Ik zal me kort even voorstellen! Ik ben 29 en zwanger van ons eerste kindje uitgerekend in januari 2021. Nu komt het lange verhaal... Grote baby's zitten in onze familie. Het zal wel liggen aan onze lengte (180cm+ en botstructuur - trots op m'n schoenmaat 43). Mijn moeder was zelf meer dan 9 pond en moest in de jaren '60 met een tangverlossing gehaald worden. Mijn zus was 9.5 pond: is gehaald rond 41 weken met een kunstverlossing, een vacuümpomp (die 14x losschoot) en een gebroken sleutelbeen. Mijn moeder kreeg een flinke knip. Mijn bevalling verliep ook niet bepaald vlekkeloos. Ik was rond de 40 weken 10.5 pond (!) en ben opnieuw met een knip en een kunstverlossing gehaald. Er was nooit sprake van suikerziekte (veelvuldig op getest) of overgewicht tijdens de zwangerschappen. Mijn tante moest bevallen via een keizersnede (opnieuw een grote baby). Mijn enige twee nichten aan mijn moeder haar kant kregen stuk voor stuk baby's van 8/9 pond. Driemaal tweedegraads rupturen. 20 weken echo Niet zo verwonderlijk dus dat ik bij onze 20 weken wel nieuwsgierig was naar de groei van onze baby. Ik zag stiekem al tijdens de metingen dat in het scherm 20w 5d kwam te staan terwijl we op dat moment 19w 3d onderweg waren. Toen ik vroeg of ze iets kon zeggen over de maat van het kindje weigerde de verloskundige in het regionale centrum waar ze de echo's maken. Ze zuchtte eens diep (oh jee; weer zo'n hormonale zwangere die zich overmatig drukmaakt) "Nee, dat maakt ook helemaal niets uit want het is allemaal mentaal". Ik snap dat ontspanning en de daarbijbehorende hormonen en vertrouwen een belangrijke rol spelen in een bevalling (en dat de omvang van een kind niet alles is) maar ik vond dit toch een beetje onzin. Het meten van een kind is natuurlijk geen exacte wetenschap maar het zegt wel wat. Ik moet zeggen dat ik er nog wel erg ontspannen in stond. We zien wel dacht ik... En toen beviel mijn zus vorige week... Een prachtig zoontje van 9.5 pond op 40w 3d: met een totaalruptuur die onder algehele narcose gehecht moest worden. Het is onwaarschijnlijk dat ze hierna weer vaginaal mag bevallen. Weer geen sprake van suikerziekte of overgewicht tijdens de zwangerschap. Omdat we in dezelfde stad wonen sta ik onder begeleiding van dezelfde verloskundigenpraktijk. De verloskundigen hebben mijn zus (net als mijn moeder 30 jaar geleden) continu gerustgesteld dat genetica niets uitmaakt. Dat het voornamelijk tussen de oren zit en dat elke baby anders is. Echter elk vrouwelijk familielid wat ik heb valt in de magische 10% van vrouwen met een tweedegraads ruptuur (mijn zus in de 2%). Niet zo'n fijn statistiek en dat komt echt niet bij hen allemaal door "het overmatig drukmaken". Ik snap dat meten van de groei van een baby geen exacte wetenschap is maar ik wil een totaalruptuur voorkomen. Ik merk echter dat mijn verloskundigenpraktijk geen voorstander is van meten. Graag advies... Ik sta niet altijd erg sterk in mijn schoenen en zeker niet tegenover een ervaren verloskundige. Ik wil de groei van onze baby echter goed in de gaten houden om indien mogelijk eerder in te grijpen (eerder inleiden etc.). Kun je dit als eis neerleggen bij een praktijk? Die monitoring afdwingen? Wanneer begon dat bij jullie? Heeft een van jullie ervaring met eerder laten inleiden i.v.m. een grote baby? Er is niet echt tijd voor mijn 'zorgen bespreken' in de verloskundige afspraken en ik merk dat ik het als moeilijk ervaar om tijd af te dwingen. Ik krijg niet echt feiten als terugkoppeling maar eerder: 'je drukmaken is niet goed voor de baby' - ik kan hier niets mee en ik maak me hierdoor ook niet minder druk. Tips?
Och jeetje, ik heb wel echt een beetje met je te doen dat je totaal niet gehoord wordt! Ik zou dit gewoon op de mail zetten en dan vragen of je het tijdens het volgende bezoek kan bespreken. Verder moet je niet vergeten dat je altijd naar een andere verloskundige kunt overstappen als je het gevoel hebt dat zij niet bij je passen. Succes!
Naar mijn ervaringen kloppen de schattingen van de verloskundigen toch niet. Zelfs niet met groeiecho. Hier ook een familie van zware baby's. Mijn broer 10,5 pond en ik ruim 9. Maar onze oudste zou volgens schatting vk 'gewoon gemiddeld' zijn maar was met 8,5 pond toch iets zwaarder. Hij ging ook meteen naar maat 56 en na iets meer dan een week maat 62. Bij de jongste heb ik meerdere groei- en liggingsecho's gehad. Ik moest maar rekenen op weer een zwaar kind. Nou, hij haalde de 7 pond net. Maar 50 paste en heeft 2 weken prima gepast. Dus ja, wat zeggen die schattingen? Overigens zegt het gewicht van de baby absoluut niets over de zwaarte van de bevalling. Mijn moeder heeft twee vrij makkelijke bevallingen gehad. Ik vond beide bevallingen pittig, maar bij de oudste niet zozeer de uitdrijvingsfase.
Hier wel goede ervaringen met groeiecho’s. Bij m’n dochtertje zaten ze er 14 gram naast. Dezw zwangerschap moet nog blijken of ze goed zitten maar alles lijkt er wel op. bij de 20 weken echo kwam beeb op p90 dat wilde zeggen tussen 8&9 pond. Latere groeiecho’s zeggen nu p70 naar schatting rond 3700 gram. Één schatting zegt echt niet zoveel maar in jouw geval zou ik het zeker op laten volgen met echo’s. Als je je niet gehoord voelt bij je vk is het altijd mogelijk om over te stappen naar een ander. Vertrouwen is zo belangrijk! Voor de bevalling zegt t niet zoveel. Mijn dochtertje was vrij gemiddeld maar toch een pittig einde vd bevalling. Na bijna 2 uur persen is ze geboren met een flinke, ja echt een flinke, knip. Later bleek dat ze m’n stuitbeen gebroken heeft. Dus voor een gemiddelde baby’s die er prima voorlag dus ook pijnlijke complicaties.
Is het een idee om een andere praktijk te bellen en hun vragen hoe ze er over denken? is de suiker van je familie later in zwangerschap ook nog onderzocht? En t zegt soms niks iemand met een 6 ponder kan totaal uitgescheurd zijn en iemand met 10 ponder een krasje hebben.. maar als ik dit zo lees snap ik je zorgen wel pfff
Bedankt! Ik heb het gisteravond voor het slapengaan nog maar eens besproken met mijn vriend. We gaan het gesprek aan tijdens de volgende afspraak en willen daarin navragen hoe ze de groei exact gaan monitoren. Als ik het gevoel heb dat ze dit negeren ga ik rondkijken naar een andere praktijk. Ik wil niet 'doemdenken' en van binnen voel ik ook echt dat het me gaat lukken. Ik sta er positief in en kijk zelfs een beetje uit naar de bevalling. We hebben de 20-weken echo laten opnemen op USB en gaan vandaag dit filmpje even terugkijken.
Kreeg je ook extra echo's om de groei qua percentiel in de gaten te houden? Hopelijk kijk je toch met een fijn gevoel op je eerste bevalling terug!
Nee ik krijg extra groeiecho’s omdat ik een afwijking in m’n baarmoeder heb en vanwege voorgeschiedenis. En ja ik kijk heel goed terug op m’n bevalling. Zo goed zelfs dat ik nu graag thuis wil bevallen.
Ik snap je zorgen, helaas voorspelt het idd niks. Mijn zusje en ik waren bijv lange maar magere baby’s en wij maken allebei erg grote babys. groeiechos kunnen goed helpen maar die moeten dan wel elke keer door dezelfde persoon gemaakt worden anders zijn ze niet betrouwbaar. Bij de tweede waar ik helaas teveel echo’s van heb zaten ze er 10gr naast. Ik zou het nogmaals bespreken je zorgen aan geven en ook benoemen dat je graag groeiechos wil en ook mogelijk de vraag neerleggen van bijv eerder inleiden om al die ellende te voorkomen die je beschrijft.
Het zegt ook niet alles. De oudste was klein en licht, maar tweedegraads ruptuur. De tweede werd ingeschat op p99/p100 vanaf 20 weken (heb ook suikertest gedaan) en kreeg na 27 weken om de week groei echo's bij de gyn vanwege zijn formaat en eerder inleiden. Met 38+6 zijn ze begonnen met primen, met 39+3 pas ingeleid en bevallen. Ging heel moeizaam en persen juist enorm snel: ze is bijna een uur bezig geweest met mij op te lappen en de spieren bij elkaar zoeken... Kindje zelf? Perfect gemiddeld! Helemaal niet zwaar of groot. Formaat kind zegt echt niet alles: ik ben 2 keer eerder ingeleid maar 2 keer geen groot kind en wel 2 keer enorm uitgescheurd. Mijn zus en moeder hebben ook horrorbevallingen gehad, denk dat wij niet gemaakt zijn om te baren ofzo. Formaat kind deed er niet toe. Onder de p95 is het ook een normaal qua lengte en gewicht
Ik zou rondkijken naar een andere verloskundigepraktijk. Bij deze voel je je duidelijk niet gehoord. Gewicht baby hoeft idd niks te zeggen, mijn zwaarste baby was de snelste en makkelijkste bevalling en de een-na-lichtste baby de moeilijkste maar dat was een sterrenkijker Als het bij jouw familie zovaak dezelfde complicatie is zou ik eerder denken aan een "afwijking" van jullie bekken/onderkant ofzo waardoor het niet goed past. En dat icm grote baby's...
Groei echo's bleken hier niet betrouwbaar. Bij de 3e zaten ze er enorm naast. Was niet erg want het ging niet over te groot kind bij die zwangerschap. Ik vindt het wel vervelend dat jij niet gehoort word lijkt het. Of het nu wel of niet gaat gebeuren het vooruitzicht dat je vermoed een flink ruptuur op te gaan lopen is natuurlijk verschrikkelijk. Mijn advies voor je volgende afspraak: bepaal voor jezelf wat jou gerust zou stellen om de bevalling in te gaan. Maak die wensen bespreekbaar en kijk of het realiseerbaar is. Hoe ver ben je nu?
Je verloskundige hoort wel gehoor te geven aan jouw angsten en vooral als er gegronde reden voor is (allemaal grote babys in de directe familie). Is overstappen een optie? Ps. Ik had ook een 2e graad ruptuur, kon gelukkig normaal worden gehecht en heb er 0 last van. Voelde het niet eens gebeuren. Maar ik snap dat je bang bent, ik was er panisch voor, voor mijn eerste bevalling. Maar het viel echt gigantisch mee
Wel interessant dat je dit noemt. Een van mijn tantes mocht dus niet natuurlijk bevallen onder andere door haar bekken (i.c.m. de grote baby). Ik lees wel dat maar 3% van de vrouwen echt een 'ongeschikt' bekken heeft. Maar het lijkt me dat ze dat toch tijdig checken?
Rond de 21 weken. Dus nog langer niet op het punt dat ik echt de noodklok kan luiden over een definitief te grote baby. Ik denk dat voor mij monitoring al heel fijn zou zijn. Gewoon weten waar ik (ongeveer / geschat) aan toe ben qua formaat. I.c.m. een open gesprek over wat dan de opties zijn. Ik begrijp nu ook steeds meer dat inleiden ook bepaald niet ideaal is (helemaal als je nog geen ontsluiting hebt en niet gestript kan worden). Maar ik wil wel graag weten wat het punt is waarop ze ingrijpen. Wat is te groot en wat doen we dan?
Ik ga het gesprek aan maar als ik er dan nog steeds geen goed gevoel bij heb ga ik rondkijken: bijvoorbeeld als ze aangeven dat ze weigeren te monitoren qua groei. Ik weet dat die groeiecho's geen exacte wetenschap zijn maar ik wil dat ze het op z'n minst bijhouden op een groeicurve. Het is gek hoe ik als tiener voor het eerst hoorde van uitscheuren en echt dacht: tjongejonge bevallen wie doet dat zichzelf aan Hoe ik een paar jaar geleden nog dacht: bizar dat zoveel mensen ingeknipt moeten worden wat afgrijselijk. Maar dat ik nu bijna zou tekenen voor 'maar een knip' na vorige week. Bizar hoe dat werkt in je brein.
Bij mij is het nooit gecheckt, was geen reden voor, ook niet na de ks bij de eerste. Of ze moeten het gedaan hebben zonder dat ik het weet Overigens klopten de groeiecho's bij mij wel aardig goed
Ik snap dat je je drukt maakt maargoed... Je kunt er weinig aan veranderen als jij ook grote baby's maakt. Ik ben bij mijn 2e dochter eerder ingeleid vanwege het formaat ze zou bij 38 weken geschat zijn op 4300 gram. (Mij tot 40+ weken door laten lopen vonden ze gelukkig geen goed idee) Ik heb ook 2 x in die zwangerschap een glucosetest gedaan en 2 x geen zwangerschapsdiabetes. Nou, mijn dochter woog bij de geboorte (met 39 weken en 1 dag) 3830 gram