Ik ben zooo aan het twijfelen. Jeetje, niet normaal. Wat jullie allemaal zeggen van: Niet nu een beslissing nemen, en mannen zijn zo anders dan vrouwen, en door de hormonen ben je als een draak. Dat is allemaal ook zo waar. Maar het lijkt haast niet af te wegen tegen het feit dat ik totaal niet het idee heb dat hij er voor me is. Geen vrijheid willen opgeven, geen verantwoordelijkheid voor mij/ons nemen. Solidair zijn, bezig zijn met de voorbereidingen voor de baby. Iets veranderen. Nou en voor mij lijken die dingen toch wel heftiger te wegen. En mijn gevoel zegt zo sterk dat ik dit zo niet wil. Ik ben mijn eigen kracht kwijt en denk dat ik dat beter kan vinden zonder hem. Ik heb tegen hem gezegd dat ik het niet meer wil. Hij is wel in huis gebleven en er was een hele nare sfeer de hele dag. En dat is precies wat ik niet wil. Maarja ik kan zoveel willen. Ik ben ondertussen ook bij een psych omdat ik zelf denk dat ik gek aan het worden wil, en wel aan een positieve instelling en minder eenzaam gevoel wil werken. Gaat er bij hem niet in. net als wat mij een redelijke oplossing lijkt: Ga even een paar weken ergens anders logeren, om even ruimte creeeren en zo dat wel allebei na kunnen denken. Maar dat is er niet bij voor hem. Achja, ik word er wel heel downig van hoor... . Al dat getwijfel, al dat gedoe @Melanie: Ik denk dat hij vlucht omdat hij vindt dat ik van alles een probleem maak en af en toe best hysterisch kan reageren. Dat hij naar amsterdam ging, en mijn teleurstelling zo groot was, en hij eventueel daarna nog wilde afspreken (lees na 10 uur) zei ik dat hij niet meer hoefde te bellen. En heb ik hem later laten weten dat ik erg teleurgesteld was dat we die dag niet samen hadden doorgebracht. Ik wil niet meer huilen
En als je probeert je even geestelijk van hem af te sluiten? Dat probeer ik en werkt redelijk. Ik vecht voor mijn kleine meid van 3 en de kleine meid die in mijn buik zit. En hij bekijkt het maar even. Probeer me even niet te concentreren op hem. Ook al ben ik zwaar teleurgesteld. Wil eerst de zwangerschap in goede gezondheid afmaken. Weet dat stress zo slecht is. Ik mijd hem zoveel mogelijk. Lijd mijn leven zoals ik dat zoveel mogelijk wil. Wil hij deel uitmaken van ons leven dan mag dat. Maar ik verwacht even helemaal niets.
is wel een goede, maar erg tegenstrijdig. Dus wel samen zijn, maar niets verwachten, dus alles alleen doen en je afsluiten? Ja misschien moet ik dat doen. Maar voelt heefl dubbel. Zo zal het nu ook wel zijn, want hij gaat denk ik niet zomaar ergens anders heen, maar de dialoog is nu gestopt. Voor nu. Ik moet inderdaad maar me eigen kracht en leven vinden. Voor nu... moeilijk hoor, die teleurstelling! Maar je gezondheid is ook heel belangrijk...
Het blijft erg lastig maar hoe zie je het als je nu bij hem weg gaat? Dan ga je je kindje alleen krijgen en opvoeden, de kans dat je dan weer tot elkaar komt is hele klein en het zal dan altijd tussen jullie in blijven staan dat hij de eerste tijd met de baby heeft gemist. Wie weet trekt hij bij en dat zal je nooit weten. Je hebt dan niet alles geprobeerd, snap je wat ik bedoel? Probeer je eigen gang te gaan, je op jezelf en de buik te richten. Als straks de kleine geboren is kan hij zomaar anders reageren, hij zla in ieder geval niet de eerste en enige man zijn die dan omdraaien. Wij zijn inmiddels 13 jaar samen, heb mijn man ontmoet toen ik 17 was. Ook wij hebben heftige tijden gehad en ook echt tijden dat ik het liefs mijn spullen had gepakt of die van hem . Maar bij mij kwam altijd de zon weer door de wolken en wa sik blij dat ik die stap niet gezet had. Om me heen gaan veel vrienden uit elkaar, met of zonder kinderen. Nu vind ik dat de vrienden zonder kinderen moeten doen wat ze zelf willen. Er zijn echter ook vrienden uit elkaar gegaan met kinderen om een reden dat ik dacht....is dat een reden echt uit elkaar te gaan? tsja, als ik dat gedaan had had ik 2 van mijn 3 kinderen niet gehad en nu.....nu ben ik gelukkig! Nogmaals, probeer het nog even aan te kijken, vecht voor een gezinnetje. Draait hij na de geboorte van mullie kindje niet bij of blijkt dat het echt niet aan jouw hormonen heeft gelegen dna kun je die stap altijd nog zetten.
Weet uit ervaring dat het moeilijk is. Maar het werkt voor mij wel. Nu even richten op wat echt belangrijk is. Jouw gezondheid en van de kleine. En je zwangerschap tot een goed einde brengen. Ga lekker bezig met de babyspullen en ga lekker zelf de deur uit. Bedenk leuke dingen. Ga met je vriendinnen weg. Naar babyzaken toe, familie etc. Alles wat je leuk vindt en je voldoening geeft. De rest komt later wel weer!
ey meid eerst en vooral van harte met je zwangerschap, ik duim voor een prachtig gezond kindje en een vlotte bevalling ten tweede wil ik even zeggen, je bent niet alleen! Zo lopen er heel wat relaties stuk mss is het het best om idd eens met hem samen te zitten en te vertellen wat je denkt en voelt. Daarna kan je nog even afwachten je moet jezelf ook wat rust gunnen, vergeet niet, binnen een 9 weken beval je , zo'n groot moment, wil je dat met hem delen? Of liever noet? Denk je dat hij een goede vader zal zijn, dat hij zal bveranderen of hoop je dat alleen maar terwijl je het tegendeel weet... Ik heb voor dezelfde keuze gestaan, aan 36 weken bedroog hij me, vond mails po zijn pc, was nog steeds aan het uitgaan, feesten en ik zat thuis heb uiteindelijk niet gebroken met hem toen, maar na de zwangerschap is er zoveel miserie gekomen, zo onverantwoord met geld omgegaan, schulden gemaakt en nu, de kleine is nu 19 ma, ben ik einelijk weggegaan en ja, het was en is keihard, maar aan de andere kant wou ik dat ik het eerder had gedaan, aan de andre kant, je hoopt toch altijd dat het goed komt meid, ik wil maar zeggen, denk er goed over na, geef hem nog een kans, maar als je beslist dat het genoeg is, dan zal je daar alle reden toe hebben knuf
Wat fijn al die reacties... Ik weet dat ik mijn eigen plan moet gaan trekken, en me eigen kracht vinden. Ik merk de laatste week dat ik ook echt steeds meer in de ban van de zwangerschap en baby raak. Ik wil er ook graag mee bezig zijn en heb er zin in. Het beste wat ik misschien kan doen, inderdaad, is bij mezelf blijven en het loslaten. Minder hopen dat hij aan me zijde staat. En de komende teleurstellingen incasseren. maar ik had me de zwangerschap zo anders voorgesteld. Als een mooie, liefdevolle periode waarin je naar elkaar toe groeit en er een goede basis ontstaat. Ik zal hem er op blijven wijzen hoe ik het graag wil, maar zal proberen mijn emoties in toom te houden. Misschien voelt hij zich dan minder opgejaagd. Kijk, ik probeer het bij mezelf te houden omdat het niet aan mij is om hem te veranderen. Ik kan hem wel handvatten geven, maar als hij zelf niet het inzicht heeft, dan houdt het op. En het heeft me wel geraakt dat iemand zei dat het kindje het verdiend om in eerste instantie twee ouders te hebben. Dus ik denk dat ik voorlopig samen zal blijven. (ookal word ik niet gelukkig bij die gedachten, omdat ik weet wat het me (niet) oplevert). Maar dan heb ik er in ieder geval alles aan gedaan, toch? Het voelt zo zwaar. Ik ben ook zoooo moe. Heb vandaag het uitzendbureau opgebeld en me ziekgemeld, ik wil niet meer werken. Dat breekt me nog meer. Ik weet niet of ie na de bavalling verandert. Ik hoop het. We zullen het merken. Maar ik zal er toch voorlopig alleen voor zorgen: want hij is pas om 8 uur thuis, omdat ie nou eenmaal niet zo snel is :S Een kind hebben, begint al bij de zwangerschap, en niet pas bij de geboorte. Neem dan ook je verantwoordelijkheid. (denk ik dan) Anyways, we zullen doorzetten.. hoop ik
Hey Meis!!! Oef, ik herken je gevoelens zo... Persoonlijk had ik vooral een schuldgevoel naar mijn ventje toe, dat de relatie met de verwekker niet op een normale manier kon verlopen... Ik heb voor mijn gevoel echt ALLES geprobeerd om hem er toch bij te betrekken, hoe dwars en vooral ongeinteressseerd hij ook was.. Ik begrijp dat meiden hier zeggen, neem geen cruciale beslissingen, maar ik weet niet... De verwekker van mijn zoontje beloofde ook alles, en hij zou pas een vader zijn, bla bla bla, nouw heb hem al 7 maanden nie meer gezien!! Nix meer gehoord of wat ook..Kortom, zal hij veranderen? Ik denk dat jij hier echt voor jezelf moet kiezen! Je verdiend het om zoveel mogelijk te genieten van je zwangerschap, hoe moeilijk dat ook is in deze k*t situatie, hier ook zoveel stress gehad, tijdens en na de zwangerschap, ik weet er verdorie de helft nie meer van... En dat allemaal door die lulhannes! Als je kleine wondertje er strax is verdiend hij/zij alle liefde die hij/zij kan krijgen! En vooral geen rotsfeer door de streken van de vader... En dat kan jij er al helemaal nie bij gebruiken meis! Hoewel ik me nu nog schuldig voel naar mijn zoontje toe dat ik hem geen papa kan geven weet ik wel dat deze situatie nu de beste is... Die stress die ik had, dat is gewoon nie gezond.. En pas nu ik geen contact meer met verwekker heb gaat het steeds beter met ons!! Het heeft (onbewust) zo'n enorme invloed... En ik weet nie, maar voor mijn gevoel blijkt uit jou posts dat je het écht niet meer ziet zitten mét hem, want ik vermoed dat je je nu eenzamer voelt, als wanneer je er een punt achter zou zetten... Hij walst maar over je heen en doet gewoon waar die zin in heeft.. HIJ was er toch ook bij toen je zwanger raakte!!!! En dat een vader er niet aan kan wennen omdat hij het kindje zelf niet draagt.. Of dat dat pas komt als het er is???? Nouw da week nie hoor, dat zeiden ze ook tegen mij, maar ik werd er flink pissig van.. Mooi makkelijk.. Ze komen ook overal mee weg... Zwanger ben je toch echt samen??? Dat kan ook alleen maar een man bedacht hebben!!! Lieverd, ik hoop dat je een keuze weet te maken, waar jij je het meest relaxed bij voelt... Want dat is nu zo belangrijk... Het zal druk zat worden, en ik begrijp dat je vriendinnen of moeder niet naast de deur wonen, dus neem vooral nu je rust!!! Dan kan je het strax allemaal veel beter aan! Als het voor jou werkt door je als het ware af te sluiten voor hem terwijl hij nog wel bij je is, dan kun je dat gewoon proberen!! Heel veel succes!! Liefssss
Hier ook zo'n beeld.. Ik wilde oook zo graag een goeie basis hebben voor mijn ventje!! Nouw heb alles behalve dat gekregen... Maar toch, ik zie dat hij wel gelukkig is!! En geen ruzie om zich heen hoeft mee te maken!! In eerste instantie zou ik ook zeggen dat een kindje een papa en mama verdiend, of in ieder geval 2 ouders... Maar somss is het juist veel beter om daar NIET voor te kiezen! Ben het daar dus nie helemaal mee eens! Ook al dacht ik zelf eerst ook zo... Een kindje verdiend liefde en alle aandacht, dat is belangrijk! En of je dat nu alleen geeft of met een partner... Liefde is alles... En in zo'n relatie als je nu zit, zal er altijd een gespannen sfeer zijn... Maar wie weet hoe hij nog schrikt als je er wel een punt achter zou zetten... Dat het menus is... Sterkte meid!!
Heb alleen je eerste 3 berichten gelezen. Misschien is het een idee om hem dat is eens te laten lezen Sterkte ermee!!
Hey Sana, je verhaal is zóóó herkenbaar, he! Mijn ex was ook zo.... ik had ook continu het gevoel er alleen voor te staan. Niet alleen wat de praktische zaken betrof, maar ook...emotioneel. Zwanger zijn hoort inderdaad een periode te zijn waarvan je optimaal (!) hoort te genieten. Het is vreselijk als je terugkijkt op je zwangerschap en eigenlijk alleen maar de nare dingen herinnert... Nadat ik, net zoals jij, al héééél lang twijfels had over mijn relatie. En gewoon niet meer gelukkig was met de situatie, mezelf kwijt was (dat is heel erg!!!) en nergens zin meer in had... Eind april heb ik hem gezegd zijn spullen te pakken, dat ik dit niet meer wilde. Hij is 29 april het huis uit gegaan. Sindsdien heb ik ineens veel meer rust in mijn hoofd. Dit had ik echt nodig! Weet je, soms is het goed (even) uit elkaar te zijn. Je kunt dan dingen op een rijtje zetten voor jezelf, ervaren hoe het is ZONDER elkaar! Maar ingewikkeld is het ook zeer zeker. Ik merk dat ik nu ineens weer terugdenk aan onze relatie van 6 jaar... hoe mooi het was die eerste jaren, wat we allemaal hebben gedeeld en samen hebben meegemaakt. Dan krijg ik een brok in mijn keel. Hou ik van hem? Jazeker wel. Hij van mij? Zeker! En toch ging het zo fout de afgelopen 2 jaar.... Teveel veranderingen, te weinig compromissen, etc. Ik mis hem wel... Maar hem terug nemen? Ben te bang dat het weer zoals vroeger wordt!! Succes meis, het is niet makkelijk.
meid wat een ellende ik weet hoe je je voelt mijn ex had ook totaal geen interesse in de zwangerschap en hij besloot ook toen ik 16 weken zwanger was onze relatie te verbreken sindsdien sta ik er dus ook alleen voor. Je schrijf dat er een goede basis moet zijn maar was die er eigenlijk al? Ik bedoel achteraf was die er bij mij ook niet zat dagen alleen en toen had het lichtje al moeten gaan branden. Ik vind t onzin dat mannen pas papa gaan worden als het kindje er eenmaal is het is ook hun vlees en bloed en moeten het alleen maar prachtig vinden dat hun vrouw het mooiste inzich draag wat er bestaat namelijk jullie kind! Doe wat je verstand je ingeef
Misschien een domme vraag en ik wil niet bot overkomen maar hebben jullie samen bewust voor dit kindje gekozen of hadden jullie er eigenlijk niet opgerekend? Dat neemt niet weg natuurlijk dat dit een verschrikkelijk pijnlijke en moeilijk situatie is maar wilde je vriend uberhaupt wel kinderen. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen, heel veel sterkte!
Wat een fijne betrokken reacties weer. Ik heb het een tijdje aangekeken. Geprobeerd het met rust te laten, niet te veel aandacht te geven aan het negatieve en vooral proberen vol te houden. De beslissing uitstellen tot na de bevalling (en daarna). Maar, ik werd er zo ongelukkig van, zoals Assi zegt, mezelf kwijt. Ik voelde echt depressieve gevoelens overheersen. Piekeren. Ik mis zoveel bij hem. En deels zijn mijn emoties, en deels zijn zijn kanten die missen. Ik heb gisteren serieus gezegd dat ik nu rust wil (ben 35 weken) en dat ik geen spanning in huis wil. Dat ik me supergestresst voel als ik met hem (bezig) ben. Ik wil me nu positief concentreren en voorbereiden op de baby die komen gaat. Ik heb hem verteld dat er voor mij nu nog maar een oplossing is: of hij voorlopig (dagen,weken... weet ik niet) even ergens anders wil zitten, logeren. Even afstand. Ik hoop dat we dat in overleg kunnen doen, en vooral daarna in gesprek kunnen blijven. maar hij voelt zichdoor de beslissing enorm gekwetst en ziet het nog niet gebeuren dat we weer bij elkaar komen. De tijd zal het leren. Vlak na het gesprek voelde ik rust. Maar ook dat zal pas later blijken hoe we er ons over zullen voelen. Erg spannend. En de twijfel blijft. Maar er zijn zoveel punten waarom ik nu niet samen-alleen kan zijn, mijn krachten kwijtraken, gestresst, gespannnen, ongelukkig zijn. Trouwens onze baby is niet (lang) van te voren gepland, we hebben het er kort over gehad en wisten dat het kon gebeuren, en toen was het al gebeurd. We hebben ook een rare geschiedenis: eerst 3 jaar relatie, toen 2 jaar niet, en vlak nadat we hadden besloten om het een beetje te proberen samen, was ik zwanger. We woonden niet samen en nog andere dingen, waardoor de veranderingen erg groot zijn! Ik wil rust. En kracht. En ik hoop het zo te vinden. Liefs
Trouwens, volgens mij komt het vaker voor dat een man ervan door gaat, dan dat een vrouw er tijdens de zwangerschap een einde aan maakt, qua relatie. Zijn er ook dames die spijt hebben (gehad) van hun beslissing om de relatie te stoppen?
Ik wil alleen maar zeggen dat ik je als een hele krachtige vrouw vind over komen. Hoe moeilijk ook maar je hebt nu een goede keuze gemaakt voor jou en de kleine. Rust is zo belangrijk om goed aan de bevalling te beginnen. Hopelijk komt het toch nog goed bij jullie. En weet dat je het anders wel gaat redden!
Ik heb er geen seconde spijt van gehad Achteraf heb ik de beste keus gemaakt voor mij en mijn kleintje en ben ik nu gelukkiger dan dat ik nog bij hem was. Volg je hart, en wees niet bang dat als je het alleen moet doen dat het dan niet gaat lukken.. Dat dacht ik ook en daarom heeft t ook zo lang geduurd.. achteraf wou ik dat ik de beslissing eerder had genomen..
je vind pas rust als je duidelijkheid hebt. als je dat van hem niet krijgt zul je jezelf duidelijkheid moeten geven. ik zie om me heen veel mannen die vader worden, en die zich niet kunnen inleven in een vrouw. zij willen nog vrij zijn, gaan nog lekker weken op vakantie of citytrips maken, terwijl de vrouw zwanger thuis zit en die best hulp kan gebruiken, of best mee had gewilt maar niet meer kan. ik denk dat mannen soms niet beseffen hoe een lichaam van een vrouw in zo'n korte tijd zo veel kan veranderen ik zelf heb gelukkig een man die zich goed inleeft. maar om mij heen zie ik genoeg onvolwassen mannen zoals jij beschrijft. veel succes