Grote gezinnen? Wanneer is het compleet?

ik kan me er niks bij voorstellen, vind 2 kids echt meer dan genoeg.

ben eigenlijk wel nieuwsgierig. Ik hoor vaker vrouwen over dat het kriebelt. maar waarnaar kriebelt het dan? is het het idee van zwanger zijn en dit niet meer meemaken wat het laat kriebelen of dat je echt graag veel kinderen wilt? of is het omdat je niet klaar wilt zijn met moederen? voel je je leeg als je geen babys meer hebt? ik weet niet hoor, noem gewoon wat ik mij opkomt.

dit is absoluut niet aanvallend bedoelt hoor, ik ben oprecht benieuwd naar de gedachte erachter omdat ik mezelf er niets bij kan voorstellen.

ik vind grote gezinnen wel bijzonder, zeker omdat het volgende de 'normen van deze tijd' niet normaal is. ben altijd nieuwsgierig geweest naar de overwegingen hiervoor.

 

Nu ieder zijn keuze natuurlijk ,in de zin van de ene wil geen kinderen ,de andere 1 -2-3 ,sommige kunnen er helaas geen verwekken...

Wij zijn binnenkort een gezin van 4 en eerlijk voor ik wist wat het ging worden dacht ik nr.5 kan en mag ook nog (ML vond dat ook).
Maar nu we weten dat het echt voor ons ons gezin af maakt met dit kindje heb ik er wel ergens voldoening in van een 5e hoeft persè voor mij niet meer ,sowieso nooit direct er zit altijd 3 jaar tussen.
Maar telkens na de bevalling had ik zoiets van het is nog niet gedaan... ik heb dan wel geen zware bevallingen gehad maar ik word er ook niet jonger op ,merk nu bij nr.4 en de zorg voor de andere 3 het ook best vaak heftig is en het meerendeel op mijn schouders terecht komt op dat vlak omdat ML werkt en ik TBM ben.

Wij wonen goed 5 slpk.,grote tuin ,vrijstaand ,ze komen niets tekort we gaan niet op reis (niet zo'n types).

Mamadeluxe mag ik vragen hoe groot jullie dan wonen met 9 kinderen en 2 volwassenen?
Heeft elk kind dan een eigen slaapkamer of hoe?
En hoe organiseer je dan de maaltijden ,je vervoer (auto) enz...??

Liefs x

 

Ik ben nu zwanger van ons derde wondertje en eerlijk.... ik zie een vierde wel zitten...... Mijn man twijfelt omdat ons huis dan te klein zou zijn. (Nu gaan ze elk hun eigen slaapkamer hebben en naar later toe vinden we elk een eigen plekje wel belangrijk). Ik zie wel wat er komt na dit prinsesje. Ik ben al zo gelukkig nu!

 

Ik heb hier altijd wel de kriebel gehad voor een derde maar door veel onzekerheden 2e zwangerschap (virus opgelopen, punctie laten doen en vruchtwaterverlies e.d.) dat mijn man bang was geworden en het risico niet meer wilde lopen, aangezien ik toen net hoorde dat ik vervroegd de overgang in was gegaan moest ik dat wel een plekje geven en net toen ik er klaar mee was (soort rouwproces voelde het) toen werd ik onverwachts zwanger van nummer 3 en tot nu toe gaat deze zwangerschap heerlijk zonder alle stress van de tweede.

En NU heb ik ook het gevoel alsof het goed is, zelfs als deze zwangerschap niet goed zou gaan is het genoeg hierna, dan heb ik 3 kids en vind ik mooi... ik vind zwanger zijn heel mooi en magisch maar dan voelt het genoeg.

Mijn tante had ook een groot gezin en ze zei; hier is het altijd blijven kriebelen maar op den duur gaat verstand boven gevoel en is het soms genoeg en dan ga je hopen tot je oma word haha

 

Wij hebben 6 slaapkamers, officieel heeft het huis er 4, maar 2 bijgemaakt. Ze slapen bij elkaar, 2 bij 2, en 1 een eigen kamer omdat zij autisme heeft. Uiteindelijk slapen ze als ik ze snachts controleer allemaal alsnog bij elkaar in bed en zijn de helft van de bedden leeg hahaha!.

Maaltijden kook ik gewoon, schep ik op en eten we op?
Alles is gewoon in veelvoud, ik zou niet weten hoe ik voor 2 of 3 personen zou moeten koken

Geen auto meer, ik gebruik de bakfiets we wonen in de binnenstad en we hadden berekend als we een dagje weg gaan we met de trein veel goedkoper en comfortabeler uit zijn.

Boodschappen, de winkel is letterlijk om de hoek, dus sleep wekelijks 2 karren mee naar huis, laad de boel uit en breng de karren weer terug.

Heb elke dag 5 wasrekken vol was (nee ik heb geen droger, bewust), 4-5 keer afwassen dagelijks, 4-5 keer de stofzuiger door de woonkamer dagelijks, die staat dus ook altijd paraat.

Ik denk er niet veel bij na, het is niet zo dat we wakker werden met ineens 8 kinderen, we zijn erin gegroeid, ik weet niet beter, de kids ook niet.

 

Wow 9 kids, geweldig!!! Als ik dat zo lees, en jouw instelling daarbij ben ik best jaloers. Ik zou willen dat ik dat zou kunnen geen 9 maar meer dan 3 ik ben daar helaas het type niet naar.

Maar terug naar de vraag van ts.
Ja, wanneer is genoeg genoeg.... Zelf wilde ik na onze derde nog graag een vierde. Mijn man wilde het niet en heb het er best moeilijk mee gehad want mijn wens wast echt heel groot. Maar toen onze jongste ouder werd en de "grens" bereikte waarop ik normaal anders zwanger was geweest was het ineens goed. Ik kon het afsluiten en weer echt genieten van ons "redelijk grote" gezin.
Ik denk dat het altijd een gevoel zal blijven wat een hoop vrouwen houden. Pas als je de deur in je hoofd hebt gesloten kun je die fase ook afsluiten.

Inmiddels is onze jongste 4,5 en genieten we met volle teugen van onze 3 kinderen. Ik vind baby's nog steeds heerlijk maar ben nu ook heel blij met onze zelfstandige kindjes.

 

Wanneer houdt het gevoel op, ik denk dat bij de meeste vrouwen het toch wat blijft kriebelen, maar op een gegeven moment wint het verstand het van het gevoel.

Hier wilde ml altijd maar 2 kinderen, maar ik heb altijd gezegd een groot gezin te willen en dat terug gebracht naar de wens voor 4 kinderen.
uiteindelijk besloten voor nummer 3 te gaan en toen eigenlijk gekozen voor een vorm van anti conceptie die niet helemaal 100% waterdicht is en er een klein kansje op een zwangerschap zou zijn.
Dit omdat we er nog niet helemaal over uit waren hoe of wat, omdat ik nog graag een vierde wilde en mijn man absoluut niet.
We hebben er samen voor gekozen en namen dus ook samen het risico en ja hoor zwanger van nummer 4 (mijn man heeft gewoon superzaad wat 5/6 dagen overleeft heeft en mijn eisprong was 3 dagen eerder dan normaal)
Na nummer 4 was het klaar ook al bleef er bij mij altijd een lichte kriebel voor nummer 5, maar die was op een gegeven moment weg en het was voor mijn gevoel goed zo en was ik blij met wat ik heb, want mijn gevoel zei ook dat ik een vijfde bevalling niet meer zag zitten en de babytijd ook niet en ik wist dat het mij meer om het bijzondere van zwanger zijn ging.
Dus alle spullen weggedaan en onverwachts zwanger van nummer 5.
We zouden voor een verwijzing gaan voor sterilisatie van mijn man na onze zomervakantie, maar ik bleek dus zwanger te zijn voordat we dat konden regelen. (slikte wel de pil)
Moet eerlijk zeggen dat ik er in het begin heel erg aan moest wennen en niet echt blij mee was, dat begint nu steeds meer te komen en begin ook steeds meer gevoel voor de kleine te krijgen.

Moet wel zeggen dat ik het meest moeit mee heb dat de oudste het niet leuk vind, omdat hij zijn aandacht dan moet delen zoals hij zelf zei dat we het vertelde en dat deed even pijn omdat hij dus heel goed beseft dat zijn aandacht nog minder wordt en helemaal als de kleine er net is.

 

Gewoon dezelfde kriebel als bij nummer 1 of 2 . Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar waarom deze vraag wel wordt gesteld bij nummer 3plus maar nooit bij nummer 1 (en waarom geen kinderen willen ook weer zekere vragen oproept).


Voor mij is het nu goed. Ik wilde altijd graag vier kinderen. Na pittige eerste maanden met S was er wel twijfel maar natuur hakte knoop door. We zijn daar allebei heel blij mee. Met vier verwacht ik nog wel alleentijd te kunnen hebben met allemaal, met meer zou ik me daar minder zeker over voelen. Maar zo rationeel is het niet hoor. Ik ben gewoon echt klaar. Tegen de tijd dat ik weer babydrang krijg verwacht ik dat mn zusje of schoonzusje of vriendinnen wel aan de slag gaan en mag dat baby'tje komen logeren

 

Ik vraag me dat dus ook af, wanneer is het genoeg Goed topic!

Eerst wilde ik altijd een groot gezin, 4 kinderen. Mijn man wilde er max 2. Nu hebben we een al een zoontje van 2,5 jaar, het was een heftige bevalling van 33 uur en ja max 2 kinderen was een heel goed plan. Ik had meteen mijn wens bijgesteld. Daarna werd ik zwanger van onze dochter, maar zij is overleden na 23 weken zwangerschap waardoor het dus na een zware bevalling van mijn zoontje, zelfs een zwangerschap mij nog angstig maakt om weer een kindje te moeten verliezen. Nu ben ik zwanger van de derde, maar zullen wij straks toch 2 levende kindjes hebben als nu alles goed blijft gaan en dit is weer een zoontje. Nu komt af en toe ineens wel weer een wens voor nog een kindje, maar ik denk dat het meer is dat ik toen zo lang voor me heb gehad dat ons gezin zou bestaan uit een zoon en dochter en het nu twee zoons worden, dat ik me niet meer compleet voel? Mijn man wil hierna absoluut niet meer, maar ik heb het ook niet met hem over gehad. Ik vraag me dus ook af, stel er zou nog een kindje komen, misschien heb ik dan nog de drang voor nog een kindje en nog een... omdat ik er één verloren ben?? Geen een kindje zal natuurlijk die leegte kunnen vullen, maar ben er dus nog niet helemaal achter wat die wens nou is.. Het proberen te vullen van de leegte of dat er echt nog een wens is. Als ik naar de praktische zaken kijk dan vind ik 2 inderdaad meer dan genoeg namelijk

 

Mijn man riep voor we de oudste kregen: ik wil er 4!!
Ik wilde er 'maar' 2
Toen de oudste geboren was, wilde ik er graag 4, mijn man wilde er 'maar' 2

Toen onze (nu nog) jongste geboren werd was het voor mijn man dus ook echt klaar! Hij wilde géén derde meer, en al zeker geen vierde! Ik heb daar heel veel moeite mee gehad, maar ik heb me er bij neergelegd, je moet toch echt mijn zijn 2en die keuze maken namelijk.
Dus ik had heel veel babyspul opgeruimd, weggegooid, weggegeven en uiteindelijk had ik er zelf ook vrede mee. Ik had een dochter en een zoon, ze waren beide gezond, wat wilde ik nog meer...
En toch... ergens diep weg gestopt zat die kriebel!

Toen mijn man vorig jaar Juni thuis kwam en vertelde dat hij eigenlijk, stiekem, toch wel heel graag nog een derde en misschien wel vierde wilde heb ik echt even goed moeten nadenken.
Het werd nu zo makkelijk nu de jongste 2 was, veel zelf kon, ik had niet veel spullen meer, wat zou dat allemaal weer gaan kosten? Hoe zouden de kindjes reageren op de komst van een broertje of zusje.
Ik zag uiteindelijk heel veel beren op de weg, die mijn man allemaal heeft weggejaagd.
Inmiddels zwanger van ons derde wondertje!

Of er nog een 4e komt? Geen idee! In ieder geval niet in dit huis, daar is het te klein voor. We hebben maar 3 slaapkamers en een ontzettend kleine tuin.
Ik zeg niet meer dat er niets bij komt, ik zeg wel dat ik niet direct voor de 4e wil gaan!

 

Meteen na de bevalling van ons 2e meisje had ik iets van: er kan er nog eentje bij. het bleef maar kriebelen en kriebelen. twijfels alom want we zijn nogal praktisch denkend en bovendien werken we met beiden full time. een groot gezin en voltijds werken is in mijn ogen geen lachertje. wil mijn kinderen enerzijds heel veel kunnen geven, maar dat geldt zowel materieel als emotioneel... we hebben dan ook heel lang getwijfeld tot die kriebels uiteindelijk weggingen. het bleef ergens altijd nog wat hangen, maar het hoefde niet meer per sé. we waren gelukkig met twee gezonde flinke meisjes en konden als gezin echt genieten, veel vrijheden ... het hoefde niet meer om terug 'opnieuw' tebeginnen met luiers en dutjes en papjes... we hadden wel besloten geen anticonceptie meer te nemen (raakte enkel zwanger via IVF) en toen heeft de natuur beslist ons toch een 3e zwangerschap te schenken. als alles goed loopt krijgen we er in maart een 3e wondertje bij. We zien het intussen helemaal zitten, maar weten nu ook dat ons gezin compleet zal zijn. Ik maak me geen illusies over de kinderwens, die zal er altijd zijn. Ik heb ook al vaak gehorod dat zwanger zijn verslavend is (nu heb ik momenteel een vrij zware zwangerschap en kan ik me niet inbeelden dit nog een keer met plezier te doen ) en kan me dat ergens wel voorstellen. Zoals iemand anders hier zei, de zw-hormonen blijven nog even in je lichaam hangen en zorgen ervoor dat je het allemaal rooskleurig ziet.
Als je hart blijft spreken, zou ik zeggen: ga ervoor, maar overweeg ook even de praktische / financiële kant. heb je het er allemaal (nog een keer) voor over? hoe gaan je andere kids er mee om? Hoe meot het later als ze allen willen gaan studeren? wat met auto, vakanties, uitstapjes, slaapkamers, ... Nu ben je gezond en wel, STEL maar dat het toch misloopt en je niet gezond uit de bevalling komt, of dat je 5e kindje niet helemaal gezond is, hoe zou je daar mee omgaan? Ik vind persoonlijk, als al je kindjes al gelukkig en gezond zijn, wees dan tevreden. Er worden zo veel kindjes (ongevraagd/ongewenst) in ellende geboren, het is zo een wrede maatschappij en moeilijke wereld, het loont vaak de moeite om gelukkig te zijn met wat je al gegeven werd...
uiteindelijk kn alleen jij en je man beslissen en zal welke beslissing je ook neemt voor- en nadelen hebben maar je ongetwijfeld toch gelukkig maken

 

Ik heb 5 kinderen en na de laatste 4 riep ik altijd heel hard dat het echt de laatste is.. en dan begint het weer te kriebelen en komt er toch weer eentje bij, tot nu toe.
Mijn jongste wordt volgende week 1 en ik was er tot een week of 2 van overtuigd dat we nu echt compleet zijn. Laatste 2 zwangerschappen gingen ook niet echt geweldig. Mijn verstand zegt dan ook, mijn huis is niet groot genoeg, mijn auto te klein, mijn bankrekening te leeg.
En toch.. begint het weer te kriebelen.
Misschien komt het omdat de jongste nu 1 wordt en dat de babytijd dan echt voorbij is. Ik word er gewoon een beetje verdrietig van. Het is ook heel dubbel, want het lijkt mij ook wel lekker als ze straks allemaal wat zelfstandiger zijn. Geen luiers meer, geen slaapjes meer overdag etc.
Zwanger zijn vind ik niks aan. Ja natuurlijk is het bijzonder en heerlijk om een kindje in je buik te voelen maar ik denk tegelijkertijd ook aan de minder gezellige dingen. (veel spugen, rugpijn, buikpijn etc.)
Maar het idee dat er echt nooit meer een kindje bij komt..*zucht*
Hier is het dus de strijd tussen mijn gevoel en verstand weer begonnen.

 

Onze belangrijkste motivatie om een groot gezin te willen is dat het voor de kinderen leuk is om meerdere broers en zussen te hebben. Ik kom uit een gezin van 4 en mijn man uit een gezin van 5. Ik had het liefst nog wel een of meer broers en zussen gehad en bij "maar" 1 of 2 broers of zussen kan ik me echt niks voorstellen....

En verder speelt ook mee dat ik graag een stel mensen om me heen heb, dat ik het superleuk vind (maar ook best pittig) om een baby te hebben, best leuk (maar vooral ook best zwaar) om zwanger te zijn, etc