Hoi, We hebben een pracht van een dochter van bijna 2 om van te genieten. Wel een lastige start gehad het eerste jaar ivm een heleboel zaken die speelden als haar vele voedselovergevoeligheden, 2 verhuizingen, mijn moeder die overleden is. Al die tijd heb ik nog niet aan een tweede willen / kunnen denken, maar de laatste 6 maanden begint het toch te kriebelen. Mijn man wilt echter van niks weten, zegt dat hij eigenlijk geen kinderen wilde, dat eentje een mooi compromis is en hij is ook echt zo gek op en leuk met haar! Hij doet ook heel veel met haar en thuis, echt een supervader. Maar dan zegt hij ook, een tweede is veel te druk voor ons, en ook duur. Het laatste vind ik echt een vreemd standpunt, want als wij het niet zouden kunnen betalen, dan 80% van de gezinnen niet, die ook 3 of 4 kinderen hebben. We werken allebei fulltime (ik in 4 dagen), dus ja, druk is het wel. Ook al wonen onze ouders vlakbij, en zijn ze gek op ons meisje, die mensen zijn met pensioen en van het leven aan het genieten. Vaste support als oppas hebben we niet van ze, maar als het nodig is zijn ze er wel. Mijn meisje gaat 4 dagen naar het kdv en dat gaat super, de tweede krijg je er toch meestal bijna gratis bij? Dus kosten..? Volgens mij speelt er ook iets van dat hij denkt dat ie van een tweede nooit zoveel kan houden als de eerste.. terwijl ik juist denk, nog zo'n schatje erbij is dubbel zoveel liefde! Druk is het wel, maar om eerlijk te zeggen, ondernemen we nu ook erg weinig, dus zoveel impact zou het niet hebben lijkt me. Is het zoveel drukker met een tweede? Maar goed, nu probeer ik zijn argumenten te weerleggen terwijl ik zijn gevoel natuurlijk ook niet kan en mag ontkennen. Als hij het zo wilt.. 3 weken geleden was ik over tijd (gebruik geen pil), ik had ook halverwege mijn cyclus een klein beetje bloedverlies gehad. Ik hield vocht vast en had enorme borsten.. kortom ik voelde me gewoon zwanger! En zat dus ook helemaal in de put en heb me ziekgemeld op mijn werk, want ik weet zijn standpunt, dat hij het echt niet wilt. Wel aan hem verteld dat ik overtijd was, maar daar reageerde hij dus nauwelijks op - duidelijk Helemaal Niet Blij. Twee testen gedaan, niet zwanger. Nu heb ik voor mijn dochter ook een mk gehad, voelde me toen ook zwanger en testte ook niet positief. Tot er wel een positieve test kwam, en daarna meteen een mk met 6 wk.. en voor mijn gevoel was er nu ook echt wel iets van een zwangerschap, ik weet toch hoe het voelt na 2x, maar was het duidelijk niet goed en met 9 dagen overtijd werd ik idd op zondagochtend gek van de buikkrampen, en kreeg een heftige bloeding. 'Volgens mij heb ik een mk'. Werd nauwelijks op gereageerd, wat uiteindelijk uitliep op een heel emotionele ruzie. Ik had ook echt niet blij geweest met de zwangerschap en zou geen kind op de wereld kunnen zetten met de gedachte dat het door papa ongewenst is! Het heeft zichzelf dus opgelost, maar maakt een heleboel in me los wat ik niet kan delen. De tranen staan me nu weer in de ogen als ik eraan denk. Het erge is, hij zegt telkens, 'ik zou wel 6 kinderen willen'.. Nou dan volgt dus mijn conclusie : dus niet met mij? Vervolgens wijten over en weer. Voor mij speelt dit nu, ik ben nu 34 en kan en wil misschien nog 2 jaar zwanger worden, later nog zie ik niet meer zitten. Maar een uitkomst in deze discussie is er niet. Ik moest er over ophouden. En anders moest ik maar een andere man zoeken voor dat tweede kind. Goed. Duidelijk een gesloten deur. Gevraagd of hij de deur dan misschien nog op een heel klein kiertje wilt houden? Of we het er misschien over een jaar, als onze meid 3 wordt, nog eens over kunnen hebben? Niet echt een antwoord gekregen hierop, maar ik moet het er maar mee doen denk ik. We hebben een geweldige dochter, dat is zowiezo een groot geluk. Maar als ik er dan aan denk dat ze enig kind blijft en nooit haar kinderjaren met een broertje of zusje zal kunnen delen en dat ik zelf niet nog eens een baby'tje zal krijgen en zien opgroeien, dan doet dat me verdriet. Al idealiseer ik het niet. Zwanger zijn en een bevalling vind ik echt niet geweldig. Een noodzakelijk iets, waar ik niet om zit te springen. Ik moet er ook inderdaad niet aan denken om per ongeluk (nog eens) zwanger te worden, want weghalen zou voor mij geen optie zijn, maar wat moet je anders als je man het niet wilt? Ik ben zo bang dat het uitstellen van de discussie hem alleen maar goed uitkomt om mij er over op te laten houden, dat ik nu nog een jaar hoop hou, terwijl voor hem de beslissing toch al genomen is. We zijn gelukkig en hebben het goed samen, dat kan ik ook niet zomaar aan de kant zetten voor alleen mijn kinderwens. Is het dat dan waard? Moet ik me er nu maar gewoon bij neerleggen dat het niet zo zal zijn? Dan zou het later alleen maar mee kunnen vallen. En dan hou ik dus toch nog hoop. Ik voel me zo alleen staan hierin.. Ma2Be
Jeetje zeg, wat een verhaal! Wat een moeilijke situatie zeg! Waarom hebben mannen ook niet het gevoel van rammelende zaadballen? Dat zou alles zoveel makkelijker maken! Ik begrijp je situatie, ik heb die discussie gehad over het gaan voor een eerste, heeft me 2 jaar gekost en gaan we nu dan toch echt doen.. maar werd ook uitgesteld op basis van verstand, hartstikke goed, maar daar moet je niet in overdrijven! En als bij jullie zelfs de basis er al is, met al een kleintje, dan lijkt me inderdaad dat een 2de niet heel veel impact zal hebben. Maar ik begrijp je strijd, vreselijk pijnlijk zo'n muur zonder inlevingsgevoel. Bij mezelf merkte ik dat de drang voor een kindje toch bleef.. soms minder, maar kwam toch weer terug. Ik zou denk ik in jouw geval echt aangeven hoe belangrijk het voor je is, en dat, als je te lang wacht het misschien wel te laat wordt en dat je spijt krijgt, hij wellicht ook als hij er eigenlijk nog 5 wil, daar snap ik echt niks van zeg! En echt spijt van iets, wat niet terug te draaien is, kan een hoop kapot maken! En inderdaad, veel leuker om je kind niet als enigkind op te laten groeien, is voor je man ook makkelijker als ze straks rustig samen spelen en hij niet altijd de ene moet gaan vermaken. Ik word een beetje boos, dus stop nu met als een gek te typen. Heel veel sterkte, uit echt je gevoel, misschien in een brief? als hij van je houdt zal hij toch echt overstag gaan. Andersom geldt waarschijnlijk ook dat hij het niet waard vind om de relatie voor op het spel te zetten! Ik hoop met je mee, liefs
Heel je verhaal gelezen, maar eerste reactie: WTF betekent dit?? Ik snap er echt niets van! Verder: tja, voor een kindje erbij moet je echt samen kiezen. Maar misschien moet hij eerst maar eens uitleggen hoe hij de 2 bovenstaande uitspraken met elkaar zou willen combineren....?
Wat een verhaal en wat een lastige situatie.. Hier was het andersom: ik had de rationele bezwaren en vriendlief wilde al jaren een kindje. Ik heb toen voor mijzelf mijn bezwaren op een rijtje gezet: - tijd - kosten - huis en ben ze uit gaan werken. Tijd: kunnen we allebei 4 dagen gaan werken ipv 5? Ja dat was mogelijk. Komen we automatisch op kosten: wat blijft er over van ons inkomen? Hoeveel kost kinderopvang? Redden we dat? Ja dat was mogelijk. Uiteindelijk zijn we ook verhuist en nu de rationele bezwaren over zijn, gaan we er ook voor. Ik wilde altijd al kinderen en voor mij was de timinng dus het punt. Als jou man eigenlijk wel kinderen wil (of 6..) maar het niet haalbaar lijkt, probeer dan rationeel om te gaan met die punten en een weerwoord (ook rationeel) er tegenover leggen. Iemand die rationeel denkt kun je niet overtuigen met emotionele argumenten want die komen niet aan. Hopelijk heb je hier iets aan en kunnen jullie snel voor je tweede kindje (en vierde wondertje) gaan.
Emotie en ratio kunnen soms tegenstrijdig zijn. Ik wil ook wel 5 kinderen maar het worden er niet meer dan 2 als het ons gegund is (misschien 3 als de laatste een tweeling is hihi). Bij sommige mensen is de emotie dominant (die gaan op hun gevoel af) en bij anderen de ratio (het kan niet, dus gebeurt het niet). Ik kan met dus best voorstellen dat hij wel wil, maar het hem niet haalbaar lijkt en hij dus niet achter een tweede kindje staat.
pfff inderdaad een heel dilemma. Tja, eigenlijk geef je zelf het antwoord al, je wilt alleen een tweede kindje als je man erachter staat en dat doet hij dus op dit moment niet. Mijn man heeft ook heel veel twijfels gehad (en ik zelf in het begin ook) nu is ons zoontje bijna 4jr, en zijn we (net pas 2mnd) bezig om te hopen een tweede te krijgen. Ik denk dat je het even moet laten berusten..en in die tijd alles voor jezelf goed op een rijtje moet zetten. Je geeft zelf aan gelukkig te zijn met hem en dat hij een supergoede vader is voor jullie meisje, en dit terwijl hij eigenlijk haar ook niet wilde..is zijn dan ook ''per ongeluk'' verwekt, en was hij er dan toch wel blij mee? want als dat zo is, is het misschien de beslissing waar hij moeite mee heeft.. Heel veel succes!
Poeh, wat een lastige situatie zeg! Tja, ben bang als je man er niet achter staat dat het moeilijk gaat worden.. Hoop voor je dat hij het deurtje toch nog op een kiertje laat staan en dat er op een later tijdstip nog over gepraat kan worden!
Jeetje wat heftig! Ik vind het ook erg lullig dat hij zegt dat hij eigenlijk helemaal geen kinderen wilde en dat 1 een mooi compromis is... (compromis..????). En dat ie dan vervolgens zegt er wel 6 te willen. Tuurlijk moeten jullie er samen voor gaan en kiezen, maar ik vind ook dat hij wel erg egoistisch is. Als jij hier over een paar jaar last van gaat krijgen, kan je relatie er ook aan kapot gaan en dan ben je te laat om nog met een ander verder te gaan (incl kids krijgen/wensen). Ik zou ook zeggen: praten, brief schrijven, samen de argumenten op paier uitwerken zoals eerder benoemd. Heel veel succes en strerkte! Ik hoop dat jullie eruit komen!