Hoi allemaal, Momenteel ben ik hoogzwanger en denk ik veel na over de kraamweek. En dan met name over een deel van mijn schoonfamilie en hoe daarmee om te gaan. Ik kan niet uitgebreid vertellen over de details omdat ik graag anoniem wil blijven, maar om een lang verhaal kort te maken.. de band met mijn schoonmoeder en schoonzus verloopt al jaren moeizaam en met ups en downs. Ik ben heus niet perfect maar zij maken het echt wel heel erg bont met hun gedrag. Uiteindelijk gaat het ook niet om de schuld aanwijzen bij iemand maar ik denk puur na over de kraamweek. Over dat wij ons eerste kindje gaan krijgen en hier van willen genieten. In het verleden zijn feestdagen heel vaak verpest, waaronder ook de aanloop naar onze trouwdag. Dit komt door heel vervelend gedrag van deze twee mensen. Alsof ze altijd iets wat mooi is lelijk willen maken. Schoonmoeder heeft ook toe gegeven dat ze moeite had met het loslaten van mijn man. Er hebben zich wat strubbelingen voor gedaan waardoor ik me erg gekwetst heb gevoeld de afgelopen 2 maanden. Ik word nu eigenlijk ook getreiterd (steken onder water) en belangrijker; genegeerd. Er wordt niet gevraagd hoe het met mij gaat, hoe het met de baby gaat, of er geholpen kan worden, hoe ver we zijn met de baby kamer, noem het maar op. Er wordt gewoon gedaan alsof het niet bestaat. Terwijl Het hun eerste kleinkind is. Dit vind ik zo ongelooflijk triest. We hebben nog geen kaartje gekregen in deze maanden! Ik kan het wel naast me neerleggen en me ervoor afsluiten. Maar ik vind zie wel tegen de kraamweek op. Want als je 9 maanden geen interesse getoond hebt hoef je van mij ook niet vooraan te staan straks. (manlief is het ook spuugzat en denkt erover om ze helemaal niet langs te laten komen) Ergens voelt dit ook weer zo gemeen van mezelf. Maar ik wil mezelf ook beschermen voor negatieve invloeden van buitenaf om gewoon te kunnen genieten van onze baby en deze bijzondere tijd. Hebben jullie dit ook eens mee gemaakt? Kan ik het maken om aan te geven dat ik niet wil dat ze direct en vaak over de vloer komen? Terwijl ik mijn eigen moeder graag om me heen wil hebben? Zo moest even mijn hart luchten......
Ja, natuurlijk kun je dat aangeven. Bespreek het met je man en je kraamhulp, die kan daarin ondersteunen! Laat je man het ze maar vertellen. Overigens ben ik sowieso erg van het bewaken van de grenzen in de kraamperiode, ‘onze wil is wet’
Gelukkig heeft mijn man daar veel minder moeite mee dan ik en verteld hij het hen ook. Maar er knaagt een schuldgevoel aan me, terwijl ik ook denk, dan had je je maar normaal moeten gedragen.. Ze gaven aan alleen nog normaal te willen doen omdat ze straks geen probleem willen als ze hun kleinkind/neefje willen zien. Ik heb zo mijn buik vol van dat neppe gedrag. Dan heb ik echt liever dat je weg blijft. Ik zie ze nu ook niet en ik vind het wel lekker rustig
Ach meid, laat het los! Dit zijn ook een beetje de hormonen hoor! Laat ze gewoon op dag 3 ofzo een keer langs komen, liefst als de kraamhulp er is!! Dan kan zij ze weer buiten zetten
Gewoon doen! Dan kan niemand zeggen dat ze de baby niet mochten zien etc. En de kraamhulp kan jullie helpen in het bewaken van jullie grenzen. Zorg dat je met je man echt op 1 lijn zit en dan komt het echt goed!!
Wat vervelend dat je zoveel zorgen hebt in de laatste weken van je zwangerschap. Je bent zeker niet de enige met moeizame familierelaties helaas... Ik begrijp uit je bericht dat je wel een bepaalde verwachting hebt van je schoonmoeder en schoonzus (stuk over het kaartje). Wat zou je fijn vinden als ze deden? Kan het zijn dat de dames zelf ook niet weten hoe ze de situatie moeten benaderen? Je schrijft ook over dat schoonmoeder moeite had met loslaten. Is zij misschien bang dat jij zal vinden dat zij zich teveel met de zwangerschap bemoeit? Je kunt de kraamhulp altijd gebruiken en met haar afspraken maken over bezoek. Niemand die jou daar achteraf voor zal blamen.
Zoiets is hier ook gaande. Als je er over wilt pben kan dt altijd. Ik zou ook ergens op dag 3 ze langs laten komen zodat de kraamhulp ze na een uur weer buiten de deur kan zetten.
Wow alsof ik deels mijn verhaal lees! En ja dat kan je zeker maken. Helaas is bij mijn eerste alles anders gelopen dan ‘gepland’ ik kreeg een spoedkeizersnede en met mij ging het daarna niet goed. Ik moest langer op de verkoeverkamer blijven. Mijn man was zo in shock dat hij zijn ouders had gebeld. Resultaat... mijn schoonouders hadden mijn kind eerder vast dan ik. Een jaar later kwam ik erachter dat ze haar ook nog had aangekleed. Niemand kon wat doen aan die situatie maar ik heb het daar moeilijk mee gehad. Tip... spreek dingen met je man af wat je wilt dus in geval van bijv een spoedkeizersnede. Bij de tweede heb ik de eerste dag niemand ontvangen. Tuurlijk mensen hebben een mening maar jij bent zelf de baas. En geloof me zonder al dat gezeik is het al overweldigend genoeg. Heel veel succes met alles! Hopelijk bezorgt het niet teveel stress. Volg je eigen gevoel hierin ( en die van je partner) En de rest volgt dat maar.... Eigen moeder is toch wel heel anders als schoonmoeder. Ik heb niet die band met mijn moeder maar snap wel dat dat heel anders is.
Een uur? Ik hield gewoon de 15 min aan... Haha niet vasthouden en alleen kijken met de ogen. Ik lag trouwens boven dus kon de visite naar beneden sturen zodat ze met mijn man konden socializen.
Een verwachting had ik wel.. Dat ze wat meer betrokken zouden zijn, naar de baby zouden vragen, een kaartje is toch niet teveel gevraagd lijkt mij. Gewoon een lief gebaar. Dat ben ik vanuit mijn eigen familie wel gewend.. Ik denk niet dat mijn schoonmoeder bang is dat ze zich teveel met de zwangerschap bemoeit. Ik denk vooral dat ze beledigd is door hetgeen wat een aantal weken terug heeft plaatsgevonden en dat ze nu te trots is om iets van zich te laten horen.. Ik ga zeker afspraken maken met de kraamhulp. Als je t mij vraagt heb ik liever helemaal niet dat ze komen. Maar die keus laat ik aan mijn man over want het blijft zijn moeder!
Vervelend hè? Ja, dag 3.. zoiets. Ben benieuwd hoe het gaat lopen. O nee!! Wat naar voor je!! Dan zou ik echt heel boos zijn. Mijn man weet dat hij in deze gevallen niet zomaar moet gaan bellen, dat heb ik hèm al df goed duidelijk gemaakt Haha.. al begrijp ik wel dat je man in shock was!! Het liefst wil ik niet dat ze komen maar ik begrijp dat ik dat niet kan maken mocht mijn man wel willen dat ze komen. Dus heb nu bedacht dat hij met de baby naar de woonkamer kan gaan eventjes. Ik blijf in de slaapkamer tot de kraamhulp ze naar buiten werkt.
Ik ben het met je eens dat helemaal niet vragen naar de zwangerschap meer dan akelig is, en dat kaartje is dan wss de druppel. Maar, omdat jij dat gewend bent in jouw familie, wil dat natuurlijk niet zeggen dat het ‘hoort’. Ik heb in elke zwangerschap één kaartje gekregen, van... mijn kapster! Vorige keer ook nog eentje om me een hart onder de riem te steken met de laatste loodjes, ook van haar. Maar goed, bij mij hing het in de familiesfeer dus niet om een kaartje. Eerlijk gezegd zou ik mezelf helemaal niet gemeen vinden als ik schoonmoeder en schoonzuster zou overslaan in de kraamweek (en wellicht daarna). Kind weet voorlopig niet wat hij mist, en zij waten al gemeen, hoe kinderachtig dat ook klinkt. Je bent dan net bevallen, hormonen op hol, dan moet je je veilig voelen en voor mij zou een kwartier dan al teveel moeite zijn.
Ik bedoel ook niet dat een kaartje erbij hoort, ik bedoel meer.. Het is hun eerste kleinkind en neefje/nichtje, en er is nog geen bloemetje gegeven, of rompertje, of speentje, of op z’n minssssst dan een kaartje. Snap je? Het gaat me ook echt niet om een Kadootje wat ik perse moet krijgen want ik kan zelf alles kopen, het gaat me puur om de moeite en de desinteresse. Er wordt dus inderdaad ook niet gevraagd naar de baby. Zelfs als ze mij thuis zien met een dikke buik en bekkenpijn wordt er met geen woord over gerept. Ik vind dat gek. Ben het met je eens hoor. Ik verwacht dat het al zo’n heftige gebeurtenis is zo’n bevalling. Dus om dan rekening te houden met de wensen van een ander is helemaal geen doen. Daarbij zijn ze al 9 maanden niet betrokken dus hoef je straks ook niet met je neus vooraan te staan
Je moet vooral doen wat jij wil. En dat kan dan ineens heel anders zijn ook. Maar je kraamtijd is iets heel bijzonders. Je kan erg lang spijt hebben als dingen niet lopen naar je wens, of je niet naar je gevoel hebt geluisterd. Zoals hierboven al een voorbeeld staat dat de schoonouders het kindje eerder vasthadden dan zij, zoiets klinkt als je geen kinderen hebt al naar. Maar het kan je echt nog jaren bezig houden. Ik vind dat overigens ook echt niet ok! Daar zou het ziekenhuis ook een rol in hebben kunnen spelen want ook al heb ik een prima band met mijn schoonouders... buiten mijn partner om op zo’n moment ben ik zeker weten de eerste! Dus die hadden de zwaar geëmotioneerde vriend misschien subtiel een beetje de juiste richting in kunnen sturen.
Alsof ik mn eigen verhaal lees. Ik ben nu ruim 24 wk zwanger van onze 2e. Mijn schoonouders heb ik begin sept 2 keer op een verjaardag gezien. Verder mn hele zwangerschap niet. Mn schoonfamilie is nooit geïnteresseerd in mij geweest. Denk nu dat als baby geboren wordt (zknhuis) ik ze pas thuis (waarschijnlijk als baby paar dagen is) laat komen. Ik boven, hun beneden... Zoiets.. Als ze geen interesse hebben in mij, hoeven ze ook niet gemaakt interesse te gaan tonen als ik bevallen ben.
Mijn schoonvader ging dat weekend weg en mijn man had dus gezegd dat het ok was dat ze langskwamen. Het ziekenhuis personeel heeft toen ze aan de deur stonden nog gevraagd of het ok was. Dus die hebben alles gedaan en daarbij mij gewaarschuwd toen ik uiteindelijk uit de verkoeverkamer kwam. Mijn reactie ‘ godverdomme dit meen je niet’ Ik snap het ook wel van mijn man die was bang dat me iets ergs overkwam toen hij me op de ok moest achterlaten en 0 info kreeg. Maar dit hele incident heeft nog meer irritatie woede naar mijn schoonouders opgewerkt. Achteraf gezien denk ik dat niemand hier wat aan kon doen en dat ze gewoon mega trots waren. De kraamweek zelf wilde ze dagelijks last komen. Ik vond dat zo’n druk en kon dat niet aan. Ik kreeg paniekaanvallen en dan belde mijn man af. Ik bleek uiteindelijk een postnatale depressie te hebben. Ik denk dat sommige gebeurtenissen wel hebben meegeholpen daaraan. Nu 2,5 jaar verder en nog een dochter. En mijn schoonouders passen zelfs op. Zij blij kinderen blij en wij kunnen tegenwoordig door een deur. Ik zie ze niet zo vaak mijn man haalt en brengt meestal de rust is weer terug. Maar je hormonen geven je na de bevalling veel emotie soms kan je ook echt niet helder denken en doen. Ik had nog het probleem met mijn postnatale depressie niemand snapte mij en ik werd afgeschilderd als een bitch.
Precies dat, ja.. Ik begrijp je helemaal. Ik kan me echt niet voorstellen waarom mensen doen zoals ze doen. Dat moet ik dan ook maar loslaten. Een postnatale depressie is niet niks. Vervelend dat je zo weinig begrip hebt ervaren toen.. Fijn dat het nu wel goed gaat tussen jou en je schoonouders!
Wat een rot situatie, alsof ik mijn eigen verhaal lees. Hier wel vaak langsgekomen omdat ik me schuldig voelde en na 5 dagen hebben ze me letterlijk mijn dochtertje uit handen getrokken. Ik heb het laten doen en er nog altijd spijt van. Sterker nog ik huil er nog steeds wel eens van omdat ik gewoon mijn grens niet aangaf en mijn man het maar liet doen, vreselijk dat gevoel! En zaten ze maar: kan dat mutsje niet af voor de foto? NEE! Deze zwangerschap helemaal 0,0 interesse alleen hopen ze op een jongen en een meisje is niet leuk want die hebben ze al. Geen kaartje, appje, niets. Ze worden nu dus ook pas ingelicht de dag of twee dagen na de geboorte en hoeven niet gelijk te komen. Als ze komen wordt t rond voeding tijd zodat ik naar boven kan met de baby en mijn kraamverzorgster weet hoe we er over denken en wat we vooral niet willen. Zo lang jij er niet achter staat, niet doen! Het is jullie kindje en alleen jullie kunnen hem/haar beschermen zo lang hij nog zo klein is. Veel mensen zeiden hier: ja maar t is haar oma. Maar inderdaad als je geen interesse hebt in je schoondochter en zoon en heel de zwangerschap kan je de koningin zijn, maar dat geeft je niet meer rechten. Bespreek t met je kraamverzorgster en geniet van de kleine en je kraamweek, dat komt nooit meer terug!
Nou je hebt het geluk dat je man er ook zo over denkt. Dat was hier niet het geval, en mijn schoonmoeder stond op dag 1 meteen aan mijn bed en op dag 2 had ze ongevraagd een zus van haar meegebracht, dit terwijl ik nog een blaassonde had, nog niet uit mijn bed mocht van de artsen en me echt rotslecht voelde. Mijn gouden raad? Laat niemand komen voor de goede vrede... Als er bij ons een tweede komt, ga ik écht meer op mijn strepen staan, want van het bezoek in de kraamweek (in het ziekenhuis dan) heb ik echt al vaak spijt gehad. Oh my daar zou ik echt wel effe een mentale klap van krijgen mocht ik dit allemaal weten. Sorry, wou dat even zeggen. Da's erg! D I T dus. En ook volledig eens met Besco.