Ik werk 32 uur per week met onregelmatige diensten en tijden. Mijn man werkt ook onregelmatig en is ook vaker dagen weg voor zijn werk. De opvang voor ons dochertje is prima geregeld. Ze gaat of naar het kdv of ze is bij mijn ouders, op beide plekken heeft ze het ontzettend naar haar zin, en weet ik ook dat ik haar echt in goede handen achterlaat. Alleen blijft mij mijn schuldgevoel me continu achtervolgen als ik aan het werk ben. het liefste zou ik minder gaan werken maar dit is op dit moment financieel niet haalbaar. Ik voel me alleen een vreselijk slecht door mijn schuldgevoel. Herkend iemand dit en hoe gaan jullie hiermee om. BVD
Tja dat zal altijd wel blijven denk ik.. Ik kan me voorstellen dat je 32 uur teveel vind omdat ik zelf ook 32 uur werkte en dat ook te veel vond. De balans sloeg voor mij te ver door richting mijn werk. Mijn zoontje gaat nu twee dagen per week naar het kinderdagverblijf (in plaats van drie) en wat mij heel erg helpt om dat te accepteren is dat hij het zo super naar zijn zin heeft! Hij kan met andere kinderen 'socializen', ze hebben daar bergen speelgoed wat wij thuis nooit zullen hebben omdat het niet in ons huis past en te duur is en ze ondernemen vanalles in groepsverband (voorlezen, binnen- of buitenspelletjes, enz). Het is gewoon leuk voor hem om eens een keer niet met alleen mama opgescheept te zitten maar ook eens met wat andere mensen in contact te komen en de dingen op hun manier te doen.
De grens ligt voor iedereen anders natuurlijk maar voor mij was 3 dagen werken ook de grens. Dan ben je altijd nog 4 dg. (= meer dan de helft ) bij je kleintje. Brutale vraag (je hoeft er niet op te antwoorden als je dat niet wilt), waarom is het financieel niet haalbaar om minder te gaan werken? Is het mogelijk om wat dingen te laten schieten of je uitgavenpatroon te veranderen zodat het wel mogelijk is? Van 4 naar 3 dagen scheelt qua inkomen niet zo veel als dat je bijv. van 3 naar 2 of van 2 naar 1 gaat.
Mijn man heeft een min max contract en ik heb hierdoor op de moment de hoofdkostwinnaar. Als hij zijn minile uren draait redden we het nu net, als ik minder ga werken redden we het in de periode dat hij zijn minimale uren draait niet. Vandaar
hoi, ja ik ken dat gevoel wel. ik werk voltijds als zorgkunige in een rusthuis. dus ook vroege late en weekends. minder werken zie ik ook niet zitten, betaal alles alleen. ik ben van belgie dus hier krijg je ook geen extra dingen zoas toeslagen ofzo. ik krijg juist mijn kindergeld zoas koppels dat is alles. succes
Ik herken het niet. Ik werk ook 32 uur maar wel gewoon van 9 tot 5. Simone gaat 3 dagen naar oma of tante en papa heeft ook een dag vrij. Ik voel me niet schuldig want Simone vindt het geweldig om daar te zijn! Toen ze net geboren was wilde ik een dag ouderschapsverlof opnemen maar ik wil haar die dagen met haar familie eigenlijk niet afnemen, ze vindt het er zo leuk!! Dus ik heb het zo gelaten en ik vind het prima. Ze is alsnog 4 dagen thuis en 3 dagen weg, prima balans vind ik zelf.
hier ook een schuldgevoel maar dat is nu aardig verminderd. ik werk 30 uur onregelmatig in de zorg. verspreid over 5-6 dagen. 5 ochtenden tot een uur of 13.00 uur en nog een paar avonden. in de ochtenden is ze op het KDV (3x) en de rest van de ochtenden en avonden bij m'n ouders. (ik ben alleen). ik vond het zoooo zielig voor d'r. en ook het idee dat ik veel weg was. maar eigenlijk valt het wel mee. 4-5 uurtjes per dag en de rest van de dag ben ik d'r weer voor d'r. ik zie dat ze het op het kdv en bij mijn ouders super naar d'r zin heeft en ze is het nu ook gewend dus dat maakt het allemaal al een stuk makkelijker. de avonden werkte ik in het begin snel af om naar huis te gaan. zo schuldig voelde ik me. maar dat was natuurlijk onzin, want kleine meid lag lekker te slapen en merkte echt niet of ik nu wel of niet in de buurt was. zowiezo slaaptijd, of ze nu bij mij of bij m'n ouders is. en daarnaast, als ik minder ga werken voor haar, dan heb ik ook minder te besteden voor leuke dingen met/voor haar. dan wordt het allemaal een stuk soberder. en denk dat DAT schuldgevoel me meer doet dan het schuldgevoel dat ik werk.