Ik ben 10 dagen geleden bevallen. Het herstel verloopt met hobbels. De eerste dagen had ik veel pijn en kon ik nauwelijks lopen/stond ik wankel op mijn benen . Daardoor durfde ik mijn dochter niet zelf te verzorgen, omdat ik bang was dat ik haar per ongeluk zou laten vallen. De wond staat rechts ook een beetje open en moet twee keer per dag worden schoongemaakt. En moet afgedekt worden met linnen. Ik ben snel moe en moet veel rusten. Gelukkig kwam de borstvoeding wel redelijk snel op gang.
Klinkt best heftig zeker die eerste dagen. Hopelijk heb je voldoende hulp om je heen, jij hebt in elk geval je meissie al tot je
En als het niet je eerste is, gaat die kans weer omlaag. Mijn anekdotische ervaringen: Met 34 bevallen van de eerste. Langzame ontsluiting, 9 uur persweeën, in de operatiekamer nog vaginaal bevallen na oxytocine + ruggenprik. Met 39 (een maand voor ik 40 werd) bevallen van de tweede, na eerst 2 miskramen te hebben gehad. Thuis geboren na een stortbevalling (wel geplande thuisbevalling, gelukkig waren we voorbereid!), placenta is een paar uur later in het ziekenhuis geboren na enkele manuele kunstgrepen. Het is me een raadsel waarom de baby van ruim 10 pond er wel uit kwam maar de placenta aanvankelijk niet. Zat ook nog gewoon muurvast, dus ook niet overdreven veel bloed verloren. Het heeft op zich niet zo veel zin om je hier van te voren heel druk om te maken, al moet ik zeggen dat ik dat ook heb gedaan en alles stuk heb gelezen. Tot ik het zwanger zijn zo zat was, dat ik het los kon laten en zei: of hij komt er "vanzelf" uit ("vanzelf" altijd tussen aanhalingstekens, want er moet hard voor worden gewerkt), òf we hebben wat hulp nodig, en we gaan het vanzelf meemaken. Zie boven; hij kwam er inderdaad "vanzelf" uit, die was met geen tien paarden tegen te houden!