Over dat binnenkomen met de huissleutel, gewoon de "schuiven"(of hoe heten die hendels die de deur nog extra beveiligen) op de deur doen. En als je die niet hebt, deze er op zetten. Dan kunnen ze in elk geval niet zomaar binnenlopen als je thuis bent en kun je ze nog bij de voordeur melden dat het echt niet uitkomt. Lastig "probleem" verder. Ik schrijf "probleem" want het is natuurlijk net hoe je er tegenaan kijkt. In elk geval heeft je zoon grootouders die het heel goed met hem voor hebben. Denk dat je toch duidelijker je grenzen aan moet geven. En laten zien wat er gebeurd, bijv. dat je bijna van de trap valt en je zoon dus ook. Gewoon op het moment zelf dit aangeven. Ik denk dat je moeder zo gericht is op je zoon dat ze dat helemaal niet in de gaten heeft. Ook met dat tutten op schoot, ik zou de signalen van je zoon voor je ouders gaan vertalen. Zo van "hij is het zat op schoot en wil/moet nu.....". Ik vraag me af hoe duidelijk je bent naar ze. Klinkt alsof je ouders echt een zeer duidelijk signaal op het moment zelf nodig hebben. Even echt wakker schudden zeg maar. Je zegt vaker met ze te hebben gepraat. Hoe reageren ze dan?
Eens! Mijn ouders waren eerst ook wat extremer....maar dat neemt vanzelf wel wat af naarmate ze ouder zijn. Ik zou vaste tijden afspreken....bijv middagje oppassen? Zo hebben zij een paar uur met hem en kunnen jullie je niet ergeren.
ik zou vooral al bij het trapgedeelte enorm uit mijn dak zijn gegaan zijn ze nou helemaal gek geworden ik zou er toch echt eens met hun over praten en duidelijk zijn dat jullie dit obsesieve gedrag niet accepteren ze zullen boos/verdrietig worden maar dit is wel erg hoor
Overenthousiaste grootouders.. Niks mis mee, Tenzij ze jullie grenzen als ouders overschrijden en dat doen ze blijkbaar want jullie voelen je er niet prettig bij en ze staan er zo te lezen weinig open voor om aangesproken te worden. Toch zou ik serieus met ze in gesprek gaan. Zonder verwijten, met begrip voor hun kant maar ook duidelijk aangeven wat jullie van hun verwachten (en wat niet). Ik kan me voorstellen dat dat heel moeilijk is, het zijn tenslotte wel je ouders en je wil ze niet kwetsen. Maar je bent nu een volwassen vrouw, moeder van een kind met de bijkomende verantwoordelijkheden naar je kind toe. Er moet een knop om bij je. En nadat je met ze gesproken hebt kan je beginnen met aangeven per situatie wat je wel en niet wil, niet eerder want dat zou niet eerlijk zijn tegenover je ouders en zullen ze de 'hints' niet snappen. Dus voorkom dat ze zomaar binnen komen lopen, laat niet toe dat ze je kindje zomaar uit je armen pakken en geef je grenzen aan. Dat zal niet makkelijk worden, maar probeer het eerst met kleine dingetjes. Bedenk bijvoorbeeld bij een bepaalde situatie waarvan je weet dat ze altijd doet (bijv. te lang op schoot houden) wat je dan zou kunnen zeggen en doen. Oefen dit desnoods van te voren met je man en maak het ook allemaal bespreekbaar met hem. Geef aan hoe moeilijk het voor jou is en vraag of hij je wil helpen. Bedenk samen een plan en een manier om met je ouders om te gaan wat voor jullie beide werkt. Dat versterkt jullie relatie juist ipv dat jullie uit elkaar groeien door deze irritaties. Als het je echt zo stoort dan is het ook tijd om er serieus wat aan te doen en niet half ruzie met je man, half ergernis naar je ouders, vage hints, gespannen sfeer etc. Dat lost niks op. En bedenk dat je ouders pas hun gedrag kunnen veranderen als jij je houding naar hun toe verandert Succes meid!
Bedankt iedereen al voor de vele tips! Velen hebben we zelf al toegepast, anderen zijn nieuw, en gaan we dus eens uittesten. Onze zoon is inderdaad hun eerste en enige kleinkind. Maar als je dan vooral mijn moeder bezig hoort, is zij toch wel diegene die het langst heeft moeten wachten op zijn komst en hem daarom ook het meest naar zich toe trekt (letterlijk en figuurlijk dan). We hebben al geprobeerd met hen te praten, maar dit loopt meestal op ruzie uit. Mijn moeder vooral is gewoon een onmogelijk mens, die niet enkel een bord voor haar kop heeft, maar een volledige paella-pan! Het is heel moeilijk communiceren met mensen die denken dat ze steeds gelijk hebben. We hebben ook al geregeld dat ze eens een namiddag met hem kunnen doen wat ze willen, kan ik ondertussen rommelen in het huis of boodschappen doen. Maar het probleem is dat het nooit genoeg is. Laat je hen een middag oppassen, dan willen ze hem mee naar huis om bij hen te blijven slapen. Regel je een familieweekend waarin we met zijn allen weg gaan, wil ze toch liever een week met hem alleen op reis gaan. Het is nooit genoeg, en het komt er eigenlijk altijd op neer dat ze ons gewoon weg wil en hem alleen voor zich wil hebben. Komen ze weer onverwachts langs, en geef je aan dat je andere plannen hebt, en dus geen tijd, halen ze hun beste onderhandelingstechnieken boven en blijven ze lobbyen net tot wanneer ze hun zin hebben. En naar onze mening zien ze hem meer dan voldoende. De afspraak in het begin was ook, even iets te laten weten voor ze op bezoek komen, maar dat doen ze ook al niet meer. Ze staan hier onverwacht voor de deur, want ze hebben hem dan toch al zoooooo hard gemist, en dan blijven ze hier een paar uur hangen. En ondertussen willen ze natuurlijk lekker bediend worden met koffie en gebak. Waar ik me ook steeds meer zorgen om begin te maken, is dat mijn moeder dit gedrag niet alleen heeft ten aanzien van ons, maar ook ten aanzien van mijn vader. Ze kan absoluut NIET verdragen dat die aan mijn zoontje komt. Want het is HAAR kleinzoon, en ze wil hem echt helemaal ALLEEN voor haar. Dit begint zelfs mijn man op te vallen, en dat wil al wat zeggen... En mijn vader, de sloef, laat dat allemaal maar gebeuren om de "goede vrede" te bewaren. Ze wordt naar iedereen toe steeds agressiever, het incident met de trap is maar één voorbeeld. Zo trekt ze steevast de buggy uit mijn hand, of wil ze constant hem eten geven, ook al lukt dat voor geen meter.
Oei oei. Echt.... ga zelf ook "agressiever" je grenzen aangeven. En dan echt ter plekke doen hoor. Blijkbaar moet dat, anders gaat het steeds verder.
Ik lees toch dat jij beter je grenzen moet aangeven. Stel, ze was een vreemde van je, zou je dit dan allemaal pikken? Dan zou je je heel anders opstellen vermoed ik Je schrijft bijvoorbeeld dat als ze onverwachts langskomt ze alles uit de kast haalt om jullie over te halen om toch te blijven, ondanks dat jullie aangeven dat het niet uitkomt. Dat betekent dat jij nog beter je grenzen moet aangeven want ze gaat er op deze manier volledig overheen. Heb je in andere situaties ook moeite met grenzen aangeven of is dit alleen bij je ouders zo? Je bent ze geen verantwoording schuldig als je dingen betreft jezelf, je gezin en je kind. Dus komt het niet uit dat ze langskomen, wees resoluut en direct. 'Mam, vandaag komt niet uit dat je langskomt. Ik wil dat je weer gaat'. Gaat ze in discussie? Weer zeggen dat het niet uitkomt en dat je wil dat ze gaat. Punt. Laat je niet uitlokken en overhalen. En laat je vooral geen schuldgevoel aanpraten!! Echt hoor, de enige die dit kan doorbreken ben jezelf.
Bekend hoor... En ergste is nog dat ze het zelf niet zo bedoelen en het ongetwijfeld allemaal wel mee vinden vallen. 1 troost... Bij ons ging het ook zo En op zeker moment begon dochterlief zelf aan te geven dat ze het niet leuk vond. En nee, over gaat het niet. Maar wij geven inmiddels beter onze grenzen aan, dochterlief kan zelf beter d'r grenzen aangeven. En oma kent onze grenzen beter. Dus per saldo gaat het een heel stuk beter voor alle partijen Leerproces voor alle partijen dus.
Wij kunnen een hoop vinden en zeggen... Maar zoals ik het lees zit het jullie duidelijk dwars. Hier moet toch gewoon over gesproken kunnen worden met je ouders? Zonder ruzie enz... Vindt het een beetje vreemd dat je dan gelijk ruzie krijgt met ze. Klinkt zelfs kinderachtig, leuk dat opa en oma enthousiast zijn maar het is hun kleinkind en niet hun eigen kind. Grenzen aangeven hoor...
pff lastige situatie zeg! hier was het ook zo met mijn schoonmoeder maar iets minder erg zeg maar... ik was en ben altijd heel duidelijk. tis tijd voor de fles kleine, kom je bij mama even drinken? je moet de vraag neit bij oma neerleggen maar ze iets zeggen ipv vragen. (net als bij peuters) deur zelf open maken met de nood sleutel, dan lever hem nu maar in, dit is geen noodsleutel. mijn schoonouders hebben ook een sleutel en toen wij op vakantie waren hier ook in huis geweest terwijl mijn moeder ons huis bij hield zeg maar, inleveren dan, daar is ie niet voor bedoelt. en gewoon per situatie heel duidelijk zijn. dingen niet vragen maar zeggen eigenlijk. behandel ze zoals een klein kind. dus niet "ik heb het nu druk wil je een andere keer komen" maar" mama het komt nu niet uit, zullen we een afspraak maken voor een andere dag" en echt bij je eigen regels blijven ondanks dat ze altijd meer willen, een middagje niet genoeg. jij vind van wel en het is jullie kind. einde discussie dus. dan maar ruzie wat je ook niet wilt maar als er anders niks opzit is dat een goede oplossing lijkt mij. dan zien ze hun kleinkind helemaal niet en trekken ze vanzelf bij