Hoi meiden, Ik kan er niks over vinden op het forum, maar ben toch benieuwd naar wat jullie ervaringen zijn wat betreft het ICSI/IVF/IUI en je relatie. Mijn vriend en ik zitten in ons eerste ICSI traject. Het steeds niet lukken of doorgaan van een tp om verschillende reden begint nu onderhand wel zijn tol te eisen. Ik voel me falend als vrouw, omdat het maar niet wil lukken en dat ik al een kindje verloren ben maakt het er ook niet makkelijker op. Mijn vriend voelt zich gefaald tegenover mij en de irritaties lopen soms hoog op. Hij is een binnenvetter en ik voel me erg eenzaam in dit hele gebeuren. Het laatste wat ik wilde was dat dit onze onze relatie zo erg zou beïnvloeden, maar het gebeurt toch echt. Wat voor problemen komen jullie tegen? Langs mekaar heen leven of toch dichter naar mekaar toe groeien?
Ik kan mij niet voorstellen dat er iemand is in dit traject waarbij de relatie niet (flink) onder druk staat. Al is het maar door al die hormonen! En daarnaast telkens de teleurstellingen als het ''weer'' niet gelukt is.. Ik ben nu wel zwanger, maar ik heb het er nog steeds heel moeilijk mee met alles wat er gebeurd is en mijn vriend trouwens ook... Enige tip waar wij wat aan hadden was regelmatig wat leuks doen met ons 2 of met vrienden erbij en op die momenten over andere onderwerpen praten dan de mmm. Veel sterkte!
Hi Patteke, al is het (begrijpelijk) misschien moeilijk voor te stellen, onze relatie onderling is door de ellende waar we doorheen gaan eigenlijk nóg sterker geworden. We praten er veel over en als ik er doorheen zit dan vangt mijn man me altijd op. Hij staat er deels anders in dan ik, maar ik voel dan ook alles wat er in mijn lichaam gebeurd en hij staat aan de zijlaan 'toe te kijken', dus dat is begrijpelijk. Het neemt niet weg dat we er samen wel veel verdriet van hebben en dat dit een stukje plezier uit het leven wegneemt. We houden er rekening mee en de teleurstelling keer op keer is wel pittig. Maar we proberen zoveel mogelijk leuke dingen te blijven doen (niet om de realiteit te ontvluchten want ook daar houden we rekening mee maar om toch te proberen door te leven en afleiding te zoeken). Het enige wat ik kan zeggen is blijven praten, jullie staan er samen in. Misschien je man betrekken in alles wat er speelt (mocht je dat niet al doen) want jezelf eenzaam voelen is vreselijk in dit traject en het gaat het evenveel aan als jou. Dit schrijvende besef ik mezelf overigens heel goed dat ik me gelukkig mag prijzen met hoe het bij ons gaat, helaas hoor ik veel andersoortige verhalen. Ik hoop echt voor jou en je vriend dat jullie er uit komen want jullie hebben een gezamelijk doel. Heel veel sterkte!
Met elkaar praten is ontzettend belangrijk. Vraag aan elkaar wat je van elkaar nodig hebt en wat je van de ander verwacht; luisterend oor, arm om je heen, meegaan naar ziekenhuisbezoeken etc. Bij ons was dit blijkbaar niet duidelijk na de eerste mislukte verse IVF en barstte de bom. Goed over gepraat en er werd het een en ander duidelijk. Mijn man wist bijvoorbeeld niet hoe hij met mijn verdriet en opstandigheid aan moest, wist niet goed zijn gevoelens te uitten, irriteerde zich aan mij, voelde zich machteloos en stopte het een beetje weg. Ik kreeg het gevoel dat hij over alles heen stapte, gewoon weer verder ging en mij alleen liet met mijn emoties. Ik werd hierdoor geïrriteerd, boos en voelde mij alleen. Na die tijd hebben we cryo pogingen gehad en hebben veel meer stil gestaan met wat doet dit met ons, wat verwachten we van elkaar en hoe kunnen we elkaar steunen. We zijn nu een half jaar verder en het is gelukkig niet meer hoog opgelopen. Leuke dingen met elkaar doen is ook belangrijk. Even iets anders dan alleen maar bezig zijn en denken aan IVF/ICSI. Het gevoel van falen; ik heb mij vooral schuldig gevoeld, omdat het probleem bij mij lag. Verkleefde eileiders die beide zijn verwijderd. Elke keer als een poging was mislukt voelde ik mij onwijs schuldig. Soms ook bij een menstruatie. Mijn man wilde niet dat ik mij schuldig voelde, want zo zag hij het niet. Begin dit jaar merkte ik dat het steeds terug bleef komen en heb een afspraak gemaakt bij maatschappelijk werk in het ziekenhuis. Ik heb fijne gesprekken gehad en tot nu toe geen schuldgevoel meer gehad. Misschien kan het jou/jullie ook helpen om naar een maatschappelijk werker te gaan. Je kunt je hart luchten en hij/zij heeft misschien ook wel tips. Succes!