen" leven is er niet meer.. Sterkte meid!

 

Oeh herkenbaar! Hier een pnd met paniekaanvallen, brrr. Nooit geweten dat ik zó gek kon worden. Eng vind ik het. Gelukkig nu alles op de rit, maar je blijft bang.

 

Ik heb het een aantal jaar geleden ook gehad en heel langzaam verdween het meer naar de achtergrond.
Alleen bij heftige momenten komt het naar voren en dan mag je het ook best toe laten.
Gisteren een negatieve test gehad en dan komt het echt wel terug, maar dan moet je jezelf ook weer oprapen, moed inpraten en doorgaan.
Het leven is te leuk om aan je voorbij te laten gaan!

 

Ik ben nu 16 maanden verder en er nog steeds iedere dag even mee bezig maar niet meer zoals een half jaar geleden.

 

ik heb een pnd gehad ook met paniek aanvallen, en zeker de eerste tijd ben je er dagelijks mee bezig, nu niet meer. ben al weer een jaar van de ad af! en nu denk ik er af en toe nog aan, maar niet dagelijks.

 

wat ik me heb laten vertellen, is dat je moet kijken hoe lang het duurde van het begin tot de klachten of de oorzaak, tot het moment dat je knakte en hulp ging zoeken, en dan die tijd er bij optellen, zolang heb je nodig voor het herstel. Zelfde als wat ze van een zwangerschap zeggen: 9 maanden op, 9 maanden af.
Dus als jij al 2 jaar met de problemen liep, die tot het 'knakken' hebben geleid, dan heb je ook 2 jaar nodig om te herstellen.

 

ik wil na onze vakantie in juni wat af gaan bouwen -heel langzaam- maar ben ook bang voor terugvallen en precies wat jij zegt. Ik slik de medicatie nu bijna 2 jaar en enerzijds vind ik het wel best - voel me een soort van 'veilig' door de medicatie. Anderzijds wil ik gewoon in elk geval minderen, maar juist die herinneringen vind ik nog eng.

@ ts: Ik denk daar zeker niet dagelijks meer aan. Al een tijdje niet meer (hoelang weet ik eigenlijk niet) . Maar ik denk dat je weer een tijd in een ritme moet zitten en moet ervaren dat het dan die tijd (maanden) goed gaat. En dan zal het wel wat slijten en in elk geval niet dagelijks meer aanwezig zijn. Dat besef heb ik overigens ook nog weleens: Hee ik ben er al een tijd niet mee bezig geweest....
Maar het is moeilijk om echt dat gevoel kwijt te raken, het is zo ontzettend heftig. Ik heb ook al vaker gezegd: Ik wou dat ik die herinnering kon wissen...

 

Ik ben in september 2011 'geknakt' en heb het nog steeds mega moeilijk. Er is vooruitgang maar ik heb dus wel antidepressiva gekregen om echt weer blij te kunnen zijn. Als de paniekaanvallen weer heel heftig zijn denk ik altijd terug aan het moment dat ik knakte want ik weet het nog zo goed Ik hoop dat het ooit nog helemaal overgaat.

 

Hier weet ik dat het altijd zal blijven sluimeren.
Ik heb ermee leren leven.

Vergeten kan ik niet, want ik slik onder andere nog dagelijks medicatie voor mijn epilepsie.
En daarnaast heb ik gewoon een handicap, heb ik 3.5 jaar thuis gezeten (gek werd ik daarvan!) en heb ik een angststoornis.

Ik heb 2 jaar therapie gehad (toen ik thuis zat), maar eigenlijk waren mijn problemen "te complex" voor eender welke psycholoog.
Ik heb 4 jaar anti-depressiva en angstremmers geslikt. Al deden die laatsten echt niet veel.

Sinds 1.5 jaar zit ik terug "op 't rechte pad" (ik werk terug deeltijds - voltijds zal ik nooit meer aankunnen), maar mijn medische en psychische troubles die zal ik altijd meedragen.
Ik heb nog dagelijks de angst dat mijn epilepsie-aanvallen terugkeren. En dan stort mijn leven opnieuw in.
Ik heb nog heel geregeld depressieve buien. Maar zo diep als 4 jaar geleden zit ik gelukkig niet meer.
Ik word dagelijks geconfronteerd met mijn autisme en de beperkingen die ik daardoor heb.
Ik word dagelijks geconfronteerd met een boel angsten die ik heb (ik heb onder andere agorafobie). Maar het is "handelbaar" en ik bijt elke keer maar weer door. En het is 10 keer minder erg dan 4 à 5 jaar geleden, toen ik gewoon nagenoeg niet meer buitenkwam.

Ik weet dat ik levenslang zal moeten opletten, maar voorlopig "gaat het" en slik ik enkel nog mijn anti-epileptica. En ben ik een dik half jaar geleden onder doktersbegeleiding en héél héél traag gestopt met mijn AD.


Aan de buitenkant kan ik overigens schitterend "camoufleren" hoe ik mij voel. Buiten mijn vriend of mijn moeder zullen weinig mensen merken hoe ik mij echt voel.
Die camouflage heb en gebruik ik overigens al levenslang, door mijn autisme.
Een nadeel daarvan is dat mensen mij vaak overschatten qua kunnen en mijn handicap en beperkingen niet zien (en ook nauwelijks geloven als ik het wel es vertel). Een voordeel is dan weer dat ze niet gelijk een stempel op mijn hoofd zetten en geen vooroordelen hebben.
Zelfs mijn psychologen geraakten overigens nauwelijks door dat pantser.