Dit topic eigenlijk om een beetje van me af te schrijven. Weet niet goed wat ik er mee wil, maar misschien heeft iemand nog tips... Onze oudste is net begonnen in groep 3. Cognitief geen probleem. Maar al vanaf de geboorte denk ik: jij bent anders. Ik ben geen expert, we hebben (nog) geen diagnose, maar het zou me niets verbazen als er een vorm van autisme uit komt. Mijn dochter heeft veel moeite met veranderingen. Ze heeft er zeker een half jaar over gedaan om een plekje te vinden in de kleuterklas. ‘Gelukkig’ is ze van november en heeft ze daarna een tijdje kunnen betijen, want ze heeft lang gekleuterd (bij ons kleutert iedereen lang, of er moeten zwaarwegende argumenten zijn om dat niet te doen). Maar nu, het onvermijdelijke: groep 3. Dag twee was al ‘de meest vreselijke dag van mn leven!’. Waarom? Omdat ze ‘heel lang’ haar potlood netjes in pennengreep had moeten houden. Kan ze wel, maar blijkbaar ervaarde ze dat toch als heel moeilijk of zo. Vandaag was de dag mogelijk nóg erger. Met gym was iedereen alweer aangekleed behalve zij (meestal komt dat door dralen, kletsen, nog even naar de wc etc) en de juf had er wat van gezegd. En dan staan de stoppen door. Dan is het boos, huilen, mokken en de rest van de dag echt geen land meer mee te bezeilen. Niet uit kwaaiigheid, maar echt uit onmacht/onvermogen. Thuis ook niet te houden dan. Ik geef toe, mijn jongste kan echt vreselijk treiteren, maar zij gaat daar dan echt vol in. Wordt ook fysiek als hij bijvoorbeeld expres doorgaat met een liedje zingen waarvan zij had gevraagd er mee op te houden. Wat moet ik hier nu mee? Hoe krijg ik de rust terug in mijn kind? Het leven is nu zo zwaar voor haar. Niemand begrijpt haar, iedereen is tegen haar, het leven is vreselijk (in haar beleving dan hè). Vind het als moeder erg moeilijk om te zien. Weet ook niet zo goed hoe te reageren. Ik vond bv dat ze sorry moest zeggen tegen de juf. Dus wij samen daar heen. Maar och, wat wordt ze dan klein. Ze krijgt het gewoon echt niet over haar lippen. Moet ik het dan maar laten? Anders aanpakken?
Ik heb lang in het speciaal onderwijs gewerkt en denk echt dat dit puur gewenning is. Ik ken je kindje natuurlijk niet maar wat je hier noemt laat mij geen belletje rinkelen dat het autisme zou kunnen zijn. Geef haar de tijd om te wennen aan de nieuwe school-situatie, aan het feit dat er ineens veel van haar wordt verwacht en dat ze net 6 weken vakantie heeft gehad. Succes, het zaal inderdaad wel even pittig zijn!
Het klinkt mij niet als autisme, maar ik ben geen jeugd professional. Wat ik je zou aanraden: even de eerste weken afwachten. Voor heel veel kinderen is dat spannend. Mocht je na de herfstvakantie geen enkele verandering zien en blijft dat gevoel knagen dan zou je het cjg kunnen bellen. Wij zijn super geholpen door hen. Eerst is er thuis geobserveerd, toen hebben we het een tijdje stopgezet omdat ik op school geen enkele aanwijzing kreeg dat er iets zou zijn. Toen bij de juf in groep 4 wel alle "alarmbellen" gingen rinkelen hebben we weer contact opgenomen. Toen een doorverwijzing gekregen naar een kinderpsycholoog en de onderzoekenmolen in. Ik ken het gevoel wat knaagt en dat laat je niet los. Mocht het blijven, trek dan aan de bel.
Het vermoeden is ook niet enkel gebaseerd op deze voorbeelden hoor. Maar het is wel iets waar we nu mee moeten dealen.
Wat je aangeeft klinkt wel wat als overprikkeling. Kan te maken hebben met autisme maar hoeft niet. Mijn oudste heeft een stoornis en reageert soms ook overdreven emotioneel op dingen. Het stabiliseert vaak wel wat als de wenperiode voorbij is. Deze week was bij ons ook een ramp. Ze kon niet wennen ergens aan en is de hele week met natte broeken thuisgekomen (geplast ), savonds niet kunnen slapen en huilen . Ze is 9. Als je haar vraagt hoe het was zegt ze "leuk " Wat wij er aan doen is veel structuur bieden in dagritme, rust inbouwen (niet naar de winkels of stad, geen speelafspraken maar rustig thuis wat samen doen. Ontprikkelen. Troost bieden ipv het onderste boven te krijgen (wat is er nou aan de hand?) Vaak kunnen ze er zelf ook niet bij. Ohja en we doen de medicatie wat omhoog.
Voor haar is ontprikkelen idd nodig, anders escaleert het in ander gedrag. Dwanghandelingen bv. Ze durft al tijden niet met haar aquabeads te spelen omdat ze bang is dat ze ze dan in haar oor moet stoppen. Dat kan ze dan niet laten. Goede tip trouwens om niet de onderste steen boven te willen krijgen. Daar heb ik wel een handje van, omdat het bij mij wel zo werkt (als je snapt waarom je doet zoals je doet kun je het ook veranderen, of inzien dat iets niet reëel is etc), maar dat werkt bij haar idd niet. Ze zoekt alleen troost en bescherming. Toch zou ik het zo graag snappen... Zo wil ze ook al heel lang niet meer met andere kinderen (thuis) spelen. Bij anderen wil ze niet omdat ze het liefst thuis bij ons is. Maar bij ons is ook een probleem, want ze heeft haar kamer tot op de centimeter in haar hoofd en stel je voor dat iemand dat ene pmaymobil poppetje dan een centimeter verzet... En dan wordt ze echt onredelijk, asociaal en agressief. Als er al iemand komt spelen, dan haal ik mijn Lego van vroeger naar beneden (want dat is van iedereen en niet specifiek van haar) en dan spelen ze op neutraal terrein... Lastig...
Loop anders de dag vantevoren eens met haar door zodat zeweet wat er verwacht wordt. Dus dat ze idd snel moet omkleden e.d. voorbereiding werkt hier vaak goed (maar jonger en laag iq)
Wat houd je tegen om haar toch te onderzoeken? Groep 3 is een bouwsteen voor het leren in de toekomst. Hier word geleerd schrijven lezen en rekenen. Hier hebben we haar wel laten onderzoeken en zo is ze op het speciaal onderwijss gekomen. Hier is structuur en duidelijkheid iets wat haar goed doet. Het is op haar oude school voledig uit de hand gelopen straf en naar huis gestuurd worden. Ze was een last voor de juf wilde niet luisteren. Nu heeft ze nog haar nukken maar ze kunnen haar ombuigen en dan doet ze weer mee. Al word ditminder
Hoelang is die bij jullie? Hier nu net de eerste stappen gezet en de wachtlijst is 1-3 maanden. Verschillend per oganisatie. En anders zou je de zorgverzekering om advies of bemiddeling kunnen vragen. Ik kan wel tig redenen bedenken hoor, die ik ook bedacht heb, om het niet te doen, maar ik ben nu wel op een punt gekomen dat we er gewoon wel wat mee moeten (ander vermoeden dan autisme) en met een wachtlijst en onderzoek ben je inderdaad zo een hele tijd verder, daarom nu begin van het schooljaar toch maar de knoop doorgehakt. Kan wel wat hulp en handvatten gebruiken.
Die wachtlijst is voor jou vervelend, je dochter merkt er niets van dat ze op de wachtlijst staat. Waar wij als ouders van 2 zorgintensieve zoons vaak tegenaan lopen is dat je als ouder minder serieus wordt genomen als je zegt dat je kind iets nodig heeft, dan wanneer een professional exact hetzelfde zegt als advies namens jouw kind. Onze jongste zoon is als 3-jarige al getest, daar kwam een aan autisme verwante stoornis uit (vanwege de leeftijd nog niet de diagnose autisme, alle professionals die met hem werken verwachten die diagnose uiteindelijk wel) en met dat rapport hebben we voor hem de juiste school kunnen zoeken. Nu denk ik niet meteen dat jouw dochter ook naar een andere school moet, maar met diagnose kun je wel maatregelen voor haar nemen. Al is het maar dat de juf begrijpt dat als ze je dochter voor de hele groep berispt dat dat bij haar veel harder binnenkomt dan bij een ander kind.
Dat klinkt inderdaad wel problematisch ja. Moeilijk hoor. Over het willen snappen, heel herkenbaar. Mijn dochter heeft al enkele jaren haar diagnosen en zo vaak snap ik niks van haar. Ik kan dan niks vinden om mezelf aan vast te houden, geen aanknopingspunt om haar te helpen. Fat machteloze is gewoon heel moeilijk en soms verdrietig. Mijn man heeft het zelfde en snapt het al beter. Wat vervelend dat er een wachtlijst is. Maar het hebben van een diagnose geeft toch een stuk rust. En er is echt heel veel mogelijk in NL wbt hulpverlening en toeslagen. Voelt heel fijn want je kan echt worden ondersteund. Ik hoop dat er snel zaken duidelijk zijn voor jullie. Mocht je nog specifiekere vragen hebben PB gerust .
Ben je al in gesprek gegaan met de leerkracht, misschien valt haar dingen op en je kan gelijk je zorgen delen. Samen bekijken of ze het op school makkelijker kunnen maken door meer structuur bijvoorbeeld door kaarten op haar tafel (dagritme). Wij hebben binnen enkele weken ook al meerdere gesprekken gehad over onze zoon. (Ander onderwerp maar beide partijen waren niet gelukkig, of moet ik zeggen allemaal gefrustreerd) Na de gesprekken hebben we dingen afgesproken en ben ik erg blj dat we in gesprek zijn gegaan. Nu bekijken hoe de eerste weken verlopen.