Hallo, Graag zou ik moeder worden, maar ik ben 51. Ik worstel erg met deze wens, omdat ik erg bang ben voor de oordelen van mijn omgeving. Ik zou dit dan willen doen via embryodonatie, niet-anoniem omdat ik het wel belangrijk vind dat het kind later meer te weten kan komen over zijn/haar achtergrond. Uiteraard is het niet de eerste keer dat ik hierover nadenk. Ik ben ooit gedwongen tot abortus en ik er is geen dag dat ik hier niet aan denk. Ook heb ik wat IVF pogingen gedaan, maar in NL kon dat maar tot 43 dus ik kon hier toen niet mee verder. Daarna heb ik een zware periode gehad ivm ziektes in de naaste familie etc waardoor ik mij hier niet op kon richten. Ik wilde het allemaal achter me laten, maar de kinderwens blijft maar terugkomen. Kortom, het is niet zo dat ik het heb uitgesteld en nu opeens denk: "ik wil moeder worden". Ik heb alles op een rijtje; vrij goede baan, huis etc. Dus wat dat betreft geen probleem voor het kind. Ik heb een kind best een leuk leven en veel liefde te bieden denk ik. Ik ben alleenstaand en heb bijna geen familie (meer), geen broers en zussen, waardoor ik ook angstig ben om alleen te zijn zonder iemand om van te houden - het gemis van iemand die "eigen" is wordt heftiger merk ik, ik voel dit dagelijks. Een liefdesrelatie zie ik voor mijzelf niet meer zo snel gebeuren en daar wil ik ook niet op wachten, eventueel kan dat altijd nog. Hoe staan jullie hier tegenover? Janet Jackson en meerdere beroemdheden zijn op deze leeftijd nog voor t eerst moeder geworden, maar in je eigen omgeving denken mensen daar dan toch ineens anders over. Is dit onethisch, egoïstisch -een kind krijgen is natuurlijk altijd enigszins egoïstisch maar ik ben natuurlijk wel al ouder dus het kind zal nooit een echt oude moeder hebben natuurlijk. Maar er is ook geen garantie dat een jonge moeder oud wordt -zo heb ik ook in mijn omgeving van dichtbij meegemaakt. En zo kun je natuurlijk doorgaan...argumenten voor, maar zeker ook argumenten tegen. Het is voor mij vnl een gevoelskwestie. Hoe zouden jullie omgaan met de mening van anderen hierover? Hoe staan jullie hiertegenover? Veel dank alvast!
Ik ben zelf een nakomertje en ik vind het écht heel jammer dat ik al sneller oudere ouders had. Mijn vader is al overleden. Mijn moeder is niet meer de oma die ze was zoals met de kinderen van mijn zus: toen ze een stuk jonger was. Ik zie mijn schoonouders, 10 jaar jonger dan mijn moeder en wat zij nog kunnen doen met mijn kinderen. Ik mis ook wel aansluiting met mijn leeftijdsgenoten als het gaat om ouder wordende ouders. Van 1 vriendin is net haar oma overleden: mijn grootouders waren allen al dood voordat ik überhaupt 12 werd (en een rits ooms en tantes helaas, die wel jong waren) Om die reden heb ik voor mijzelf de grens op 38 gelegd. En natuurlijk staat ertegen de mensen in mijn hele naaste kring die al wees werden voor hun 18e omdat de ouders jong stierven. Ook een vriend is beide ouders kwijt voor ze 65 waren: maar hij was zelf allang volwassen met ruim 35. Het was geen kind meer. Dat is mijn grootste bezwaar; wat als je wat overkomt? Wie vangt het kind dan op? Kind is gelijk wees immers. Ik heb nu nog vriendinnen en schoonzus die jong genoeg zijn om mijn kinderen op te vangen. Mijn zus heeft al gezegd vanwege haar leeftijd; ik doe het niet. De kans dat een vrouw van 40 overlijdt is natuurlijk wel kleiner dan een vrouw van 70: met 70 is je kind nog jong om dan al wees te zijn. En ja je kan morgen ook onder een auto komen, maar statisch gezien is de kans op doodgaan als je ouder bent natuurlijk wel groter. Jij bent bang om alleen te zijn, zonder dat eigen. Maar je kind zal ook die angst kunnen krijgen omdat er geen grootouders en ooms/tantes zijn en jij al ouder bent. Laat ik wel voorop stellen; ik heb een heerlijke jeugd gehad als nakomertje. Mijn pa was lekker vroeg met pensioen dus heb veel contact met pa gehad. Hij is ook de enige van al zn broers die een mooie leeftijd heeft behaald. Ik zou mijn niets willen veranderen mijn moeder vond het oprecht fijner om later mij te krijgen. Alles was stabiel: top inkomen, heerlijk huis, alle tijd want de andere waren al bijna uit huis. Ik heb de mazzel dat ik hele vitale ouders heb gehad. Mam is trouwens nog steeds vitaal hoor en past ook op als ik bv naar fysio moet. Want ik zie zelden vrouwen van haar leeftijd dat nog doen!Maar in de tijd van mijn zus konden ze gewoon een paar dagen logeren. Nu is ze t na 2 uur wel beu
Ik vind je echt te oud sorry. Er zitten ten eerste heel veel risico aan een zwangerschap zeker op die leeftijd. Daarnaast is ecd ook een pittig traject. Voor mezelf ligt de grens bij 35. Je hebt geen of weinig sociaal netwerk geef je aan. Straks heb je een kind wat relatief eenzaam opgroeid. Voor je kind 30 wordt ben jij al 80. Natuurlijj zijn er geen garanties dat je als jonge ouder er wel voor je kind kan zijn. Maar dan zijn er tenminste 2 ouders. Zoals je bericht nu overkomt mis je vooral iets om voor te zorgen en tegen de eenzaamheid. Is een huisdier geen optie?
Onderschat ook niet de zwaarte van en zwangerschap op je 51e. Het is natuurlijk niet voor niks dat je vruchtbaarheid fors is afgenomen. Als je al in aanmerking komt voor embryo donatie (geen idee hoendat werkt.en waar dat kan) dan zal jkuw baarmoeder en lichaam de zwamgerschpa moeten dragen. Lijkt mij al vrij risicovol. En uberhaupt is het alleenstaand moederschap met een heel beperkt steunsysteem echt een flinke klus lijkt me. Ik vind 51 ook wel echt te oud.
Om te beginnen met je vraag over hoe je zou omgaan met de mening van anderen hierover: ik zou me echt niets aantrekken over wat meningen die je op een forum krijgt. Jouw leven, dus jouw keuze. Wat me wel zwaar aan het denken zou zetten is de mening van artsen. Je kunt natuurlijk niet voor niets geen behandeling meer ondergaan in Nederland en België. Ga eens in gesprek met je huisarts, maak een afspraak met een verloskundige en laat je heel goed voorlichten over wat zwanger zijn op je 51ste betekent. En je noemt Janet Jackson, weet je wel hoe groot haar familie is? Nee, ik vond het ook in haar geval geen goed idee, maar haar kind zal niet alleen achter blijven. Jij bent alleen, wat ik echt naar voor je vind, maar jouw kind zal dus heel snel zonder netwerk komen te zitten. Waarschijnlijk leef je nog als je kind 30 zal zijn, maar je kind zal dan degene zijn die jou ondersteunt, terwijl de meeste 30 jarigen juist nog daar helemaal niet mee bezig zijn. Maar zoals gezegd, jouw leven, jouw keuze. (Mocht je nu toch kinderloos blijven, met of zonder nog een traject, vraag bij je huisarts om hulp, met zulk een verdriet is het echt niet raar om te vragen om hulp bij het verwerken).
Ik zou niet zo zeer afgaan op de meningen van anderen. Wel zou ik een gesprek met een arts en een psycholoog aangaan. Niet omdat ik denk dat je gek bent, maar zo'n traject betekent nogal wat. Wij kregen bij ons traject ook psychologische begeleiding: weet waar je aan begint. Het is echt heftig, zowel lichamelijk als mentaal. In je bericht lees ik veel eenzaamheid terug, maar een kind gaat dat niet oplossen. Hooguit dat er mensen waar je nu contact mee hebt juist gaan afvallen, omdat je daarmee toch in een andere levensfase komt. Zou dit dus echt bespreken met mensen die er verstand van hebben. Daarnaast zou ik beginnen met een netwerk opbouwen. Als je dit serieus wil gaan doen ga je hulp nodig hebben. Alleenstaand ouderschap is loeizwaar. Mijn moeder is nu 65 en als ik zie hoe moe ze is na een nachtje logeren, dan schrik ik daar best van. Terwijl het altijd een hele actieve vrouw is, die veel dingen onderneemt. Die zegt zelf ook dat er een reden is dat je op die leeftijd geen kinderen meer krijgt. En een puber na je 60e lijkt me ook echt ongelooflijk heftig. Wat mij persoonlijk tegen zou houden: ik heb het van heel dicht bij meegemaakt met het broertje van mijn ex. Hij was een nakomertje. Vader overleed op zijn 64e na bijna 2 jaar ziekbed. Moeder plotseling op haar 54e, na 2 weken ziekbed. Gelukkig konden wij zijn broertje opvangen (was toen 11 jaar), maar dat was geen houdbare situatie (2 werkende/studerende mensen van nog geen 30, mini huisje zonder extra slaapkamer). Als jij nu begint aan zo'n traject, en op je 65 ziek wordt, is het kind een jaar of 12. Dan zit een kind al een mantelzorg taak, of nog erger moet je een uitvaart regelen. Waar gaat je kindje dan naar toe? Wie neemt de zorg dan over? Zou dat soort vragen echt kritisch bekijken en voor jezelf beantwoorden voor je er aan begint.
Dank jullie wel voor jullie oprechte reacties. De vraag waarom ik me iets aantrek van de meningen hier op het forum is dat het best een gevoelig onderwerp is waar je niet zomaar met iedereen over spreekt. Ik spreek hier vnl over met mensen in mijn omgeving (en dan nog maar weinigen), ik denk dat het goed is om een wat breder perspectief op de kwestie te hebben- van mensen die volledig objectief zijn en die mij niet kennen. De mening van mijn omgeving is ook belangrijk maar misschien zou dat niet zo moeten zijn, zoals iemand hier schrijft. Ik moet mijn eigen pad bewandelen. Een gesprek met een psycholoog, zeker een die hierin gespecialiseerd is, is zeker een goede tip. Maar de huisarts of een ondersteuner ook. Ik zal dit zeker overwegen! Wat iemand hier ook aangaf, ben ik inderdaad ook wel wat bang voor de reactie van artsen. Het is namelijk in Nederland niet toegestaan op deze leeftijd, in sommige andere landen wel, maar de controles etc zal ik inderdaad toch in NL moeten ondergaan. Hoe gaan artsen reageren? Hoe gaan zij hiermee om? Ik heb niet veel familie maar ik ben niet zo bang dat mijn kind eenzaam zal worden of dat ik niet genoeg mensen om mij heen heb. Ik heb best wel vrienden, maar die zijn natuurlijk ook ouder en hebben geen kleine kinderen meer. En vrienden zijn geen familie, daar kom ik toch wel steeds meer achter. Het is gewoon anders. Maar een kind ontmoet wel vriendjes en vriendinnetjes, ook zonder vrienden met kinderen. Die ontmoeten ze op school etc. Mbt een netwerk: er zijn oppasmoeders, kinderopvang, au-pairs, je kunt allerlei gezamenlijke dingen ondernemen met andere moeders die je ontmoet op verschillende plekken, zeker als je in een grote stad woont (zoals ik) en kunt ook zo nu en dan op elkaars kind passen (als ze iets ouder zijn). Verre vakanties of elk weekend feesten, dat hoef ik niet meer. Over 10-15 jaar kan ik met pensioen en heb ik alle tijd voor mijn kind in de puberteit. Maar, ik besef ook dat ik het kind ook iets "aandoe". Hoewel ik in mijn beroep vele gezinnen heb gezien die weliswaar jonger waren, maar totaal niet geschikt waren om een kind op te voeden. Met alle vreselijke gevolgen van dien voor een kind/de kinderen. Dus tja...alles is relatief. Hiermee probeer ik mijn wens niet zozeer te ondersteunen, maar ik vraag me soms wel af of leeftijd nou echt een doorslaggevende factor moet zijn als je ziet hoeveel mensen totaal niet geschikt zijn voor het ouderschap maar het de normaalste zaak van de wereld is dat zij kinderen op deze wereld zetten. Na dit veel gezien te hebben, ga je daar toch wel een beetje anders tegenaan kijken.... De zwangerschap is zeker een obstakel. Ik denk dat dit heel zwaar gaat worden en inderdaad, zoals iemand benoemt, niet zonder risico en zeker niet op mijn leeftijd. En ook het moederschap an sich gaat zwaar worden; al ben je nog zo fit, je bent toch over de 50 en dat merk je altijd; je bent sneller moe etc zoals iemand hier ook schreef over haar moeder die doodmoe is na een nachtje met haar kind(eren). Aan de andere kant denk ik wel dat ik een kind meer geduld, tijd en wijsheid kan bieden dan ik bv 20 jaar geleden zou hebben gekund. Maar, wat biedt het mij, behalve het niet alleen meer zijn? Schept het mij ook voldoende voldoening? Leg ik de druk op een kind niet te hoog omdat het mijn "alleen zijn" moet opvullen? Idealiseer ik het niet te veel? Misschien wel... Een huisdier, daar zat ik ook aan te denken. Een hond bijvoorbeeld. Het is natuurlijk wel echt heel anders dan een kind, maar het kan wel wat gezelligheid thuis bieden. Soms zit ik alleen te mijmeren en dan denk ik: wat als ik in the middle of nowhere zou wonen, geld genoeg had, niet zou hoeven werken en waar niemand mij kende, zonder de maatschappij, zonder mijn omgeving, zonder meningen etc. Zou ik er dan voor kiezen? Het antwoord is dan eigenlijk altijd "JA". Dus waarom nu dan niet een volmondig "JA"? Omdat wij te maken hebben met omgeving, de maatschappij waarin wij leven, ethische etiquetten, geld dat verdiend moet worden, opvang die geregeld moet worden etc. Was het leven soms maar wat simpeler... Dank tot nu toe voor jullie fijne, betrokken reacties!
Oef, nu zal ik de fitste niet wezen maar een zwangerschap en de tropenjaren doorkomen als je de 51 gepasseerd bent, beperkt netwerk én alleenstaand?!? Ik zou niet weten hoe je dat voor elkaar moet boksen op een voor je eigen lijf verantwoorde wijze. Nog niet eens kijkende naar als je kind x jaar oud is ben jij y jaar oud. En dat naarmate je ouder wordt een zwangerschap risicovoller wordt weet je ook. Alleenstaand ouderschap (waarvoor petje af) is enorm pittig en iets lulligs als reflux, kma, huilbaby kan de eerste maanden-jaar je helemaal zwaar opbreken. Kan je je dat permitteren qua werk bijv maar ook mentaal en fysiek? Ik was 31 en fit genoeg voor een kwart marathon met G. Dat ging al niet best, zwangerschap in een rolstoel kunnen zitten. Met R was t een kwalen roulette (net 36) dat had ik echt niet in mn eentje gered en hulp is allicht wel beschikbaar maar veelal pas op afroep. Mijn lijf (38) is te oud voor nog meer van zulke grappen in elk geval.
De maatschappij en je leeftijd lijken me hierin iets minder van belang. Ik ben een bewust alleenstaande moeder en ondanks dat het heel leuk is is het ook pittig en daarin zou je je hoeveelheid energie wel moeten laten meewegen. Alles komt op jou neer, niemand die het even van je kan overnemen als je een weekendje weg wil, het is extra puzzelen met werk, etc. Ik ben eigenlijk 24/7 moe en ik stel me voor dat dat op jouw leeftijd nog zwaarder voelt. Wat ik echter belangrijker vind is de reden waarom je een kindje wilt. Een kindje moet geen leegte moeten opvullen, dat is een veel te grote druk op een kind. En een kind groeit sneller op dan je denkt en al snel gaan ze de wereld in en sta je er heel vaak gewoon alleen voor. Met name vanwege die reden zou ik niet voor in een kindje gaan in jouw geval.
Ik ben het wel eens met vorige reacties. De combinatie van je leeftijd en het ontbreken van een sociaal netwerk is geen goede basis voor een baby vind ik. Een kind kan er al op jonge leeftijd als mantelzorger alleen voor komen te staan. En bovenal, een kind is geen oplossing voor eenzaamheid en verloren jaren inhalen. En je schrijft dat je nu 51 bent. Stél dat je in het buitenland een arts vindt die mee wil werken aan embryodonatie. Dan ben je vele maanden (jaren) verder voor intakes, hormoonbehandelingen en 9 maanden zwangerschap voor er een baby is. Dan ben je 53 of 54 ofzo. Nee sorry, dat vind ik echt te oud.
Poeh ondanks dat ik iedereen het geluk van een kindje gun ben ik het met de laatste 2 reacties eens. Mij lijkt alleenstaand ouderschap sws al extreem zwaar, laat staan in je 50er jaren. Je moet echt een heel goed netwerk om je heen hebben of bouwen voor backup en werk hebben waarbij je flink kunt uitvallen met behoud van inkomen. Ik was zelf bijna 41 bij de 2e dus ook zeker niet piep maar wel een partner en zussen en evt mijn ouders nog die 100% back up kunnen zijn, alhoewel je daar met borstvoeding ook niks aan hebt haha. Ik denk toch wel dat ik de grens bij 45 zou leggen, de kans dat je dan nog "goed" en levend bent als je kind goed op eigen benen kan staan is dan nog wel groot, met 70/75 begin je toch vaak te kwakkelen. Ook zou ik goed over de reden nadenken...een kind gaat niet de oplossing zijn. Neem niet weg dat het ook heel leuk is natuurlijk en vind het erg verdrietig voor je dat je je nu zo voelt en je nu pas op dit punt weer bent door al die omstandigheden. Sterkte met je keuze
Ik door de zwangerschap van kind 1 arbeidsongeschikt geraakt (fysiek). Zonder direct netwerk om mij heen had ik het niet gered. Ik ging van 5 dagen werken naar 0. Financieel ook een flinke klap. Dit had ik nooit voorzien. Ik was gewoon gezond. Nr 2 was een heel zwaar zorgenkindje. Ik vond het mét partner al vreselijk zwaar en zat er compleet doorheen. Het is wél iets om rekening mee te houden: het kan. T is niet voor niets dat moeder natuur ons dames niet vruchtbaar heeft gehouden als we 51 zijn denk ik dan (en van mij had de man ook wel vanaf bepaalde leeftijd steriel mogen worden hoor, voormalig vriend had met 19 een vader van 79, en geen fitte 79 jarige) Als je 53 bent en moeder, dan is de kans zeer groot dat je kind als 20'er al de zorgen heeft om een oude moeder. Heel eerlijk? Met 38 vind ik mij daar al te jong voor, ik mis de aansluiting bij mijn leeftijdgenoten daarin. Laat staan als je nog maar 25 bent Een kind geeft mij veel liefde, geluk en plezier. Maar ook uitputting, stress, zorgen.
Ik zou er persoonlijk niet aan beginnen. Mij lijkt alleenstaand al pittig, een zwangerschap is/kan pittig zijn en ik zou het vervelend vinden voor mijn kind dat ik ouder ben. Ik ben zelf op jonge leeftijd m’n ouders verloren en wat mij hierin heeft geholpen is broer/zus in hetzelfde schuitje en een stiefouder plus de nodige familie met kinderen in dezelfde leeftijd als ikzelf. Dat zit er bij jou zo te lezen niet in en daarmee zou ik het vangnet als te zwak zien. Je weet nooit wat er gaat gebeuren, maar de kans is groot dat je kind op jonge leeftijd te maken krijgt met jouw aftakeling. Als ik nu in mijn omgeving opa’s en oma’s zie van 60/65 en hoe zij oppassen ervaren ten opzichte met zelf kinderen opvoeden toen ze 30 waren, het is echt een stuk zwaarder. Overigens zou ik iemand die in jouw situatie ziet in haar waarde laten en me niet bemoeien met zo’n keuze. De situatie is mijn inziens verre van ideaal maar dat is het ook bij genoeg ouders die op papier meer binnen het ‘normaal’ vallen. Succes met je keuze!
Ik bedacht me nog dat deze docu wel mooi voor je is, misschien ook niet of ken je m al dan heb ik niks getypt https://www.freya.nl/nieuwe-kro-ncrv-documentaire-heb-je-kinderen/ Misschien kun je ook contact leggen met vrouwen die op hele late leeftijd moeder zijn geworden, zij kunnen je waarschijnlijk beter advies geven. Zoals deze vrouw https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/artikel/5383655/zondaginterview-coco-matthijssen-werd-moeder-op-48e-ivf-eiceldonatie
heb je pleegzorg overwogen? dat is natuurlijk geen vervanging van een eigen kind, maar het is wel een kindje wat je hulp heel goed gebruiken.
Wat een lastige keuze. Sterkte met het maken van deze beslissing! Ik denk dat ik contact leggen met mensen die in hetzelfde schuitje zaten om ervaringen te horen nog wel het beste advies vind!
Dank voor je suggestie! Ik heb hier zelf ook wel al aan gedacht en het enigszins onderzocht. Het nadeel daarvan is dat het niet zeker is dat die kinderen bij je blijven en dat ze soms ouder zijn en al een "opvoeding" hebben gehad, zeg maar. Ik denk niet dat ik hier geschikt voor al zijn. Ook de hechting en dan gaat een kind na een bepaalde tijd weer weg.... lijkt me lastig.
https://www.bbc.com/news/world-africa-67577038 Vrouw in Uganda bevallen van tweeling via IVF. Ik bedoel maar....wat is dan eigenlijk "pas" 51? Ik heb jullie reacties met genoegen gelezen, dank daarvoor. Ik lees vooral dat de moeders het best heel zwaar vinden en ik denk ook zeker dat het zwaar is. Dus ik neem die adviezen ter harte. Ik zie nog het meest op tegen de zwangerschap eerlijk gezegd. Dat is niet niks. Ik denk dus dat ik de wens moet laten varen... Iemand zei ook nog dat ik me niks moet aantrekken van wat anderen vinden/zeggen/denken. Dat is zo, maar het is wel makkelijker gezegd dan gedaan denk ik. Oordelen uit je omgeving doen je natuurlijk toch iets. Maar je hebt natuurlijk in de kern gelijk. Andere mensen doen dingen waar ik misschien een oordeel over heb en zij doen wat ZIJ willen en dat moet ook zo zijn. Maar dat blijft toch lastig, zeker zonder partner. Enfin, ik ben er toch nog niet helemaal uit. Ik zal het wederom overdenken. Ik neig naar 75% niet en 25% wel, dus ik denk dat ik de beslissing in mijn hoofd al genomen heb maar dat ik er "nog niet aan wil"....
Ik denk ook dat je inderdaad niets moet aantrekken van wat anderen zeggen/denken/willen. Maar dat je vooral de toekomst vh kind moet aantrekken. Wat dat staat voorop: het kind. Niet anderen en misschien ook niet jezelf. Zoals anderen al aanhaalden; laat je goed adviseren en begeleiden door een arts/psycholoog en je zal tot een goed besluit komen. Veel succes en hopelijk vind je rust in welk besluit je ook neemt.