Wij hebben net nieuwe vrienden gemaakt en zij hebben een zoontje die het geweldig vind om met onze zoontjes te spelen. Ze zijn drie keer bij ons geweest, maar wij zijn nog nooit bij hun uitgenodigd. Ze heeft aangegeven dat het bij hun een zooi is en dat het klein is. Wat ik nou zo vervelend vind is dat elke keer als ze bij ons komen het jochie alles overhoop haalt en niks opruimt. Hij pakt een bak speelgoed, gooit het over de kop, haalt alles uit elkaar wat uit elkaar kan, loopt er nog eens overheen, en gaat naar de volgende bak. Er gaat ook elke keer wel iets kapot qua speelgoed. Hij gooit gerust alle kastdeuren open, ook al zeg ik dat daar geen speelgoed is, en dat het dus niet mag. Verder wordt er bij ons niet boven gespeeld, omdat wij een speelkamer hebben, en hij weet heel goed dat het dus niet mag, maar ja hoor, ik vind hem daar telkens weer, in onze kasten. Zijn moeder lacht erom, en spreekt hem een beetje aan, maar let vervolgens niet op. Omdat we pas net bevriend zijn vindt ik het heel moeilijk de ouders hierop aan te spreken, maar tegelijkertijd wil ik ze echt niet weer over de vloer hebben op deze manier. Tips? Vindt dit echt een rotsituatie. Edit: het gaat om een 8, bijna 9 jarig jongetje. Het lijkt mij echt om opvoeding te gaan, en niet om eventuele aandoeningen.
Ik vind persoonlijk dat je de moeder er vooraf op aan kunt spreken. Wanneer jullie een nieuwe afspraak willen maken en ze weer bij jullie wil komen, vind ik dat je het duidelijk vooraf kunt aangeven. "Joh, ik vind het erg gezellig met jullie en jullie zijn hardstikke welkom. Echter vind ik het absoluut niet prettig dat dit en dit gebeurd. Kunnen we hier vanaf nu afspraken over maken en dat ook uitvoeren? " Als het dan toch gebeurd zou ik niet meer met ze afspreken. Dan respecteren ze jouw huis en daarmee jou niet.
Ja, dat was ook zeker mijn plan, maar ik vind het vrij lastig omdat we elkaar maar zo kort kennen, en de kinderen zulk leuk contact hebben. Ben echt bang dat het verkeerd overkomt.
Oh dat is inderdaad lastig. Ruimt hij op voor ze weggegaan? Ik heb het ook bijna altijd, als er vrienden met kinderen zijn of mijn schoonzus met haar kinderen, dat ze alles uit de kasten trekken en neergooien. Zowel boven, binnen als buiten en omgekeerd. Ik kom speelgoed op de gekste plekken tegen. In het begin zei ik er niets van, maar tegenwoordig zeg ik gewoon dat ze eerst moeten opruimen voor ze weggaan. Vaak weet ik wel hoelaat ze vertrekken dus dan geef ik aan (Aan alle kinderen dan, ook mijne) dat ze moeten opruimen omdat X zo weggaat. Echt kapot maken ze speelgoed hier niet. Weet je zeker dat hij dat telkens doet? Je zou dan de meest breekbare dingen kunnen opbergen misschien of een haak op de kastjes kunnen doen? Dan kan hij er niet meer bij. En anders hem gewoon een keer streng toespreken als zij het niet doet. Misschien doet ze het dan wel in het vervolg. Wel frustrerend want ik weet uit ervaring dat dit ervoor kan zorgen dat de vriendschap verwaterd als je er niets mee doet.
Jouw huis, jouw regels. Als hij in jouw huis is, zal hij zich aan jouw regels moeten houden. Ik zou dus niet afwachten tot zijn moeder het oplost maar dat gedrag meteen de kop indrukken.
Je kent elkaar nog niet lang zeg je, wanneer had je het aan willen kaarten dan? Als jullie huis al 100 keer overhoop is gehaald? Ik zou nu wat zeggen en als ze er niet mee kunnen dealen, dan is het jammer maar helaas.
Herkenbaar.... Vriendin van me heeft ook zo'n zoon. Heel moeilijk vind ik dat. Mijn vriend wil dat jongetje eigenlijk niet meer hier in huis hebben en zegt ook duidelijk dat hij het niet accepteert dat er lomp met speelgoed wordt gesmeten. Ik heb daar moeite mee. Mijn vriendin weet dat hij moeilijk is, er zijn veel problemen in het gezin en ze is meer dan oververmoeid door slaaptekort en alles. Ze doet ook echt haar best maar het werkt niet echt. Het jochie lacht ons ook gewoon keihard uit als we zeggen dat hij iets niet mag of hij komt heel intimiderend voor je staan alsof hij wil slaan (doet hij niet), 6 jaar dus.... Hoe reageert jouw zoon op zo'n speeldate? Dat is een belangrijke graadmeter vind ik. Mijn zoon is de rest van de dag heel druk en vervelend als hij met dat kindje heeft gespeeld. Maar hij speelt er wel graag mee dus om omgang te verbieden wil ik ook niet. Zo lang mijn zoon niet uit zichzelf zegt dat hij er niet meer mee wil spelen. Ik denk dat het voor een moeder heel moeilijk is als mensen zeggen dat ze je kind liever niet willen zien. Vaak weten ze het wel en vinden ze het zelf al erg genoeg. Ik moet bekennen dat ik altijd probeer om naar hun toe te gaan ipv zij bij ons. Boven spelen doen wij met dat jongetje ook niet. Die hangt gerust tot zijn navel uit het raam. Speelgoed dat kapot kan zetten we weg als hij komt. En we verliezen hem niet uit het oog ivm dingen wegnemen en planten uit de grond rukken. Het blijft schipperen...
Nee, hij ruimt niet op, maar net voordat ze weggaan vertel ik wel altijd dat het tijd is om op te ruimen, en hij helpt gewoon niet, en de moeder helpt ook niet met hem aan te moedigen. Ja, hij pakt speelgoed met kleine stukken, en walst er dan overheen. Mijn kinderen kijken hem ook met grote ogen aan als hij bezig is, en vertellen me later wat er gebeurd is. Ik heb inderdaad het breekbare spul weggeborgen, maar hij heeft geen respect voor kastdeuren etc. Om nou elke keer alles op zolder te bergen, als hij komt.
Of de volgende keer zeggen;’Goh, het werd de vorige keer een beetje een rommel, dus nu mag je 1 bak per keer pakken en ruim je het als je wisselt eerst even op, afgesproken?’ Hier gaan kinderen altijd meteen op de piano rammen, ouders vinden dat prima. Maar mijn piano, dus mijn regels; ik spreek andermans kinderen daar dan ook op aan. En zo ook met andere dingen.
Klopt! Mijn man en ik hebben hem meerdere keren aangesproken, maar hij doet het gewoon doodleuk weer. Totaal geen respect voor volwassen.
Dan zou ik er toch echt mooi klaar mee zijn. Dan zoekt mn kind maar een ander vriendje. Het gaat nog niet eens zozeer om de spullen, maar als zowel zoon als moeder niet reageren op aanspreken, vind ik dat zwaar respectloos.
Oh wat vervelend! Deze jongen heeft inderdaad ook geen ritme, en heeft thuis geen regels. Mijn kinderen hebben tot nu toe nog niks gezegd, en het klikt verder wel. Ook wij vinden de ouders heel gezellig, maar poeh...of ik dit nog lang kan? Ik wil ook echt niet elke keer al dat speelgoed zitten te verslepen.
Klopt! En het gaat dus niet alleen om de vriendschap tussen de kinderen, maar ook de ouders. Het klikt echt heel goed verder.
Ah als de ouders erbij zijn is het een ander verhaal ja. Dan zei ik geloof ik:" of je pakt je kind aan, of jullie gaan naar huis. Want hij breekt hier de tent af en dat wil ik niet." Wat erg dat ze hun kind niet begrenzen. Ga me dan afvragen hoe grenzeloos ze zelf zijn.
Precies dit. Ook al zijn jullie nog maar net vrienden, ik zou wel heel duidelijk maken wat jouw regels zijn, juist in het begin van een vriendschap is dat belangrijk. En je kan het ook het kind uitleggen, op die leeftijd moeten ze naar mijn inziens toch wel een beetje kunnen begrijpen wat wel en niet mag.
Dit. Ik heb ook een vriendin die soms beetje moeite heeft met echt corrigeren wanneer haar zoontje zich misdraagt, maar als ze bij ons zijn en hij met onze spullen gooit, mijn kinderen pijn doet of op mijn bank gaat springen dan grijp ik zelf wel in. Maar ik ken het ventje al vanaf dat ie 3 dagen oud was, dat scheelt misschien wel
We hebben ook ingegrepen. Hij luisterd totaal niet. Je kunt hem tien keer streng aanspreken, en hij doet het gewoon weer. Ik heb genoeg kinderen van mezelf, heb niet zo'n behoefte om die van hun ook nog te gaan zitten opvoeden.